🌹نـــ✒ــونوَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_هشتم #بخش_دوم نفس نفس زنان سعے میڪنم صاف بایستم،میخواهم دست هایش را رها ڪنم ڪہ ابروهایش را بالا میدهد. جدے مے گوید:ڪمڪت میڪنم! سپس بازویم را آرام مے گیرد،لبخند مهربانے میزنم:ممنون عزیزم! سارہ با شیطنت نگاهمان میڪند:خدا قسمت مام ڪنہ! روزبہ لبخند ڪم رنگے میزند و چیزے نمے گوید،با خندہ همراہ هم قدم برمیداریم ڪہ صداے یڪے از همان دختر ها بہ گوش مے رسد. _آقا! مراقب باش دختر ڪوچولوت نیوفتہ! سپس صداے خندہ ے خودش و دوستش بلند میشود. روزبہ خونسرد بہ راهش ادامہ میدهد،صداے پچ پچ چند نفر باعث میشود سر برگردانم! چند تن از هم ڪلاسے هایم متعجب بہ من و روزبہ خیرہ شدہ اند و پچ‌ پچ میڪنند! این حالت ها زیاد برایم غریبہ نیست! هر از گاهے ڪہ بہ خرید یا رستوران و مهمانے میرویم این نگاہ ها را احساس میڪنم! بیشتر هم در جمع فامیل! ڪمے ناراحت میشوم اما بے تفاوت نگاهم را میگیرم و سر بر مے گردانم. سارہ با حرص مے گوید:حیف آقا روزبہ اینجاست! وگرنہ چند تا حرف قشنگ بارش میڪردم! دخترہ ے سبڪ مغز! روزبہ مے خندد:طبیعیہ! چندتا بچہ ان ڪہ از نیمڪت مدرسہ پرت شدن تو دانشگاہ و پز دانشجویے و روشن فڪرے دارن! براے من ڪہ اهمیتے ندارہ اما نگران جامعہ اے ام ڪہ اینا روشن فڪراشن! سوار ماشین میشویم،در راہ مدام بہ اتفاقات جلوے دانشگاہ فڪر میڪنم! بعد از اینڪہ سارہ را مے رسانیم روزبہ فرمان را مے چرخاند و مے پرسد:ڪدوم بستنے فروشے بریم؟! نگاهم را از رو بہ رو مے گیرم و مے پرسم:چے؟! پیشانے اش را بالا میدهد و معنادار نگاهم میڪند:پرسیدم ڪدوم بستنے فروشے بریم؟! سعے میڪنم لبخند بزنم:هرجا دوست دارے! سرے تڪان میدهد و چیزے نمے گوید،نگاهش را ڪہ بہ رو بہ رو میدوزد بے اختیار خودم را در آینہ نگاہ میڪنم. چهرہ ے شادابم در بیست و یڪ سالگے ڪہ ڪمے هم ڪم سن و سال تر بہ نظر مے رسد! سپس نگاهم را بہ روزبہ میدوزم،چهرہ اش مردانہ و آرام است،چهرہ اش بہ سن و سالش میخورد! یعنے اختلاف سنے مان در ظاهر ڪاملا مشخص است؟! سنگینے نگاهم را ڪہ احساس میڪند سر بر مے گرداند و با حالت بدے نگاهم میڪند! سریع سر بر مے گردانم،نفس عمیقے میڪشد:فڪر ڪنم امروز بهترہ نریم بیرون! منے ڪہ براے برف و دیوانہ بازے مے مردم جواب میدهم:آرہ! خیلے خستہ ام! لبخند معنادارے میزند،ڪہ یعنے "خودتے!" سرعتش را بیشتر میڪند و مهربان مے گوید:بیرون ڪہ میریم! مردہ و قولش خانم زود رنج! اول میریم خونہ یا یہ جای‌ دنج ڪہ جدے حرف بزنیم! متعجب نگاهش میڪنم:راجع بہ چے؟! با دست بہ خودش اشارہ میڪند:راجع بہ خودمون و اتفاقات امروز ڪہ ناراحتت ڪرد! سریع مے گویم:من ناراحت نشدم،مے دونے ڪہ... اجازہ نمیدهد حرفم تمام بشود:دروغ گفتن بهت نمیاد آیہ جان! بریم خونہ یا ڪافہ؟! ڪمے فڪر میڪنم و جواب میدهم:بریم خونہ! دستش را روے چشمش میگذارد:چشم! همیشہ ڪسے ڪہ سعے میڪرد ڪوتاہ بیاید و مشڪلات را حل ڪند او بود... شاید همین ڪوتاہ آمدن ها و خونسردے ها باعث شد ڪہ بہ یڪ بارہ ڪم بیاورد.. 💚بے تو من در همہ ے شهر غریبم...💚 #هما_افشار ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_نهم #بخش_دوم از آشپزخانہ خارج میشود و بہ سمتمان مے آید،شهاب دوبارہ سڪوت ڪردہ! انگشت هایش را در هم قفل ڪردہ و عصبے پاهایش را تڪان میدهد! روزبہ خونسرد پیش دستے اے مقابلش میگذارد،شهاب زمزمہ وار تشڪر میڪند. پیش دستے اے هم مقابل من میگذارد و بہ شهاب میوہ تعارف میڪند. شهاب سیبے برمیدارد و تشڪر میڪند،روزبہ ڪنارم مے نشیند. پرتقالے برمیدارد و با آرامش مشغول پوست ڪندنش میشود! شهاب سرفہ اے میڪند و نگاہ جدے اش را بہ روزبہ مے دوزد. _روزبہ! روزبہ بدون اینڪہ نگاهش را از پرتقال بگیرید جواب میدهد:بلہ؟! آب دهانش را فرو میدهد و ڪلافہ نفسے میڪشد. _ازت عذر میخوام! بابت اتفاقایے ڪہ افتاد معذرت میخوام! روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد و بشقاب میوہ را مقابلم میگذارد. نگاہ جدے اش را بہ شهاب مے دوزد و ڪف دست هایش را بہ هم میزند و پیشانے اش را بالا میدهد. _با یہ معذرت خواهے همہ چیز حل میشہ؟! شهاب دهانش را باز و بستہ میڪند اما چیزے نمے گوید! بعد از ڪمے مڪث دهان باز میڪند:نہ! ولے...