🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_چهارم #بخش_سوم پدرم انگشت اشارہ اش را بہ سمت روزبہ مے گیرد:ولے دو تا از دلایل بزرگ من همینہ! اول بے اعتقاد بودنتون دوم اختلاف سنے شما و دخترم! دستے بہ موهایش مے ڪشد:شناختن خودم و اخلاقم و انسانیتم براتون مهم نیست؟! پدرم جدے مے گوید:براے من همین دوتا خیلے مهمہ! روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد:نظر خانم نیازے چے؟! پدرم نگاہ عصبے اش را بہ من مے دوزد،نگاهم را بہ چشم هاے روزبہ مے دوزم،سرد و محڪم مے گویم:نظر پدرم نظر من هم هست! اخم ڪم رنگے میان ابروهایش مے نشیند،مادرم براے اینڪہ جو را عوض ڪند مے گوید:چایتون یخ ڪرد! عوضش ڪنم؟! روزبہ سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد:نہ ممنون! خوبہ! سپس آرام دستہ ے فنجانش را مے گیرد و بہ لب هایش نزدیڪ مے ڪند،چند جرعہ بدون قند و شڪلات مے نوشد و دوبارہ فنجان را روے میز مے گذارد. نگاهش را میان من و پدرم مے چرخاند:میشہ یہ وقتے بدید زیر نظر شما و خانوادہ م،من و خانم نیازے با هم صحبت ڪنیم و آشنا بشیم،شاید نظرتون تغییر ڪرد! آخہ بدون شناخت ڪہ نمیشہ قطعے گفت... مادرم سرفہ اے مے ڪند و مے گوید:عذر میخوام! اما مثل اینڪہ خانوادہ ے شما هم زیاد موافق نیستن! روزبہ ڪمے پریشان مے شود،دستش را دوبارہ میان موهاے تازہ ڪوتاہ شدہ اش مے برد. _اگہ خودمو ثابت ڪنم چے؟! اگہ نظر خانم نیازے تغییر ڪنہ چے؟! پدرم محتاط نگاهے بہ من مے اندازد و رو بہ روزبہ مے گوید:اگہ بدونید آیہ قبلا نامزد داشتہ چے؟! خون در رگ هایم یخ مے زند،همچنین نگاہ روزبہ! سرد و جدے مے گوید:تقریبا میدونستم! منم یہ تجربہ ے ناموفق داشتم ڪہ خدا رو شڪر بہ ازدواج ختم نشد! بغض گلویم را مے فشارد،محڪم مے گویم:ولے براے من تجربہ ے ناموفق نیست! روزبہ پیشانے اش را بالا میدهد،بہ چشم هایش زل میزنم:ما میخواستیم عقد ڪنیم! سرش را تڪان میدهد:پس شما... نمے گذارم حرفش را ادامہ میدهد:ما نتونستیم عقد ڪنیم چون...چون... نمے توانم حرفم ادامہ بدهم،پدرم با نیش جملہ ام را ڪامل مے ڪند:چون نامزدش شهید شد! رنگ روزبہ مے پرد،چشم هایش یخ مے زنند،رگِ متورم گردنش‌ متعجبم مے ڪند! زمزمہ مے ڪند:شهید؟! پدرم محڪم مے گوید:بعلہ شهید! حالا متوجہ شدید چرا ڪار ما و شما نمیگیرہ؟! روزبہ سرفہ اے مے ڪند و چشم هاے تب دارش را بہ من مے دوزد،نگاهم را بہ فرش مے دوزم! چند ثانیه بعد بلند مے شود:اگہ اجازہ بدید فعلا مرخص بشم! بازم بابت مزاحمت و بے خبر اومدنم عذر میخوام! حالش زیاد خوب نیست! پدر و مادرم بلند مے شوند،من هم پشت سرشان! سرش را تڪان مے دهد:شب خوبے داشتہ باشید! خدانگهدار! پدرم پوزخندے میزند:خدانگهدار! میخواهد بہ سمت در راہ بیوفتد ڪہ پدرم سریع مے گوید:سبد گلتون! روزبہ مڪث مے ڪند،چند لحظہ بعد عقب گرد مے ڪند و سبد گل را بر میدارد. نگاهم بہ شاخہ گل سرخِ خشڪے ڪہ میان رزهاے سفید پنهان شدہ مے افتد! نگاهے بہ صورتم مے اندازد و رو بر مے گرداند،لبخند ڪجے میزنم! بعد از خداحافظے ڪوتاهے از خانہ خارج میشود و میرود... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 رفت و آذر و دے و بهمن و اسفند گذشت... رفت و دیگر هیچ خبرے نشد... از دروغگو بودنش بدم آمد...از ادعاے عاشقے اش... از این سہ چهار ماهے ڪہ هیچ خبرے نشد... از سستے اش بدم آمد! بیشتر از پیش از او بدم آمد! نگاهم را از حیاط مے گیرم و پردہ را مے اندازم،حال و هواے بهار در شهر پیچیدہ و حالِ من پاییزیست... قلبم ریخت آن زمانے ڪہ فهمیدم در گوشہ اے از قلبم دلم میخواست بماند...محڪم برگردد...پایم بماند... از سستے اش بدم آمد! از خودش هم... نمے دانم! روے تخت دراز میشوم و از پشت پنجرہ بہ درخت تازہ جوانہ زدہ چشم مے دوزم،آن گوشہ گوشہ هاے دلم براے ڪسے ڪہ نیست تنگ است... 🍃در این هواے بهارے شدم دوبارہ هوایے بهار میرسد اما... بهار من! تو ڪجایے؟🍃 #قاسم_صرافان ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی @tark_gonah_1

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_پنجم #بخش_سوم لبخندش را مے خورد و چیزے نمے گوید،دو سہ دقیقہ بعد جلوے پاساژ میرسیم. داخل شلوغ است و صداے همهمہ و خندہ بہ گوش مے رسد! دست یاسین را رها میڪنم:خب داداشے تو برو! لبش را ڪج مے ڪند:باشہ! میخواهد وارد پاساژ بشود ڪہ سریع مے گویم:مراقب خودت باش! نیم ساعت دیگہ میام دنبالت همین جا باشیا! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،میخواهم عقب گرد ڪنم ڪہ دست هاے ظریفے از پشت روے چشم هایم مے نشیند! متعجب دست هایم را بالا مے برم و روے دست هایش مے گذارم:شما؟! صداے خندہ ے یلدا مے پیچد:خانم گرگہ! مے خندم:سلام خانم گرگہ! دست هایش را بر مے دارد و پر انرژے مے گوید:سلام! بہ سمتش بر مے گردم و با ذوق در آغوشش مے ڪشم:سلام! خوبے؟! دلم برات یہ ذرہ شدہ بود! محڪم مے فشاردم:آرہ معلومہ! از شرڪت نمے تونیم بندازیمت بیرون! آرام مے خندم:نڪہ تو مدام خونہ ے مایے یا بهم زنگ میزنے؟! لبخند دندان نمایے میزند:تو تلگرام ڪہ هستم! دستش را پشت ڪمرم مے گذارد و ادامہ میدهد:دارے بر مے گردے خونہ؟! لبخند تصنعے اے میزنم:نہ! بہ یاسین اشارہ میڪنم:من ڪار دارم! یاسینو آوردم برہ پیش دوستاش! یاسین سریع مے گوید:سلام! یلدا مهربان نگاهش مے ڪند و دستش را بہ سمتش دراز مے ڪند:سلام عزیزم! چقدر شما شیرینے! یاسین لبخند میزند:ممنون! یلدا مے گوید:بیا بریم یہ نگاهے بنداز ببین چطورہ! بالاخرہ توام تو شرڪت بودے! بیا بچہ ها خوشحال میشن! خودم را جمع میڪنم:نہ! ڪار دارم! ابروهایش را بالا میدهد:ناز نڪن! دو دقیقہ بیا بریم! منم دیر رسیدم تنهام! _بچہ هاے شرڪت هستن دیگہ! مے خندد:با تو بیشتر بهم خوش میگذرہ! بہ سمت پاساژ هلم مے دهد،لبم را مے گزم:اِ زشتہ یلدا! بے توجہ دنبال خودش مے ڪشاندم،وارد پاساژ میشویم. یاسین با ذوق دنبالمان مے آید،نگاهے بہ پاساژ مے اندازم ڪہ خیلے شیڪ و بزرگ است! چهار طبقہ بہ نظر مے رسد،آفتاب از سقف شیشہ اے بہ داخل مے تابد و توجہ را جلب مے ڪند. همہ در حال رفت و آمد هستند،یلدا بہ طبقہ ے دوم اشارہ مے ڪند:بچہ هاے شرڪت اونجان! یاسین بہ سمت دوستانش مے رود ڪہ مشغول تماشاے شعبدہ بازے در وسط پاساژ هستند. همراہ یلدا بہ سمت پلہ برقے مے رویم،بہ طبقہ ے دوم مے رسیم‌. با چند نفر از بچہ هاے شرڪت سلام و احوال پرسے میڪنم. نگاهم بہ روزبہ مے افتد ڪہ مشغول صحبت با یڪ زن و مرد میانسال است‌. لیوان آبمیوہ اش را با یڪ دست گرفتہ و لبخند خاصے بہ لب دارد! حواسش بہ ما نیست،بچہ ها از پاساژ و زحمتے ڪہ ڪشیدہ اند تعریف مے ڪنند. ساڪت نگاهشان مے ڪنم،بہ طبقہ ے سوم مے روند و با دقت همہ جا را از زیر نظر مے گذرانند. یلدا هم سرش گرم شدہ،بہ سمت نردہ هاے شیشہ اے مے روم و نگاهے بہ طبقہ ے دوم مے اندازم. _نیوفتے؟! متعجب و با استرس سر بر مے گردانم،شهاب لبخند بہ لب در چند قدمے ام ایستادہ. شلوار جین مشڪے رنگے همراہ پیراهنے سفید بہ تن ڪردہ. لیوان آبمیوہ اش را نزدیڪ لب هایش مے برد و چند جرعہ مے نوشد،همانطور ڪہ آبمیوہ اش را مے نوشد لیوان آبمیوہ ے دیگرے ڪہ در دست دارد بہ سمتم مے گیرد. نگاهے بہ لیوان آبمیوہ مے اندازم و از دستش نمے گیرم. لیوان را از لب هایش جدا مے ڪند،پوزخند میزند:نترس توش سم نریختم! فشارت میوفتہ برات خوبہ! چند قدم فاصلہ مے گیرم:لازم نیست شما نگران فشار من باشے! نگاهے بہ دور تا دور پاساژ مے اندازد و مے گوید:هرچند روزبہ و فرزاد راضے نبودن اما من بہ دعوت ساجدے بزرگ اینجام! ڪم براے اینجا زحمت نڪشیدم! دوبارہ لیوان را مقابلم مے گیرد:از قصد اینجا رو انتخاب ڪردہ بودم! چند نفر نگاهمان مے ڪند،بخاطرہ نگاہ هاے خیرہ لیوان را از دستش میگیرم اما نمے نوشم! سنگینے نگاہ ڪسے را حس میڪنم،بے اختیار سر بر مے گردانم. روزبہ با اخم بہ من و شهاب دوختہ! نگاهم را از روزبہ مے گیرم. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_ششم #بخش_سوم فرداش وقتے شنید... حرفش را ادامہ نمیدهد،ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:چے شنید؟! ڪمے از شربتش مے نوشد:هیچے بابا! _ڪے چے گفتہ؟! مردد نگاهم میڪند:یڪے از بچہ هاے شرڪت داشت پشت سر تو و مهندس حرف میزد،مهندسم تا شنید درجا اخراجش ڪرد! دستم را روے پیشانے ام میگذارم:خداے من! یہ مسئلہ ے ڪوچیڪ چقدر بزرگ شد! لیوان را روے میز میگذارد:اگہ از بچہ هاے شرڪت ڪسے بهت زنگ زد و چیزے گفت توجہ نڪن! دنبال داستان و چرت و پرت گفتنن میدونے ڪہ! البتہ... باز حرفش را ادامہ نمیدهد،با دقت نگاهش میڪنم:یلدا چیزے شدہ؟! نگاهش را بہ چشم هایم مے دوزد:سہ چهار روزیہ از مهندس ساجدے هیچ خبرے نیست! متعجب نگاهش میڪنم ڪہ ادامہ میدهد:دو سہ روز بعد از روز افتتاح آقاے محسن ساجدے،پدر مهندس! _خب! _اومد شرڪت! گفت آقا روزبہ چند روز میرہ مرخصے و آقا فرزاد مسئول همہ ے ڪاراست! بچہ ها چند بار بہ مشڪل برخوردن هرچے زنگ زدن موبایل مهندس خاموش بود! آقا فرزاد ڪمڪشون ڪرد ولے تو مدیریت نمیتونہ مثل برادر بزرگترش باشہ! گردنم را تڪان میدهم،در این چند روز بہ این ڪار عادت ڪردہ ام! بے توجہ بہ حرف هایش مے گویم:شربتت گرم شد! عوضش ڪنم؟! سریع مے گوید:نہ! نہ! خوبہ! سپس لیوانش را برمیدارد و چند جرعہ مے نوشد،صداے زنگ موبایلم بلند میشود. موبایلم را از روے میز برمیدارم و بہ شمارے ناشناس چشم مے دوزم. مردد جواب میدهم:بلہ؟! صداے ظریف دخترانہ اے مے پیچد:سلام آیہ جان! صدایش آشناست،در ذهنم در حال جستجو هستم ڪہ صاحب صدا را پیدا ڪنم ڪہ خودش مے گوید:آرزو ام! خواهرِ... ادامہ نمیدهد! گلویم را صاف میڪنم:خوبے عزیزم؟! صداے شیرینش با خجالت زمزمہ مے ڪند:ممنون خوبم! زنگ زدم ڪہ...ڪہ شمارہ مو داشتہ باشے! یعنے...یعنے اگہ دوست دارے باهم در ارتباط باشیم! صداے ڪسے مے آید،سریع مے گوید:من باید برم! خدافظ! متعجب مے گویم:خداحافظ! موبایلم را از گوشم جدا مے ڪنم و سریع شمارہ اش را ثبت! دلم شور مے زند... براے... 