🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #بخش_چهارم _سے و پنج سال زیاد نیست! ولے براے یہ سرے چیزا زیادہ! چشم هایم را باز میڪنم:مثلا براے چے؟! ڪمے مڪث میڪند و چند ثانیہ بعد میگوید:هیچے! _یہ چیزے میخواستے بگے! شانہ اے بالا مے اندازد و دراز میڪشد،همانطور ڪہ پتو را تا گردنش بالا میڪشد و میگوید:بہ نظرت اختلاف زیاد سنے بین پدر و مادر و فرزند بد نیست؟! چشم هایم را مے بندم:راستے! تو سے و چهار سالت میشہ تازہ وارد سے و پنج سال میشے! روے پهلو بہ سمتم مے چرخد و ابروهایش را بالا میدهد:چہ فرقے دارہ؟! چشم هایم را ریز میڪنم:روزبہ! جدے ڪہ صحبت نمیڪنے؟! با تردید نگاهم میڪند و سڪوت! ڪمے بعد چشم هایش را مے بندد:شب بہ خیر عزیزم! آرام میگویم:شب بہ خیر! حرف هاے سمانہ ڪہ قبل از ازدواج مان زد در سرم مے پیچد: "روزبہ بعد از یڪے دو سال باید بہ فڪر بچہ دار شدن بیوفتہ شاید یڪم هم زودتر! تو تازہ بہ فڪر جوونے ڪردن و تموم ڪردن تحصیلاتتے! اختلاف سنے تونو دست ڪم نگیر!" لبم را بہ دندان مے گیرم و مے جوم،صداے نفس هاے بلند روزبہ را مے شنوم! فقط براے ادامہ ندادن صحبت و پیش نیامدن بحثے احتمالے خودش را بہ خواب زد... این همہ خوب بودنش هم خوب نبود... ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_یازدهم #سوره_ی_دهم #بخش_اول موهاے لختم را پشت گوشم مے اندازم و با دقت مشغول ریختن قهوہ در فنجان ها میشوم،صداے موسیقے ملایمے در پذیرایے و آشپزخانہ پیچیدہ. سینے را برمیدارم و با احتیاط از آشپزخانہ خارج میشوم،روزبہ روے مبل نشستہ و سخت مشغول مطالعہ ے ڪتاب است. لبخندے مهمان لب هایم میڪنم و نزدیڪش میشوم،همانطور ڪہ مقابلش خم میشوم مے گویم:بفرمایید آقا! سریع سرش را بلند میڪند و‌ نگاهش را بہ صورتم مے دوزد،بعد از ڪمے مڪث نگاهش روے فنجان هاے قهوہ ثابت میشود. نشانڪ را لاے ڪتاب میگذارد و ڪتاب را مے بندد،همانطور ڪہ یڪے از فنجان ها را برمیدارد مے گوید:خیلے ممنون ڪدبانو! سینے را روے میز میگذارم و ڪنارش مے نشینم،همانطور ڪہ فنجان را برمیدارم مے گویم:چہ ڪتابے میخونے؟! ڪمے از قهوہ اش‌ مے نوشد:فلسفیہ! ابروهایم را بالا میدهم:قشنگہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،نگاهے بہ جلد ڪتاب مے اندازم و مے پرسم:مزاحم مطالعہ ت شدم؟! بلند قهقهہ میزند،همانطور ڪہ مے خندد دستش را دور شانہ ام مے پیچد و مے گوید:چرا بعضے وقتا تعارفے میشے دختر؟! شانہ اے بالا مے اندازم:فقط سوال پرسیدم! ڪمے از قهوہ ام مے نوشم،چشم هاے بشاشش را بہ چشم هایم مے دوزد:خب! بگو! _چے بگم؟! لبخند میزند:هرچے دوست دارے! پیشانے ام را بالا میدهم:نمیترسے؟! ڪنجڪاو نگاهم میڪند:از چے؟! _از اینڪہ پر حرفے ڪنم؟! جدے نگاهم میڪند:من از روزے میترسم ڪہ حرفے براے زدن براے من نداشتہ باشے! متفڪر نگاهش میڪنم،فنجان را روے سینے میگذارد. پاهایم را روے میز دراز میڪنم و با شیطنت بہ روزبہ خیرہ میشوم:اولین بار ڪے احساس ڪردے دوستم دارے؟! بے معطلے جواب میدهد:همون روزے ڪہ اومدم جلوے دانشگاہ و برات گل آوردم! متعجب نگاهش میڪنم:یعنے قبلش دوستم نداشتے؟! لبخند پر محبتے نثارم میڪند:قبلش فڪر میڪردم بهت عادت ڪردم! روزاے آخرے ڪہ شرڪت بودے دلم نمیخواست برے! روز آخرم نتونستم دووم بیارم و اون حرفا رو زدم! بعد از اینڪہ رفتے دلتنگیام بیشتر شد! بہ این جا ڪہ مے رسد آرام مے خندد و ادامہ میدهد:میتونے از خانم عزتے و بچہ هاے شرڪت بپرسے چہ بلاهایے سرشون آوردم! بے اختیار لبخند میزنم و لبم را از هیجان مے گزم! دستے بہ موهایم میڪشم و مے گویم:ازت ممنونم! یڪ تاے ابرویش را بالا میدهد:بابتہ؟! لبخند دندان نمایے نثارش میڪنم:براے این ڪہ پافشارے ڪردے و موندے! سپس سرم را روے شانہ اش مے گذارم و نفس عمیقے میڪشم،عطرش در بینے ام مے پیچد و‌ حالم را بهتر میڪند،فشار دستش بیشتر میشود. آرام و با جان مے خواندم:آیہ! از جان و دل جواب میدهم:جانِ آیہ؟! بوسہ ے عمیقے روے موهایم مے نشاند! _میخوام بدونے من فقط شوهرت نیستم! همہ ڪستم! رفیقتم! دوستتم! دوست پسرتم! پدرتم! برادرتم! شوهرتم! گاهے ام پسر ڪوچولوتم! ڪمے سرم را بلند میڪنم و بہ صورتش چشم مے دوزم:اونوقت منم باید یہ تنہ رفیق و دوست و دوست دختر و مادر و خواهر و زنت باشم؟! با شیطنت نگاهم میڪند و سرش را همراہ زبانش تڪان میدهد:تو یہ تنہ همہ ے زندگیمے! چشم هاے ملتهبم را بہ چشم هاے آرامش مے دوزم:بار اول ڪہ همو دیدیم یادتہ؟! لبش را بہ دندان میگیرد:اوهوم! _اون روز از چشمات ترسیدم! ابروهایش را بالا میدهد:انقدر وحشتناڪ بودم؟! مے خندم:نہ دیونہ! انگار دلم میدونست یہ روزے...یہ روزے قرارہ همین چشما بے تابش ڪنن! تو چے؟! اون روز بهم تیڪہ انداختیا! سریع دستش را روے چشم هایش میگذارد:العفو آیہ! العفو! واقعا اون روز عصبے و بہ هم ریختہ بودم! ڪمے بعد دستش‌ را پایین مے آورد و با حالت عجیبے نگاهم میڪند،چشم هایش برق مے زنند! برق شیطنت! صاف مے نشینم و مے پرسم:چے تو فڪرتہ مهندس؟! چرا اونطورے زل زدے بہ من؟! جدے مے گوید:پایہ اے بریم یڪم دیونگے ڪنیم؟! متعجب نگاهش میڪنم،ادامہ میدهد:لباساتو بپوش بریم بیرون! نگاهم را بہ ساعت مے دوزم ڪہ دہ و نیم شب را نشان میدهند! _ڪجا بریم اونم تو این بارون؟! همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشود مے گوید:میریم قدم بزنیم بدون چتر! هاج و واج نگاهش میڪنم،لبخند پهنے تحویلم میدهد:چرا نشستے؟! از روے مبل بلند میشوم و با ذوق نگاهش میڪنم:دو سوتہ آمادہ میشم! سپس همراہ روزبہ بہ سمت اتاق مے دوم! در عرض یڪ ربع آمادہ میشویم و از خانہ خارج،با ذوق بہ آسمان نگاہ میڪنم. بہ اواسط فروردین ماہ رسیدہ ایم و آسمان بدون وقفہ مے بارد! شدت باران بیشتر میشود،روزبہ محڪم دستم را گرفتہ و آرام قدم برمیدارد. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_یازدهم #بخش_دوم در عرض چند ثانیہ چادرم خیس میشود! با دیدن شدت باران جیغ خفیفے میڪشم و مے گویم:غلط ڪردم روزبہ! برگردیم خونہ! مستانہ مے خندد:دیگہ دیر شدہ خانم! ڪمے سرعت قدم هایش را بیشتر میڪند و من را دنبال خودش مے ڪشاند. بہ زور و با اڪراہ دنبالش مے روم،چشم هایش را باز و بستہ میڪند و مے گوید:نگاہ ڪن آیہ! عجب هواییہ! جون میدہ براے خل و چل بازے! دستش را محڪم مے فشارم:بیشتر جون میدہ براے سرماخوردگے! از ڪوچہ خارج میشویم و بہ خیابان اصلے مے رسیم. متعجب بہ روزبہ نگاہ میڪنم:با ماشین نمیریم؟! یڪ تاے ابرویش را بالا میدهد و دست آزادش را داخل جیب شلوارش مے برد:نچ! گفتم ڪہ میریم پیادہ قدم بزنیم! با صداے بلند مے گویم:نگام ڪن! شبیہ موش آب ڪشیدہ شدم! نگاهے بہ اطراف و سپس بہ خیابان مے اندازد:خیابون خلوتہ! ڪنجڪاو مے گویم:خب! دستم را رها میڪند و صاف مے ایستد،با انگشت بہ سر خیابان اشارہ میڪند. _هر ڪے زودتر برسہ! یڪڪڪڪڪ... دوووو... هاج و واج نگاهش میڪنم،بدون توجہ ادامہ میدهد:سهههہ! سپس شروع میڪند بہ دویدن! چند لحظہ مات نگاهش میڪنم و سپس دنبالش مے دوم! همانطور ڪہ زیر باران میدود سرش را بہ سمتم بر مے گرداند و ڪُرے میخواند:بیام ڪمڪ خانم نیازے؟! یہ وقت منو نزنید جلو! نفس نفس زنان مے دوم و نگاهے بہ اطراف مے اندازم و بلند مے گویم:شما مراقب باش زمین نخورے مهندس! محڪم با یڪ دست چادرم را مے گیرم و زمزمہ میڪنم:خدایا شوهر ما رو باش! مگس تو خیابون پر نمیزنہ ها! روزبہ سرعتش را بیشتر میڪند و با خندہ نگاهم میڪند. نفسم بہ شمارہ مے افتد اما سرعتم را بیشتر میڪنم و سعے میڪنم خودم را نزدیڪ روزبہ برسانم! ڪم ماندہ بہ سر خیابان برسد ڪہ بہ چند قدمے اش مے رسم و از پشت پیراهن خیسش را مے ڪشم. سریع مے ایستد،نفس نفس زنان بہ سمتم بر مے گردد. سر تا پایش خیس شدہ! موهاے خیسش روے پیشانے اش پخش شدہ اند و چهرہ اش را با نمڪ و پریشان ڪردہ اند! چند بار نفس عمیق میڪشم و میگویم:بہ خدا دیونہ شدے روزبہ! سر و وضع مونو نگاہ! الان یڪے ببینہ چے فڪر میڪنہ؟! بیخیال شانہ اش را بالا مے اندازد و بریدہ بریدہ جواب میدهد؛هَ...هر فڪرے ڪنہ! سپس دستش را بہ سمتم دراز میڪند و مے گوید:افتخار میدے یہ بستنے مهمونم باشے؟! لبخند عمیقے میزنم:پس بہ صبح نمے رسیم! فاتحہ! دستش را میگیرم و ڪنارش قدم برمیدارم،با ذوق بہ خیابان سر تا پا خیس نگاہ میڪنم و با تمام وجود بوے خاڪ نم زدہ را مے بلعم! ڪمے بعد نزدیڪ بستنے فروشے میرسیم،روزبہ سفارش دو بستنے قیفے میدهد و ڪنارم مے ایستد. در عرض یڪ دقیقہ بستنے هایمان آمادہ میشود،با ذوق یڪے از بستنے ها را از دستش میگیرم و لیس میزنم. با ابروهاے بالا رفتہ و لبخند نمڪینے نگاهم میڪند،خجالت میڪشم! گونہ هایم انارے میشوند،معذب نگاهم را از روزبہ مے گیرم. روزبہ با ولع شروع میڪند بہ لیسیدن بستنے اش و بہ بہ و چہ چہ میڪند! گل از گلم میشڪُفَد!‌ مثل بچہ ها با پشت دست دور دهانم را پاڪ میڪنم و دوبارہ مشغول لیس زدن بستنے ام میشوم! روزبہ ڪامل مقابلم مے ایستد ڪہ ڪسے نبیند و راحت باشم! نگاهم ڪہ بہ صورتش مے افتد بلند میخندم،دور دهانش خامہ اے شدہ! _واقعا بعضے وقتا باورم نمیشہ تو مهندس ساجدے اے باشے ڪہ تو شرڪت رئیسم بود! همانطور ڪہ گاز محڪمے بہ نان بستنے اش میزند خونسرد مے گوید:چون الان جلوت روزبہ وایسادہ نہ مهندس ساجدے! لبم را بہ دندان میگیرم و آرام صدایش میزنم:روزبہ! همانطور ڪہ سخت مشغول خوردن بستنے اش است مے گوید:جانم! آرام ولے محڪم با لحنے نازدار مے گویم:دوستت دارم! سرش را بلند میڪند و با عشق بہ چشم هایم زل میزند. _محو شم؟! متعجب مے پرسم:تو چے؟! انگشت اشارہ اش را روے گونہ ام مے گذارد! _تو خندہ هات! _تو مهندسے یا شاعر؟! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_یازدهم #بخش_سوم لبخند خانہ خراب ڪنے میزند:عاشق! نیشگونے از بازویش مے گیرم! _زبون باز! مے خندد:ولے اینا حرف دلہ عزیزدلم! سپس لیسے بہ بستنے ام میزند و مے گوید:حالا عاشقونہ و رمانتیڪ بریم زیر بارون قدم بزنیم؟! عین دو تا آقا و خانم متشخص؟! نان بستنے را قورت میدهم! _بریم ڪہ این دفعہ واقعا فاتحہ! دستم را مے گیرد و آرام قدم برمیدارد،من مے مانم و او و باران... محو میشیم در صداے شُر شُر باران و عطرِ خاڪ‌ نم زدہ... من مے مانمُ چشم هایشُ باران... من مے مانم و‌ او... 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 همہ چیز خوب و آرام پیش میرفت،یڪ زندگے آرام و عاشقانہ با چاشنے آرامشے ڪہ تا قبل از ازدواج هیچگاہ تجربہ اش نڪردہ بودم! گاهے با روزبہ دچار اختلاف عقیدہ و سلیقہ میشیدیم اما سعے میڪردیم با صحبت یا ڪلا نادیدہ گرفتنش باهم ڪنار بیایم! اولین سالگرد ازدواج مان گذشت،رفتارم ڪمے تغییر ڪردہ بود و حساس تر از قبل شدہ بودم... روزبہ دیگر واقعا برایم حڪم یڪ پدر را پیدا ڪردہ بود تا همسر! پدرے ڪہ دختر ڪوچڪش را لوس و نازپروردہ داشت بار مے آورد... نفهمیدم چطور عشق را در روزبہ گم ڪردم؟! بیشتر در جستجوے پر ڪردن خلاء هاے عاطفے گذشتہ بودم تا زندگے زناشویے... زود رنج تر شدہ بودم و حساس تر... هیچ هم دلم نمیخواست این مسئلہ را قبول ڪنم! بعضے اختلاف ها هم بہ این ماجرا دامن زد... همہ ے بهانہ گیرے ها و درگیرے هاے آیندہ از آن مهمانے ڪذایے شروع شد... ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش_اول #سوره_ی_دهم #بخش_اول روزبہ تڪانے بہ گردنش مے دهد و با انگشت اشارہ زنگ را مے فشارد. در شیشہ ے در،نگاهے بہ خودم مے اندازم و از مرتب بودنم اطمینان پیدا میڪنم. یڪ سال و دوماہ از ازدواجمان گذشتہ،زندگے روال عادے اش را میگذارند. روزبہ درگیر شرڪت است و من سخت درگیر دانشگاہ،بیشتر از این ها درگیر هم! روزها از آن تب و تاب اولیہ ے عاشقے ڪمے فاصلہ گرفتہ اند و آرام شدہ اند! نہ اینڪہ تب عشق مان خوابیدہ باشد! نہ! حتے بیشتر از قبل روزبہ را دوست دارم! در این چند ماہ با آرزو گرم گرفتم،اما بہ جز روزبہ ڪسے نمیداند! شیرین،زیاد تمایلے بہ ارتباط من و آرزو ندارد! روابطم با سمانہ و محسن دوستانہ است اما نہ صمیمے! روزبہ گزینہ ے دورے و دوستے را انتخاب ڪردہ بود! گہ گاهے بیشتر بہ اصرار من،همراہ هم بہ دیدنشان میرویم یا از پشت تلفن جویاے احوالشان میشویم. خبرے از فرزاد نیست جز چیزهاے ڪوتاهے ڪہ گاهے سمانہ مے گوید! روزبہ ارتباطے با فرزاد ندارد،شاید هم من اینطور فڪر میڪنم! امروز،یڪے از دوستان قدیمے روزبہ براے شام دعوتمان ڪرد. روزبہ ڪمے خستہ بہ نظر مے آمد،گفتم تماس بگیرید و مهمانے را ڪنسل ڪند اما قبول نڪرد! گفت بعد از سال ها یڪدیگر را پیدا ڪردہ اند و درست نیست براے دعوت اول نرویم! واقعیتش...زیاد جمع دوستانش را دوست نداشتم! بہ جز مجید و مهسا،نگاہ هاے همہ ے دوستانش روے من یڪ جورے بود! انگار من را در حد و اندازہ ے روزبہ و خودشان نمے دیدند! احساس میڪردم در جمعشان اعتماد بہ نفسم را از دست میدهم و عذاب میڪشم! تا حد امڪان با من صحبت نمے ڪردند و مخاطب نگاہ ها و صحبت هایشان فقط روزبہ بود! حرف هایے میزند ڪہ براے من جذابیت چندانے نداشت! بیشتر راجع بہ شغل و تحصیلات و سفرهاے اروپایے و فرهنگ غرب! بیشتر از همہ بودن در جمع همسرانشان را دوست نداشتم! بہ اعتقاداتشان احترام میگذاشتم اما برایم غیرقابل تحمل بود ڪہ جلوے روزبہ حجاب نداشتہ باشند یا شروع بہ رقص و آواز ڪنند! هرچند نگاہ هاے روزبہ بیشتر روے دوستان مردش بود و توجهے نداشت! گاهے طورے صحبت میڪردند ڪہ انگار من طفل ڪوچڪے ام ڪہ در جمع چند انسان پا بہ سن گذاشتہ،وارد شدہ ام!