ولے تنها ڪاریہ ڪہ از دستم برمیاد! روزبہ با دقت نگاهش میڪند:چے شد یهو تصمیم گرفتے معذرت خواهے ڪنے؟! شهاب نگاهے بہ من مے اندازد و جواب میدهد:با حرفاے مامان و آرزو قانع شدم ڪہ باید معذرت خواهے ڪنم! روزبہ سرش را تڪان میدهد:فڪر نڪنم حرمتے ڪہ بین مون شڪوندے با معذرت خواهے درست بشہ! یا حداقل بتونیم مثل سابق باشیم! شهاب پوزخندے میزند و سڪوت میڪند،در چشم هاے سبزش خبرے از شیطنت و ڪینہ نیست! جایش را غم گرفتہ! شهاب سے سالہ مقابلم نَنِشستہ! گویے پسر بچہ اے شش هفت سالہ ڪہ ڪار اشتباهے ڪردہ مقابل مادر و پدرش نشستہ و منتظر تنبیہ است! بعد از ڪمے مڪث بہ چشم هایم خیرہ میشود و آرام مے گوید:معذرت خواهے اصلے رو بہ تو بدهڪارم! تو اصلا تو برنامہ م نبودے! بعد از ڪلے گشتن تونستہ بودم آدرس مغازہ و خونہ تونو پیدا ڪنم. اون شب اومدہ بودم خونہ تون تا یہ سرے از مدارڪ پدرتو بردارم و اذیتش ڪنم اما تو رو دیدم! تو مخم رفت ڪہ با تو بیشتر میشہ اذیتش ڪرد تا دو تا ڪاغذ پارہ ڪہ فقط ارزش مادے دارن! سرش را پایین مے اندازد و ادامہ میدهد:باید با فرزاد صحبت ڪنم! فرزاد تا قبل این ماجراها تنها رفیقم بود! بخاطرہ ڪینہ،خودم آدماے مهم زندگیمو باختم! اعتماد مادرم! اعتماد آرزو! فرزاد! روزبہ! انگار باز خودم باختم! روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد و آرام مے گوید:عزیزم! من با شهاب میرم بیرون،ممڪنہ یڪم دیر برگردم! شهاب مظلوم سر بلند میڪند و نگاهش را بہ روزبہ مے دوزد. روزبہ از روے مبل بلند میشود و لبخند پر جانے تحویلم میدهد،در حالے ڪہ بہ سمت اتاق خواب مے رود مے گوید:ڪاپشنمو بردارم میام! چند ثانیہ بعد وارد اتاق خواب میشود،نگاهم را بہ سمت شهاب مے ڪشانم. انگشت هایش را در هم قفل ڪردہ و‌ نگاهش را بہ میز دوختہ. لبخند میزنم و محڪم‌ مے گویم:نمیدونم میتونم ببخشمت یا نہ! ولے ازت ممنونم! متعجب سر بلند میڪند،مردمڪ‌ چشم هایش در گردشند. لبخندم را عمیق تر میڪنم:داشتن روزبہ و آرامش الانمو مدیون توام! همین براے من ڪافیہ! عجیب نگاهم میڪند،بے توجہ مے گویم:میوہ تونو میل ڪنید! بے مقدمہ مے گوید:خیلے دوستت دارہ! قلبم جان مے گیرد! با اطمینان مے گویم:میدونم! صداے باز و بستہ شدن در اتاق خواب مے آید،روزبہ ڪاپشنش را بہ تن ڪردہ. رو بہ شهاب مے گوید:پاشو بریم! شهاب سریع از روے مبل بلند میشود و ڪتش را بہ تن میڪند. از روے مبل بلند میشوم،شهاب ڪنار روزبہ بہ سمت در راہ مے افتد. پشت سرشان براے بدرقہ میروم. شهاب در را باز میڪند و خارج میشود،منتظرم روزبہ هم برود ڪہ بہ سمتم بر مے گردد و آرام مے گوید:عالم و آدم فهمیدنا! گیج نگاهش میڪنم:چیو؟! دستگیرہ ے در را مے گیرد و نیمہ مے بندد،لبخند پر جانش را از پشت در نیمہ باز مے بینم. _ڪہ چقدر میخوامت! سپس چشمڪے نثارم میڪند و در را مے بندد،چادرم را از روے سرم برمیدارم و از صمیم قلب زمزمہ میڪنم:الهے شڪر! 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 خمیازہ اے میڪشم و وارد آشپزخانہ میشوم،مادرم مشغول پر ڪردن فنجان با قورے چاے است. یاسین پشت میز نشستہ و با عجلہ صبحانہ میخورد،خبرے از پدرم نیست! لبخند میزنم و بلند میگویم:سلام! یاسین سرش را تڪان میدهد و بہ زور لقمہ اش را قورت میدهد:سلام! مادرم بہ سمتم بر مے گردد:سلام! چرا انقدر زود بیدار شدے تو؟! صندلے را عقب میڪشم و پشت میز مے نشینم. _خوابم یڪم بہ هم ریختہ! گرسنہ ام بودم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltanii

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #بخش_دوم دست هایش را بہ سمت امیرمهدے دراز میڪند،امیرمهدے بے حرڪت نگاهش میڪند. روزبہ جدے میگوید:پاشو بریم مردونہ حرف بزنیم! امیرمهدی‌ تڪانے میخورد و از روے پاے مادرم بلند میشود،روزبہ مے ایستد. امیرمهدے دست روزبہ را میگیرد و بہ سمت حیاط راہ مے افتد! شیرین هم میخواهد دنبالشان راہ بیوفتد ڪہ نساء سریع بلند میشود و دستش را میگیرد. _تو ڪجا فوضول خانم؟! بیا بشین سر جات! شیرین ایشے میگوید و سعے میڪند دستش را از دست نساء بیرون بڪشد! با خندہ میگویم:بیا پیش خودم خالہ! شیرین دستش را از دست نساء بیرون میڪشد و بہ سمتم مے دود. با اخم روے پایم مے نشیند،آرام موهایش را نوازش میڪنم. همہ مشغول دعا خواندن و زمزمہ ڪردن آرزوهایشان میشوند،چشم هایم را مے بندم و دست هاے ڪوچڪ‌ شیرین را در دست میگیرم. شروع میڪنم بہ دعا ڪردن،خدا را براے حالِ خوبم و آرامشم هزار مرتبہ شڪر میڪنم!