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 از اتوبوس پیادہ میشوم،با عجلہ از خیابان عبور میڪنم تا خودم را بہ دانشگاہ برسانم ڪہ ماشینے برایم بوق میزند. نفس نفس زنان سر بر میگردانم ڪہ ماشین روزبہ را میبینم! از دہ روز پیش ڪہ آن اتفاق در پاساژ افتاد دیگر ندیدمش! شیشہ ے سمت رانندہ پایین مے آید،چهرہ ے جدے روزبہ را مے بینم،دو سہ متر با من فاصلہ دارد. میخواهم رو برگردانم ڪہ مے گوید:ڪارت دارم! زیاد طول نمیڪشہ! توجهے نمے ڪنم،بند ڪیفم را محڪم در دست میگیرم و رو بر مے گردانم ڪہ صداے باز و بستہ شدن در ماشین بلند میشود. صدایش را از پشت سرم مے شنوم:اون روز هرچے دلت خواست گفتے حالا اومدم جوابتو بدم! بہ سمتش بر مے گردم،در چند قدمے ایستادہ. پیراهن آبے روشنے با شلوار جین تیرہ پوشیدہ همراہ با ڪتانے هاے مشڪے! تیپے ڪہ ڪمتر مے زند! همیشہ تقریبا رسمے و سادہ بودہ! یڪ دستش را داخل جیب شلوارش مے برد،بوے خوبے مے دهد! با سر بہ ماشین اشارہ مے ڪند:چند دقیقہ بیشتر وقتتو نمیگیرم! بہ اندازہ ے چند دیقہ حرف زدن برام احترام قائل نیستے؟! مردد نگاهم را میان روزبہ و ماشینش مے چرخانم. بدون اینڪہ بہ صورتش نگاہ ڪنم مے گویم:هر حرفے دارید همین جا بگید! ابروهایش را بالا میدهد:اینجا؟! فڪر نڪنم برات خوب باشہ! نفسم را بیرون میدهم و بدون حرف بہ سمت ماشینش راہ مے افتم‌. با قدم هاے بلند ڪنارم راہ مے آید و سریع در ڪمڪ رانندہ را برایم باز میڪند! معذب روے صندلے مے نشینم و مضطرب نگاهے بہ خیابان مے اندازم‌. روزبہ هم سوار میشود و سوییچ را مے چرخاند،نگاهے بہ پشت سر مے اندازد و فرمان را مے چرخاند. ماشین با سرعت زیادے حرڪت مے ڪند و مستقیم مے رود،نگاهم بہ پاڪت خالے سیگار "وینستون لایت" ڪہ روے داشبورد جا خوش ڪردہ مے افتد! بوے عطرش در تمام ماشین پیچیدہ،روزبہ نگاهے بہ بستہ ے سیگار مے اندازد و دستش را بہ سمت داشبورد دراز مے ڪند و پاڪت سیگار را برمیدارد. پاڪت را مچالہ و بہ سمت صندلے عقب پرت میڪند! چند ثانیہ بعد ماشین را گوشہ ے خیابان پارڪ مے ڪند،نفس عمیقے میڪشد و نیم رخش را بہ سمتم بر مے گرداند. بے توجہ بہ رو بہ رو و رفت و آمد ماشین ها خیرہ میشوم. صداے بمش مے پیچد:من در جریان اختلاف شهاب و پدرت نبودم! آرہ! شهاب خواست استخدامت ڪنم اما چیزے نگفت! پوزخند میزنم:شمام همینطورے حرفشو قبول ڪردید؟! _نہ! گفت یہ فرصت بهت بدم تا خودت ڪم بیارے و برے! گفت با پدرت اختلاف دارے و اینطورے میخواے نشون بدے میتونے مستقل باشے. از طرفے براے اذیت ڪردن پدرت ڪہ با شهاب و فرزاد مشڪل داشتہ و اذیتشون میڪردہ بد نیست! من هیچ قصد و نیتے از استخدام ڪردنت نداشتم! نقشہ اے هم در ڪار نبود! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_هفتم /بخش اول #بخش_سوم نگاهے بہ صندلے عقب مے اندازم،پسر بچہ اے پنج شش سالہ با اندامے بسیار لاغر روے صندلے دراز ڪشیدہ و با دهان باز خوابش بردہ! یڪے از دست هایش را ڪمے بالا آوردہ و از مچ دستش بہ سمت پایین خم شدہ و انگشت هایش بہ هم چسبیدہ اند! معلول است! روزبہ آرام مے گوید:پسرمہ! خون در رگ هایم یخ مے زند،بے اختیار با صداے بلند مے گویم:پسرتون؟! لبخندش پر رنگ تر میشود:بلہ! مردمڪ چشم هایم بے تاب مے چرخند:یعنے چے؟! سیاهے چشم هایش را بہ چشم هایم مے دوزد و با شیطنت مے خنددیعنے سرپرستے شو بہ عهدہ دارم! اسمش سامانہ دہ سالشہ! دوبارہ نگاهم را از پشت شیشہ بہ سامان مے دوزم،روزبہ مے گوید:این مدت نمیتونستم بهش سر بزنم،امروز اجازہ شو گرفتم بیارمش گردش. متعجب نگاهش میڪنم،لبخندش عمیق تر میشود و با نگاهش مستقیم چشم هایم را نشانہ مے گیرد. _چے شد؟! اگہ سامان باشہ راحت نیستے؟! سریع مے گویم:نہ! نہ! یعنے...اصلا این ڪارا بهتون نمیاد! چیزے نمے گوید و بہ سمت صندوق عقب ماشینش مے رود،صندوق عقب را باز مے ڪند و ویلچرے بیرون مے ڪشد. ویلچر را نزدیڪ من مے گذارد و در صندلے عقب را باز مے ڪند. آرام دستے بہ گونہ ے نحیف سامان مے ڪشد و مے گوید:سامان! بابا جان! بیدارشو! سپس چندبار آرام تڪانش میدهد،متعجب نگاهش میڪنم! اصلا توقع این نوع ڪارها را از روزبہ نداشتم! چند ثانیہ بعد سامان چشم هایش را باز مے ڪند و خمیازہ اے مے ڪشد. روزبہ مے خندد و مے گوید:پاشو تنبل! جلوے یہ خانم اینطورے دراز میڪشن؟! سامان سریع سرش را بلند مے ڪند و نگاهے بہ من مے اندازد،گونہ هایش گل مے اندازند،سریع سرش را خم مے ڪند و آرام و ڪشیدہ مے خندد. روزبہ با لبخند نگاهم میڪند،همانطور ڪہ دستش را دور ڪمر سامان حلقہ مے ڪند مے گوید:این پسر ما یڪم خجالتیہ! بے اختیار لبخند میزنم،روزبہ سامان را در آغوش مے ڪشد و از ماشین بیرون مے آوردش. با احتیاط سامان را روے ویلچر مے گذارد و ڪمڪ مے ڪند راحت بنشیند. در ماشین را قفل مے ڪند و بہ سمت من بر مے گردد،همانطور ڪہ پیراهنش را مرتب مے ڪند با چشم بہ ڪافہ اشارہ مے ڪند و مے گوید:میشہ چند دقیقہ بریم اینجا؟! مردد نگاهش مے ڪنم،سامان با لبخند دندان نمایے سرش را بلند مے ڪند و رو بہ من با ذوق مے گوید:سلام! سپس دوبارہ سرش را پایین مے اندازد و مے خندد،دست نحیف و لرزانش را بہ سمتم بالا مے آورد. آرام انگشت هاے نحیفش را میان انگشت هایم میگیرم و مے گویم:سلام! روزبہ با دقت نگاهم مے ڪند،سامان زیر چشمے نگاهم میڪند:من...من... سامانم! شُ...شمام باید آیہ خانم باشید! لبخند پر رنگے میزنم:خوشوقتم! از سر ذوق با انگشت هاے نحیفش فشار ضعیفے بہ دستم وارد مے ڪند و سریع مے گوید:منم خوشوقتم! نگاهے بہ روزبہ مے اندازم و مے گویم:آدمو تو عمل انجام شدہ قرار دادن ڪار خوبے نیست! سامان ڪنجڪاو نگاهم مے ڪند،روزبہ لبخند پیروزمندانہ اے مے زند و رو بہ سامان مے گوید:بریم همین جا یہ چیز خنڪ بزنیم؟! همانطور ڪہ دستہ هاے ویلچر را مے گیرد بہ من چشم مے دوزد. سامان با ذوق نگاهم مے ڪند و سرش را بہ سمت روزبہ مے گیرد:بابا! ایشون نمیان؟! نمیدانم چرا دلم غنج مے رود براے اینڪہ روزبہ را اینطور با محبت "بابا" صدا میزند! سامان نگاهش را بہ من مے دوزد،نفسے مے ڪشم و مے گویم:فقط چند دقیقہ! روزبہ ویلچر را با سرعت بہ سمت در ڪافہ مے راند و مے گوید:مثل اینڪہ میاد! با لبخند دنبالشان مے روم... 👈برداشتن آے دے ها از روے عڪس مورد رضایت نیست👉 🌸ڪاش پیدا بشوے سخت تو را محتاجم🌸 ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_هفتم /بخش دوم #بخش_سوم نگاهے بہ نام تماس گیرندہ مے اندازد و موبایل را سایلنت مے ڪند و دوبارہ داخل جیبش بر مے گرداند. دستے بہ موهایش مے ڪشد و نگاهش را بہ صورتم مے دوزد:هفت هشت سال پیش،با آوا تو دانشگاہ آشنا شدم. آدمے نبودم ڪہ بخوام دنبال رابطہ هاے موقتے باشم! از اولم اینو بہ آوا گفتہ بودم! دو سہ ماهے با هم در ارتباط بودیم،بعدش خانوادہ ها رو در جریان گذاشتیم و نامزد ڪردیم‌. آوا یہ سرے اخلاقایے داشت ڪہ درست نمے دونستم،زیاد تفاهم نداشتیم! میگفتم ازدواج‌ ڪنیم باهاش صحبت میڪنم و تغییرش میدم! اما خب سر همین اخلاقا اصلا بہ عقد نرسید چہ برسہ ازدواج! روز قبل از عقد جا زد و رفت! بهش علاقہ داشتم ولے یہ سال بعد از اون ماجرا بہ ڪل از ذهن و قلبم بیرونش ڪردم. _پس چرا تا الان ازدواج نڪردید؟! انگشت هایش را دوبارہ درهم قفل مے ڪند:نہ آمادگے روحے شو داشتم نہ مورد مناسب براے ازدواج! مردد مے پرسم:چرا دوبارہ برگشتہ؟! نفس عمیقے میڪشد:از رابطہ هاے موقتش خستہ شدہ دنبال ازدواجہ! جدے میشود:خب تو بگو! سوزش معدہ ام دوبارہ شدت میگیرد! دستم را روے معدہ ام میگذارم و آب دهانم را فرو میدهم! _خب نامزدے من اجبارے بود! یعنے نہ من نہ هادے... با آوردن نامش ساڪت میشوم،چند لحظہ بعد زمزمہ میڪنم:نامزد سابقم! هیچڪدوم نمیخواستیم ازدواج ڪنیم! بہ اصرار خانوادہ هامون صیغہ ے موقت خوندیم تا باهم آشنا بشیم! بعد از یہ مدت بہ همدیگہ علاقہ مند شدیم،متوجہ شدم مدافع حرمہ! نزدیڪ عقد رفت سوریہ و دیگہ برنگشت... بہ اینجا ڪہ میرسم بغض میڪنم،روزبہ آرام مے گوید:روحشون شاد! زمزمہ وار مے گویم:ممنون! _چند وقت از شهادتشون میگذرہ؟! _دوسال و یڪ هفتہ! لبخند تلخے میزند،چشم هایش برق عجیبے مے زنند! _بہ خانوادہ تون بگید امروز صحبت ڪردیم! باقے صحبت ها بمونہ براے بعد! سرم را تڪان میدهم و از روے صندلے بلند میشوم،نگاهش را بہ چشم هایم مے دوزد و چیزے نمے گوید! چند ثانیہ بعد از روے صندلے بلند میشوم،بہ سمت میزے ڪہ سامان پشتش نشستہ میروم. مظلوم روے ویلچرش ڪز ڪردہ و نگاهش را بہ من و روزبہ دوختہ. فقط ڪمے از شیر موز و شڪلاتش را نوشیدہ! آرام دستش را مے گیرم و مے گویم:از آشنایے باهات خیلے خوشحال شدم سامان! لبخند پهنے میزند:مَ...منم! بوسہ ے ڪوتاهے روے دستش مے نشانم:من باید برم! ببخش تنهات گذاشتیم و معطلت ڪردیم! خدافظے! آرام دستم را مے فشارد و مظلومانہ مے پرسد:بازم مے بینمت؟! سپس نگاهش را بہ روزبہ ڪہ ڪنارم ایستادہ مے دوزد،روزبہ دست هایش را داخل جیب هاے شلوارش مے برد:اذیتش نڪن سامان! سامان سرے تڪان میدهد و مظلوم مے گوید:خداحافظ! صاف مے ایستم،نگاهے بہ روزبہ مے اندازم:خدانگهدار! با قدم هاے بلند بہ سمت در مے روم،میخواهم در را باز ڪنم ڪہ روزبہ صدایم مے زند:آیہ! قلبم مے لرزد،دیگر دلم نمیخواهد بگویم خودمانے نباش! دلم میخواهد هر یڪ ثانیہ یڪ بار بگوید "آیه"! هے در گوشم بخواند آیہ! نفس عمیقے میڪشم،دست یخ ڪردہ ام را مشت مے ڪنم و بہ سمتش بر مے گردم‌. در چند قدمے ام مے ایستد،نگاہ جدے اش را بہ چشم هاے درماندہ ام مے دوزد! محڪم و سرد مے گوید:تا اینجاش اومدم چون میخواستم همہ ے تلاشمو ڪنم! ڪہ رڪ و راست بگم دوستت دارم! اگہ از اینجا بہ بعدش نخواے میڪشم ڪنار! یہ لحظہ ام اذیتت نمیڪنم! ڪاملا جدے و محڪم این را مے گوید! نمیدانم چرا مے ترسم؟! چند ثانیہ بہ چشم هایش خیرہ میشوم و بدون حرف از ڪافہ بیرون مے روم! همانطور ڪہ آرام بہ سمت خانہ قدم برمیدارم مے گویم:تا بابا مهدے نگہ هیچ جوابے بهت نمیدم! هیچ جوابے! سپس در دل دعا میڪنم مهدے،روزبہ را تایید ڪند... دیگر بہ خودم و دلم نمیتوانم دروغ بگویم! میخواهمش... میخواهمش... و باز براے خودم تڪرار میڪنم:میخواهمش! بے اختیار بر مے گردم و بہ پشت سرم نگاہ میڪنم،از پشت شیشہ ے ڪافہ با طرز عجیبے تماشایم میڪند... دلم بیشتر مے لرزد... 👈برداشتن آے دے ها از روے عڪس مورد رضایت نیست👉 ❤️قدرتِ عشق بِنازم ڪہ بہ یڪ تیرِ نگاہ جانِ شیرین بسپارند دوبیگانہ بہ هم❤️ ادامه دارد

