در قرآن، حكومت در اصل متعلق به خداست و هيچ شريكى را خداى متعال در حكومت خود قبول نمى‏‌كند. آيات متعددى... در قرآن اين مطلب را براى ما توضيح مى‏‌دهد... «لَمْ يَكُنْ لَهُ شَريكٌ فِي الْمُلْكِ»؛ در حكومت هيچ كس شريك خدا نيست. آن كسانى كه خودشان را داراى حكومت مستقل از خدا مى‌‏دانستند و مى‏‌دانند يا حكومت بر دل‏هاى مردم را متعلق به خدا و حكومت بر صحنه زندگى را متعلق به خودشان مى‌‏دانستند، اينها «انداد الله» هستند؛ شریك الله هستند. خدا آنها را رد مى‌‏كند. «لا يُشْرِكُ في‏ حُكْمِهِ أَحَداً»؛ هيچ كس را خداى متعال در حكومت با خود شريك نمى‌‏كند. «وَ ما لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ»؛ هيچ ولّى‌‏ای غير از خدا، انسان‏‌ها ندارند. «قُلْ أَ غَيْرَ اللَّهِ أَتَّخِذُ وَلِيًّا فاطِرِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»؛ آيا من غير از خدا كسى را به عنوان ولى انتخاب بكنم؛ در حالى كه آفريننده آسمان و زمين خداست؟! اگر انسان زير بار حكومت كسى قرار است برود، بايد زير بار حكومت آن كسى برود كه قدرت در سراسر آفرينش در قبضه اوست. كه اين آيه، استدلالى هم در كنار مسئله دارد. #کتاب_سوم_سیر_مطالعاتی #کتاب_ولایت_فقیه #فصل_دوم @t_manzome_f_r مجموعه‌ی تبیین منظومه فکری رهبری