براے داشتن روزبہ! ڪمے بعد روزبہ در حالے ڪہ دست امیرمهدے را گرفتہ بہ سمتمان مے آید و ڪنارم مے نشیند. چند ثانیہ بعد صداے شلیڪ توپ بلند میشود و دست و سوت جمع ڪوچڪمان! همہ مشغول روبوسے و تبریڪ گفتن عید بہ یڪدیگر میشویم،شیرین پر شور گونہ ام را مے بوسد و میگوید:عیدت مبارڪ خالہ جون! محڪم در آغوشم مے فشارمش:عید توام مبارڪ شیرین زبون و لوسِ خالہ! طبق عادت هر سال،پدرم اول بہ امیرمهدے و شیرین و یاسین عیدے میدهد. سپس بہ مادرم و خواهرها و دامادها اسڪانسے بہ عنوان برڪت مالشان! پدرم ڪہ اسڪانس همہ را میدهد،روزبہ دست در جیبش میڪند و ڪیف پولش را بیرون میڪشد. چند اسڪناس بیرون میڪشد و بہ دست شیرین و امیرمهدے و یاسین میدهد. پدر و مادر روزبہ براے سال تحویل راهے مشهد شدہ بودند،خیلے دلم میخواست سال تحویل را در حرم باشم اما روزبہ بهانہ آورد و نشد ڪہ برویم! یاسین ظرف شیرینے را مقابلہ همہ میگیرد و پخش میڪند. بعد از ڪمے صحبت و خوردن میوہ و شیرینے،یاسین و امیرمهدے و شیرین براے بازے بہ حیاط مے روند. پدرم و حسام مشغول صحبت ڪردن از ڪارهاے بازار میشوند و روزبہ ساڪت در ڪنارشان نشستہ،نساء شیرین را بہ ما مے سپارد و براے عید دیدنے بہ خانہ ے چند تن از اقوام همسرش میرود. مادرم و مریم هم مشغول تدارڪ غذا در آشپزخانہ میشوند،میخواهم بہ ڪمڪشان بروم ڪہ امیرمهدے وارد خانہ میشود و بہ سمتم مے آید. گوشہ ے چادرم را در دست مے گیرد و معصومانہ میگوید:خالہ! میاے موهامو یڪم ناز ڪنے بخوابم؟! دستش را میگیرم و میگویم:آرہ عزیزم! بریم تو اتاق! همراہ امیرمهدے بہ سمت اتاقم مے رویم،وارد اتاق میشویم. چادرم را از روے سرم برمیدارم،امیرمهدے روے تخت مے پرد و دراز میڪشد. روے تخت مے نشینم و سرش را روے دامنم میگذارم. امیرمهدے چشم هایش را مے بندد و لبخند ڪم رنگے روے لب هایش نقش مے بندد. شروع میڪنم بہ نوازش ڪردن موهایش،چند دقیقہ بعد حس میڪنم خوابش بردہ. چند تقہ بہ در میخورد،آرام میگویم:بفرمایید! در باز میشود و روزبہ در چهارچوب در پیدا،نگاهے بہ پذیرایے مے اندازد و وارد اتاق میشود. همانطور ڪہ در اتاق را مے بندد میگوید:امیرمهدے خوابیدہ؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،دستے بہ پیراهن نوڪ مدادے رنگش مے ڪشد و بہ سمتم مے آید. با دقت نگاهش را بہ امیرمهدے مے دوزد و ڪنارم روے تخت مے نشیند. نگاهش را از امیرمهدے میگیرد،چشم هاے مشڪے رنگش را بہ چشم هایم مے دوزد و زمزمہ وار میگوید:رفتیم خونہ حتما راجع بہ امیرمهدے صحبت ڪنیم! متعجب نگاهش میڪنم:چیزے شدہ؟! با آرامش جواب میدهد:رفتیم خونہ میگم! دستے بہ موهاے امیرمهدے میڪشد و بلند میشود،نگاهے بہ ساعت مچے اش مے اندازد. _عزیزم! سرم را بلند میڪنم:جانم؟! لبخندے بہ رویم مے پاشد:لطفا یڪم دیگہ زنگ بزن بہ مامانم و سال نو رو بهشون تبریڪ بگو،بگو منم بیام باهاشون صحبت ڪنم! لبخندم پر رنگ تر میشود:چشم! مادرم همیشہ میگفت مرد است ڪہ همسرش را در نظر جمع خانوادہ و دوستان بالا مے برد! مرد است ڪہ جایگاہ همسرش را در نظر دیگران تعیین میڪند! با محبتش! سیاستش! احترام و رفتارش! روزبہ درست از این مردها بود! همیشہ هواے مرا در جمع خانوادہ ها و دوستان داشت حتے اگر باب میلش رفتار نمیڪردم! اگر اشتباهے هم میڪردم در جمع بہ رویم نمے آورد و اجازہ نمیداد ڪسے متوجہ بشود! درست مصداق آن آیہ معروف قرآن عمل میڪرد ڪہ میگفت مرد و زن درست مثل لباس یڪدیگرند و عیب هاے هم را باید بپوشاند! میتوانست امروز سریع موقع سال تحویل خودش با پدر و مادرش تماس بگیرد و سال نو را تبریڪ بگوید. میتوانست در جمع بہ رویم بیاورد یا گلہ ڪند ڪہ چرا فراموش ڪردہ ام بعد از سال تحویل با پدر و مادرش تماس بگیرم و عید را تبریڪ بگویم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_یازدهم #بخش_دوم در عرض چند ثانیہ چادرم خیس میشود! با دیدن شدت باران جیغ خفیفے میڪشم و مے گویم:غلط ڪردم روزبہ! برگردیم خونہ! مستانہ مے خندد:دیگہ دیر شدہ خانم! ڪمے سرعت قدم هایش را بیشتر میڪند