‌احساس میڪردم براے تحقیر یا دور نگہ داشتن من از خودشان از قصد افراطے و سرد برخورد میڪنند! واقعا بودن در جمع دوستانش آزارم میداد! گاهے بہ هر بهانہ اے میشد نہ خودم بہ مهمانے هایشان میرفتم نہ اجازہ میدادم روزبہ برود! روزبہ سعے میڪرد قانعم ڪند ڪہ دوستانش منظورے ندارند و آدم هاے بدے نیستند اما خودش هم خوب میدانست نہ من در جمع آن ها میتوانم راحت باشم نہ آن ها در برخورد با من! تا حد امڪان دوستانش را بہ خانہ دعوت نمیڪرد و خارج از محیط شرڪت یا نهایتا رستوران با آن ها قرار نمیگذاشت! همیشہ سعے میڪرد با صحبت همہ چیز را حل ڪند،اگر صحبت جواب نمیداد خودش ڪوتاہ مے آمد! تنها شدہ بود! دوستانش از دستش دلخور بودند اما بہ رویم نمے آورد و شڪایت نمیڪرد! امروز مثلا خواستم ڪوتاہ بیایم و ڪمے از خود گذشتگے ڪنم! مثل او! صداے بشاش مردانہ اے از پشت آیفون میگوید:بہ بہ ببین ڪے اومدہ؟! روزے خودمون! بیاید بالا! روزبہ مے خندد:صدبار گفتہ بودم از این ڪہ ڪسے اسممو مخفف ڪنہ خوشم نمیاد! اما انگار یادت رفتہ! در باز میشود،روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد و در را بہ عقب هل میدهد و مے گوید:برو تو عزیزم! سرے تڪان میدهم و وارد میشوم،روزبہ هم پشت سرم مے آید. از طبقہ ے هم ڪف میگذریم و بہ سمت آسانسور میرویم،همانطور ڪہ وارد آسانسور میشویم روزبہ مے گوید:ساسان از دوستاے قدیمہ! دوران دبیرستان و دانشگاہ باهم بودیم بعد از گرفتن لیسانس رفت آمریڪا! در آسانسور بستہ میشود و روزبہ دڪمہ ے عدد چهار را میفشارد و ادامہ میدهد:تقریبا تو این چند سال از هم بے خبر بودیم! ساسان یڪمے زیادے شوخہ حرفاشو جدے نگیر! لبخند میزنم:چشم! متقابلا با لبخند جوابم میدهد:چشمات سلامت! آسانسور متوقف میشود،باهم خارج میشویم و بہ سمت درے ڪہ عدد دہ رویش نقش بستہ قدم برمیداریم. مقابل در ڪہ مے رسیم،در باز میشود. پسرے هم سن و سال روزبہ در چهارچوب در قد علم ڪردہ،قد تقریبا بلند و اندام ورزیدہ اے دارد! رنگ پوستش روشن و رنگ چشم هایش قهوہ اے تیرہ است! ڪمے تہ ریش گذاشتہ و موهاے مشڪے رنگش را تا روے شانہ هایش بلند ڪردہ! پیراهن نوڪ مدادے رنگے همراہ شلوار جین آبے تیرہ بہ تن ڪردہ! تا نگاهش بہ روزبہ مے افتد لبخند پر رنگے میزند و دست هایش را از هم باز میڪند! روزبہ بہ سمتش مے رود و مردانہ در آغوشش میڪشد! ساسان بلند مے خندد و در آغوشش روزبہ را میفشارد:روزے خودم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش_اول #سوره_ی_دهم #بخش_دوم روزبہ مشتے حوالہ ے ڪتفش میڪند:دیگہ بیست و دو سہ سالہ مون نیست ساسان خان! جلوے همسرم آبرو دارے ڪن! این را ڪہ مے گوید،ساسان سریع روزبہ را از آغوشش جدا میڪند و نگاهش را بہ سمت من مے ڪشاند. پیش دستے میڪنم و لبخند میزنم:سلام! آیہ هستم! ساسان مردد نگاهے بہ من مے اندازد و سپس بہ روزبہ! لبخند گرمے میزند:سلام! خیلے خوشوقتم! ساسانم! در را تا آخر باز میڪند و بہ داخل خانہ اشارہ! _بفرمایید داخل! همسرم دستش بندہ! روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد:اول تو برو! ساسان با شیطنت نگاهمان میڪند،ڪنار روزبہ مے ایستم و بعد از ڪمے مڪث وارد خانہ میشوم‌. روزبہ و ساسان هم پشت سرم مے آیند،آپارتمانے حدود صد مترے با دڪور و چیدمان مدرن است. ڪف زمین،پارڪت ڪرم رنگ است،دیوارها با ڪاغذ دیوارے قهوہ اے روشن با مخلوطے از رنگ بژ تزئین شدہ اند. داخل راهرو تنها یڪ آینہ ے قدے با قاب فلزے طلایے رنگ روے دیوار و جا ڪفشے ڪوچڪے جا خوش ڪردہ اند. از راهرو عبور میڪنیم و وارد پذیرایے میشویم،پذیرایے اے با نور گیر عالے! مبل هاے راحتے ڪرم رنگ وسط پذیرایے چیدہ شدہ اند و روے دیوار چند قاب نقاشے ڪوچڪ با طرح هاے مختلف آویزان شدہ اند. خانہ ے گرم و خلوتے است! آشپزخانہ سمت راست قرار دارد و دو تا در چوبے در سمت چپ! زنے با قد متوسط پشت سینڪ ظرفشویے ایستادہ و دست هایش را مے شوید. نگاهش ڪہ بہ ما مے افتد و سریع مے گوید:سلام! خیلے خوش اومدین! پوست گندمے اے دارد و چشم هاے عسلے رنگ! ڪت و دامن خوش دوخت زرشڪے رنگے بہ تن ڪردہ. صورت ڪشیدہ اے دارد و بینے اے عملے! موهاے طلایے رنگش را اتو ڪشیدہ و روے شانہ هایش انداختہ! آب دهانم را با شدت قورت میدهم! _سلام! خیلے ممنون! سریع شیر آب را مے بندد و با حولہ اے ڪہ ڪنار دستش قرار دارد دست هایش را خشڪ میڪند. چند ثانیہ بعد بہ سمتمان مے آید،قد دامنش تا پایین زانویش ڪشیدہ شدہ و پاهایش را جوراب شلوار مشڪے رنگے پوشاندہ. بہ سمتم مے آید و بے مقدمہ در آغوشم مے ڪشد،لبخند تصنعے اے میزنم و ڪمے در آغوشم مے فشارمش. _بنفشہ ام! و شما باید آوا باشید؟! متعجب ابروهایم را بالا میدهم! ساسان سریع مے گوید:آیہ خانم هستن! از آغوش بنفشہ بیرون مے آیم،بنفشہ گیج نگاهش را میان من و روزبہ و ساسان مے چرخاند! روزبہ لبخند مهربانے میزند و سریع مے گوید:ساسان در جریان نیست،منو آوا یہ مدت نامزد بودیم و بعدش بہ هم زدیم! بنفشہ سریع لبخند میزند و سریع مے گوید:ببخشید عزیزم! من و ساسان خبر نداشتیم! سرفہ اے میڪنم:نہ! ایرادے ندارہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش_اول #سوره_ی_دهم #بخش_سوم بنفشہ دستم را رها میڪند و بہ سمت روزبہ مے رود،همانطور ڪہ دستش را بہ سمت روزبہ دراز میڪند مے گوید:خیلے خوشوقتم! خون خونم را مے خورد! روزبہ دستش را میگیرد و سریع رها میڪند! _منم همینطور! تنم یخ میزند! هربار ڪہ این اتفاق مے افتد همینطور میشوم! خدا خدا میڪنم چهرہ ام از طوفانے ڪہ در درونم بہ پا شدہ خبر ندهد! ساسان و روزبہ همراہ هم بہ سمت مبل ها مے روند و شروع بہ صحبت میڪنند. نفس عمیقے میڪشم،بنفشہ مے پرسد:میخواے چادرتو آویزون ڪنم؟! _اگہ میشہ برم تو یہ اتاق عوضش ڪنم! سریع دستش را پشت ڪمرم میگذارد و بہ سمت یڪے از اتاق ها راہ مے افتد. _آرہ عزیزم حتما! در اتاق را باز میڪند و ادامہ میدهد:اینجا میتونے لباساتو عوض ڪنے! وارد اتاق میشوم و تشڪر میڪنم،بنفشہ بہ سمت ساسان و روزبہ میرود. در اتاق را مے بندم و با حرص چادرم را از روے سرم برمیدارم. زیر لب زمزمہ میڪنم:چرا باز اومدم؟! چادر رنگے ام را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم و روے سرم مے اندازم،دستانم سرد اند! چشمانم را باز و بستہ میڪنم و لبم را میگزم،دلم میخواهد بروم بہ روزبہ بگویم بهانہ اے بیاورد و بہ خانہ برگردیم! دیگر دلم نمیخواهد بہ مهمانے دوستانش پا بگذاریم! صدایے در مغزم مے پیچد:مگہ میتونے اسیر و محدودش ڪنے؟! پوفے میڪنم و از اتاق خارج میشوم،روزبہ را مے بندم ڪہ بعد از مدت ها در جمع دوستانش صحبت میڪند و از تہ دل مے خندد... بنفشہ هم با آن پوشش و موهاے رها شدہ مقابلش نشستہ و مے خندد... حالم بدتر میشود... چندبارے در این جمع ها بودہ ام،چرا عادت نمیڪنم؟! چرا باز ناراحت میشوم و حالم بد میشود؟! معدہ ام مے جوشد و حالت تهوع میگیرم،بے اختیار عق میزنم و دستم را مقابل دهانم میگیرم! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من بر میگردد،با ایما و اشارہ مے پرسم سرویس بهداشتے ڪجاست! بنفشہ سریع بلند میشود و سرویس بهداشتے را نشان میدهد. با تمام توان بہ سمت سرویس بهداشتے مے دوم و دوبارہ عق میزنم... ❤️تاریخ بی حضور تو یعنی:دروغِ مَحض❤️ #امید_صباغ_نو ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش دوم #سوره_ی_دهم #بخش_اول چندبارے در این جمع ها بودہ ام،چرا عادت نمیڪنم؟! چرا باز ناراحت میشوم و حالم بد میشود؟! معدہ ام مے جوشد و حالت تهوع میگیرم،بے اختیار عق میزنم و دستم را مقابل دهانم میگیرم! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من بر میگردد،با ایما و اشارہ مے پرسم سرویس بهداشتے ڪجاست! بنفشہ سریع بلند میشود و سرویس بهداشتے را نشانم میدهد. با تمام توان بہ سمت سرویس بهداشتے مے دوم و دوبارہ عق میزنم. سریع در را باز میڪنم و خودم را داخل دستشویے پرت میڪنم! چند بار پشت سر هم عق میزنم،چند تقہ بہ در میخورد! _آیہ جان! خوبے عزیزم؟! صداے روزبہ است ڪہ مے خواندم! شیر آب را باز میڪنم و بلند مے گویم:فڪر نڪنم! نگران میپرسد:میتونم بیام تو؟! صورتم را زیر شیر آب مے گیرم و بریدہ بریدہ جواب میدهم:اَ...الان...مے..ام! صداے ساسان بہ گوش مے رسد:شاید مسوم شدن! روزبہ جدے میگوید:نمیدونم! سپس من را مخاطب قرار میدهد:امروز چے خوردے آیہ؟! نفس عمیقے میڪشم و شیر آب را مے بندم،دستے بہ صورت خیسم میڪشم:خوبم! معدہ ام همچنان در تلاطم است،خوب میدانم این حالتم عصبیست! پوفے میڪنم و با دستمال شروع بہ خشڪ ڪردن صورتم! ڪمے بعد نگاهے بہ خودم در آینہ مے اندازم،رنگم ڪمے پریدہ بہ نظر مے رسد و چشم هایم خشمگین اند! دستے بہ صورتم مے ڪشم و بہ سمت در قدم برمیدارم،دستگیرہ ے در را مے فشارم. در را باز میڪنم و از دستشویے خارج میشوم،روزبہ در چند قدمے ام ایستادہ. نگران نگاهے بہ صورتم مے اندازد و نزدیڪم میشود،چشم هایش را روے چشم هایم تنظیم میڪند. _خوبے؟! چے شد یهو؟! دستم را روے معدہ ام میگذارم و لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم:لابد بخاطرہ خورد و خوراڪ دانشجوییہ! امروز ناهار با بچہ ها رفتیم ساندویچ ڪثیف خوردیم! بنفشہ همانطور ڪہ لیوان شیشہ اے بلندے در دست دارد و محتویات داخلش را هم میزند بہ سمتم مے آید. مهربان مے پرسد:بهترے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،لیوان را بہ سمتم مے گیرد. _بخور شاید حالتو جا بیارہ! لیوان را از دستش مے گیرم و تشڪر میڪنم،میخواهم لیوان را بہ سمت دهانم ببرم ڪہ ساسان با شیطنت میگوید:بنفشہ خانم! از خودت نسخہ نپیچ و ندہ دست مردم! شاید چیزے ڪہ میدے براشون خوب نباشہ! بنفشہ پشت چشمے برایش نازڪ میڪند:وا! شربت عسلہ دیگہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش دوم #بخش_دوم در دل میگویم:"تو فنجون ڪہ از این چیزا نمے خورن!" اما رغبت نمے ڪنم دیگر بہ فنجان چایے لب بزنم! ساسان در بطرے را باز میڪند و مشغول ریختن نوشیدنے در گیلاس خورے میشود! سرے تڪان میدهد و میگوید:پس هنوزم همون بچہ مثبت خر خونے اے ڪہ لب بہ نوشیدنے و دود و دم نمیزنہ و اهل مهمونے رفتن و هفتہ بہ هفتہ دوست دختر عوض ڪردن نیست! راستشو بگو روزے! تو این چند سال تا قبل ازدواج همونطور پاستوریزہ موندہ بودے و دست و پاتو بستہ بودے؟! و سپس چشمڪے نثارش میڪند! روزبہ لبخند ڪجے میزند:تو این ڪارا رو آزادے میدونے و تعریف من از آزادے یہ چیز دیگہ ست!