🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #سوره_ی_دهم #بخش_اول موبایلم را از روے میز برمیدارم،نگاهم را بہ شمارہ ے تماس گیرندہ میدوزم‌. ناشناس است! پوفے میڪنم و جواب میدهم:بلہ؟! صدایے نمے آید،آرام مے گویم:الو! باز جوابے نمے گیرم،با حرص میخواهم تماس را قطع ڪنم ڪہ صدایے ار عمق جان با آوا مے خواندم:آیہ! حالمم را نمے فهمم،تنم یخ میزند و قلبم از هم مے پاشد... نفس عمیقے میڪشد،صدایش مے لرزد:صدامو میشنوے آیہ؟! بہ زور لب هایم‌ را تڪان میدهم:نورا! بغضش میشڪند و بہ هق هق تبدیل میشود! _جانِ نورا؟! نفسم را با شدت بیرون میدهم! _بعد از پنج سال زنگ زدے بے وفا؟! هق هقش شدت مے گیرد:نمیدونے چقدر دلم برات تنگ شدہ! چشم هایم را مے بندم:ڪجا بودے این همہ مدت؟! جوابے نمیدهد،آرام زمزمہ میڪنم:ڪجا بودے ڪہ ببینے چہ بلاهایے سرم اومد و سنگ صبورم باشے؟! صداهاے نامفهومے بہ گوشم میخورد،آب دهانش را با شدت فرو‌ میدهد و بینے اش را میڪشد:باید ببینمت! نفس عمیقے میڪشم،بغض گلویم را مے فشارد. صدایم مے لرزد:نورا! _جانم! _بیشتر از همیشہ تنهام! بیشتر از همیشہ بهت احتیاج دارم! دوبارہ هق هق میڪند و ابراز دلتنگے! و من تنها بعد از پنج سال بہ صدایش‌ گوش مے سپارم. چقدر دلم برایش تنگ بود،چقدر بہ موقع آمد! 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 لبخند بہ لب ظرف شیرینے بہ دست بہ سمت جمع مے روم،چیزے تا سال تحویل نماندہ. دامنے با زمینہ ے بنفش و گل هاے صورتے و یاسے رنگ همراہ با ڪت سادہ ے یاسے رنگ و روسرے ستِ دامن بہ تن ڪردہ ام. چادر رنگے ام را با یڪ دست گرفتہ ام و با دست دیگر ظرف شیرینے را. پدرم بالاے سفرہ نشستہ،حسام و مریم و امیرمهدے هم سمت چپ ڪنار هم نشستہ اند. نساء و میلاد هم نزدیڪشان نشستہ اند و با هم پچ پچ میڪنند،شیرین پیراهن صورتے رنگے بہ تن ڪردہ و موهایش را خرگوشے بستہ. با خندہ دور سفرہ مے چرخد و سر بہ سر امیرمهدے و یاسین مے گذارد! روزبہ هم ساڪت سر سفرہ نشستہ و منتظر من است،نگاهم بہ شڪم نیمہ بر آمدہ ے نساء مے افتد و لبخند میزنم.دختر دومش در راہ است! امیرمهدے با حالت قهر رویش را از مریم و حسام برگرداندہ و توجهے بہ سر بہ سر گذاشتن هاے شیرین ندارد! ظرف شیرینے را وسط سفرہ میگذارم و ڪنار روزبہ مے نشینم،مادرم هم ظرف گز و باقلوا بہ دست ڪنار پدرم مے نشیند. یاسین سریع بلند میشود و ڪنارم مے نشیند،مادرم لبخند مهربانے میزند و رو بہ امیرمهدے مے گوید:چرا انقدر گرفتہ اے جیگر گوشہ ے مامانے؟! امیرمهدے بغ میڪند و سریع بلند میشود و بہ سمت مادرم مے رود،خودش را لوس میڪند و روے پاے مادرم مے نشیند. مریم پشت چشمے برایش نازڪ میڪند و رو بہ مادرم میگوید:مامان ولش ڪن! لوس شدہ! نساء لبخند پر رنگے میزند و میگوید:امیر مهدے!