و من را دنبال خودش مے ڪشاند. بہ زور و با اڪراہ دنبالش مے روم،چشم هایش را باز و بستہ میڪند و مے گوید:نگاہ ڪن آیہ! عجب هواییہ! جون میدہ براے خل و چل بازے! دستش را محڪم مے فشارم:بیشتر جون میدہ براے سرماخوردگے! از ڪوچہ خارج میشویم و بہ خیابان اصلے مے رسیم. متعجب بہ روزبہ نگاہ میڪنم:با ماشین نمیریم؟! یڪ تاے ابرویش را بالا میدهد و دست آزادش را داخل جیب شلوارش مے برد:نچ! گفتم ڪہ میریم پیادہ قدم بزنیم! با صداے بلند مے گویم:نگام ڪن! شبیہ موش آب ڪشیدہ شدم! نگاهے بہ اطراف و سپس بہ خیابان مے اندازد:خیابون خلوتہ! ڪنجڪاو مے گویم:خب! دستم را رها میڪند و صاف مے ایستد،با انگشت بہ سر خیابان اشارہ میڪند. _هر ڪے زودتر برسہ! یڪڪڪڪڪ... دوووو... هاج و واج نگاهش میڪنم،بدون توجہ ادامہ میدهد:سهههہ! سپس شروع میڪند بہ دویدن! چند لحظہ مات نگاهش میڪنم و سپس دنبالش مے دوم! همانطور ڪہ زیر باران میدود سرش را بہ سمتم بر مے گرداند و ڪُرے میخواند:بیام ڪمڪ خانم نیازے؟! یہ وقت منو نزنید جلو! نفس نفس زنان مے دوم و نگاهے بہ اطراف مے اندازم و بلند مے گویم:شما مراقب باش زمین نخورے مهندس! محڪم با یڪ دست چادرم را مے گیرم و زمزمہ میڪنم:خدایا شوهر ما رو باش! مگس تو خیابون پر نمیزنہ ها! روزبہ سرعتش را بیشتر میڪند و با خندہ نگاهم میڪند. نفسم بہ شمارہ مے افتد اما سرعتم را بیشتر میڪنم و سعے میڪنم خودم را نزدیڪ روزبہ برسانم! ڪم ماندہ بہ سر خیابان برسد ڪہ بہ چند قدمے اش مے رسم و از پشت پیراهن خیسش را مے ڪشم. سریع مے ایستد،نفس نفس زنان بہ سمتم بر مے گردد. سر تا پایش خیس شدہ! موهاے خیسش روے پیشانے اش پخش شدہ اند و چهرہ اش را با نمڪ و پریشان ڪردہ اند! چند بار نفس عمیق میڪشم و میگویم:بہ خدا دیونہ شدے روزبہ! سر و وضع مونو نگاہ! الان یڪے ببینہ چے فڪر میڪنہ؟! بیخیال شانہ اش را بالا مے اندازد و بریدہ بریدہ جواب میدهد؛هَ...هر فڪرے ڪنہ! سپس دستش را بہ سمتم دراز میڪند و مے گوید:افتخار میدے یہ بستنے مهمونم باشے؟! لبخند عمیقے میزنم:پس بہ صبح نمے رسیم! فاتحہ! دستش را میگیرم و ڪنارش قدم برمیدارم،با ذوق بہ خیابان سر تا پا خیس نگاہ میڪنم و با تمام وجود بوے خاڪ نم زدہ را مے بلعم! ڪمے بعد نزدیڪ بستنے فروشے میرسیم،روزبہ سفارش دو بستنے قیفے میدهد و ڪنارم مے ایستد. در عرض یڪ دقیقہ بستنے هایمان آمادہ میشود،با ذوق یڪے از بستنے ها را از دستش میگیرم و لیس میزنم. با ابروهاے بالا رفتہ و لبخند نمڪینے نگاهم میڪند،خجالت میڪشم! گونہ هایم انارے میشوند،معذب نگاهم را از روزبہ مے گیرم. روزبہ با ولع شروع میڪند بہ لیسیدن بستنے اش و بہ بہ و چہ چہ میڪند! گل از گلم میشڪُفَد!‌ مثل بچہ ها با پشت دست دور دهانم را پاڪ میڪنم و دوبارہ مشغول لیس زدن بستنے ام میشوم! روزبہ ڪامل مقابلم مے ایستد ڪہ ڪسے نبیند و راحت باشم! نگاهم ڪہ بہ صورتش مے افتد بلند میخندم،دور دهانش خامہ اے شدہ! _واقعا بعضے وقتا باورم نمیشہ تو مهندس ساجدے اے باشے ڪہ تو شرڪت رئیسم بود! همانطور ڪہ گاز محڪمے بہ نان بستنے اش میزند خونسرد مے گوید:چون الان جلوت روزبہ وایسادہ نہ مهندس ساجدے! لبم را بہ دندان میگیرم و آرام صدایش میزنم:روزبہ! همانطور ڪہ سخت مشغول خوردن بستنے اش است مے گوید:جانم! آرام ولے محڪم با لحنے نازدار مے گویم:دوستت دارم! سرش را بلند میڪند و با عشق بہ چشم هایم زل میزند. _محو شم؟! متعجب مے پرسم:تو چے؟! انگشت اشارہ اش را روے گونہ ام مے گذارد! _تو خندہ هات! _تو مهندسے یا شاعر؟! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش_اول #سوره_ی_دهم #بخش_دوم روزبہ مشتے حوالہ ے ڪتفش میڪند:دیگہ بیست و دو سہ سالہ مون نیست ساسان خان! جلوے همسرم آبرو دارے ڪن! این را ڪہ مے گوید،ساسان سریع روزبہ را از آغوشش جدا میڪند و نگاهش را بہ سمت من مے ڪشاند. پیش دستے میڪنم و لبخند میزنم:سلام! آیہ هستم! ساسان مردد نگاهے بہ من مے اندازد و سپس بہ روزبہ! لبخند گرمے میزند:سلام! خیلے خوشوقتم! ساسانم! در را تا آخر باز میڪند و بہ داخل خانہ اشارہ! _بفرمایید داخل! همسرم دستش بندہ! روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد:اول تو برو! ساسان با شیطنت نگاهمان میڪند،ڪنار روزبہ مے ایستم و بعد از