تو این هفت هشت سال هیچ تغییرے نڪردم! خندہ ے ڪوتاهے میڪند و ادامہ میدهد:جز مسئلہ ے دود و دم! گہ گاهے سیگار میڪشم! ساسان،گیلاسش را پر میڪند و ڪمے از نوشیدنے اش مے نوشد و رو بہ روزبہ میگوید:بہ سلامتیت! خودم را ڪمے جمع میڪنم و سعے میڪنم واڪنشے نشان ندهم! گیلاسش را روے میز میگذارد و آهے میڪشد! _میدونے روزبہ! گاهے بهت حسادت میڪردم!همیشہ مرتب و منظم و عاقل و آدم خوبہ بودے! انگار از همہ مون چند سال بزرگتر و جلوتر بودے! وقتے ما پے پارتے و مجردیا و سفرامون بودیم تو از جمع فاصلہ میگرفتے و پے ڪاراے مهمتر و بہ قول خودت مفیدتر بودے! ڪم پیش مے اومد بخواے جمع بشیم بریم تفریح و مسافرت! اون موقع با خودم میگفتم یہ روزے پشیمون میشے! پشیمون میشے از این ڪہ از جوونے و نشاطت استفادہ نڪردے! اما الان خودم پشیمونم! نمیدونم شایدم خوشے زیاد زدہ زیر دلم! اما حسرت زندگے منظم و آروم تو رو میخورم! شاید اگہ منم چندسال پیش از وقت و فرصتام درست استفادہ میڪردم و بہ قول تو دنبال شیطنت نبودم الان اوضاعم فرق میڪرد! لبخند بامزہ اے میزند و ادامہ میدهد:تو چے؟! پشیمون نشدے؟! روزبہ جدے جواب میدهد:نہ! از هیچ چیز پشیمون نیستم! ساسان نگاهش را بہ شیشہ ے نوشیدنے نمیدوزد و سڪوت میڪند! بنفشہ میخندد:دوتا رفیق رفتن تو فڪروحالتاے معنوے! ساسان نفس عمیقے میڪشد و شیشہ نوشیدنے و گیلاس را برمیدارد و از روے مبل بلند میشود! وارد آشپزخانہ میشود و شیشہ و گیلاس را روے ڪابینت میگذارد و با شیطنت روزبہ را نگاہ میڪند! _هنوز ڪہ اهل بیلیاردے! روزبہ پیشانے اش را بالا میدهد و لبخند ڪجے میزند،همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشود آستین هایش را بالا میزند! _چہ جورم! 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 روزبہ و ساسان یڪ ساعتے مشغول بیلیارد شدند و ڪل مے انداختند،بنفشہ مدام دور و برشان بود و با روزبہ مثل ساسان راحت بود و شوخے میڪرد! نہ این ڪارهایش منظور دار باشد! نہ! عادتش بود! این رفتارها برایشان عادے و جا افتادہ بود اما براے من نہ...! تمام شب بہ زور جو را تحمل ڪردم و مثل یڪ تڪہ سنگ روے مبل نشستہ بودم! بعد از یڪ سال و اندے احساس خستگے میڪردم! خستگے از این تحمل تفاوت ها! روزبہ تا حد امڪان مراعتم را میڪرد! اما تا یڪ حدے! نمے شد بگویم سے و چهار سال اینگونہ زندگے ڪردے از این بہ بعد جور دیگرے باش! از خودم ناراحت بودم! از ڪم آوردنم! از این ڪہ فڪر میڪردم میتوان بہ راحتے با عقاید روزبہ ڪنار آمد و متحولش ڪرد! نفس عمیقے میڪشم و بہ چهرہ ے خودم در آینہ زل میزنم! صورتم ڪمے خستہ و رنگ پریدہ بہ نظر مے رساند،چشمانم از شدت خستگے و عصبانیت خمار اند! دستے بہ موهاے پریشانم میڪشم و پوفے میڪنم! سرم در حال منفجر شدن است! روزبہ در حمام مشغول مسواڪ زدن است،سرم را روے میز آرایش میگذارم و چشمانم را مے بندم! نمیدانم چند دقیقہ میگذرد ڪہ با نوازش هاے دست روزبہ بہ خودم مے آیم! انگشتانش را لاے موهاے مے لغزاند و آرام مے گوید:مطمئنے خوبے آیہ؟! امشب حواسم بهت بود! تو خودت بودے! سرم را بلند میڪنم و نگاهم را بہ سمت روزبہ مے برم. لبخند مهربانے لبانش را از هم باز ڪردہ،یاد حرڪات بنفشہ مے افتم. بے اختیار دستش را پس میزنم و جدے میگویم:از جمع دوستات خوشم نمیاد! متعجب نگاهش را میان دست در هوایش و صورت من مے چرخاند! چند لحظہ بعد بہ خودش مے آید و دستش را پایین مے اندازد. نفس عمیقے میڪشد! با شدت! طورے ڪہ انگار هوا را مے بلعد! سعے دارد آرام باشد،از پشت میز آرایش بلند میشوم و بہ سمت تخت خواب میروم. با آرامش و سڪوتش بیشتر حرصم مے گیرد! با حرص بہ سمتش بر مے گردم و میگویم:چرا با بنفشہ دست دادے؟! میدونے من از این حرڪت خوشم نمیاد! سعے میڪند لبخند بزند،سعے میڪند آرام باشد،سعے میڪند مثل همیشہ خوب باشد... ڪاش نبود... ڪاش نمے ساخت...ڪاش نمے سوخت...ڪاش طور دیگرے برخورد میڪرد! چند قدم بہ سمتم برمیدارد،میخواهد در آغوشم بڪشد ڪہ خودم را عقب میڪشم‌. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش دوم #بخش_سوم فریاد میزنم:بہ من دست نزن! لطفا نخواہ با یہ بغل ڪردن و دو تا جملہ ے قشنگ خر بشم! اخم هایش در هم میرود،جدے میشود و سرد! مثل روز اولے ڪہ در شرڪت یڪدیگر را دیدیم! دندان قورچہ اے میڪند:لطفا داد نزن! دفعہ ے اولہ دوستاے منو دیدے؟! اصلا دفعہ ے اولہ رفتار من و دوستامو با هم مے بینے؟! نفس عمیق میڪشد! این بار شدیدتر! با آرامش ادامہ میدهد:یعنے منم باید بگم آیہ چادر سر نڪن؟! فلان مجلس نرو؟! فلان ڪارو نڪن؟! دوستاتو خونہ مون دعوت نڪن؟! خونہ دوستات نریم؟! عصبے پوزخند میزنم:پس بگو! دارے باهام لج میڪنے! ناگهان قهقهہ میزند! با حرص نگاهش میڪنم! بریدہ بریدہ مے گوید:خُ...خداے...من! جرے تر میشوم،پوفے میڪنم و جدے مے گویم:خستہ شدم! ناگهان صداے قهقهہ اش قطع میشود! صورتش را بہ سمتم بر مے گرداند،رگ گردنش ورم ڪردہ و صورتش ڪمے سرخ شدہ و چشم هایش مبهوت اند! بیشتر از مبهوت،مظلوم اند! دو تیلہ ے مشڪے رنگ چشمانش مثل روزهاے اول یخ مے زنند،نہ از سر غرور... بخاطرہ حرف من! پیشانے اش را بالا میدهد،با قدم هاے بلند بہ سمتم مے آید و مقابلم مے ایستد. صداے بمش زمزمہ وار مے پیچد:خستہ از چے؟! از من؟! صورتم را بہ سمت دیگرے بر مے گردانم،از حرفم پشیمان میشوم! بغض میڪنم:از این زندگے! عصبے پوزخند میزند:یعنے از من! آب دهانش را با شدت قورت میدهد،نفس هاے سردش گوشم را نوازش میدهد... صدایش آرام است اما نمیدانم چرا گوشم را مے لرزاند؟! _حرمتامونو نشڪن عزیزدلم! قبل عقد یادتہ بهت چے گفتم؟! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد! دستش را زیر چانہ ام مے برد و صورتم را بہ سمت خودش بر مے گرداند. مثل پدرے سخت گیر ڪہ میخواهد فرزندش را تنبیہ ڪند با تحڪم مے گوید:وقتے باهات حرف میزنم منو نگاہ ڪن! بے اختیار چشم هایم را بہ چشم هایش مے دوزم. لبخند غمگین و دلخورے میزند و مشتش را آرام روے قفسہ ے سینہ اش مے ڪوبد! _تو میدونستے من ڪے ام و چے ام! طرز فڪر و زندگیم چطورہ! تو بہ این روزبہ گفتے آرہ! عاشق این روزبہ شدے! مگہ این ڪہ... حرفش را ادامہ نمیدهد،چشم هایم را ریز میڪنم:مگہ این ڪہ چے؟! نگاهش مے ترسد! _مگہ این ڪہ عاشقم نشدہ باشے و فقط دوستم داشتہ باشے! متعجب نگاهش میڪنم! _دوست داشتن ڪافے نیست؟! فشار دستش را بہ زیر چانہ ام بیشتر میڪند و لبخندش شڪستہ میشود! چشم هایش برق عجیبے میزنند! _براے ڪسے ڪہ عاشقتہ نہ! نہ! دوست داشتن براش ڪافے نیست! پوزخند غمگینے میزند:تو دوستش دارے،چون برات فایدہ دارہ! فایدہ یا جذابیتشو از دست بدہ علاقہ ت ڪم رنگ میشہ! علاقہ ت ڪہ ڪم رنگ‌ بشہ اون عذاب میڪشہ،درد میڪشہ،ڪنار میڪشہ ڪہ راحت باشے اما هنوزم عاشقتہ! نہ! دوست داشتن براے عاشق ڪافے نیست! برق چشم هایش‌ مے پرند و صدایش رنگ زنگ هشدار مے گیرد! _امیدوارم روزے نرسہ عذاب بڪشم! درد بڪشم‌ و...بعدش ڪنار بڪشم! قلبم مے ریزد... ❤️عشق مے گوید ڪہ آسان نیست بے او زیستن...❤️ ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_سیزدهم /بخش اول #سوره_ی_دهم #بخش_اول پوزخند غمگینے میزند:تو دوستش دارے،چون برات فایدہ دارہ! فایدہ یا جذابیتشو از دست بدہ علاقہ ت ڪم رنگ میشہ! علاقہ ت ڪہ ڪم رنگ‌ بشہ اون عذاب میڪشہ،درد میڪشہ،ڪنار میڪشہ ڪہ راحت باشے اما هنوزم عاشقتہ! نہ! دوست داشتن براے عاشق ڪافے نیست! برق چشم هایش‌ مے پرند و صدایش رنگ زنگ هشدار مے گیرد! _امیدوارم روزے نرسہ عذاب بڪشم! درد بڪشم‌ و...بعدش ڪنار بڪشم! قلبم مے ریزد... آب دهانم را با شدت فرو میدهم و مسخِ چشمانش میشوم! چشم هایش سرد و بے روحند! نگاهش را از چشمانم مے گیرد و بہ سمت ڪمد میرود،نفسم را آرام بیرون میدهم. در ڪمد را باز میڪند و ڪیف سامسونتش را برمیدارد،دستے بہ موهایم میڪشم و روے تخت مے نشینم. بے هدف نگاهم را بہ ڪمد میدوزم،روزبہ از داخل ڪیفش پاڪت سیگار و فندڪش را بیرون میڪشد. بدون این ڪہ نگاهم ڪند بہ سمت بالڪن میرود! پوفے میڪنم و روے تخت دراز میڪشم،بدون این ڪہ پتو را روے خودم بڪشم طاق باز میخوابم و نگاهم را بہ سقف میدوزم. نمیدانم چند دقیقہ میگذرد ڪہ چشمانم از شدن بغض و خستگے سنگین مے شوند و ڪم ڪم روے هم مے افتند،صداے قدم هاے روزبہ هم نزدیڪ میشود. چشمانم را ڪامل مے بندم... صداے نفس هاے بلندش بہ گوشم مے رسد،چند ثانیہ بعد پتو تا روے گردنم ڪشیدہ میشود... مهربان بود حتے در دلخورے ها... حواسش بود بہ همین چیزهاے بہ ظاهر ڪوچڪ ڪہ اهمیت چندانے نداشتند! حواسش بود ڪہ نباید همین چیزهاے ڪوچڪ را ترڪ ڪرد! نباید لج ڪرد! نباید با ترڪ و ڪنار گذاشتن همین توجہ هاے ڪوچڪ،محبت و حرمت را ڪم رنگ ڪرد،ڪُشت و نابود ڪرد... چیزے ڪہ بہ مرور زمان فراموشش ڪردم.