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_هشتم #بخش_سوم _بیچارہ معلوم بود مرددہ! میگفت چند روزہ هرچے بهت زنگ میزنہ موبایلت خاموشہ و نمیتونہ پیدات ڪنہ! پرسید ازت خبرے دارم یا نہ گفتم حالت خوبہ! گفت باهات ڪار واجب دارہ،اینم پرسید میدونم چرا موبایلتو خاموش ڪردے یا نہ گفتم والا منم نمیدونم! لبم را بہ دندان مے گیرم،ادامہ میدهد:محمدحسینم یڪم حساس شدہ بود چرا بہ من زنگ زدہ! منم مجبور شدم بگم ازت خواستگارے ڪردہ و بے خبرہ! چشم هایم را باز و بستہ میڪنم،مطهرہ ڪنجڪاو نگاهم میڪند. میدانم دوست ندارد چیزے بگویم ڪہ حساس بشوم و روے تصمیمم اثرے بگذارد! روے مبل دراز میڪشم و میپرسم:میشہ تا اذان بخوابم؟یڪم ضعف ڪردم! سرش را تڪان میدهد و بلند میشود،با لبخند نگاهم میڪند:اگہ جوابت مثبتہ بعد یڪم ناز ڪردن بهش راہ بدہ! اگہ جوابت منفیہ معطلش نڪن و یہ ڪلام بگو نہ! بلاتڪلیف نگهش ندار! بدترین حالت توے عشق بلاتڪلیفیہ! لبخند تلخے میزنم:مسئلہ اینہ خودمم بلاتڪلیفم! چشم هایم را مے بندم،مطهرہ دیگر چیزے نمے گوید! روے مبل جا بہ جا میشوم و فڪر میڪنم،این چند هفتہ بے خبرے از او چقدر برایم سخت گذشت! و همچنان ادامہ خواهد داشت! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 با استرس نگاهم را بہ مهدے میدوزم،سعے میڪنم متوجہ عجلہ و استرسم نشود! خونسرد و لبخند بہ لب قورے دمنوش را برمیدارد و فنجان شیشہ اے را پر از دمنوش دارچین مے ڪند. روز عید فطر تماس گرفت و گفت جایے باهم قرار بگذاریم و صحبت ڪنیم. لبخند شیطنت آمیزے بہ لب دارد،فنجان را مقابلم مے گذارد و نگاهے بہ اطراف ڪافے شاپ مے اندازد. _لاغر شدے بابا جان! لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم:بخاطرہ ماہ رمضونہ! پیشانے اش را بالا میدهد و فنجان را بہ لب هایش مے چسباند:فقط بخاطرہ ماہ رمضون؟! _بلہ! _ڪہ اینطور! ڪمے از دمنوشم مے نوشم و مے پرسم:فرزانہ جون خوبہ؟! سرش را تڪان میدهد:خدا رو شڪر خوبہ! ڪلے سلام رسوند! تو خوبے؟! _الحمداللہ منم خوبم! خونسرد تڪہ اے از ڪیڪ وانیلے اش را مے خورد و سڪوت مے ڪند. دوبارہ فنجان را بہ لب هایم مے چسبانم و ڪمے از دمنوشم مے نوشم. مهدے بہ صورتم خیرہ میشود و بے مقدمہ مے گوید:فردا موبایلتو روشن ڪن! فنجانم را روے میز میگذارم و ڪنجڪاو نگاهش میڪنم،لبخند عجیبے میزند:بہ اندازہ ے ڪافے بے خبرے ڪشیدہ! گونہ هایم رنگ مے گیرند،سرم را پایین مے اندازم و بہ میز چشم مے دوزم. مے خندد:میدونم روت نمیشہ بپرسے چرا این همہ مدت طول ڪشید! اما لازم بود! اول براے اینڪہ باید ڪامل تحقیق میڪردم و زیر نظرش مے گرفتم‌! دوم براے اینڪہ ببینیم این آقا چقدر تو رو میخواد و با سختیا و بے خبریا ڪنار میاد! مضطرب سرم را بلند میڪنم،لبخندش عمیق تر میشود:بہ زور تونستم آدمے رو بذارم ڪہ هم تو شرڪت زیر نظرش داشتہ باشہ هم بیرون از شرڪت! هیچ چیز بدے تو گذشتہ ش و الانش پیداش نڪردم! باید مطمئن میشدم دارم دست ڪے مے سپارمت! ظاهرا آدم خوبیہ! نہ اهل زهرمارے و زن بازے و چشم چرونیہ نہ چیزاے دیگہ! مثل اینڪہ جوون خوش نام و خوبیہ! اخلاق و سابقہ ے بدے ندارہ! با آدماے حسابے ام میگردہ و اهل رفیق بازے نیست! این دوماہ ڪلا زیر ذربینم بودہ،خانوادہ شم خانوادہ ے سرشناس و با ڪمالاتے ان! اگہ بخوام در ڪل بگم... مڪث میڪند،آب دهانم را با شدت فرو میدهم! ادامہ میدهد:از نظر من تایید شدہ ست! نہ ڪامل! ولے تا حد زیادے تاییدش میڪنم! اگہ میگم ڪامل تاییدش نمیڪنم بخاطرہ اختلاف سنے و اختلاف عقیدہ هاتونہ! میتونہ لیاقتتو داشتہ باشہ! میتونم بهش بسپارمت! دلم گرم میشود،لبخند خجولے میزنم و مے گویم:بابت ڪمڪ و زحمتاتون ممنونم! پدرے رو در حقم تموم ڪردید! دستش را روے دستم مے گذارد و آرام مے فشارد:باز خوب فڪر ڪن! اگہ بہ یقین رسیدے میتونے باهاش بسازے و براے یہ عمر بخوابش جواب مثبت بدہ! اگہ نہ...محڪم بگو نہ حتے اگہ دلت مخالفہ! جوابے نمیدهم! تڪہ اے از ڪیڪش مے خورد:اگہ بهت زنگ زد محترمانہ و سرد بگو خانوادہ شو بندازہ جلو! همین! نہ یہ ڪلمہ بیشتر نہ ڪمتر! اگہ گفت خانوادہ ش اقدام ڪردن چون خانوادہ ے تو اجازہ ے خواستگارے ندادن و دیگہ نمیتونہ توقع داشتہ باشہ خانوادہ ش اقدام ڪنن بگو این دفعہ اجازہ ے خواستگارے میدید! فقط خواستگارے! نگو جوابت مثبتہ یا منفے! محڪم مے گویم:چشم! نگاهے بہ پشت سرم مے اندازد و با خندہ مے گوید:سریع چاے و ڪیڪتو بخور بریم تا نیومدہ دعوامون ڪنہ! ابروهایم را بالا مے اندازم:ڪے؟! _آقا روزبہ! بے اختیار سر بر مے گردانم،روزبہ را مے بینم ڪہ چند میز آن طرف تر نشستہ و با اخم بہ ما زل زدہ! پیراهن آبے ڪم رنگے همراہ با شلوار ڪتان سورمہ اے پوشیدہ،تہ ریش گذاشتہ و موهایش را ڪمے بلند ڪردہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_نود_و_نهم #بخش_سوم مادرم نگاهے بہ من مے اندازد و اخم مے ڪند،دوبارہ سڪوت بدے حڪم فرما میشود. چند دقیقہ بعد مهدے چاے و میوہ اے مے خورد و مے رود. همین ڪہ مهدے مے رود پدرم صدایم مے زند:آیہ! بیا اینجا بشین! مادرم اشارہ مے ڪند بروم،مردد روے مبل نزدیڪ پدرم مے نشینم و مے گویم:جانم! چشم غرہ اے نثارم مے ڪند:این همہ مظلوم بودن و آروم بودن از تو بعیدہ! پس براے من ادا در نیار! نفسے میڪشم و چیزے نمے گویم،با اخم نگاهم مے ڪند:تو دلت با این پسرہ ست؟! لبم را مے جوم و جوابے نمیدهم! با حرص مے گوید:با توام! گلویم را صاف مے ڪنم:فقط میگم اجازہ بدید بیان خواستگارے! همین! پیشانے اش را بالا میدهد:همین دیگہ؟! باز سڪوت میڪنم،فعلا بیشتر از این جایز نیست! میخواهم بلند شوم ڪہ پدرم انگشت اشارہ اش را بالا مے گیرد:آیہ! این پسرہ بیاد خواستگارے،بگے خوبہ و میسازم و این حرفا! اگہ بگم نہ و پافشارے ڪنے،بخواے لجبازے ڪنے هر چے شد پاے خودتہ! حق ندارے از من گلہ ڪنے! نزدیڪ سہ سال پیش ڪہ من بخاطرہ اون شهاب عوضے دست بہ دامنت شدہ بودم با هادے ازدواج ڪنے،هے چپ میرفتے راست مے اومدے براے من طاقچہ بالا میذاشتے! وقتے ام هادے شهید شد همہ از چشم من میدیدین! یہ جورے نگام میڪردے انگار یہ تنہ مسئول گروہ داعش و جنگ و شهادت هادے من بودم! نگاهت شدہ بود برام تف سر بالا! این دفعہ دیگہ خودت میدونے! من گفتم نہ و خودت گفتے آرہ،دور منو خط بڪش!تمام! سپس از روے مبل بلند میشود و بہ اتاقش مے رود! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 هشت روز بعد از آن شبے ڪہ مهدے بہ خانہ مان آمد و با پدر و مادرم صحبت ڪرد،سمانہ با مادرم تماس گرفت و دوبارہ وقت خواست! مادرم براے چند روز بعد وقت داد ڪہ براے یڪ جلسہ ے آشنایے بیایند! پدرم با من سر سنگین شدہ بود،نمیدانستم باید خوشحال باشم یا ناراحت؟! امروز روز موعود است! آفتاب تیر ماہ خودش را ڪف اتاق پهن ڪردہ و وجودم را گرم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد #بخش_سوم قلبم بہ تپش مے افتد،بے اختیار لبخند میزنم اما سریع خودم را جمع و جور میڪنم! ماشین ڪہ نزدیڪتر میشود وا میروم!فرزاد پشت فرمان نشستہ! دلم بہ یڪ جورے میشود،از ذهنم مے گذرد نڪند اتفاقے براے روزبہ افتادہ! بے اختیار چند قدم بہ سمت ماشین برمیدارم،چهرہ ے فرزاد درهم است! چند ثانیہ بعد از ماشین پیادہ میشود و نگاهش را بہ گوشہ ے چادرم مے دوزد. چشم هاے مشڪے اش برق خاصے دارند! پیراهن نوڪ مدادے اے همراہ با شلوار جین تیرہ بہ تن ڪردہ. در ماشین را مے بندد و بہ سمتم قدم بر مے دارد،مضطرب نگاهش میڪنم. سرفہ اے مے ڪند و مے گوید:سلام! سرم را تڪان میدهم:سلام! شما اینجا چے ڪار میڪنید؟! اتفاقے افتادہ؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد،مردد مے گوید:باید باهاتون صحبت ڪنم! آب دهانم را فرو میدهم:راجع بہ چے؟! سڪوت مے ڪند،نفسم را با حرص بیرون میدهم. انگشت هایش را در هم قفل مے ڪند و چند قدم نزدیڪتر میشود. من من ڪنان مے گوید:خُ...خب! نفسش را با شدت بیرون میدهد،ناگهان سرش را بلند مے ڪند و بے هوا بہ چشم هایم زل مے زند:راجع بہ علاقہ م بہ شما! زمان مے ایستد! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 با صداے سمانہ بہ خودم مے آیم،با لبخند نگاهم مے ڪند و مے گوید:خیلے وقتہ خوردن ڪردن ڪاهو و خیار و گوجہ رو تموم ڪردے! متعجب نگاهے بہ مقابلم مے اندازم و مے گویم:اِ! آرہ! سمانہ همانطور ڪہ از آشپزخانہ بیرون مے رود مے گوید:برم یہ زنگ بہ محسن بزنم ببینم ڪے میاد! سپس از آشپزخانہ خارج میشود،نفس عمیقے میڪشم و پاهایم را تڪان میدهم‌. میخواهم از روے صندلے بلند بشوم ڪہ فرزاد وارد آشپزخانہ میشود،معذب سر جایم مے نشینم و ظرف ها را مرتب روے هم مے چینم. فرزاد نگاهے بہ سالن و سپس حیاط مے اندازد و با گفتن با اجازہ اے پشت میز مے نشیند. لبش را بہ دندان مے گیرد و با گوشہ ے رومیزے بازے مے ڪند! مثل آن روز بعد از ڪلے تردید،ناگهان سرش را بلند مے ڪند و بے هوا بہ صورتم خیرہ میشود! آرام مے گوید:یادتونہ چهار سال پیش...چهار سال پیش گفتم بهتون علاقہ مندم؟! تنم یخ میزند،عصبے میشوم! سرد و با حرص مے گویم:بلہ! ڪہ چے؟! حوصلہ ے حرف شنیدن و حرف زدن ندارم! سپس سریع از پشت میز بلند میشوم،سرش را تڪان میدهد:واقعیتش... صداے زنگ موبایل باعث میشود حرفش را ادامہ ندهد! "ببخشیدی" مے گوید و بلند میشود،همانطور ڪہ از پشت میز بلند میشود جواب میدهد:جانم حاجے؟! سپس از آشپزخانہ خارج میشود،نفس راحتے میڪشم و نگاهم را بہ عڪس روزبہ مے دوزم ڪہ روے دیوار جا خوش ڪردہ! حالم از آن ربان مشڪے بہ هم میخورد! عق میزنم و بہ سمت سرویس بهداشتے مے دوم! عق میزنم،جهانِ بدون تو را... 💔اى بہ راهت لب هر پنجرہ يك جفت نگاہ من چرا اينقدر از آمدنت مايوسم؟💔 #بهروز_ياسمى ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_یکم #بخش_سوم نفسے تازہ میڪنم و جایے مے ایستم ڪہ در دید باشم،چند ثانیہ بعد ماشین روزبہ را مے بینم! صورتش را بعد از دوماہ مے بینم! ابروهایش در هم گرہ خوردہ و عصبے بہ نظر مے رسد! ڪنار جدول پارڪ مے ڪند و عصبے پیادہ میشود،در ماشین را محڪم مے بندد! آنقدر محڪم ڪہ صدایش باعث میشود چند نفر سر برگردانند و نگاهش ڪنند! نگاهم بہ رد خونے ڪہ زیر دماغش ڪشیدہ شدہ مے افتد،قلبم یڪ جورے میشود! موهایش پریشان شدہ اند و تہ ریش صورتش را مردانہ تر ڪردہ! آستین هاے پیراهن مشڪے رنگش را تا آرنج بالا زدہ،با قدم هاے بلند بہ سمتم مے آید.‌ من هم چند قدم بہ سمتش بر مے دارم! بہ چند قدمے ام ڪہ مے رسد،بے هوا بہ چشم هایم زل مے زند! با دلتنگے! با عشق! نگران نگاهش میڪنم و مے پرسم:چے شدہ؟! سرش را تڪان میدهد:گفت! هر چے ڪہ گفتہ بودیو گفت! منم جوابشو دادم! نفس عمیقے میڪشد و چشم از چشم هایم نمے گیرد! نگران مے پرسم:اتفاقے افتادہ؟! لبخند ڪم رنگے میزند،با آن چهرہ ے اخم آلود و عصبے! از آن لبخندهایے ڪہ باید برایشان مُرد! _بهت گفتہ بودم؟! با صداے لرزان مے پرسم:چے رو؟! زمزمہ مے ڪند:تو آیہ ے جنون منے! ❤️دل ز تن بردے و در جانے هنوز دردها دادے و درمانے هنوز...❤️ ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوم #بخش_سوم سپس دستش را بہ سمتم دراز میڪند،مُردد نگاهش میڪنم. با خجالت مے گویم:اینجورے دلم صاف نیست! لطفا از پدرم اجازہ بگیرید بیاید خونہ مون صحبت ڪنیم! آرام مے خندد:اگہ میدونستم چطورے باباتو راضے ڪنم و اجازہ بگیرم ڪہ اینجا نبودم! یڪهو غصہ روے قلبم سنگینے میڪند،یڪهو نگران میشوم! نگرانِ نبودنش! نگران نداشتنش! نگرانِ این ڪہ آخر این همہ صبر و ڪشمش بشود هیچ! بشود نداشتن روزبہ! مے ترسم! بغض گلویم را مے فشارد! تازہ میفهمم چقدر وابستہ اش شدہ ام،چقدر بودنش برایم مهم است! اگر نباشد... نہ! لحظہ اے هم نمیتوانم فڪر ڪنم آخر تمام این دلتنگے ها و دورے ها بشود هیچ! نگاهم را بہ دست هایش مے دوزم و دستہ هاے ڪیسہ ها را میان انگشت هایم مے فشارم! _انگار ڪل دنیا میخوان ڪہ من و ... مڪث میڪنم،چہ سخت است #تو خواندنش! لبخند ڪجے میزند:ڪہ...؟! آب دهانم را قورت میدهم،آهستہ نجوا میڪنم:ڪہ من و تو مالہ هم نباشیم! و چہ بد خون در صورتم مے دود! عشق،خجالتے ترت میڪند! میخواندم:آیہ! بے اختیار بہ چشم هایش زل میزنم‌،نمیدانم فهمید یا نہ! ولے از زمانے ڪہ نام ڪوچڪم را صدا زد،عاشقِ اسمم شدم! طورے این سہ حرفِ،الف و ے و ہ را ادا میڪرد ڪہ گویے وردِ معجزہ آساست براے بے تابے هاے قلبم! _ڪل دنیا نخواد مالہ من باشے! تو میخواے یا نہ؟! این مهمہ! نفس در سینہ ام حبس میشود! صداے گروپ گروپ قلبم دیوانہ ام میڪند! دلبرانہ ادامہ میدهد:همہ ے دنیا یہ طرف! تو طرفِ من باش! بے اختیار چشم هایم را مے بندم و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:هستم! با لحن نرمے مے گوید:دوست داشتن از چشمت راہ افتادہ! بے اختیار مے خندم،چشم هایم را باز میڪنم و ڪیسہ ها را روے زمین میگذارم. سریع با دست اشڪم را پاڪ میڪنم و مے گویم:بیشتر از این ازم نخواہ! حتے اگہ چند سال طول بڪشہ! نمیتونم! نمیتونم الان باهات بیام ڪافہ! اخم ڪم رنگے میڪند:پس اون دفعہ ڪہ با سامان... میان حرفش مے دوم و سریع مے گویم:اون موقع فرق داشت! پیشانے اش را بالا میدهد:چہ فرقے؟! نگاهم را بہ زمین مے دوزم:حس خاصے نداشتم ڪہ مرتڪب اشتباہ یا گناہ بشم! میخواستم فقط حرفاتو بشنوم و قاطعانہ بگم نہ! اما الان...الان...درست نیست! نفس ڪشدارے میڪشد:باشہ! تاڪسے ڪہ میتونم برات بگیرم؟! ڪیسہ ها رو از روے زمین برمیدارم و با خندہ مے گویم:هنوز یڪم خرید دارم! خودم بر مے گردم! چهرہ اش دلخور است! سرد مے گوید:باشہ! سعے میڪنم درڪ ڪنم! سرم را تڪان میدهم:ممنون! دوبارہ بہ سمت میوہ فروشے راہ مے افتم و مے گویم:خداحافظ! نگاهے بہ ساعتش مے اندازد و با لحنِ دستورے شیرین میگوید:با تاڪسے برگرد! خداحافظ! زمزمہ میڪنم:باشہ! از آن "باشه" هایے ڪہ دلپذیرتر از "چَشم" گفتن است! روزبہ بے میل سوار ماشینش میشود و میرود،با خوشحالے توام با نگرانے مشغول ادامہ ے خریدم میشوم. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 خودم را در آینہ نگاہ میڪنم،روسرے مشڪے رنگم را مدل لبنانے بستہ ام‌. رنگ پوستم بہ زردے مے زند و زیر چشم هایم گود افتادہ. چادرم را روے سرم مے اندازم و ڪشش را دور سرم تنظیم میڪنم. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_سوم #بخش_سوم بے حوصلہ شبڪہ هاے تلویزیون را زیر و رو میڪنم،یاسین ڪنارم نشستہ و با تبلتش بازے میڪند. پنج ماہ گذشت! پنج ماهِ سخت! سومین سالگرد هادے هم گذشت. در این پنج ماہ،روزبہ مدام سر زدہ دم درمان مے آمد یا بہ محل ڪار پدرم میرفت‌. سمانہ قدمے بر نمے داشت اما محسن،پدر روزبہ تقریبا پا بہ پاے روزبہ سعے در راضے ڪردن پدرم داشت! فرزاد چند پیغام نامفهوم رساند ڪہ چیز زیادے سر در نیاوردم. مهدے هم با پدرم بارها صحبت ڪردہ بود،اما بے فایدہ بود!راضے ڪردن پدرم ڪار هرڪسے نبود! در این مدت ڪمے با آرزو ارتباط برقرار ڪردہ بودم،بیشتر تلفنے! دختر آرام و مهربانے بہ نظر مے رسد،اگر بہ برادرش نرفتہ باشد! چندبارے بہ دیدن یاس رفتم،پسرش بے نهایت بانمڪ و تو دل بروست! سید هادے! یاس مے گفت اول با مهدے و فرزانہ صحبت ڪردند و سپس بہ درخواست مهدے و علیرضا از من هم اجازہ گرفتند! بیشتر با مطهرہ در ارتباطم،سعے میڪنم احتیاط ڪنم اما مطهرہ اجازہ نمیدهد! یا بہ خانہ ے مان مے آید،یا بہ خانہ اش دعوتم میڪند! نفس عمیقے میڪشم و موهایم را بہ بازے مے گیرم،وارد بیست و یڪمین سالِ زندگے ام شدہ ام! برایم این سن ڪمے عجیب و غریب است! احساس میڪنم میتواند سرنوشت ساز ترین سال زندگے ام باشد! شانہ اے بالا مے اندازم،بہ روزبہ فڪر میڪنم‌. بہ مردے ڪہ از سال قبل تا الان شاید ماهے یڪ بار بہ زور دورا دور دیدہ باشمش! یادم نمے آید ڪے صدایش را چہ از نزدیڪ چہ از پشت تلفن شنیدم! هر چہ مدت دورے مان بیشتر میشود،علاقہ ے من هم عمیق تر میشود! خودم هم باورم نمیشود،بتوان یڪ نفر را اینطور دوست داشت! باورم نمیشود وجودِ یڪ نفر انقدر حالم را خوب ڪردہ باشد! خصوصا با وجود این فاصلہ و ارتباط نداشتن! خیالش برایم تسڪین بخش است! تلاشے ڪہ براے بہ دست آوردنم مے ڪند قلبم را آرام مے ڪند! اگر بگویند بیست سال دیگر هم از روزبہ دور باش ولے علاقہ و تلاشش براے بہ هم رسیدن را دارے،با جان و دل قبول میڪنم! گاهے شیرینے عشق،در بہ هم رسیدن خلاصہ نمیشود! در معشوق خلاصہ میشود! معشوقِ خودِ عشق است! بودنش براے عاشقے ڪافیست! هر چند حضور فیزیڪے اش را نداشتہ باشے! لبخند ڪم رنگے میزنم،با صداے زنگ تلفن بہ خودم مے آیم‌. سریع بلند میشوم و بہ سمت تلفن میروم. جواب میدهم:بلہ؟! صداے عصبے پدرم مے پیچد:گوشیو بدہ مامانت! آرام مے گویم:سلام! مامان خونہ نیست! _علیڪ سلام! ڪجاست! سرم را تڪان میدهم:رفتہ خرید! نفس عمیقے میڪشد و با حرص اما آرام مے گوید:بهش بگو آخر هفتہ براے گل دخترش دارہ خواستگار میاد! قلبم مے ریزد! نڪند مثل چهار سال قبل برایم لقمہ گرفتہ باشد؟! بے اختیار مے پرسم:خواستگار؟! بلند مے گوید:بعلہ! بہ مرادت رسیدے! ولے دور منو خط بڪش دخترہ ے... حرفش را ادامہ نمیدهد! گیج میشوم،میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے بوق اشغال در گوشم مے پیچد! جملہ ے آخرش در سرم مے پیچد: "بہ مرادت رسیدے!" قلبم با هیجان مے تپد،زمزمہ وار میگویم:یعنے روزبہ! نفسم بند آمدہ! حالم را نمیفهمم! صداے زنگ پیام موبایلم باعث میشود بہ سمت اتاقم پرواز ڪنم! سریع وارد اتاق میشوم و موبایلم را برمیدارم،شمارہ ے روزبہ است! سریع پیامش را باز میڪنم! "چنان مُشتاقم اے دلبر بہ دیدارت ڪہ از دورے برآید از دلم آهے، بسوزد هفت دریا را... دارہ تموم میشہ فاصلہ مون..." بے اختیار مے خندم،تند تند مے گویم:باورم نمیشہ خدا! چطورے بابا راضے شدہ؟! پیام بعدے اش مے آید! "تو فقط بخند!" چشم هایم را مے بندم. زمزمہ وار میگویم:خدایا شڪرت! خدایا شڪرت! سپس نیشگونے از گونہ ام مے گیرم،نہ خواب نیست! نہ! نزدیڪ شدن بہ وصال،خیال نیست...! عشق باز معجزہ ڪردہ... زین پس فقط باید،آیہ آیہ #عشق خواند... ❤️جهانم پر از حس و حال ِتوئہ همہ خندہ ها دلفریبن ولے... فقط بهترین خندہ مالِ توئه❤️ پ.ن:شعرے ڪہ پایان این قسمت روزبہ فرستادہ بود،از عالیجناب سعدے هست. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltanii

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهار #بخش_سوم بہ سمت آقاجون مے روم و سینے را مقابلش مے گیرم،مے گویم:بفرمایید! آقاجون همانطور ڪہ فنجان چایے را برمیدارد مے گوید:دستت درد نڪنہ! خدا حفظت ڪنہ دخترم! دست دیگرش را داخل جیب ڪتش مے برد و مشتے نقل معطر بہ جاے فنجانش مے گذارد! لبخند مهربانے تحویلم میدهد:سوغات مشهدہ! تبرڪہ! یڪے از خادماے حرم بهم داد.شیرینے زندگے تون باشہ! لبخند گرمے میزنم و بہ چشم هایش خیرہ میشوم:بهترین هدیہ اے بود ڪہ امروز میتونستم بگیرم! ممنونم! سرش را تڪان میدهد،سینے را مقابل محسن و سمانہ مے گیرم و سپس مقابل فرزاد! بدون اینڪہ نگاهم ڪند فنجان چاے را برمیدارد و زیر لب تشڪر میڪند. مقابل روزبہ مے رسم،همانطور ڪہ فنجان چایش را برمیدارد نقلے هم برمیدارد و تشڪر مے ڪند! بہ پدر و مادرم هم تعارف میڪنم و ڪنار مادرم مے نشینم. یاسین هم ڪنارم مے نشیند و نگاهش را میان اعضاے خانوادہ ے ساجدے مے چرخاند! محسن نگاهے بہ جمع مے اندازد و سرفہ اے مے ڪند،سپس رو بہ پدرم مے گوید:شما از شرایط تون بفرمایید! شرط هایے ڪہ دارید! مهریہ و شیربها و رسم و رسومات! پدرم جرعہ اے از چایش را مینوشد و میگوید:حق طلاق باید با آیہ باشہ! تنم یخ میزند! در روز خواستگارے چہ حرف و خواستہ ے خوبے! روزبہ جدے میگوید:مشڪلے نیست! محسن ابروهایش را بالا میدهد:دیگہ؟! پدرم فنجان چایش را روے میز مے گذارد:نباید آیہ رو مجبور بہ ڪارے یا تغییر ڪنہ! نگاهش را بہ من مے دوزد و دستش را بہ سمتم مے گیرد:یعنے این دخترے ڪہ این جا نشستہ چند صباح دیگہ ڪہ رفت خونہ ے گل پسرتون همین شڪلے باشہ! نہ یہ عروسڪ بزڪ ڪردہ و تغییر ڪردہ! سمانہ لبخند گرمے میزند و با تاڪید مے گوید:نہ روزبہ قرارہ آیہ رو تغییر بدہ! نہ آیہ روزبہ رو! قرارہ باهم سازش ڪنن! ازدواج ڪہ تعمیرگاہ نیست! پدرم نگاهش را بہ روزبہ مے دوزد و انگشت اشارہ اش را بالا مے گیرد،با تحڪم مے گوید:چند روز پیش اومدے پیشم قول دادے خوشبختش ڪنے! قول دادے از اون چیزے ڪہ من در نظر داشتم و دامادے ڪہ میخواستم با وجود معتقد نبودنت بهتر باشے! تو آیہ رو چند وقت پیش بہ من دوبارہ بخشیدے! سرِ اون تصادف! ولے من بہ تو نمے بخشمش! راضے نیستم از انتخابش! تا الان اونطور ڪہ میخواستم نبودہ ولے! ولے فقط بہ تو امانت میدمش! یادت باشہ قبل از اینڪہ زنِ تو بخواد باشہ،بیشتر از این ڪہ محرم و همدم تو باشہ دخترِ منہ! اگہ بیاد و بگہ پشیمونہ فرصت جبران ندارے! امانتمو ازت مے گیرم آقا روزبہ! حواست باشہ خیانت در امانت نڪنے! روزبہ بہ چشم هاے پدرم خیرہ میشود و محڪم مے گوید:تمام سعے مو میڪنم امانت دار خوبے باشم! هرچند ارزش خانم نیازے براے من خیلے بالاتر از این حرفاست! پدرم سرش را تڪان میدهد:هر چے خیرہ! سمانہ نگاهش را بہ پدرم مے دوزد:تصمیم تون براے شیربها و مهریہ چیہ؟! پدرم بہ مادرم اشارہ مے ڪند:شیربها با پروانہ خانمہ و مهریہ با خودِ آیہ! مادرم گلویش را صاف میڪند و لبخند میزند،ڪمے چادرش را جلو مے ڪشد. _طبق رسم و رسوم خانوادگے مون،آقا روزبہ باید چند تیڪہ از جهاز آیہ رو بخرن. پول شیربها رو براے زندگے خودشون هزینہ ڪنن! چند ثانیہ بعد همہ ے نگاہ ها روے من ثابت میشود،البتہ بہ جز نگاہ فرزاد! آقاجون لبخند بہ لب مے پرسد:مهریہ تو چے در نظر دارے؟! معذب نگاهم را بہ میز مے دوزم و بعد از ڪمے مڪث مے گویم:خب...! چهاردہ تا سڪہ! محسن مے پرسد:همین؟! سرم را تڪان میدهم:بلہ! آقاجون رو بہ پدرم مے گوید:شیرینے رو بخوریم آقاے نیازے؟! پدرم نفس عمیقے مے ڪشد:بفرمایید! محسن با خندہ مے گوید:پس مبارڪہ! گونہ هایم گل مے اندازند،خودم را روے مبل جمع میڪنم. سمانہ زیپ ڪیفش را مے ڪشد و جعبہ ے ڪوچڪ ربان پیچ شدہ اے بیرون مے آورد. بلند میشود و بہ سمتم مے آید،جعبہ را بہ دستم مے دهد و مے گوید:ناقابلہ آیہ جان! لبخند خجولے میزنم:چرا زحمت ڪشیدید؟! لبخندے تحویلم میدهد:چیز قابل دارے نیست! آقاجون،جعبہ ے انگشترے از داخل جیب ڪتش در مے آورد و دستش را بہ سمت سمانہ دراز میڪند. _سمانہ جان! بابا! اینم از طرف من بنداز دست عروسمون! سمانہ جعبہ را از دست آقاجون مے گیرد و باز مے ڪند،چند لحظہ بعد انگشترے با سنگ درہ نجف مقابلم مے گیرد. رڪاب ظریفے سنگ را در برگرفتہ و دور تا دور سنگ را نگین هایے بہ شڪل اشڪ در بر گرفتہ اند. روے سنگین حڪ شده:"یا زهرا (س)" سمانہ نگاهے بہ پدر و مادرم مے اندازد و مے پرسد:اجازہ هست؟! مادرم سرش را تڪان میدهد:صاحب اختیارید! سمانہ دست راستم را مے گیرد و انگشتر را داخل انگشتِ انگشترے ام مے اندازد. رو بہ آقاجون گرم مے گویم:خیلے قشنگہ! لطف ڪردید! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_پنجم #بخش_سوم هم اینڪہ من دیگہ سے و سہ سالو تموم ڪردم عزیزم! دارم وارد سے و چهار سالگے میشم! نمیشہ یڪے دو سال نامزد بمونیم تا بخوام راحت پول پس انداز ڪنم و خانوادہ ے تو بخوان جهاز جور ڪنن و رضایت بدن برای مراسم گرفتن طول میڪشہ! میدونے دنبال بهانہ آوردنم برای بہ هم زدنن! لب میزنم:درستہ! قاشقش را دوبارہ برمیدارد و پر مے ڪند،مردد مے گوید:فرزادم دارہ از ایران میرہ! خونسرد مے پرسم:چہ بے خبر؟! ڪجا میرن؟! با دقت نگاهم میڪند،مثل بازجویے ڪہ میخواهد اعتراف بگیرد! شانہ اے بالا مے اندازد:براے ادامہ تحصیل میرہ آلمان! بے خیال غذایم را مے جوم:بہ سلامتے! نگاہ نافذش را بہ صورتم دوختہ،بے اختیار سرم را پایین مے اندازم‌. چند ثانیہ بعد مے پرسد:پس ماشینو امروز بذارم براے فروش؟! لبخند گرمے میزنم و دستش را مے فشارم:آرہ! لبم را بہ دندان میگیرم و لبخندم را عمیق تر میڪنم،خجول مے گویم:روزبہ! گرم نگاهم میڪند:جانم! آب دهانم را فرو میدهم:خوشحالم دارمت! لبخند میزند،از آن دلبرانہ ها! _منم دوستت دارم! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ مضطرب لبم را مے جوم،نساء با ذوق مے گوید:تو این همہ خوشگل بودیو رو نمیڪردے بشر؟! بیا خودتو تو آینہ ببین! با استرس مے گویم:قلبم دارہ میاد تو دهنم! بیتا،آرایشگرے ڪہ همتا معرفے ڪرد،با لبخند نگاهم میڪند:ماہ شدے آیہ جان! تشڪر میڪنم،گوشہ هاے دامنِ بلند سفید رنگم را با دو دست میگیرم و آرام بہ سمت آینہ قدے قدم برمیدارم. روزبہ با پدر و مادرم راجع بہ مراسم ازدواج و جهزیہ صحبت ڪرد،پدرم زیر بار این ڪہ روزبہ جهزیہ را تهیہ ڪند نرفت و خودش سریع جهزیہ را فراهم ڪرد! بعد از آن روز درگیر پیدا ڪردن خانہ و ڪارهاے عروسے شدیم،سرمان فقط گرم آمادہ ڪردن تدارڪات زندگے دو نفرہ مان بود! با پس انداز روزبہ توانستیم آپارتمان نود مترے اے در یڪے از مناطق نسبتا خوب رهن ڪنیم،پول فروش ماشینش را هم صرف مراسم عروسے ڪردیم. نامزدے مان دوماہ بود،دوماهے ڪہ آرام و عاشقانہ گذشت. دوماهے ڪہ حس میڪردم خوشبخت ترین دخترِ روے زمینم و دیگر دوران غم و اتفافات جور وا جور سر آمدہ! امروز روز موعد است! روزے ڪہ دیگر از زندگے روزمرہ فاصلہ میگیرم و باید مسئولیت یڪ زندگے و روحیات و نیازهاے مختلف یڪ انسان را بر عهدہ بگیرم! مقابل آینہ مے رسم،با هیجان خودم را نگاہ میڪنم. لباس سفید عروس روے تنم نشسته‌. لباسے ڪہ با اتفاق نظر خودم و روزبہ دوختہ شد،یقیہ ے لباس بہ شڪل هفت است.‌ بالا تنہ ے لباس سنگ دوزے شدہ و چشم را خیرہ میڪند. آستین هاے تورے لباس ڪہ ڪمے مروارید دوزے شدہ اند تا روے آرنجم مے رسند. دامن پفے لباس سادہ است،فقط در قسمت ڪمرش چند نگین و مروارید براق بہ صورت پراڪندہ دیدہ میشود. تور‌ بلند سفید رنگ هم جلوہ ے لباس را تڪمیل ڪردہ. موهاے مشڪے رنگم سادہ بالاے سرم جمع شدہ و تاج ظریف نقرہ اے رنگے با نگین ڪارے هاے مشابہ لباس روے سرم نشستہ. آرایش ملایمے روے صورتم دیدہ میشود،ڪرمے ڪہ چند درجہ رنگ پوستم را روشن تر ڪردہ. خط چشم مشڪے و ریمل باعث شدہ چشم هاے قهوہ اے تیرہ و ابروهاے پهن مشڪے ام بیشتر جلوہ نمایے ڪنند. رژگونہ ے محوِ صورتے رنگے روے گونہ هایم نشستہ و رژ ڪم رنگِ صورتے آرایشم را تڪمیل ڪردہ. ڪفش هاے پاشنہ بلند سادہ ے سفید رنگ هم قدم را بلند تر ڪردہ! با ذوق چرخے میزنم،مادرم وان یڪاد میخواند و دورم فوت میڪند. سپس تراول پنجاہ هزار تومانے اے از داخل ڪیف پولش در مے آورد و دور سرم مے گرداند. اشڪ در چشم هایش جمع میشود:دورت بگردم! چقدر خوشگل شدے! قطرہ ے اشڪے روے گونہ اش مے چڪد ڪہ سریع با انگشت اشارہ پاڪش میڪند. لبخند پر رنگے میزنم:من دورت بگردم! مریم نفس نفس زنان وارد اتاقڪ میشود،چشمش ڪہ بہ من مے افتد با ذوق جیغ میزند:آیہ! خودتے؟! مے خندم:نہ بدلشم! بہ سمتم مے آید و ناگهان در آغوشم مے ڪشد و محڪم فشارم مے دهد! _فسقلو ببین چہ خانم شدہ! عین یہ تیڪہ ماہ شدے! خودِ خود ماہ! ناگهان لبخند از روے لب هایم مے رود و بہ جایش بغض در گلویم مے نشیند! فقط نورا حق داشت مرا فسقل صدا ڪند! مادرم تشر میزند:ولش ڪن مریم! الان آرایشش بہ هم میریزہ! مریم سریع رهایم میڪند،با انگشت شصت و اشارہ چند تقہ بہ در میزند و مے گوید:بزنم بہ تختہ! خدا بہ داد روزبہ برسہ ڪہ تو رو فقط سادہ و اڪثرا با حجاب دیدہ! گونہ هایم گل مے اندازند،بے اختیار لبم را گاز مے گیرم و مے گویم:روم‌ نمیشہ اینطورے ببینتم! مادرم پشت چشمے برایم نازڪ میڪند:وا! چہ حرفا؟! شیرین،دختر نساء همانطور ڪہ آبنباتش را لیس میزند مے گوید:خالہ جون! میشہ بوشت ڪنم؟! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_ششم #بخش_سوم نگاهم را از جزوہ مے گیرم و رو بہ روزبہ مے گویم:امروز مصداق این حدیثہ مگہ نہ؟! بعد از گذشت هزار و چهارصد سال ببین با چہ شور و عظمتے براے امام حسین مراسم عزادارے میگیرن! روزبہ نفس عمیقے میڪشد و جوابے نمیدهد! لبم را بہ دندان مے گیرم و ادامہ میدهم:اولین بار ڪہ امام حسینو شناختم شیش هفت سالہ م بود! مامان بزرگم یہ مریضے سخت گرفتہ بود! بابام اون روزا میخواست برہ ڪربلا و منو نورام قرار بود همراهش بریم! بابام خیلے مامان بزرگمو دوست دارہ،بہ مامان بزرگم گفت میرم پیش امام حسین براے اینڪہ شفاتو بگیرم! منو نورا زیارت اولے بودیم،نشد با بابا بریم ڪربلا! بابا تنها رفت و چند روز بعد برگشت،نمیدونم چے شد ڪہ یهو بابام گفت بریم مشهد! ماہ محرم بود،راهے مشهد شدیم! حال مامان بزرگم بدتر شدہ بود،مامانم خستہ بود موند هتل،مریم و نساء ام پیشش موندن. منو نورا دنبال بابام راہ افتادیم رفتیم حرم،چادر گل گلے اے ڪہ مامان بزرگم برامون دوختہ بود سر ڪردہ بودیم. امام رضا رو خیلے دوست داشتیم! بچہ بودیم چیز زیادے از اخلاق و زندگیش نمیدونستیم ولے خیلے دوستش داشتیم! با ذوق و خندہ وارد حرم شدیم،مستقیم رفتیم صحن انقلاب. همیشہ مے دیدم خیلیا تو حرم گریہ میڪنن،ولے من هیچوقت گریہ م نمے گرفت! آروم میشدم! همین ڪہ وارد حرم میشدم انگار هیچ غم و غصہ و مشڪلے تو زندگیم نداشتم! با نورا مے گفتیم و مے خندیدیم،نورا تند تند میگفت بریم حرم از امام رضا چے بخوایم! لیست آرزوهاشو برام میگفت! وارد صحن ڪہ شدیم بابام مستقیم رفت سمت پنجرہ فولاد! منو نورا نشستیم رو فرش رو بہ روے پنجرہ فولاد و گنبد،نورا چشماشو بستہ بود و تند تند آرزوهاشو میگفت و از امام رضا میخواست برآورده شون کنه! منم ساڪت نشستہ بودم ڪنارشو بہ گنبد زل زدہ بودم،یڪم بعد یڪے از خادماے حرم اومد ڪنارمونو پرسید چرا تنها نشستیم؟! میدونیم مامان و بابامون ڪجان؟! نورا سریع با انگشتش بابا رو نشون داد و گفت منتظریم بابامون بیاد. خادمہ بهمون یہ شڪلات داد و خوش آمد گفت،پرسید براے چے اومدیم مشهد؟! نورا گفت بابام اومدہ شفاے مامان بزرگمو بگیرہ! خادمہ دست منو نورا رو گرفت و برد ڪنار پنجرہ فولاد،بہ من گفت آقا رو بہ امام حسین قسم بدہ خواستہ تو رو رد نمیڪنه! مخصوصا ڪہ تو پاڪ و بے گناهے! متعجب نگاش میڪردم،از تو جمعیت رد شدیم و نزدیڪ پنجرہ فولاد رسیدیم. زیر دست و پاے جمعیت داشتم لہ میشدم اما چسبیدہ بودم بہ پنجرہ فولاد و ساڪت سرمو چسبوندہ بودم بہ میلہ ها! هے داشتم فڪر میڪردم چطور باید با امام رضا حرف بزنم؟! چے بگم؟! چطور جملہ بندے ڪنم؟! آخرش هیچے بہ ذهنم نرسید فقط آروم گفتم:امام رضا تو رو امام حسین! همین ڪہ از مشهد برگشتیم حال مامان بزرگم خوب شد! روزبہ لبخند تصنعے اے تحویلم مے دهد و مے گوید:همیشہ سلامت باشن! چند ثانیہ بعد بہ چشم هایم خیرہ میشود و مے گوید:از همسایہ ها پرس و جو میڪنم ڪجا هیات دارن،همین جا راحت برے! گوجہ فرنگے درشتے برمیدارد و با دقت مشغول خورد ڪردنش میشود. جزوہ ها را برمیدارم و بہ سمت اتاق ڪوچڪترے ڪہ بہ عنوان اتاق ڪار انتخاب ڪردہ ایم مے روم. وارد اتاق میشوم،ڪف اتاق پارڪت قهوہ اے روشن است،پنجرہ اے بزرگ سمت راست قرار دارد و باعث میشود اتاق همیشہ روشن و پر نور باشد. میز سفید رنگے همراہ صندلے مشڪے رنگے سمت چپ قرار دارد. دور تا دور اتاق قفسہ هاے سفید رنگ چوبے ڪتاب قرار دارد. بہ سمت میز مے روم و جزوہ ها را رویش میگذارم. نفس عمیقے میڪشم،از بے تفاوتے روزبہ نسبت بہ حرف هایم ڪمے ناراحت شدم! نباید خستہ بشوم و دست بڪشم! موهایم را روے شانہ ام مے اندازم. با قدم هاے ڪوتاہ از اتاق خارج میشوم،روزبہ با دقت مشغول خرد ڪردن گوجہ فرنگے هاست! با لبخند نگاهش میڪنم،سنگینے نگاهم را ڪہ احساس مے ڪند سر بلند مے ڪند،ظرف سالاد را نشانم میدهد و مے پرسد:خوب خرد ڪردم؟! زیاد درشت یا ریز نیست استاد؟! وارد آشپزخانہ میشوم و بالاے سرش مے ایستم،نگاهے بہ داخل ظرف مے اندازم و جدے مے گویم:براے دفعہ ے اول بد نیست مهندس! این را ڪہ مے گویم صداے اذان از داخل ڪوچہ بہ گوش مے رسد،بہ قابلمہ هاے غذا اشارہ مے ڪنم و مے گویم:میشہ حواست بہ غذاها باشہ تا من نماز بخونم؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد و مے گوید:برو خیالت راحت! از آشپزخانہ خارج میشوم،وضو میگیرم و بہ اتاق خواب مشترڪمان میروم. سجادہ ام را رو بہ قبلہ پهن میڪنم و چادر نماز را سر. قامت مے بندم و با آرامش شروع بہ نماز خواندن میڪنم،بہ رڪعت آخر نماز مغرب مے رسم‌. بہ رڪوع ڪہ مے روم صداے باز و بستہ شدن در اتاق مے آید و عطرِ روزبہ مے پیچد! بہ سجدہ مے روم،گوشہ ے چادرم ڪشیدہ میشود! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_هفتم #بخش_سوم میدیدم روزبہ چطور سر شما با مامان و بابا بحث میڪنہ و میخواد متقاعدشون ڪنہ. با خودش ڪلنجار میرفت،از وقتے از شرڪت رفتید سر ڪار ڪلافہ بود! سیگار ڪشیدناش بیشتر شدہ بود! نمیشد چشمامو روے اینا ببندم! مخصوصا ڪہ شما قبلا علاقہ رو با مردے تجربہ ڪردہ بودید ڪہ زمین تا آسمون با روزبہ فرق داشت! تازہ چند وقت بود ڪہ فهمیدہ بودم سرطان دارم،باید خیالم راحت میشد! نمیدونم رابطہ و محبت برادرانہ رو چطور براتون توضیح بدم! تو یہ جملہ میتونم خلاصہ ش ڪنم! روزبہ خودِ من بود! از خودم عزیزتر! چند لحظہ مڪث میڪند و لبش را بہ دندان میگیرد: بہ بار از روزبہ سیلے خوردم! اونم بخاطرہ شما! همون روز ڪہ جلوے دانشگاہ گفتم بهتون علاقہ دارم و بهش خبر دادید! عصرش ڪہ اومد خونہ،خواست بریم تو حیاط تنها حرف بزنیم. حرفاے شما رو بهم گفت و پرسید واقعا من همچین ڪارے ڪردم؟! همینڪہ گفتم آرہ نفهمیدم ڪے و چطور ازش سیلے خوردم! انقدر محڪم زد ڪہ چند ثانیہ سرم گیج رفت! خواستم سر بلند ڪنم ڪہ صورتشو محڪم ڪوبوند تو صورتم! عصبے بود اما هیچے نمیگفت! خواست یہ سیلے دیگہ بهم بزنہ ڪہ نتونست!