ڪمے مڪث وارد خانہ میشوم‌. روزبہ و ساسان هم پشت سرم مے آیند،آپارتمانے حدود صد مترے با دڪور و چیدمان مدرن است. ڪف زمین،پارڪت ڪرم رنگ است،دیوارها با ڪاغذ دیوارے قهوہ اے روشن با مخلوطے از رنگ بژ تزئین شدہ اند. داخل راهرو تنها یڪ آینہ ے قدے با قاب فلزے طلایے رنگ روے دیوار و جا ڪفشے ڪوچڪے جا خوش ڪردہ اند. از راهرو عبور میڪنیم و وارد پذیرایے میشویم،پذیرایے اے با نور گیر عالے! مبل هاے راحتے ڪرم رنگ وسط پذیرایے چیدہ شدہ اند و روے دیوار چند قاب نقاشے ڪوچڪ با طرح هاے مختلف آویزان شدہ اند. خانہ ے گرم و خلوتے است! آشپزخانہ سمت راست قرار دارد و دو تا در چوبے در سمت چپ! زنے با قد متوسط پشت سینڪ ظرفشویے ایستادہ و دست هایش را مے شوید. نگاهش ڪہ بہ ما مے افتد و سریع مے گوید:سلام! خیلے خوش اومدین! پوست گندمے اے دارد و چشم هاے عسلے رنگ! ڪت و دامن خوش دوخت زرشڪے رنگے بہ تن ڪردہ. صورت ڪشیدہ اے دارد و بینے اے عملے! موهاے طلایے رنگش را اتو ڪشیدہ و روے شانہ هایش انداختہ! آب دهانم را با شدت قورت میدهم! _سلام! خیلے ممنون! سریع شیر آب را مے بندد و با حولہ اے ڪہ ڪنار دستش قرار دارد دست هایش را خشڪ میڪند. چند ثانیہ بعد بہ سمتمان مے آید،قد دامنش تا پایین زانویش ڪشیدہ شدہ و پاهایش را جوراب شلوار مشڪے رنگے پوشاندہ. بہ سمتم مے آید و بے مقدمہ در آغوشم مے ڪشد،لبخند تصنعے اے میزنم و ڪمے در آغوشم مے فشارمش. _بنفشہ ام! و شما باید آوا باشید؟! متعجب ابروهایم را بالا میدهم! ساسان سریع مے گوید:آیہ خانم هستن! از آغوش بنفشہ بیرون مے آیم،بنفشہ گیج نگاهش را میان من و روزبہ و ساسان مے چرخاند! روزبہ لبخند مهربانے میزند و سریع مے گوید:ساسان در جریان نیست،منو آوا یہ مدت نامزد بودیم و بعدش بہ هم زدیم! بنفشہ سریع لبخند میزند و سریع مے گوید:ببخشید عزیزم! من و ساسان خبر نداشتیم! سرفہ اے میڪنم:نہ! ایرادے ندارہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش دوم #بخش_دوم در دل میگویم:"تو فنجون ڪہ از این چیزا نمے خورن!" اما رغبت نمے ڪنم دیگر بہ فنجان چایے لب بزنم! ساسان در بطرے را باز میڪند و مشغول ریختن نوشیدنے در گیلاس خورے میشود! سرے تڪان میدهد و میگوید:پس هنوزم همون بچہ مثبت خر خونے اے ڪہ لب بہ نوشیدنے و دود و دم نمیزنہ و اهل مهمونے رفتن و هفتہ بہ هفتہ دوست دختر عوض ڪردن نیست! راستشو بگو روزے! تو این چند سال تا قبل ازدواج همونطور پاستوریزہ موندہ بودے و دست و پاتو بستہ بودے؟! و سپس چشمڪے نثارش میڪند! روزبہ لبخند ڪجے میزند:تو این ڪارا رو آزادے میدونے و تعریف من از آزادے یہ چیز دیگہ ست!تو این هفت هشت سال هیچ تغییرے نڪردم! خندہ ے ڪوتاهے میڪند و ادامہ میدهد:جز مسئلہ ے دود و دم! گہ گاهے سیگار میڪشم! ساسان،گیلاسش را پر میڪند و ڪمے از نوشیدنے اش مے نوشد و رو بہ روزبہ میگوید:بہ سلامتیت! خودم را ڪمے جمع میڪنم و سعے میڪنم واڪنشے نشان ندهم! گیلاسش را روے میز میگذارد و آهے میڪشد! _میدونے روزبہ! گاهے بهت حسادت میڪردم!همیشہ مرتب و منظم و عاقل و آدم خوبہ بودے! انگار از همہ مون چند سال بزرگتر و جلوتر بودے! وقتے ما پے پارتے و مجردیا و سفرامون بودیم تو از جمع فاصلہ میگرفتے و پے ڪاراے مهمتر و بہ قول خودت مفیدتر بودے! ڪم پیش مے اومد بخواے جمع بشیم بریم تفریح و مسافرت! اون موقع با خودم میگفتم یہ روزے پشیمون میشے! پشیمون میشے از این ڪہ از جوونے و نشاطت استفادہ نڪردے! اما الان خودم پشیمونم! نمیدونم شایدم خوشے زیاد زدہ زیر دلم! اما حسرت زندگے منظم و آروم تو رو میخورم! شاید اگہ منم چندسال پیش از وقت و فرصتام درست استفادہ میڪردم و بہ قول تو دنبال شیطنت نبودم الان اوضاعم فرق میڪرد! لبخند بامزہ اے میزند و ادامہ میدهد:تو چے؟! پشیمون نشدے؟! روزبہ جدے جواب میدهد:نہ! از هیچ چیز پشیمون نیستم! ساسان نگاهش را بہ شیشہ ے نوشیدنے نمیدوزد و سڪوت میڪند! بنفشہ میخندد:دوتا رفیق رفتن تو فڪروحالتاے معنوے! ساسان نفس عمیقے میڪشد و شیشہ نوشیدنے و گیلاس را برمیدارد و از روے مبل بلند میشود! وارد آشپزخانہ میشود و شیشہ و گیلاس را روے ڪابینت میگذارد و با شیطنت روزبہ را نگاہ میڪند! _هنوز ڪہ اهل بیلیاردے! روزبہ پیشانے اش را بالا میدهد و لبخند ڪجے میزند،همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشود آستین هایش را بالا میزند! _چہ جورم! 