موقع سال تحویل خوب نیست ناراحت باشیا! امیرمهدے چیزے نمیگوید،خودش را بیشتر در آغوش مادرم جاے میدهد،روزبہ دستم را مے گیرد و آرام مے فشارد. لبخندے تحویلش میدهم و آرام میگویم:امسال واقعا عید برام عیدہ! ابروهایش را بالا میدهد و لبخند شیطنت آمیزے میزند:پس حسابے خدا رو شڪر ڪن ڪہ منو انداخت تو زندگیت! آرام میخندم و با مشت بہ بازویش مے ڪوبم! _بدجنسِ خود تحویل گیرندہ! ریز میخندد:عاشق این لقب دادناتم! سنگینی‌ نگاہ ڪسے را احساس میڪنم،سر ڪہ بلند میڪند میبینم مریم با‌ نگاهے پر از حسرت و لبخندے ڪم رنگ نگاهش را میان من و روزبہ و نساء و میلاد میچرخاند! لبخند روے لب هایم خشڪ میشود،خودم را جمع و‌ جور میڪنم! روزبہ بہ پاے این میگذارد ڪہ خجالت ڪشیدہ ام و در جمع راحت نیستم!لبخند مهربانے تحویل مریم میدهم و میپرسم:امیرمهدے چش شدہ؟! سرے تڪان میدهد:هیچے! همش دنبال بهونہ گیرے و قهرہ! حسام نگاهے بہ امیرمهدے مے اندازد و میگوید:اگہ پسر خوبے باشی‌ مے برمت شهر بازیا! مثلا عیدہ! امیرمهدے توجهے نمیڪند و سرش را بہ سینہ ے مادرم مے چسباند،روزبہ نگاهے بہ مریم و حسام مے اندازد و همانطور ڪہ بلند میشود میگوید:با اجازہ! متعجب نگاهش میڪنم،همانطور ڪہ بہ سمت مادرم میرود میگوید:امیر مهدے! مردا ڪہ قهر نمیڪنن! مگہ تو دخترے؟! این را ڪہ میگوید،صداے جیغ شیرین بلند میشود! _دخترا قهرو نیستن عمو لوزبہ! صداے خندہ ے همہ بلند میشود،روزبہ با خندہ میگوید:دختر باید قهرو باشہ و نازشو ڪشید خوشگل خانم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #بخش_دوم دست هایش را بہ سمت امیرمهدے دراز میڪند،امیرمهدے بے حرڪت نگاهش میڪند. روزبہ جدے میگوید:پاشو بریم مردونہ حرف بزنیم! امیرمهدی‌ تڪانے میخورد و از روے پاے مادرم بلند میشود،روزبہ مے ایستد. امیرمهدے دست روزبہ را میگیرد و بہ سمت حیاط راہ مے افتد! شیرین هم میخواهد دنبالشان راہ بیوفتد ڪہ نساء سریع بلند میشود و دستش را میگیرد. _تو ڪجا فوضول خانم؟! بیا بشین سر جات! شیرین ایشے میگوید و سعے میڪند دستش را از دست نساء بیرون بڪشد! با خندہ میگویم:بیا پیش خودم خالہ! شیرین دستش را از دست نساء بیرون میڪشد و بہ سمتم مے دود. با اخم روے پایم مے نشیند،آرام موهایش را نوازش میڪنم. همہ مشغول دعا خواندن و زمزمہ ڪردن آرزوهایشان میشوند،چشم هایم را مے بندم و دست هاے ڪوچڪ‌ شیرین را در دست میگیرم. شروع میڪنم بہ دعا ڪردن،خدا را براے حالِ خوبم و آرامشم هزار مرتبہ شڪر میڪنم!