‌‌ انگار یادش افتاد بہ جز برادر،رفیقو پدرم دومم بودہ! صورت خونے شو چسبوند بہ صورتم،دستشو پیچید دور گردنم. میدونید بهم چے گفت؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم. _گفت:فرزاد! یادتہ همیشہ اسباب بازیامو بهت میدادم؟! گفتم آرہ داداش! گفت یادتہ ڪلاس دوم دبستان بودم ڪتونے مشڪیامو ڪہ بابا برام جایزہ خریدہ بود بہ زور مے پوشیدے و ازم میگرفتے؟! گفتم آرہ! گفت یادتہ دفتر مشق و ڪتابامو بهت میدادم بازے ڪنے؟! گفتم آرہ! گفت یادتہ همیشہ هرچے ازم میخواستے با اینڪہ خودم دوستش داشتم بهت میدادم؟! گفتم آرہ یادمہ! محڪم بغلم ڪرد،گفت:آیہ اسباب بازے و دفتر و ڪتاب و ڪتونے نیست فرزاد! عشقمہ! جونمو ازم بخواہ اما آیہ رو نہ! اشڪ در چشم هایش حلقہ میزند:شما بودید وقتے میدید برادرتون اینطور دیوونہ وار یڪیو دوست دارہ نمیخواستید مطمئن بشید ڪہ طرف مقابلشم همین قدر دوستش دارہ؟! نفس عمیقے میڪشم و بغضم را میخورم. _نمیدونم! یڪ نفس تمام دمنوشش را سر مے ڪشد! _نمیخواستم چیزے بگم تا با مامان بہ اختلاف بخورن! اما نتونستم جلوے خودمو بگیرم،همہ چیزو بهش گفتم! نمیخواستم فڪر ڪنہ برادر نامردے بودم! قسمش دادم ڪارے نڪنہ! با مامان بحثش شد و از خونہ زد بیرون! چند وقت بعد اومد باهام صحبت ڪرد،خواست چیزے بہ شما‌ نگم. گفت نمیخواد ڪہ حالا شما بهش جواب مثبت دادید همہ چیز دوبارہ بہ هم بریزہ. نمیخواست بیشتر از این از خانوادہ مون دور باشید. نمیخواست بین شما و مامان ڪینہ و ڪدورت بہ وجود بیاد. ڪلے ازم معذرت خواهے ڪرد،مدام خودشو سرزنش میڪرد چرا ڪنترلشو از دست دادہ و ڪتڪم زدہ! مردد بودم براے این ڪہ قضیہ ے سرطانو بهش بگم،بالاخرہ بهش گفتم. باورش نمیشد! ڪلے باهام بحث ڪرد چرا زودتر نگفتم؟! بهش گفتم نمیخواستم مامان و بابا نگران بشن،مخصوصا بابا ڪہ قلبش ضعیف بود. ازش خواستم بہ ڪسے چیزے نگہ،خودم دنبال معالجہ افتادہ بودم اما نمیدونم چرا دلم نمیخواست معالجہ بشم! از وقتے فهمیدم سرطان دارم یہ حس ڪرختے تمام وجودمو گرفتہ بود،یہ حسِ بے حسے! روزبہ خیلے ڪمڪم ڪرد،باعث شد سریع و راحت بتونم از ایران برم. گفت هم بخاطرہ معالجہ ے خودم هم شرایط بوجود اومدہ بهترہ ایران نباشم. گفت یڪم ڪہ اوضاع بهتر بشہ و حالت خوب شد سریع برمیگردے ایران! بہ آیہ میگم چقدر برادر خوبے بودے! چقدر میتونہ روت حساب باز ڪنہ! ولے بازم نگو مامان ازت خواستہ بود اون حرفا رو بزنے بگو من خواستم! وقتے رفتم آلمان خیلے بیشتر هوامو داشت،یڪے از دوستاشو بهم معرفے ڪردہ بود ڪہ هر مشڪلے داشتم بهش بگم تو آلمان ڪمڪم میڪنہ. اینا رو گفتم ڪہ بعد از چهار سال بہ من بہ چشم یہ غریبہ ڪہ چشمش دنبالتون بودہ نگاہ نڪنید! الان وقتشہ بگم من هیچ حس و قصدے نسبت بہ شما نداشتم و ندارم! میخوام مثل یہ برادر روم حساب ڪنید! لیوان را برمیدارم و جرعہ اے از دمنوشم را مینوشم،سرد نگاهش میڪنم:بعد از چهار سال،بعد از نبودن روزبہ گفتن این حرفا چہ فایدہ اے داشت؟! دوبارہ لبخند میزند:بهم اعتماد ڪنید! مشڪوڪ نگاهش میڪنم:این همہ ے چیزے ڪہ میخواستید بهم بگید نبود درستہ؟! ساڪت نگاهم میڪند،ابروهایم را بالا میدهم:پس حرف اصلے یہ چیز دیگہ ست! نگاهے بہ ساعتش مے اندازد:الان وقتش نیست! این پیش زمینہ لازم بود! چشم هایم را ریز میڪنم:دارید نگرانم میڪنید! پیشانے اش را بالا میدهد:بخاطرہ همین فعلا نمیتونم بگم! با این وضعیتتون هیجان و استرس براتون خوب نیست! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:اینطورے ڪہ بیشتر فڪرم درگیر میشہ و نگرانم میشم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_نهم #بخش_سوم مادرم فنجان چاے را مقابل یاسین میگذارد و با حرص مے گوید:آروم بخور! خفہ شدے! یاسین با دهان پر مے گوید:اے بابا! دیرم شدہ! تڪہ اے نان سنگڪ برمیدارم و مے پرسم:بابا رفتہ؟! مادرم بہ سمت یخچال مے رود:نہ! خوابہ! گفت سرش درد میڪنہ امروز نمیرہ مغازہ! ڪمے پنیر روے نان مے مالم و لقمہ را بہ سمت دهانم می‌برم. مادرم پاڪت آبمیوہ بہ دست ڪنارم مے نشیند،نگاهے بہ یاسین مے اندازد و مے گوید:بسہ دیگہ! پاشو برو! یاسین اخم میڪند:بگو مزاحمے میخوام حرفے بزنم ڪہ تو نشنوے! مادرم پشت چشمے برایش نازڪ میڪند:دقیقا! یاسین ڪمے از چایش مے نوشد و بلند میشود،بند ڪولہ اش را روے دوشش مے اندازد و دستش را بہ نشانہ ے خداحافظے بالا میبرد. _خداحافظ! یاسین سرِ راهے رفت پے نخود سیاہ! نمیتوانم جلوے خودم را بگیرم و بلند میخندم،مادرم چشم غرہ اے نثارش میڪند. بعد از این ڪہ یاسین میرود،مادرم مردد مے پرسد:نمیخواے سر مزار روزبہ برے؟! نفس در سینہ ام حبس میشود،میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے زنگ موبایلم بلند میشود! سریع از پشت میز بلند میشوم و مے گویم:ببینم ڪیہ! الان میام! از آشپزخانہ خارج میشوم و بہ سمت اتاقم میروم،در اتاق را باز میڪنم و وارد میشوم. موبایلم را از روے میز برمیدارم،نگاهم را بہ شمارہ ے تماس گیرندہ میدوزم‌. ناشناس است! پوفے میڪنم و جواب میدهم:بلہ؟! صدایے نمے آید،آرام مے گویم:الو! باز جوابے نمے گیرم،با حرص میخواهم تماس را قطع ڪنم ڪہ صدایے ار عمق جان با آوا مے خواندم:آیہ! حالمم را نمے فهمم،تنم یخ میزند و قلبم از هم مے پاشد... ❤️نميدانم كہ دردم را سبب چيست؟ همے دانم كہ درمانم تويے بس❤️ #اوحدے_مراغہ_اے ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #بخش_سوم اما این ڪار را نڪرد! بدون هیچ ناراحتے و واڪنشے در خلوت خواست با مادرش تماس بگیریم و اول خودم سال نو را تبریڪ بگویم و سپس بہ او هم بگویم بیاید و با مادرش صحبت ڪند! اجازہ نمیداد بهانہ اے براے گلہ ڪردن و بدگویے دست ڪسے بیوفتد! اجازہ نمیداد ڪسے فڪر ڪند ما از هم سواییم! بہ قولے براے ازدواج "من" بودن را ڪشتہ بود و فداے "ما شدن" شدہ بود! اما من ڪامل نہ! هنوز ما شدن را یاد نگرفتہ بودم! هنوز در "من بودن" ماندہ بودم! شاید هنوز بہ اندازہ ے ڪافے براے ازدواج آمادگے نداشتم! مخصوصا ڪہ روزبہ با رفتار و ملاحضہ گرے هایش بیشتر برایم حڪم یڪ پدر و دوست را پیدا ڪردہ بود تا همسر... ڪم ڪم داشتم بہ دختر بچہ اے لوس و لجباز تبدیل میشدم ڪہ پدرے مهربان و صبور دارد و هر بار برایش ساز جدیدے میزند! چیزے ڪہ متوجہ ش نبودم و زندگے مان را از این رو بہ آن رو ڪرد! روزبہ از اتاق خارج میشود،بعد از خوردن غذا و ڪمے صحبت بہ خانہ ے چند تن از اقوام نزدیڪ سر زدیم و بہ خانہ برگشتیم. همین ڪہ وارد خانہ میشویم با خستگے چادرم را از روے سرم برمیدارم و خمیازہ اے میڪشم‌. ساعت نزدیڪ یازدہ شب است ولے خوابم مے آید! روزبہ پشت سرم وارد میشود و در را قفل میڪند،همانطور ڪہ ڪفش هایش را در مے آورد میگوید:میگم میخواے فردا سریع بہ همہ اقوام سر بزنیم و دو روز تعطیلے مو بریم مسافرت؟! مثلا ڪاشان یا اصفهان؟! یا ڪیش؟! روسرے ام را هم در مے آورم،بہ سمتش بر مے گردم. _فڪر خوبیہ! ولے الان اونجاها شلوغا بریم یہ جاے خلوتے ڪہ تا حالا نرفتیم! پیشانے اش را بالا میدهد:مثلا ڪجا؟! همانطور ڪہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم فڪر میڪنم. ڪمے بعد مے گویم:مثلا جنوب! بوشهر! ابروهایش را بالا مے اندازد و متفڪر میگوید:خوبہ! ڪت مشڪے رنگش را در مے آورد و روے ساعدش مے اندازد،مشغول باز ڪردن ساعت مچے اش مے شود. در همان حال مے پرسد:از مشڪلات مریم و حسام چیزے میدونے؟! ڪنجڪاو‌ نگاهش میڪنم:چطور؟! ساعتش را از دور مچش آزاد میڪند و نگاهش را بہ صورتم مے دوزد. _امیر مهدے یہ چیزایے بهم گفت! _چے گفت؟! مشغول در آوردن جوراب هایش میشود،سپس دمپایے هاے رو فرشے اش را بہ پا میڪند. جوراب هایش را داخل سبد مے اندازد و بہ سمت آشپزخانہ مے رود. ڪتش را روے ڪابینت میگذارد،بہ سمت یخچال مے رود. _پس از اختلافشون خبر دارے؟! چادر و مانتو و روسرے ام را روے مبل رها میڪنم،بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیدارم‌‌. _آرہ! چیز تازہ اے نیست! امیرمهدے چے گفت؟! لیوانے آب براے خودش مے ریزد و بہ سمتم بر مے گردد. نفس عمیقے میڪشد و ڪمے از آب مے نوشد. _از دعواها و اختلافاے حسام و مریم! از نادیدہ گرفتنش! از ڪتڪ ڪارے هاشون! از قهراے همیشگے شون! از بے توجهے هاے حسام بہ مریم! زیاد حرف نزدیم ولے تو همون چند دقیقہ همہ چیز دستگیرم شد! امیرمهدے خیلے دارہ اذیت میشہ! با این چیزایے ڪہ من شنیدم حسام و مریم رسما طلاق عاطفے گرفتن! نفسم را با شدت بیرون میدهم:یعنے تا این حد اوضاعشون بد شدہ؟! باقے ماندہ ے آب را سر میڪشد و لیوان را در سینڪ ظرفشویے میگذارد. _با حسام ڪہ نمیشہ حرف زد! برداشت بد میڪنہ! بهترہ تو با مریم یہ صحبتے ڪنے و پیشنهاد بدے برہ پیش مشاور! منم میگردم بدون اینڪہ مامان متوجہ بشہ از همڪاراے دورش یہ روانشناس ڪاربلد پیدا میڪنم! اخم هایم در هم مے رود:باشہ! فڪرم درگیر شد! از آشپزخانہ خارج میشود و بہ سمتم مے آید،دستش را دور شانہ ام حلقہ میڪند و لبخند مهربانے میزند:نگو من میدونم! نذار معذب و ناراحت بشہ! بحثو بڪش بہ درد و دل! اگہ غیر مستقیمم چیزے گفت تو فقط متقاعدش ڪن برہ پیش مشاور! همین! هیچ صحبت و دخالتے نڪن همسرِ دلسوز و خشمگین خودم! با چشم هاے گشاد شدہ نگاهش میڪنم:من خشمگینم؟! بلند مے خندد:نیستے؟! اخم میڪنم:نہ خیر! با شیطنت نگاهم میڪند:پس یادت رفتہ بیشتر از یہ سال چطور منو رو انگشتت گردوندے! ابروهایم را بالا مے اندازم و زبان درازے میڪنم:حقت بود! پیشانے اش را بالا میدهد:عجب! بہ وقتش جوابتو میدم خانم وڪیل! باهم وارد اتاق میشویم،لباس هایم را تعویض میڪنم و خستہ روے تخت دراز میڪشم‌. روزبہ مقابل آینہ ایستادہ و پیراهنش را تعویض میڪند،نگاهش را بہ آینہ مے دوزد و دستے بہ موهایش میڪشد. _باورم نمیشہ! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:چیو؟! بہ سمتم سر بر مے گرداند:ڪہ دیگہ دارم وارد سے و پنج سال میشم! لبخند میزنم:اوہ! فڪر ڪردم چے شدہ! چشم هایم را مے بندم و ادامہ میدهم:ولے باورت بشہ! یہ جورے میگے انگار چند سالت شدہ! لبخند پهنے میزند و روے تخت مے نشیند،با حالت بامزہ اے نگاهم میڪند! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_یازدهم #بخش_سوم لبخند خانہ خراب ڪنے میزند:عاشق! نیشگونے از بازویش مے گیرم! _زبون باز! مے خندد:ولے اینا حرف دلہ عزیزدلم! سپس لیسے بہ بستنے ام میزند و مے گوید:حالا عاشقونہ و رمانتیڪ بریم زیر بارون قدم بزنیم؟! عین دو تا آقا و خانم متشخص؟! نان بستنے را قورت میدهم! _بریم ڪہ این دفعہ واقعا فاتحہ! دستم را مے گیرد و آرام قدم برمیدارد،من مے مانم و او و باران... محو میشیم در صداے شُر شُر باران و عطرِ خاڪ‌ نم زدہ... من مے مانمُ چشم هایشُ باران... من مے مانم و‌ او... 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 همہ چیز خوب و آرام پیش میرفت،یڪ زندگے آرام و عاشقانہ با چاشنے آرامشے ڪہ تا قبل از ازدواج هیچگاہ تجربہ اش نڪردہ بودم! گاهے با روزبہ دچار اختلاف عقیدہ و سلیقہ میشیدیم اما سعے میڪردیم با صحبت یا ڪلا نادیدہ گرفتنش باهم ڪنار بیایم! اولین سالگرد ازدواج مان گذشت،رفتارم ڪمے تغییر ڪردہ بود و حساس تر از قبل شدہ بودم... روزبہ دیگر واقعا برایم حڪم یڪ پدر را پیدا ڪردہ بود تا همسر! پدرے ڪہ دختر ڪوچڪش را لوس و نازپروردہ داشت بار مے آورد... نفهمیدم چطور عشق را در روزبہ گم ڪردم؟! بیشتر در جستجوے پر ڪردن خلاء هاے عاطفے گذشتہ بودم تا زندگے زناشویے... زود رنج تر شدہ بودم و حساس تر... هیچ هم دلم نمیخواست این مسئلہ را قبول ڪنم! بعضے اختلاف ها هم بہ این ماجرا دامن زد... همہ ے بهانہ گیرے ها و درگیرے هاے آیندہ از آن مهمانے ڪذایے شروع شد... ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش_اول #سوره_ی_دهم #بخش_سوم بنفشہ دستم را رها میڪند و بہ سمت روزبہ مے رود،همانطور ڪہ دستش را بہ سمت روزبہ دراز میڪند مے گوید:خیلے خوشوقتم! خون خونم را مے خورد! روزبہ دستش را میگیرد و سریع رها میڪند! _منم همینطور! تنم یخ میزند! هربار ڪہ این اتفاق مے افتد همینطور میشوم! خدا خدا میڪنم چهرہ ام از طوفانے ڪہ در درونم بہ پا شدہ خبر ندهد! ساسان و روزبہ همراہ هم بہ سمت مبل ها مے روند و شروع بہ صحبت میڪنند. نفس عمیقے میڪشم،بنفشہ مے پرسد:میخواے چادرتو آویزون ڪنم؟! _اگہ میشہ برم تو یہ اتاق عوضش ڪنم! سریع دستش را پشت ڪمرم میگذارد و بہ سمت یڪے از اتاق ها راہ مے افتد. _آرہ عزیزم حتما! در اتاق را باز میڪند و ادامہ میدهد:اینجا میتونے لباساتو عوض ڪنے! وارد اتاق میشوم و تشڪر میڪنم،بنفشہ بہ سمت ساسان و روزبہ میرود. در اتاق را مے بندم و با حرص چادرم را از روے سرم برمیدارم. زیر لب زمزمہ میڪنم:چرا باز اومدم؟! چادر رنگے ام را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم و روے سرم مے اندازم،دستانم سرد اند! چشمانم را باز و بستہ میڪنم و لبم را میگزم،دلم میخواهد بروم بہ روزبہ بگویم بهانہ اے بیاورد و بہ خانہ برگردیم! دیگر دلم نمیخواهد بہ مهمانے دوستانش پا بگذاریم! صدایے در مغزم مے پیچد:مگہ میتونے اسیر و محدودش ڪنے؟! پوفے میڪنم و از اتاق خارج میشوم،روزبہ را مے بندم ڪہ بعد از مدت ها در جمع دوستانش صحبت میڪند و از تہ دل مے خندد... بنفشہ هم با آن پوشش و موهاے رها شدہ مقابلش نشستہ و مے خندد... حالم بدتر میشود... چندبارے در این جمع ها بودہ ام،چرا عادت نمیڪنم؟! چرا باز ناراحت میشوم و حالم بد میشود؟! معدہ ام مے جوشد و حالت تهوع میگیرم،بے اختیار عق میزنم و دستم را مقابل دهانم میگیرم! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من بر میگردد،با ایما و اشارہ مے پرسم سرویس بهداشتے ڪجاست! بنفشہ سریع بلند میشود و سرویس بهداشتے را نشان میدهد. با تمام توان بہ سمت سرویس بهداشتے مے دوم و دوبارہ عق میزنم... ❤️تاریخ بی حضور تو یعنی:دروغِ مَحض❤️ #امید_صباغ_نو ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش دوم #بخش_سوم فریاد میزنم:بہ من دست نزن! لطفا نخواہ با یہ بغل ڪردن و دو تا جملہ ے قشنگ خر بشم! اخم هایش در هم میرود،جدے میشود و سرد! مثل روز اولے ڪہ در شرڪت یڪدیگر را دیدیم! دندان قورچہ اے میڪند:لطفا داد نزن! دفعہ ے اولہ دوستاے منو دیدے؟! اصلا دفعہ ے اولہ رفتار من و دوستامو با هم مے بینے؟! نفس عمیق میڪشد! این بار شدیدتر! با آرامش ادامہ میدهد:یعنے منم باید بگم آیہ چادر سر نڪن؟! فلان مجلس نرو؟! فلان ڪارو نڪن؟! دوستاتو خونہ مون دعوت نڪن؟! خونہ دوستات نریم؟! عصبے پوزخند میزنم:پس بگو! دارے باهام لج میڪنے! ناگهان قهقهہ میزند! با حرص نگاهش میڪنم! بریدہ بریدہ مے گوید:خُ...خداے...من! جرے تر میشوم،پوفے میڪنم و جدے مے گویم:خستہ شدم! ناگهان صداے قهقهہ اش قطع میشود! صورتش را بہ سمتم بر مے گرداند،رگ گردنش ورم ڪردہ و صورتش ڪمے سرخ شدہ و چشم هایش مبهوت اند! بیشتر از مبهوت،مظلوم اند! دو تیلہ ے مشڪے رنگ چشمانش مثل روزهاے اول یخ مے زنند،نہ از سر غرور... بخاطرہ حرف من! پیشانے اش را بالا میدهد،با قدم هاے بلند بہ سمتم مے آید و مقابلم مے ایستد. صداے بمش زمزمہ وار مے پیچد:خستہ از چے؟! از من؟! صورتم را بہ سمت دیگرے بر مے گردانم،از حرفم پشیمان میشوم! بغض میڪنم:از این زندگے! عصبے پوزخند میزند:یعنے از من! آب دهانش را با شدت قورت میدهد،نفس هاے سردش گوشم را نوازش میدهد... صدایش آرام است اما نمیدانم چرا گوشم را مے لرزاند؟! _حرمتامونو نشڪن عزیزدلم! قبل عقد یادتہ بهت چے گفتم؟! آب دهانم را با شدت فرو میدهم،قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد! دستش را زیر چانہ ام مے برد و صورتم را بہ سمت خودش بر مے گرداند. مثل پدرے سخت گیر ڪہ میخواهد فرزندش را تنبیہ ڪند با تحڪم مے گوید:وقتے باهات حرف میزنم منو نگاہ ڪن! بے اختیار چشم هایم را بہ چشم هایش مے دوزم. لبخند غمگین و دلخورے میزند و مشتش را آرام روے قفسہ ے سینہ اش مے ڪوبد! _تو میدونستے من ڪے ام و چے ام! طرز فڪر و زندگیم چطورہ! تو بہ این روزبہ گفتے آرہ! عاشق این روزبہ شدے! مگہ این ڪہ... حرفش را ادامہ نمیدهد،چشم هایم را ریز میڪنم:مگہ این ڪہ چے؟! نگاهش مے ترسد! _مگہ این ڪہ عاشقم نشدہ باشے و فقط دوستم داشتہ باشے! متعجب نگاهش میڪنم! _دوست داشتن ڪافے نیست؟! فشار دستش را بہ زیر چانہ ام بیشتر میڪند و لبخندش شڪستہ میشود! چشم هایش برق عجیبے میزنند! _براے ڪسے ڪہ عاشقتہ نہ! نہ! دوست داشتن براش ڪافے نیست! پوزخند غمگینے میزند:تو دوستش دارے،چون برات فایدہ دارہ! فایدہ یا جذابیتشو از دست بدہ علاقہ ت ڪم رنگ میشہ! علاقہ ت ڪہ ڪم رنگ‌ بشہ اون عذاب میڪشہ،درد میڪشہ،ڪنار میڪشہ ڪہ راحت باشے اما هنوزم عاشقتہ! نہ! دوست داشتن براے عاشق ڪافے نیست! برق چشم هایش‌ مے پرند و صدایش رنگ زنگ هشدار مے گیرد! _امیدوارم روزے نرسہ عذاب بڪشم! درد بڪشم‌ و...بعدش ڪنار بڪشم! قلبم مے ریزد... ❤️عشق مے گوید ڪہ آسان نیست بے او زیستن...❤️ ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهاردهم #بخش_سوم چادر و مانتوے فیروزہ اے رنگے بیرون میڪشم. صدایش بغض آلود است! _یڪے دو ساعت پیش اومد مغازہ! حواسم بهش نبود! یهو شروع ڪرد بہ داد و بیداد ڪردن و بد و بیراہ گفتن! اومدہ بود براے آبروریزے ڪردن! همہ ے مغازہ داراے پاساژ جمع شدہ بودن جلوے مغازہ و تماشا میڪردن! هرچے گفتم بس ڪنہ و برہ بیرون بدتر صداشو برد بالا و هرچے از دهنش در اومد بهم گفت! انقدر جیغ زد ڪہ یهو از حال رفت سرش خورد بہ لبہ ے میز و‌ بیهوش شد! شال و شلوارے بیرون میڪشم و بے اختیار فریاد میزنم:واے بابا! چرا همون‌ موقع ڪہ اومد مغازہ بهم زنگ نزدے؟! عصبے با صداے بلند میگوید:مگہ این با جیغ و دادا و فحشاش اجازہ داد ڪہ من ڪارے ڪنم؟! آبروم تو ڪل بازار رفت! از فردا چطور میتونم سر بلند ڪنم؟! عصبے مشغول تعویض لباس هایم میشوم و پوفے میڪنم‌. _الان اصلا نمیخوام باهاتون بحث ڪنم! فقط بگید ڪجایید! نفس عمیقے میڪشد:تو آمبولانس! نزدیڪ بیمارستان! نام بیمارستان را مے پرسم و تماس را قطع میڪنم. با عجلہ آمادہ میشوم و از خانہ خارج میشوم،سریع تاڪسے دربستے مے گیرم. در راہ خدا خدا میڪردم اتفاق خاصے براے آرزو نیوفتادہ باشد تا جنجال تازہ اے راہ بیوفتد! نیم ساعت بعد تاڪسے مقابل بیمارستان متوقف میشود،با عجلہ ڪرایہ ماشین را حساب میڪنم و بہ سمت بیمارستان راہ مے افتم. نفس نفس زنان وارد بیمارستان میشوم،با دست گوشہ ے چادرم را گرفتہ ام ڪہ زیر پایم گیر نڪند و زمین نخورم! بدون ثانیہ اے مڪث با قدم هاے بلند خودم را بہ پذیرش مے رسانم. نفس نفس زنان مقابل پرستار مے ایستم و دستانم را روے میز میگذارم. نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را مے بندم! ڪمے نفس تازہ میڪنم و چشمانم را باز! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صدایے از پشت سر مے خواندم! _آیہ! سرم را برمیگردانم،پدرم را مے بینم ڪہ با شانہ هایے افتادہ و چهرہ اے ملتهب در چند قدمے ام ایستادہ! قدش ڪمے خمیدہ بہ نظر مے رسد،پوست صورت و گردنش ڪمے سرخ شدہ و رگ هاے گردنش متورم! چشمانم بہ خون نشستہ اند و غمے سنگین درشان موج میزند! موهایش سفیدتر بہ نظر مے آیند! دستے بہ ریش پر پشتش مے ڪشد و با نگاهش نقطہ اے را نشان میدهد! _اونجاست! بیهوشہ! چادرم را مرتب میڪنم و بہ سمتش قدم برمیدارم،چند بار دهانم را باز و بستہ میڪنم تا حرفے بزنم اما نمیتوانم! نمیتوانم خشمم را نشان بدهم! نمیتوانم سرزنشش ڪنم! حتے نمیتوانم حرفے بزنم ڪہ آرامش ڪنم! انگار بہ این مردے ڪہ پدم مے خوانمش هیچ حسے ندارم! سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم و بہ زور لبانم را تڪان مے دهم:حالش چطورہ؟! ڪتش را روے ساعدش جا بہ جا میڪند و نفس صدا دارے میڪشد! _انگار خوبہ! فشارش افتادہ بود و سرش شڪستہ! البتہ چیز خاصے نیست! چهار پنج تا بخیہ بیشتر نخوردہ! چشمانم را مے بندم و با انگشتانم شقیقہ هایم را مے فشارم:خداے بزرگ‌ بهم صبر بدہ! شهاب! چند ثانیہ بعد چشمانم را باز میڪنم و بہ سمت اتاقے ڪہ پدرم اشارہ ڪرد راہ مے افتم‌. صداے قدم هاے پدرم را از پشت سر مے شنوم. مقابل در میرسم،چند تقہ بہ در میزنم و وارد اتاقڪ میشوم. اتاقڪے بے نور و دلگیر ڪہ دیوارهاے سفید ڪدر شدہ اش توے ذوق مے زنند! آرزو با سرے پانسمان شدہ روے تختے فلزے دراز ڪشیدہ و چشمانش را بستہ. با قدم هاے ڪوتاہ خودم را ڪنار تخت مے رسانم،پوست گندمے اش بہ زردے میزند! صورتش معصوم تر از همیشہ بہ نظر مے رسد! سوزن سرم در دستش جا خوش ڪردہ و خوابش بردہ! آرام انگشت اشارہ ام را روے گونہ اش میڪشم،صداے پدرم سڪوت را مے شڪند! _نابیناییش...یعنے هیچ راهے ندارہ بتونہ ببینہ؟! بدون این نگاهش ڪنم جواب میدهم:ڪدوم دردِ این هیجدہ نوزدہ سالو براش دوا میڪنہ؟! نفس عمیقے میڪشم و انگشتم را از روے گونہ ے آرزو برمیدارم. موبایلم را از داخل ڪیفم بیرون میڪشم و مردد براے روزبہ مے نویسم: "من الان پیش آرزوام!" و در ادامہ نام بیمارستان را برایش تایپ میڪنم و قبل از این ڪہ پشیمان بشوم پیام را ارسال میڪنم! بہ سمت پدرم برمیگردم،با حالت غریبے بہ آرزو چشم دوختہ! صدایش میزنم:بابا؟! بہ خودش مے آید،نگاهش را از آرزو میگیرد و مسیر نگاهش را روے صورت من تنظیم میڪند! سرم را تڪان میدهم:شهاب در بہ در دنبال آرزو میگردہ،با روزبہ رفتن! بہ روزبہ پیام دادم اینجاییم،لطفا شما برو! اینجا باشے اوضاع بدتر میشہ! ساڪت سرش را پایین مے اندازد و نگاهش را بہ سرامیڪ ها میدوزد‌. چقدر مظلوم بہ نظر میرسد! چقدر این حالتش را دوست ندارم! پوفے میڪنم و نگاهے بہ ساعت مچے ام مے اندازم. بیست دقیقہ در سڪوت گذشت،روزبہ چند بار تماس گرفت اما جوابش را ندادم تا خودش بیاید! نگاهے بہ آرزو مے اندازم و بہ سمت پدرم مے روم. ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