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 روزبہ و ساسان یڪ ساعتے مشغول بیلیارد شدند و ڪل مے انداختند،بنفشہ مدام دور و برشان بود و با روزبہ مثل ساسان راحت بود و شوخے میڪرد! نہ این ڪارهایش منظور دار باشد! نہ! عادتش بود! این رفتارها برایشان عادے و جا افتادہ بود اما براے من نہ...! تمام شب بہ زور جو را تحمل ڪردم و مثل یڪ تڪہ سنگ روے مبل نشستہ بودم! بعد از یڪ سال و اندے احساس خستگے میڪردم! خستگے از این تحمل تفاوت ها! روزبہ تا حد امڪان مراعتم را میڪرد! اما تا یڪ حدے! نمے شد بگویم سے و چهار سال اینگونہ زندگے ڪردے از این بہ بعد جور دیگرے باش! از خودم ناراحت بودم! از ڪم آوردنم! از این ڪہ فڪر میڪردم میتوان بہ راحتے با عقاید روزبہ ڪنار آمد و متحولش ڪرد! نفس عمیقے میڪشم و بہ چهرہ ے خودم در آینہ زل میزنم! صورتم ڪمے خستہ و رنگ پریدہ بہ نظر مے رساند،چشمانم از شدت خستگے و عصبانیت خمار اند! دستے بہ موهاے پریشانم میڪشم و پوفے میڪنم! سرم در حال منفجر شدن است! روزبہ در حمام مشغول مسواڪ زدن است،سرم را روے میز آرایش میگذارم و چشمانم را مے بندم! نمیدانم چند دقیقہ میگذرد ڪہ با نوازش هاے دست روزبہ بہ خودم مے آیم! انگشتانش را لاے موهاے مے لغزاند و آرام مے گوید:مطمئنے خوبے آیہ؟! امشب حواسم بهت بود! تو خودت بودے! سرم را بلند میڪنم و نگاهم را بہ سمت روزبہ مے برم. لبخند مهربانے لبانش را از هم باز ڪردہ،یاد حرڪات بنفشہ مے افتم. بے اختیار دستش را پس میزنم و جدے میگویم:از جمع دوستات خوشم نمیاد! متعجب نگاهش را میان دست در هوایش و صورت من مے چرخاند! چند لحظہ بعد بہ خودش مے آید و دستش را پایین مے اندازد. نفس عمیقے میڪشد! با شدت! طورے ڪہ انگار هوا را مے بلعد! سعے دارد آرام باشد،از پشت میز آرایش بلند میشوم و بہ سمت تخت خواب میروم. با آرامش و سڪوتش بیشتر حرصم مے گیرد! با حرص بہ سمتش بر مے گردم و میگویم:چرا با بنفشہ دست دادے؟! میدونے من از این حرڪت خوشم نمیاد! سعے میڪند لبخند بزند،سعے میڪند آرام باشد،سعے میڪند مثل همیشہ خوب باشد... ڪاش نبود... ڪاش نمے ساخت...ڪاش نمے سوخت...ڪاش طور دیگرے برخورد میڪرد! چند قدم بہ سمتم برمیدارد،میخواهد در آغوشم بڪشد ڪہ خودم را عقب میڪشم‌. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_سیزدهم /بخش اول #بخش_دوم دستے بہ موها و پیراهنم میڪشم و صاف مے ایستم،نگاهے بہ میز مے اندازم. چند ثانیہ بعد روزبہ همانطور ڪہ خواب آلود حولہ روے صورت خیسش مے ڪشد وارد آشپزخانہ میشود. لبخند پهنے میزنم و پر انرژے مے گویم:سلام! صبح قشنگت بہ خیر! متعجب حولہ را از روے صورتش ڪنار میزند و‌ نگاهش را بہ صورتم مے دوزد! با شیطنت مے گویم:نیم ساعت بیشتر وقت نداریا! راس ساعت هشت باید شرڪت باشید مهندس! لبخند ڪم جانے میزند:علیڪ سلام! صبح توام بہ خیر! حولہ را روے دوشش مے اندازد و چند قدم بہ سمتم برمیدارد،پیش قدم میشوم و با قدم هاے بلند نزدیڪش میشوم. محڪم دستش را میگیرم و انگشت هایم را میان انگشت هایش قفل میڪنم. روے پنجہ هاے پا بلند میشوم و بوسہ ے عمیقے روے گونہ اش میڪارم! تند تند و شرمگین میگوےم:ببخشید! دے...دیشب! خب! تند و بد برخورد ڪردم! نفس عمیقے میڪشد و لب هایش را روے موهایم میگذارد. _توقعم ازت زیادہ آیہ! گاهے منو بفهم! باهام ڪنار بیا! هم پام بیا! همونطور ڪہ من سعیمو میڪنم! بوسہ ے عمیقے بہ موهایم میزند:نمیخوام از دستت بدم! نگاہ بے تابم را بہ چشم هایش میدوزم:نمیذارم! ابروهایش رو بالا میدهد:چیو نمیذارے؟! دستش را محڪم میفشارم! محڪم و گرم! _نمیذارم از دستم در برے! مے خندد،دوبارہ گرم! دوبارہ دلبرانہ! دوبارہ با عشق! دوبارہ قلبم مے رود برایش! دوبارہ مے میرم براے خندہ هایش! خندہ هایش،جان مے شوند و مے نشینند در تنم... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ همانطور ڪہ سیبم را گاز میزنم،در خانہ قدم میزنم و جزوہ ام را میخوانم! صبح با انرژے روزبہ را راهے شرڪت ڪردم! دوبارہ با هم جان گرفتیم! باید از در دوستے و عشق وارد میشد! اما دست خودم نبودم گاهے تحملم سر مے آمد و از زبان و حرڪات تندم سرازیر میشد! چند دقیقہ ڪہ میگذرد صداے زنگ در بلند میشود،جزوہ را روے مبل مے اندازم و بہ سمت آیفون قدم برمیدارم. مقابل آیفون ڪہ مے رسم چشم هایم از تعجب گشاد میشوند! تصویر ملتهب و عصبے شهاب در صفحہ نقش بستہ! دوبارہ زنگ را مے فشارد،مردد گوشے را برمیدارم. _بلہ؟! فریاد میڪشد:درو باز ڪن! ❤️همہ را بیازمودم،ز تو خوشترم نیامد❤️ #مولانا ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltan

