انس با صحیفه سجادیه
‏ 2 ❇️ اصولًا بيكارى و فراغت بى‏حاصل مايه خستگى، بى‏نشاطى، تنبلى و فرسودگى و در بسيارى از مراحل زندگى به ويژه جوانى مايه فساد و تباهى و توليد امراض روانى مى‏گردد. بر اساس آمارهاى فرهنگى در فصول تعطيلى مراكز علمى و آموزشى، ميزان فساد نوجوانان و جوانان به شدت بالا مى‏رود كه عامل مهم بروز آن؛ نداشتن برنامه‏ريزى براى پر كردن اوقات فراغت است. در روايات سيره نبوى آمده است: كانَ رَسُولُ اللَّه إذا نَظَرَ الرَّجُلَ فَأعْجَبَهُ، قالَ: هَلْ لَهُ حِرْفَةٌ، فَإنْ قالوا: لا، قالَ: سَقَطَ مِنْ عَيْنِى، قيلَ: كَيْفَ ذاكَ يا رسول اللّه! قالَ: لِأَنّ المُؤْمِنَ إذا لَمْ يَكُنْ لَهُ حِرْفَةٌ يَعِيشُ بِدِينِهِ. وقتى رسول خدا صلى الله عليه و آله به مردى نگاه مى‏كرد و از وى خوشش مى‏آمد مى‏فرمود: آيا شغلى دارد؟ اگر مى‏گفتند بيكار است، مى‏فرمود: از چشمم افتاد. عرض مى‏شد: اى رسول خدا! براى چه از چشم شما افتاد؟ فرمود: زيرا مؤمن وقتى بيكار است دين خود را اسباب معيشت قرار مى‏دهد. اين حديث دو پيام آموزنده و تأثيرگذار دارد: اوّل، فراغت خالى از فايده زمينه‏ساز مفاسد اجتماعى است. دوّم، اشتغال به كار و تلاش به ويژه براى جوانان از ضروريات زندگى است و آنان را نسبت به تشكيل خانواده و حضور در جامعه اميدوار و مسئول بار مى‏آورد و اسلام هم نسبت به كار و فعاليت در اجتماع حساس است تا درآمدها حلال و پاكيزه باشد. چنانچه انسان دانشمند يا ثروتمند سالم باشد ولى كارى نداشته باشد و از فقيران و بيماران و زيردستان دل جويى نكند، همين اسباب غفلت است. اين آدم اگر مال نداشت يا از دانش محروم بود شايد براى او بهتر بود؛ زيرا گاهى ممكن است، هدايت و آسايش انسان در فقر و كمبود مالى يا علمى باشد؛ فقرى كه او را از گناه دور سازد. چه بسا علمى كه با شيطنت و سلطه‏گرى همراه شود يا مالى كه با شهوت و شهرت آميخته گردد و بنيان آدمى را تباه سازد. پس آسايش در سايه تلاش مفيد و خدمت به بندگان خدا نيكوست. 👈 ادامه دارد ... ✍️ تفسير و شرح صحيفه سجاديه ، ج‏6، ص: 338 👌 ◀️کانال انس با 🆔 @sahife2
50 مشاهده