‍ •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_پانزدهم #بخش_سوم سرش را تڪان میدهد:وقتے از حال رفتے از اتاق اومدم بیرون،اون زنو دیدم! همون خانم باردار ڪہ همسرش شهید شدہ بود! پرستار گفت رفتے پیششون و یهو از حال رفتے! اگہ بخاطرہ اون حالت بد نشدہ تو چشمام نگاہ ڪن بگو! لبم را با زبان تر میڪنم و سریع مے گویم:اشتباہ برداشت ڪردے عزیزم! من فقط... اجازہ نمیدهد حرفم تمام بشود با تحڪم مے پرسد:با دیدن اون خانم حالت بد شد یا نہ؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و لب میزنم:آرہ! سرش را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و پیشانے اش را بالا میدهد. _انگار آدم دومیہ زندگیتم نیستم! با قدم هاے بلند بہ سمتش مے روم،میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ مظلوم نگاهم میڪند:هنوز بهش علاقہ مندے؟! با حرص مے گویم:این چہ سوالیہ مے پرسے؟!‌ متوجہ حرفات هستے؟! نفس عمیقے میڪشد:اصلاح میڪنم! هنوز فراموشش نڪردے؟! جا میخورم،چند ثانیہ سڪوت میڪنم. دستے بہ صورتش میڪشد:پس حق با مامانم بود! ابروهایم را بالا مے اندازم:چے حق با مامانت بود؟! پوزخندے میزند:شایدم آدم دومیہ زندگیتم! بے اختیار بلند مے گویم:متوجہ حرفات هستے؟! خب منم آدم دومیہ زندگیتم! چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد:نہ نیستے! تو آدم دومے زندگیہ من نیستے! تو همہ ے زندگے منے اینو هنوز نفهمیدے؟! وقتے تو اومدے دیگہ تو ذهن من آوایے نموند! گذشتہ اے نموند! علاقہ اے بہ آدم دیگہ اے نموند! دردے نموند! غمے نموند! زندگے عادے اے نموند! همہ چے شدے تو! همہ چے شد آیہ! پوزخندے میزند:اما تو چے؟! انگار... مڪث میڪند،چشمانم را ریز میڪنم:انگار چے؟! _انگار فقط از میون ناراحتیات بہ من پناہ آوردے! سرم را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم:برات متاسفم! عصبے اے متوجہ نیستے چے میگے! بهترہ بحث نڪنیم! لبخند میزند! از آن لبخند هاے بدتر از گریہ! عمیقش میڪند! خیلے عمیق! چشمان مشڪے اش دوبارہ برق مے زنند! برقے عجیب! _قبل از عقد مامانم گفت همہ ے شرایط آیہ رو میدونے،تو عاشقشے و اون فقط شفیتہ ے عشقت شدہ! بہ مروز زمان متوجہ میشے! انقدر برات ڪمم ڪہ هنوز فراموشش نڪردے؟! ڪہ هنوز با یہ تلنگر تن و قلبت براش مے لرزہ؟! رقیبِ من یہ آدم مُردہ ست؟! بے اختیار میگویم:هادے نَمُردہ! شهید شدہ! شهید زندہ ست! بہ وضوح دیدم جان از چشمانش رفت... سوره ے یازدهم نازل شد،آغازِ فاصلہ... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام‌ نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉🏻 👈🏻برداشتن آے دے ها از روے عڪس مورد رضایت نیست👉🏻 🍃یادِ تو مے وزد ولے... بے خبرم زِ جاے تو...🍃

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_و_شانزدهم /بخش اول #بخش_سوم بے اختیار مے پرسم:پسر دوس دارے؟! سرش را تڪان میدهد:تا حالا بهش فڪر نڪردم! بہ نظرم بچہ ها ڪلا دوست داشتنے ان! _بهت نمیخورہ! متعجب نگاهم میڪند:چے بهم نمیخورہ؟! _نمیخورہ بچہ دوست باشے! بهت میخورہ از این باباهایے باشے ڪہ بچہ ش جرات ندارہ جلوش پاشو دراز ڪنہ و حسابے ازش حساب میبرہ! از این باباهاے خشڪ! قهقهہ میزند:تو ڪلا راجع بہ من برعڪس فڪر میڪنے! بے اختیار لبخند میزنم:ظاهرت غلط اندازہ! میخواهد چیزے بگوید اما پشیمان میشود،ڪمے مڪث میڪند و سپس مے گوید:نگفتے لالایے دوست دارے یا نہ؟! لبخند گرمے میزنم:آرہ! بوسہ اے روے پیشانے ام مے ڪارد،چشمانم را میبندم و دوبارہ انگشتانش میان موهایم مے لغزد. شروع بہ خواندن لالایے میڪند و من غرق آغوشے میشوم ڪہ تا بہ حال طعمش را نچشیدہ بودم! آغوشے خالصانہ و پاڪ! پاڪ از هر نیاز و سودے براے طرف مقابل! آغوشے ڪہ براے اولین بار باید از جانب پدرم مے چشیدم! این آغوش طعم و بوے عشق هم نمیداد! تنها بوے محبت میداد و بس! من اولین آغوش محبتانہ ے زندگے ام را در بیست و دو سالگے چشیدم! یڪ و سہ ماہ بعد از ازدواجم! از جانب مردے ڪہ همسرم بود اما سعے میڪرد جاے همہ ے افراد جاماندہ در زندگے ام را پر ڪند! جاے پدر،برادر،دوست،همدم و... و چہ چیزے جز #عشق میتوانست یڪ انسان را تا این حد مهربان و فداڪار ڪند؟! تا این حد خواستنے و دوست داشتنے؟! اصلا خاصیت #عشق همین است! همہ چیز براے معشوق! حتے تمامِ جان و وجودِ عاشق! دوست داشتنے بود این عشق! داشت وجود خالے ام را پر میڪرد! اما بیشتر از ظرفیتم! بیشتر از حد تحمل روحم! گاهے در برابر این همہ علاقہ ے روزبہ ڪم مے آوردم! هرچہ بود حاضر نبودم قبولش بڪنم،فقط دلم میخواست از علاقہ و محبت همسرے ڪہ گاهے محبت هایش رنگ پدرانہ داشت پر بشوم! چشمانم داشت بستہ میشد،از یڪ جایے بہ بعد ڪارهاے روزبہ شد عادت،شد وظیفہ... مقصر هم من بودم هم خودش! زندگے روال عادے اش را در پیش گرفتہ بود تا این ڪہ چند هفتہ بعد خبرے مرا دوبارہ بہ هم ریخت... شاید از همان جا بود ڪہ روزبہ از علاقہ ے من بہ خودش ڪم ڪم قطع امید ڪرد... در حالے ڪہ خودش نمے دانست،شده بود تمامِ من... ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_شانزدهم /بخش دوم #بخش_سوم ابروهایش را بالا میدهد:مثلا؟! _آرامش! چیزے ڪہ هیچوقت تو زندگیم نداشتم! لبخند تلخے میزنم و ادامہ میدهم:میدونے چرا وضعیت خانوادگیمون و نبودن هادے منو از پا درنیاورد؟! چون روزبہ اومد تو زندگیم! برعڪس دختراے همسن و سالم،من دنبال یہ عشق آتیشے و هیجانے نبودم! دنبال آرامش و محبت بودم! دنبال یہ زندگے آروم! دنبال مردے ڪہ بتونم بهش تڪیہ ڪنم و هوامو داشتہ باشہ! بفهمتم! همہ ے چیزایے ڪہ نداشتمو روزبہ بهم داد! با رفتنش همہ رو ازم گرفت! نفس عمیقے میڪشم:بگذریم! نورا سریع مے گوید:متاسفم! از بحث روزبہ فاصلہ میگیریم،نورا از این پنج سال مے گوید،از اتفاقاتے ڪہ افتادہ! من هم برایش از این سال ها مے گویم،از پدر و مادرمان،از بزرگ شدن یاسین! از دانشگاہ و تحصلاتم! از استخدام شدنم در شرڪت! از علاقہ ے مطهرہ بہ روزبہ! از روزبہ و اخلاق هاے خاصش! از جلساتم با سمانہ! از ڪارهاے شهاب! از دلبستہ شدنمان! از ابراز علاقہ اش،از فرار ڪردنم از روزبہ! از خواستگارے و مخالفت خانوادہ ها! از انتظارے ڪہ ڪشیدیم! از سامان! از ازدواج ڪردن و زندگے مان! از خوشبتختے مان! از اختلاف و بحث هایمان! از هم فاصلہ گرفتنمان! از شهادت علیرضا و دچار شدن یاس بہ حال گذشتہ ے من! از بہ هم ریختنم با شهادت علیرضا و تڪرار گذشتہ... از آیہ اے ڪہ نیمے از روحش در گذشتہ ڪنار مشڪلاتش و هادے ماندہ بود و روزبہ را عذاب میداد... ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر منبع و نام نویسندہ مورد رضایت است👉 👈برداشتن آے دے ها از روے عڪس مورد رضایت نیست👉 ❤️بے تو هر لحظہ مرا بیمِ فرو ریختن است...❤️ #فاضل_نظرے

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_هفدهم #بخش_سوم بلافاصلہ خودش را در آغوشم مے اندازد،با ذوق محڪم بہ خودم مے فشارمش و موهایش را مے بوسم. _سلام عشق خالہ! خوبے؟ خرسش را رها میڪند و دستانش را دور ڪمرم مے پیچد. با لحن شیرینے مے گوید:دلم برات تنگ شدہ بودا! بوسہ اے روے گونہ اش مے ڪارم:من بیشتر خالہ! بے معرفت شدے! بے میل دستانش را از دور ڪمرم آزاد میڪند و خرسش را در آغوش میڪشد. همانطور ڪہ بہ سمت مبل ها مے دود مے گوید:خودت بے معرفت شدے! مریم تشر میزند:آروم امیرمهدے! اینجا خونہ ے خودمون نیستا! همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم میگویم:چے ڪارش دارے؟! بہ قول خودت مگہ خالہ با مادر فرق دارہ؟! دستم را میگیرد و گرم میفشارد،همانطور ڪہ گونہ ام را مے بوسد مے گوید:سلام خانم وڪیل ڪم پیدا! ما رو براے رفت و آمد قابل نمیدونے! دستش را محڪم میفشارم:ڪاش خدا یہ ذرہ از اعتماد بہ نفس و پررویے نساء رو بہ تو میداد! آخش بلند میشود! گونہ اش را مے بوسم و دستش را رها میڪنم. _حسام نیومدہ؟ نگاهے بہ اطراف خانہ مے اندازد:یڪے دوساعت دیگہ میاد! _روزبہ هنوز نیومدہ راحت باش! همانطور ڪہ چادرش را در مے آورد بہ سمت امیرمهدے میرود. روسرے اش را هم باز میڪند و ڪنار امیرمهدے مے نشیند. وارد آشپزخانہ میشوم و مشغول ریختن پفڪ و چیپس در ظرف بزرگے میشوم. امیرمهدے ڪمے بهانہ میگیرد و غر میزند. از آشپرخانہ خارج میشوم و بہ سمتشان میروم،امیرمهدے خرسش را میان خودش و مریم گذاشتہ،مثلا قهر ڪردہ! ظرف پفڪ و چیپس را مقابلش قرار میدهم،نگاهے بہ ظرف مے اندازد و سریع برش میدارد. مریم نگاهے بہ امیرمهدے مے اندازد و مے پرسد:بریم آشپزخونہ شامو آمادہ ڪنیم؟ سرے تڪان میدهم و بلند میشوم،همراہ مریم بہ سمت آشپزخانہ میرویم. آرام مے پرسم:چے شدہ؟ دستم را میڪشد:بیا! امیرمهدے بفهمہ بہ حسام میگہ! آلو تو دهن این سرتق خیس نمیخورہ! وارد آشپزخانہ میشویم،امیرمهدے بلند میگوید:خالہ! بہ سمتش برمیگردم:جانم! همانطور ڪہ پفڪے داخل دهانش میگذارد مے گوید:من هوس ماڪارونے ڪردم میشہ برام درست ڪنے؟ دستم را روے چشمم میگذارم:چشم برات میپزم!‌ چیز دیگہ اے نمیخواے؟ سرش را بہ نشانہ منفے تڪان میدهد. در فریزر را باز میڪنم و بستہ ے گوشت چرخ ڪردہ را بیرون میڪشم. از مریم مے پرسم:براے شام چے درست ڪنیم؟ مریم با سر بہ امیرمهدے اشارہ میڪند:آقا دستور دادن دیگہ! _ماڪارانے ڪہ براے امیرمهدیہ! خودمون چے بخوریم؟ ڪابینت ظرفشویے را باز میڪند و مشغول پیدا ڪردن سیب زمینے و پیاز میشود. _تعارف ندارم ڪہ! _بعد از مدتا خواهر بزرگم اومدہ خونہ م بهش ماڪارانے بدم؟! ابدا! با خندہ قد راست میڪند و سیب زمینے و پیاز را داخل سینڪ ظرفشویے میگذارد. لبخند ڪم رنگے روے لبانش نقش بستہ. _هرچے دوست دارے بگو باهم آمادہ ڪنیم! ڪمے فڪر میڪنم و مثل بچہ ها میگویم:دلم هوش اون اشتانبولے معروفاتو ڪلدہ! مے خندد:چشم! اونوقت تو میخواستے بہ خواهرت غذاے سادہ ندے دیگہ! تڪیہ ام را بہ ظرف شویے میدهم و مے پرسم:اتفاق خاصے افتادہ؟! چند ثانیہ اے نگاهش را بہ امیرمهدے میدوزد و سپس بہ من. آرام ولے قاطعانہ زمزمہ میڪند:میخوام از حسام جدا شم! پیشانے را بالا میدهم:مطمئنے؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،اشڪ در چشمانش نشستہ! _همہ نگرانیم امیرمهدیہ! میترسم ازم بگیرتش! نفس عمیقے میڪشم و میگویم:بهترہ من نظرے ندم مریم! برو پیش یہ مشاور! اول همہ ے راہ هایے ڪہ میتونے بریو امتحان ڪن! پوزخند میزند،قطرہ اشڪے روے گونہ اش مے چڪد:این همہ سال چیزے تغییر نڪردہ! جدے میگویم:چون تلاشے براے تغییر نڪردے! نفس عمیقے میڪشد:الانم رمقے براے ادامہ دادن این زندگے ندارم! همہ وابستگے و دلبستگیم امیرہ! دستم را روے ڪمرش قرار میدهم و آرام نوازشش میڪنم. _قوربونت برہ آیہ! اگہ هیفدہ هیجدہ سالم بود میگفتم طلاق بگیر! یا اصلا شاید امیرمهدے نبود الانم میگفتم طلاق بگیر! ولے نمیتونم بهت اطمینان بدم طلاق همہ چیو حل میڪنہ! بہ امیرمهدے دقت ڪردے چقدر بهونہ گیر و حساس شدہ؟! سرش را بہ نشانہ مثبت تڪان میدهد! _با طلاق و ڪشمڪش بین تو و حسام بدتر میشہ! نمیگم بسوز و بساز! نہ اصلا! ولے اول راہ هاے بهترو امتحان ڪن اگہ جواب نگرفتے بے معطلے جدا شو! بهترین ڪار الان اینہ ڪہ برے پیش یہ روانشناس خوب! بعدم حسامو راضے ڪنے برہ! پوفے میڪند و شیر آب را باز میڪند،مشغول پوست ڪندن پیازها میشود و مے گوید:محالہ! چندبار ازش خواستم! بہ هیچ صراطے مستقیم نیست! _من یہ روانشناس خوب پیدا میڪنم،یہ مدت برو پیشش بہ حسام نگو! ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