براے داشتن روزبہ! ڪمے بعد روزبہ در حالے ڪہ دست امیرمهدے را گرفتہ بہ سمتمان مے آید و ڪنارم مے نشیند. چند ثانیہ بعد صداے شلیڪ توپ بلند میشود و دست و سوت جمع ڪوچڪمان! همہ مشغول روبوسے و تبریڪ گفتن عید بہ یڪدیگر میشویم،شیرین پر شور گونہ ام را مے بوسد و میگوید:عیدت مبارڪ خالہ جون! محڪم در آغوشم مے فشارمش:عید توام مبارڪ شیرین زبون و لوسِ خالہ! طبق عادت هر سال،پدرم اول بہ امیرمهدے و شیرین و یاسین عیدے میدهد. سپس بہ مادرم و خواهرها و دامادها اسڪانسے بہ عنوان برڪت مالشان! پدرم ڪہ اسڪانس همہ را میدهد،روزبہ دست در جیبش میڪند و ڪیف پولش را بیرون میڪشد. چند اسڪناس بیرون میڪشد و بہ دست شیرین و امیرمهدے و یاسین میدهد. پدر و مادر روزبہ براے سال تحویل راهے مشهد شدہ بودند،خیلے دلم میخواست سال تحویل را در حرم باشم اما روزبہ بهانہ آورد و نشد ڪہ برویم! یاسین ظرف شیرینے را مقابلہ همہ میگیرد و پخش میڪند. بعد از ڪمے صحبت و خوردن میوہ و شیرینے،یاسین و امیرمهدے و شیرین براے بازے بہ حیاط مے روند. پدرم و حسام مشغول صحبت ڪردن از ڪارهاے بازار میشوند و روزبہ ساڪت در ڪنارشان نشستہ،نساء شیرین را بہ ما مے سپارد و براے عید دیدنے بہ خانہ ے چند تن از اقوام همسرش میرود. مادرم و مریم هم مشغول تدارڪ غذا در آشپزخانہ میشوند،میخواهم بہ ڪمڪشان بروم ڪہ امیرمهدے وارد خانہ میشود و بہ سمتم مے آید. گوشہ ے چادرم را در دست مے گیرد و معصومانہ میگوید:خالہ! میاے موهامو یڪم ناز ڪنے بخوابم؟! دستش را میگیرم و میگویم:آرہ عزیزم! بریم تو اتاق! همراہ امیرمهدے بہ سمت اتاقم مے رویم،وارد اتاق میشویم. چادرم را از روے سرم برمیدارم،امیرمهدے روے تخت مے پرد و دراز میڪشد. روے تخت مے نشینم و سرش را روے دامنم میگذارم. امیرمهدے چشم هایش را مے بندد و لبخند ڪم رنگے روے لب هایش نقش مے بندد. شروع میڪنم بہ نوازش ڪردن موهایش،چند دقیقہ بعد حس میڪنم خوابش بردہ. چند تقہ بہ در میخورد،آرام میگویم:بفرمایید! در باز میشود و روزبہ در چهارچوب در پیدا،نگاهے بہ پذیرایے مے اندازد و وارد اتاق میشود. همانطور ڪہ در اتاق را مے بندد میگوید:امیرمهدے خوابیدہ؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،دستے بہ پیراهن نوڪ مدادے رنگش مے ڪشد و بہ سمتم مے آید. با دقت نگاهش را بہ امیرمهدے مے دوزد و ڪنارم روے تخت مے نشیند. نگاهش را از امیرمهدے میگیرد،چشم هاے مشڪے رنگش را بہ چشم هایم مے دوزد و زمزمہ وار میگوید:رفتیم خونہ حتما راجع بہ امیرمهدے صحبت ڪنیم! متعجب نگاهش میڪنم:چیزے شدہ؟! با آرامش جواب میدهد:رفتیم خونہ میگم! دستے بہ موهاے امیرمهدے میڪشد و بلند میشود،نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد. _عزیزم! سرم را بلند میڪنم:جانم؟! لبخندے بہ رویم مے پاشد:لطفا یڪم دیگہ زنگ بزن بہ مامانم و سال نو رو بهشون تبریڪ بگو،بگو منم بیام باهاشون صحبت ڪنم! لبخندم پر رنگ تر میشود:چشم! مادرم همیشہ میگفت مرد است ڪہ همسرش را در نظر جمع خانوادہ و دوستان بالا مے برد! مرد است ڪہ جایگاہ همسرش را در نظر دیگران تعیین میڪند! با محبتش! سیاستش! احترام و رفتارش! روزبہ درست از این مردها بود! همیشہ هواے مرا در جمع خانوادہ ها و دوستان داشت حتے اگر باب میلش رفتار نمیڪردم! اگر اشتباهے هم میڪردم در جمع بہ رویم نمے آورد و اجازہ نمیداد ڪسے متوجہ بشود! درست مصداق آن آیہ معروف قرآن عمل میڪرد ڪہ میگفت مرد و زن درست مثل لباس یڪدیگرند و عیب هاے هم را باید بپوشاند! میتوانست امروز سریع موقع سال تحویل خودش با پدر و مادرش تماس بگیرد و سال نو را تبریڪ بگوید. میتوانست در جمع بہ رویم بیاورد یا گلہ ڪند ڪہ چرا فراموش ڪردہ ام بعد از سال تحویل با پدر و مادرش تماس بگیرم و عید را تبریڪ بگویم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #بخش_سوم اما این ڪار را نڪرد! بدون هیچ ناراحتے و واڪنشے در خلوت خواست با مادرش تماس بگیریم و اول خودم سال نو را تبریڪ بگویم و سپس بہ او هم بگویم بیاید و با مادرش صحبت ڪند! اجازہ نمیداد بهانہ اے براے گلہ ڪردن و بدگویے دست ڪسے بیوفتد! اجازہ نمیداد ڪسے فڪر ڪند ما از هم سواییم! بہ قولے براے ازدواج "من" بودن را ڪشتہ بود و فداے "ما شدن" شدہ بود! اما من ڪامل نہ! هنوز ما شدن را یاد نگرفتہ بودم! هنوز در "من بودن" ماندہ بودم! شاید هنوز بہ اندازہ ے ڪافے براے ازدواج آمادگے نداشتم! مخصوصا ڪہ روزبہ با رفتار و ملاحضہ گرے هایش بیشتر برایم حڪم یڪ پدر و دوست را پیدا ڪردہ بود تا همسر... ڪم ڪم داشتم بہ دختر بچہ اے لوس و لجباز تبدیل میشدم ڪہ پدرے مهربان و صبور دارد و هر بار برایش ساز جدیدے میزند! چیزے ڪہ متوجہ ش نبودم و زندگے مان را از این رو بہ آن رو ڪرد! روزبہ از اتاق خارج میشود،بعد از خوردن غذا و ڪمے صحبت بہ خانہ ے چند تن از اقوام نزدیڪ سر زدیم و بہ خانہ برگشتیم. همین ڪہ وارد خانہ میشویم با خستگے چادرم را از روے سرم برمیدارم و خمیازہ اے میڪشم‌. ساعت نزدیڪ یازدہ شب است ولے خوابم مے آید! روزبہ پشت سرم وارد میشود و در را قفل میڪند،همانطور ڪہ ڪفش هایش را در مے آورد میگوید:میگم میخواے فردا سریع بہ همہ اقوام سر بزنیم و دو روز تعطیلے مو بریم مسافرت؟! مثلا ڪاشان یا اصفهان؟! یا ڪیش؟! روسرے ام را هم در مے آورم،بہ سمتش بر مے گردم. _فڪر خوبیہ! ولے الان اونجاها شلوغا بریم یہ جاے خلوتے ڪہ تا حالا نرفتیم! پیشانے اش را بالا میدهد:مثلا ڪجا؟! همانطور ڪہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم فڪر میڪنم. ڪمے بعد مے