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ خمیازہ اے میڪشم و چشمانم را باز میڪنم،سرم ڪمے درد میڪند. چشمانم مے سوزند. چشمانم را محڪم روے هم میفشارم،شب نتوانستم خوب بخوابم،خواب و بیدار بودم تا نماز صبح! روزبہ هم راحت نخوابید،مدام نفس عمیق میڪشید و در جایش غلت مے زد! بہ پهلو مے چرخم و نگاهم را بہ روزبہ مے دوزم،دست بہ سینہ خوابش بردہ! چهرہ اش آرام است! رنگ پوستش بہ مهتابے میزند،موهاے مشڪے رنگش روے پیشانے اش لغزیدہ اند و چهرہ اش را با نمڪ تر ڪردہ اند! دوست داشتم موهایش‌ را ڪمے بلند تر از حد معمول ڪند،گاهے مثل الان این ڪار را ڪرد! قلبم برایش پر میڪشد،میخواهم دستم را میان موهایش ببرم ڪہ پشیمان میشوم! از رفتار دیشبم عصبے ام! از خودم! نباید آنطور برخورد میڪردم! ترجیح میدهم از خواب بیدارش نڪنم و برایش صبحانہ ے مفصلے تدارڪ ببینم! با وجود بے حالے و بے حوصلگے،پتو را ڪنار میزنم و بلند میشوم. همانطور ڪہ دم پایے روفرشے هایم را پا میڪنم،خودم را در آینہ نگاہ میڪنم! موهایم پریشان اند و چشم هایم خواب آلود و صورتم رنگ پریدہ! نفسم را بیرون میدهم و آرام بہ سمت در قدم برمیدارم،آرام دستگیرہ ے در را میفشارم و وارد راهرو میشوم. با قدم هاے بلند خودم را بہ آشپزخانہ مے رسانم،سریع ڪترے را برمیدارم و داخلش را پر از آب میڪنم. ڪترے را روے گاز میگذارم،بستہ ے نان تست را از یخچال بیرون میڪشم و نان ها را داخل تستر میگذارم. در یڪے از ڪابینت ها را باز میڪنم و رو میزے اے با طرح چهار خانہ،مخلوطے از رنگ هاے سفید و قرمز بیرون میڪشم! یڪے از رنگ هاے مورد علاقہ ے روزبہ! دوست داشتن میتواند همین شڪلے باشد! همین قدر سادہ! ڪہ حواست بہ ڪوچڪترین علاقہ هایش باشد! ڪہ با زبان بے زبانے بگویے حواست هست! دوستش دارے! مے خواهے اش! با ڪوچڪترین ڪارها! رومیزے را مرتب روے میز ڪوچڪ چوبے دونفرہ مان پهن میڪنم،نگاهے از سر رضایت بہ میز مے اندازم و از آشپزخانہ خارج میشوم. بہ سمت سرویس بهداشتے مے روم و سریع دست و صورتم را مے شویم. آرام و بے سر و صدا در عرض هفت هشت دقیقہ موهایم را شانہ میڪنم و دم اسبے میبندم،ڪمے آرایش هم میڪنم! دوبارہ بہ آشپزخانہ بر مے گردم و مشغول چیدن میز میشوم. قورے چاے را ڪہ روے میز میگذارم صداے شیر آب بلند میشود! متوجہ میشوم روزبہ بیدار شدہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_سیزدهم /بخش اول #بخش_دوم دستے بہ موها و پیراهنم میڪشم و صاف مے ایستم،نگاهے بہ میز مے اندازم. چند ثانیہ بعد روزبہ همانطور ڪہ خواب آلود حولہ روے صورت خیسش مے ڪشد وارد آشپزخانہ میشود. لبخند پهنے میزنم و پر انرژے مے گویم:سلام! صبح قشنگت بہ خیر! متعجب حولہ را از روے صورتش ڪنار میزند و‌ نگاهش را بہ صورتم مے دوزد! با شیطنت مے گویم:نیم ساعت بیشتر وقت نداریا! راس ساعت هشت باید شرڪت باشید مهندس! لبخند ڪم جانے میزند:علیڪ سلام! صبح توام بہ خیر! حولہ را روے دوشش مے اندازد و چند قدم بہ سمتم برمیدارد،پیش قدم میشوم و با قدم هاے بلند نزدیڪش میشوم. محڪم دستش را میگیرم و انگشت هایم را میان انگشت هایش قفل میڪنم. روے پنجہ هاے پا بلند میشوم و بوسہ ے عمیقے روے گونہ اش میڪارم! تند تند و شرمگین میگوےم:ببخشید! دے...دیشب! خب! تند و بد برخورد ڪردم! نفس عمیقے میڪشد و لب هایش را روے موهایم میگذارد. _توقعم ازت زیادہ آیہ! گاهے منو بفهم! باهام ڪنار بیا! هم پام بیا! همونطور ڪہ من سعیمو میڪنم! بوسہ ے عمیقے بہ موهایم میزند:نمیخوام از دستت بدم! نگاہ بے تابم را بہ چشم هایش میدوزم:نمیذارم! ابروهایش رو بالا میدهد:چیو نمیذارے؟! دستش را محڪم میفشارم! محڪم و گرم! _نمیذارم از دستم در برے! مے خندد،دوبارہ گرم! دوبارہ دلبرانہ! دوبارہ با عشق! دوبارہ قلبم مے رود برایش! دوبارہ مے میرم براے خندہ هایش! خندہ هایش،جان مے شوند و مے نشینند در تنم... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ همانطور ڪہ سیبم را گاز میزنم،در خانہ قدم میزنم و جزوہ ام را میخوانم! صبح با انرژے روزبہ را راهے شرڪت ڪردم! دوبارہ با هم جان گرفتیم! باید از در دوستے و عشق وارد میشد! اما دست خودم نبودم گاهے تحملم سر مے آمد و از زبان و حرڪات تندم سرازیر میشد! چند دقیقہ ڪہ میگذرد صداے زنگ در بلند میشود،جزوہ را روے مبل مے اندازم و بہ سمت آیفون قدم برمیدارم. مقابل آیفون ڪہ مے رسم چشم هایم از تعجب گشاد میشوند! تصویر ملتهب و عصبے شهاب در صفحہ نقش بستہ! دوبارہ زنگ را مے فشارد،مردد گوشے را برمیدارم. _بلہ؟! فریاد میڪشد:درو باز ڪن! ❤️همہ را بیازمودم،ز تو خوشترم نیامد❤️ #مولانا ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltan