صبح عاشوراے مهدے(؏ـج)
🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 /بخش اول براے امروزے ڪہ اگہ دلت جایے گیر ڪرد یا از تنهایے خستہ شد،مراعات من و فرزانہ و هادے رو نڪنے! ما از صمیم قلب راضے ایم! مطمئنم هادے بیشتر! اتفاقا من و فرزانہ نگران بودیم خدایے نڪردہ بخواے تا آخر عمر تنها بمونے و ما پیش خودمون و هادے شرمندہ بشیم! اینا رو گفتم ڪہ بدونے آرزوے خوشبختیتو دارم! با انگشت اشارہ بہ سنگین قبر هادے مے ڪوبد و محڪم ادامہ میدهد:بہ روح هادے قسم برابر با همتا و یڪتا برام عزیزے! مردد سرم را بلند میڪنم اما بہ چشم هایش نگاہ نمیڪنم. _توش شڪے ندارم! شانہ ام را نوازش میڪند:خب پس حرف دلتو بهم بگو! مثل یہ دختر ڪہ با پدرش درد و دل میڪنہ! با انگشت هایم بازے میڪنم و چیزے نمے گویم،چند ثانیہ بعد مے پرسد:مادرت گفتہ بود یہ خواستگار پیگیر دارے! همونہ؟! لبم را مے گزم:بلہ! _خب ڪیہ؟! چے ڪارہ ست؟! خانوادہ ش ڪے ان؟! بغ میڪنم:من نمیخوا... انگشت اشارہ اش را روے بینے اش میگذارد:هیس! فقط از اون آقا بگو! لب هایم میلرزند:نمیخوام بہ هادے خیانت ڪنم! اخم هایش درهم میرود:ڪدوم خیانت؟! _همین...همین...ڪہ...بخوام دوبارہ بہ ڪسے فڪر ڪنم! _اسم این خیانت نیست! جواب سوالامو ندادے؟! اصلا چرا خانوادہ ت مخالفن؟! سرم را دوبارہ خم میڪنم:چون آدم مذهبے اے نیستو اختلاف سنے مون زیادہ! _یعنے آدم بے قید و بندیہ؟! سریع سر بلند میڪنم:نہ! یعنے نمیدونم! _چند سالشہ؟! خجالت زدہ میگویم:سے و دو! ابروهایش را بالا میدهد:خب خانوادہ ت حق دارن! دستے بہ ریشش میڪشد:دلت باهاشہ؟! گونہ هایم رنگ مے گیرند،لبخند پر جانے تحویلم میدهد:پس دلت باهاشہ! یہ چیزے بگم قبول میڪنے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:هرچے ڪہ باشہ قبول میڪنم! _اسم و فامیل و آدرس و مشخصات ڪاملشو بهم بدہ،تا وقتے نگفتم بہ هیچ عنوان بهشون وقت خواستگارے نمیدے باشہ؟! گیج نگاهش میڪنم و میگویم:اصلا نمیخوام... سریع حرفم را قطع میڪند:قرار شد هرچے گفتم قبول ڪنے! انگشت شصتش را روے گونہ ام مے ڪشد و اشڪ هایم را پاڪ میڪند:میخوام یہ مدت اصلا هیچ جوابے بهشون ندے! هیچ جوابے! نہ منفے! نہ مثبت! چند هفتہ بہ من فرصت بدہ خوب تحقیق ڪنم بعد بگم چے ڪار ڪنے! اگہ ازش مطمئن بشم و با اختلافاتے ڪہ با هم دارید بدونم آدم درستیہ و میتونہ خوشبختت ڪنہ خودم با پدر و مادرت صحبت میڪنم اما اگہ برعڪس این قضیہ باشہ بدون ثانیہ اے مڪث باید فڪرشو از سرت بندازے! باشہ؟! سپس پیشانے ام را گرم مے بوسد،لبخند ڪم رنگے میزنم:چشم! لب هایش را از پیشانے ام جدا مے ڪند و بر مے خیزد. _پاشو برسونمت خونہ! بلند میشوم،نگاهے بہ عڪس خندان هادے مے اندازم. انگار لبخندش از روزهاے قبل پر رنگ تر شدہ... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بے حوصلہ برگے ڪہ زیر پایم افتادہ ڪنار میزنم و از دانشگاہ خارج میشوم،یڪ هفتہ از مراسم سالگرد هادے گذشته‌. نہ خبرے از مهدے شدہ نہ روزبہ! همہ چیز آرام و ڪسل ڪنندہ میگذرد،دلشورہ ے بدے دارم! بند ڪولہ ام را یڪ طرفہ روے شانہ ام مے اندازم و چادرم را ڪمے جلو میڪشم‌. از دانشگاہ دور میشوم و پیادہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم،از خیابان خارج میشوم. نگاهم بہ ڪافہ اے ڪہ تازہ افتتاح شدہ مے افتد،مقابلش مڪث میڪنم و نگاهے با داخلش مے اندازم‌. شلوغ نیست،هوس میڪنم خودم را بہ فنجانے قهوہ دعوت ڪنم. صداے پر انرژے روزبہ باعث میشود روح از تنم پرواز ڪند! _سلام! هین بلندے میڪشم و با چشم هاے گشاد شدہ نگاهش میڪنم،پیراهن سفیدے همراہ با شلوار ڪتان تنگ مشڪے رنگ پوشیدہ. آستین هایش را تا آرنج بالا زدہ،عینڪ دودے اش را برمیدارد و با لبخند ڪم رنگے نگاهم مے ڪند! نفس عمیقے میڪشم و چیزے نمے گویم،ابروهایش را بالا میدهد:جواب سلام واجب نیست؟! زمزمہ وار مے گویم:سلام! میخواهم بہ سمت ڪافہ برگردم ڪہ مے گوید:مادرم صبح با مادرت صحبت ڪرد! بہ صورتش چشم مے دوزم،ادامہ میدهد:مادرت باز گفتہ نہ! مادر و پدرم حاضر نیستن بے خبر و اجازہ بیان! من باید چے ڪار ڪنم؟! سرد مے گویم:نمیدونم! دست هایش را داخل جیب هاے شلوارش مے برد:این روزا همہ چے بہ هم ریختہ! دست و دلم بہ ڪاراے شرڪتم نمیرہ! چیزے نمے گویم،بعد از چند ثانیہ مڪث مے گوید:امروز اومدم راجع بہ یہ سرے مسائل صحبت ڪنیم! راجع بہ رابطہ هاے عاطفے گذشتہ! بہ ماشینش اشارہ مے ڪند:البتہ تنها نیومدم! نگاهے بہ ماشینش مے اندازم،اما ڪسے را نمے بینم! بہ سمت ماشینش مے رود و ادامہ میدهد:صندلے عقب خوابش بردہ! بہ زور تونستم اجازہ شو بگیرم با خودم بیارمش بیرون! ڪنجڪاو پشت سرش مے روم،ڪنار ماشین مے ایستد. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: Instagram:Leilysoltani
166 مشاهده