گویم:مثلا جنوب! بوشهر! ابروهایش را بالا مے اندازد و متفڪر میگوید:خوبہ! ڪت مشڪے رنگش را در مے آورد و روے ساعدش مے اندازد،مشغول باز ڪردن ساعت مچے اش مے شود. در همان حال مے پرسد:از مشڪلات مریم و حسام چیزے میدونے؟! ڪنجڪاو‌ نگاهش میڪنم:چطور؟! ساعتش را از دور مچش آزاد میڪند و نگاهش را بہ صورتم مے دوزد. _امیر مهدے یہ چیزایے بهم گفت! _چے گفت؟! مشغول در آوردن جوراب هایش میشود،سپس دمپایے هاے رو فرشے اش را بہ پا میڪند. جوراب هایش را داخل سبد مے اندازد و بہ سمت آشپزخانہ مے رود. ڪتش را روے ڪابینت میگذارد،بہ سمت یخچال مے رود. _پس از اختلافشون خبر دارے؟! چادر و مانتو و روسرے ام را روے مبل رها میڪنم،بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیدارم‌‌. _آرہ! چیز تازہ اے نیست! امیرمهدے چے گفت؟! لیوانے آب براے خودش مے ریزد و بہ سمتم بر مے گردد. نفس عمیقے میڪشد و ڪمے از آب مے نوشد. _از دعواها و اختلافاے حسام و مریم! از نادیدہ گرفتنش! از ڪتڪ ڪارے هاشون! از قهراے همیشگے شون! از بے توجهے هاے حسام بہ مریم! زیاد حرف نزدیم ولے تو همون چند دقیقہ همہ چیز دستگیرم شد! امیرمهدے خیلے دارہ اذیت میشہ! با این چیزایے ڪہ من شنیدم حسام و مریم رسما طلاق عاطفے گرفتن! نفسم را با شدت بیرون میدهم:یعنے تا این حد اوضاعشون بد شدہ؟! باقے ماندہ ے آب را سر میڪشد و لیوان را در سینڪ ظرفشویے میگذارد. _با حسام ڪہ نمیشہ حرف زد! برداشت بد میڪنہ! بهترہ تو با مریم یہ صحبتے ڪنے و پیشنهاد بدے برہ پیش مشاور! منم میگردم بدون اینڪہ مامان متوجہ بشہ از همڪاراے دورش یہ روانشناس ڪاربلد پیدا میڪنم! اخم هایم در هم مے رود:باشہ! فڪرم درگیر شد! از آشپزخانہ خارج میشود و بہ سمتم مے آید،دستش را دور شانہ ام حلقہ میڪند و لبخند مهربانے میزند:نگو من میدونم! نذار معذب و ناراحت بشہ! بحثو بڪش بہ درد و دل! اگہ غیر مستقیمم چیزے گفت تو فقط متقاعدش ڪن برہ پیش مشاور! همین! هیچ صحبت و دخالتے نڪن همسرِ دلسوز و خشمگین خودم! با چشم هاے گشاد شدہ نگاهش میڪنم:من خشمگینم؟! بلند مے خندد:نیستے؟! اخم میڪنم:نہ خیر! با شیطنت نگاهم میڪند:پس یادت رفتہ بیشتر از یہ سال چطور منو رو انگشتت گردوندے! ابروهایم را بالا مے اندازم و زبان درازے میڪنم:حقت بود! پیشانے اش را بالا میدهد:عجب! بہ وقتش جوابتو میدم خانم وڪیل! باهم وارد اتاق میشویم،لباس هایم را تعویض میڪنم و خستہ روے تخت دراز میڪشم‌. روزبہ مقابل آینہ ایستادہ و پیراهنش را تعویض میڪند،نگاهش را بہ آینہ مے دوزد و دستے بہ موهایش میڪشد. _باورم نمیشہ! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:چیو؟! بہ سمتم سر بر مے گرداند:ڪہ دیگہ دارم وارد سے و پنج سال میشم! لبخند میزنم:اوہ! فڪر ڪردم چے شدہ! چشم هایم را مے بندم و ادامہ میدهم:ولے باورت بشہ! یہ جورے میگے انگار چند سالت شدہ! لبخند پهنے میزند و روے تخت مے نشیند،با حالت بامزہ اے نگاهم میڪند! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #بخش_چهارم _سے و پنج سال زیاد نیست! ولے براے یہ سرے چیزا زیادہ! چشم هایم را باز میڪنم:مثلا براے چے؟! ڪمے مڪث میڪند و چند ثانیہ بعد میگوید:هیچے! _یہ چیزے میخواستے بگے! شانہ اے بالا مے اندازد و دراز میڪشد،همانطور ڪہ پتو را تا گردنش بالا میڪشد و میگوید:بہ نظرت اختلاف زیاد سنے بین پدر و مادر و فرزند بد نیست؟! چشم هایم را مے بندم:راستے! تو سے و چهار سالت میشہ تازہ وارد سے و پنج سال میشے! روے پهلو بہ سمتم مے چرخد و ابروهایش را بالا میدهد:چہ فرقے دارہ؟! چشم هایم را ریز میڪنم:روزبہ! جدے ڪہ صحبت نمیڪنے؟! با تردید نگاهم میڪند و سڪوت! ڪمے بعد چشم هایش را مے بندد:شب بہ خیر عزیزم! آرام میگویم:شب بہ خیر! حرف هاے سمانہ ڪہ قبل از ازدواج مان زد در سرم مے پیچد: "روزبہ بعد از یڪے دو سال باید بہ فڪر بچہ دار شدن بیوفتہ شاید یڪم هم زودتر! تو تازہ بہ فڪر جوونے ڪردن و تموم ڪردن تحصیلاتتے! اختلاف سنے تونو دست ڪم نگیر!" لبم را بہ دندان مے گیرم و مے جوم،صداے نفس هاے بلند روزبہ را مے شنوم! فقط براے ادامہ ندادن صحبت و پیش نیامدن بحثے احتمالے خودش را بہ خواب زد... این همہ خوب بودنش هم خوب نبود... ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

💐🍃🌿🌸🍃🌼 🍃🌺🍂 🌿🍂 🌸 #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_صـد_و_دهـم ✍وقتی به خاک ایران رسیدیم، دیگر دم و بازدمی برایِ قطع شدن نداشتم.. هوایِ ایران پر بود از عطرِ نفسهایِ امیرمهدی.. فاطمه خانم با دیدن من و تابوتِ پیچیده شده در پرچمِ فرزندش، دیگر پایی برایِ ایستادن نداشت. پدر که مُرد، حتی نشانیِ قبرش را نپرسیدم.. اما حسام همه ی احساسم را زیرکانه تصاحب کرده بود. و منو دانیالِ بی تفاوت به مرگ پدر، حالا بی تابی مان سر به عرش میکشید محضِ نداشتنِ امیرمهدی.. فاطمه خانم به آغوشم کشید و مادرانه صورتم را بوسیدزیارتت قبول باشه مااادر دست به تابوت پسرش کشید و نالید شهادت توام قبول باشه ماااادرم.. یکی یه دونه ی من.. راستی فاطمه خانم دیگر چیزی برایِ از دست دادن داشت؟ مردهای نظامی پوش با صورتهایی حزن زده تبریک میگفتند و دوستان حسام سینه زنان اشک میرختند.. ضعف و تماشا، دیدم را تار کرد و خاموش شدم.. نمیدانم چند ساعت را از بودن کنارِ جسمِ بی جانِ حسام محروم ماندم، اما وقتی چشم باز کردم. شب بود و تاریکی و سکوت.. رویِ همان تختی که حسام لقمه های نان و پنیر درست میکرد و چای هایش را به طعم خدا شیرین میکرد.. چشم چراخاندم، انگار گوشه ی اتاق به نماز ایستاده بود و الله اکبر میگفت.. صدایِ خنده هایش را شنیدم، درست زیر پنجره نشسته بود و دلبری میکرد این اتاق پر بود از بودنهایش.. از خنده هایش.. از عاشقانه هایِ مذهبی اش ته دلم خالی شد.. دیگر نداشتمش.. حالا و من بودمو دیوارهایی که حسرت به دلِ قهقه هایش میشدیم.. لبخند روی لبهایم نشست، خوب بود که چیزی به انتهایم نمانده بود و باز دیدم همان اخمهایش را وقتی که از کاسه ی کوچک عمرم میگفتم.. روی تخت نشستم که چشمم در آن تاریکی محض، به برادر همیشه نگران و خوابیده رویِ زمینِ اتاقم افتاد.. آرام به سمتِ میزِ گوشه ی اتاقم رفتم. باید عکسهایش را میدیدم. قلبم تپش نداشت.. گوشی را برداشتم و یک به یک یادگاری هایمان را چک کردم. از اولین روز عقدمان تا آن شبِ اربعین.. از اولین شانه به شانه شدنهایمان تا آخرین عاشقانهایِ حسینی مان.. چمدانِ چسبیده به دیوار را باز کردمو موبایل خونی و پیچیده در نایلونِ حسام را درآوردم. خاموش بود. به شارژ زدمو روشن اش کردم. دوست داشتم گالریش را چک کنم. حتما پر بود از عکسهایِ دو نفره مان.. باز کردم.. خالی از عکسهایِ دو نفره و مملو از عکسهای مذهبی و شهدا.. دلم گرفت.. او از اول هم برایِ من بود فایل فیلمهایش را باز کردم و یک نگاهی کلی انداختم.. حدسش سخت نبود . مداحی.. روضه تصویر از حرم تا الی آخر.. قصد خروج از فایلِ کلیپ ها را داشتم که ناگهان فیلمی توجه ام را جلب کرد. حس خوبی نداشتم.. هنذفری را داخل گوشهایم گذاشتم تا با صدایش دانیال را بیدار نکنم. فیلم پخش شد و نفسم قطع.. حسام بود.. لحظاتِ آخر، قبل از شهادت تکانهایِ شدید ونامرتب گوشی نشان میداد که به سختی آن را در دستش گرفته. گاهی صورتش در کادر بود، گاهی نه.. اما خس خس صدا و کلماتِ تکه تکه اش در میانِ همهمه ی ناجوانمردانه ی گلوله ها، به خوبی شنیده میشد سلام سارایِ من.. ببخش که دیشب ناراحتت کردم.. به خدا، از دهنم پرید.. و اِلا هیچی نمیگفتم.. الان محاصرمون کردن.. بقیه بچه ها پریدن.. اما من هنوز دارم دست و پا میزنم.. خشابامون خالی و دیگه هیچ گلوله ایی نمونده..ولی الاناست که نیروهایِ خودی برسن.. بانو! میدونم وقتی گوشی به دستت برسه، به امید دیدن عکسامون زیرو روش میکنی.. نگرد، هیچی توش نیست.. آخه ما مذهبی ها عکس ناموسمونو این تو نگه نمیداریم.. موبایله دیگه، یه وقت دیدی گم شد.. پس نذار به پایِ بی علاقه گیم.. که به اندازه ی تک تک نفهسایِ عمرم دوست دارم.. اما یه سی دی تو کشویِ اتاقمه که پر از عکسای خودمونه... ⏪ #ادامہ_دارد... 🍃🌺 @tark_gonah_1 ‌ 🌸 🌿🍂 🍃🌺🍂 💐🍃🌿🌸🍃🌼