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهاردهم #بخش_دوم _پشت تلفن چے تاڪید ڪردم؟! دوبارہ نفس عمیق میڪشم:از پشت پنجرہ دیدم اومدے! ڪتش را از تنش خارج میڪند و بہ سمتم مے آید. دستش را پشت ڪمرم میگذارد:بریم بالا! گیج نگاهم را میان روزبہ و شهاب مے چرخانم:نمیگے چے شدہ؟! روزبہ نگاهش را بہ شهاب مے دوزد:شهاب بیا بالا! سپس فشار خفیفے بہ ڪمرم وارد میڪند ڪہ حرڪت ڪنم! ناچار وارد حیاط میشوم و بہ سمت راہ پلہ مے روم. میخواهم بہ سمت پلہ ها بروم ڪہ روزبہ مے گوید:بذار نفست جا بیاد! بہ سمت آسانسور حرڪت میڪند،شهاب با چهرہ اے درهم پشت سرمان ایستادہ. دو دقیقہ بعد هر سہ نفرمان روے مبل نشستہ ایم. نگاہ سردم را بہ شهاب مے دوزم:میتونم بپرسم باز چہ اتفاق تازہ اے افتادہ ڪہ من بے خبرم؟ یا مربوط بہ گذشتہ ست؟! شهاب بہ زور روے مبل بند شدہ! پاهایش را مدام تڪان میدهد و انگشتانش را در هم قفل ڪردہ. عصبے نفسش را بیرون میدهد و چشمان خشمگینش را بہ چشمانم مے دوزد:آرزو! ابروهایم را بالا میدهم:آرزو چے؟! دستے بہ صورتش میڪشد،صدایش از شدت خشم دو رگہ شدہ! _دیشب سر ارتباطش با تو... روزبہ نگاہ سردے حوالہ اش میڪند و میان حرفش مے دود:شما! شهاب باز عصبے نفسش را بیرون میدهد! پوزخندے میزند:همون شما! با مامان بحثش شد! مامان از اول راضے نبود ڪہ آرزو با... با شما در ارتباط باشہ! مثل این ڪہ صبح من خونہ نبودم آرزو خواستہ بیاد اینجا باز بحثشون بالا گرفتہ و آرزو از خونہ رفتہ! مامان مدرسہ و خونہ ے دوستاشو زیر و رو ڪردہ،وقتے پیداش نڪرد زنگ زد بہ من گفت آدرس یا شمارہ ے شما رو بهش بدم. منم فڪر ڪردم شاید شما تحریڪش ڪردہ باشید! یہ مقدار ڪنترلمو از دست دادم! ردزبہ لبش را بہ دندان میگیرد و بعد از ڪمے مڪث رها میڪند. همانطور ڪہ آستین پیراهنش را بالا میزند مے گوید:شهاب! بذار بے رو در بایستے یہ چیزے رو بگم! نگاهے بہ من مے اندازد و ادامہ میدهد:هر مشڪلے ڪہ با خانوادہ ے نیازے دارے بہ من و آیہ و زندگے مون مربوط نمیشہ! اگہ قرار باشہ سر هر ڪشمڪشتون ما هم درگیر بشیم و استرس بڪشیم ڪہ من ترجیح میدم آیہ بہ ڪل با آرزو ارتباط نداشتہ باشہ! دلخور نگاهش میڪنم اما بہ روے خودم نمے آورم! شهاب مردد از من مے پرسد:آرزو باهاتون تماس نگرفتہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و مے پرسم:پاتوقے چیزے ندارہ؟! یا دوست صمیمے اے ڪہ بخواد برہ پیشش و هواشو داشتہ باشہ؟! شهاب سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد و ڪلافہ سرش را میان دستانش میگیرد. _آخہ با این وضعیتش ڪجا میتونہ رفتہ باشہ...؟! اخم غلیظے میان ابروهاے روزبہ نشستہ،مشخص است بہ زور خودش را ڪنترل ڪردہ! نفس عمیقے میڪشد و از روے مبل بلند میشود:پاشو بریم ببینیم ڪجا میتونیم پیداش ڪنیم! شهاب دستانش را پایین مے اندازد و مردد مے ایستد،من هم بلند میشوم. آرام مے گویم:هر خبرے از آرزو شد لطفا بہ منم خبر بدید! دل نگرانشم! شهاب سرے تڪان میدهد و بہ سمت در راہ مے افتد. روزبہ ڪتش را از روے دستہ ے مبل برمیدارد و همانطور ڪہ بہ سمت شهاب مے رود مے گوید:مراقب خودت باش! اگہ آرزو باهات تماس گرفت بهم اطلاع بدہ! سرم را بہ نشانہ ے باشہ تڪان میدهم و پشت سرشان راہ مے افتم. روزبہ و شهاب از خانہ خارج میشوند،نفسم را پر صدا بیرون میدهم و در را مے بندم. چادرم را از روے سرم برمیدارم و زمزمہ میڪنم:آخہ با این شرایطتت ڪجا رفتے دختر؟! بہ سمت اتاق خواب میروم،همانطور ڪہ شالم را باز میڪنم موبایلم را در دست میگیرم. وارد لیست مخاطبینم میشوم و دنبال شمارہ ے آرزو میگردم. سریع شمارہ اش را میگیرم،صداے ضبط شدہ دل نگرانے ام را بیشتر میڪند! _دستگاہ مشترڪ مورد نظر خاموش است! پوفے میڪنم و موبایل را همراہ شالم روے تخت مے اندازم،میخواهم دڪمہ هاے سارافونم را باز ڪنم ڪہ صداے زنگ موبایلم بلند میشود! نگاهم را بہ نام تماس گیرندہ مے دوزم،نام پدرم روے صفحہ ے موبایل نقش بستہ! موبایل را از روے تخت برمیدارم و جواب میدهم. _بلہ بابا؟! صداے دو رگہ و لرزانش نگرانم میڪند! _الو آیہ! _سلام! خوبے بابا؟! نفس عمیقے میڪشد و سڪوت میڪند! مردد مے پرسم:اتفاقے افتادہ بابا؟! چرا صدات مے لرزہ؟! بعد از چند ثانیہ بریدہ بریدہ مے گوید:این...این...دخترہ... و باز مڪث میڪند! متعجب میپرسم:ڪدوم دخترہ؟! صداے مرد غریبہ اے بہ گوشم میخورد:فشارش بهترہ! سریع مے پرسم:بابا! چے شدہ؟! نفس عصبے اش مے ڪشد و جواب میدهد:خواهر شهاب! قلبم مے ریزد! _خواهر شهاب چے؟! _بہ خدا من ڪاریش نداشتم آیہ! خودش پا شد اومد مغازہ! "وای" اے میگویم و سریع بہ سمت ڪمد میروم. همانطور ڪہ در ڪمد را باز میڪنم،موبایل را میان شانہ و گوشم قرار میدهم و مے پرسم:شما الان ڪجایید؟! چے شدہ؟! ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_پانزدهم #بخش_دوم گیج از رفتارش دنبالش مے روم،بدون حرف سوار ماشین میشویم و حرڪت میڪند. همین ڪہ فرمان را مے چرخاند،چشمانم را بہ صورتش مے دوزم و با لحنے نرم مے پرسم:مطمئنے اتفاقے نیوفتادہ؟! همانطور ڪہ نگاهش را بہ خیابان دوختہ جواب میدهد:چرا حالت بد شد؟! نفس عمیقے میڪشم و سڪوت میڪنم،انگشتانم را در هم قفل میڪنم و مے فشارم. نفسش را با شدت بیرون میدهد:نمیخواے جواب بدے آیہ؟! نگاهم را بہ انگشتانم مے دوزم:یڪم...شوڪہ شدم! _شوڪہ چے؟! _همہ چے! امروز اصلا روز خوبے نبود! تڪانے بہ گردنش مے دهد و نگاہ نافذش را بہ نیم رخم مے دوزد. لبم را بہ دندان میگیرم و واڪنشے نشان نمیدهم. صداے جدے اش در ماشین مے پیچد:اگہ راجع بہ مسئلہ اے دوست ندارے صحبت ڪنے بگو دوست ندارم راجع بهش حرف بزنم!‌ اما نپیچون! دروغ نگو! سرم را بلند میڪنم:متوجہ منظورت نمیشم! ابروهایش را بالا میدهد و دوبارہ نگاهش را بہ رو بہ رو مے دوزد. دستم را بالا میبرم و آرام روے دستش میگذارم،واڪنشے نشان نمیدهد! _روزبہ جان! عزیزدلم!‌ چرا نمیگے چے شدہ؟! سرد مے گوید:فعلا نمیخوام راجع بهش صحبت ڪنم! آرام دستش را نوازش میڪنم و حرفے نمیزنم،در این مواقع اصرار ڪردن نہ تنها بے فایدہ ست،بلڪہ ممڪن است ڪار را بدتر ڪند! دستم را آرام برمیدارم و مهربان مے گویم:امروز از ڪارات موندے! ببخشید ڪلے بهت زحمت دادم! سرعت ماشین را ڪمے بیشتر میڪند! _وظیفہ م بود! سریع مے گویم:نہ! نہ! مشڪلات خانوادگے من ارتباطے بہ زندگے خودمون ندارہ! باید یہ جورے دورشون ڪنم! نگاهے بہ صورتم مے اندازد:بہ هر حال وظیفہ ے منہ تو هر شرایطے ڪنارت باشم! مگہ این ڪہ تو عڪسشو بخواے!‌ لبخند دندان نمایے میزنم و بہ شوخے میگویم:امروز حسابے دارے با تانڪت بہ سر و روم،توپِ نیش و ڪنایہ پرت میڪنیا! جوابے نمیدهد و فرمان را مے چرخاند! چند دقیقہ بعد مقابل خانہ مے رسیم،مقابل درب از ماشین پیادہ میشوم و وارد ساختمان میشوم‌. روزبہ بہ سمت پارڪینگ میرود تا ماشین را پارڪ ڪند. از حیاط عبور میڪنم و سوار آسانسور میشوم،چند لحظہ بعد مقابل درب خانہ مے رسم. ڪلید را داخل قفل مے چرخانم و در را باز میڪنم،وارد خانہ میشوم و نفس راحتے میڪشم. چادر و شالم را از روے سرم برمیدارم و بہ سمت اتاق خواب حرڪت میڪنم. همین ڪہ وارد اتاق میشوم،صداے باز و بستہ شدن در مے آید. صداے افتادن دستہ ڪلید روے میز،بہ گوش مے رسد. ڪمے صبر میڪنم اما خبرے از روزبہ نمیشود! لباس هایم را تعویض میڪنم و از اتاق خارج میشوم،روزبہ با همان ڪت و شلوار روے مبل تڪ نفرہ اے نشستہ و پاهایش را روے میز گذاشته‌. ساعد دست راستش را روے چشمانش قرار دادہ و حرڪتے نمیڪند. با قدم هاے آرام بہ سمتش مے روم و پشت سرش مے ایستم. هر دو دستم را آرام روے شانہ هایش قرار میدهم و صدایش میزنم:روزبہ! بدون این ڪہ واڪنشے نشان بدهد مے گوید:جانم! همانطور ڪہ سعے مے ڪنم ساعدش را از روے چشمانش بردارم و ڪتش را از تنش خارج ڪنم نچ نچے میڪنم و مے گویم:امروز حسابے خستہ شدے! پاشو لباساتو عوض ڪن تا یہ چرت بزنے یہ سوپ خوشمزہ درست میڪنم! بعد از ڪمے مڪث ساعدش را از روے چشمانش برمیدارد و صاف مے نشیند. ڪتش را از تنش خارج میڪنم،سنگینے نگاهش را احساس میڪنم! متعجب نگاهش میڪنم:مثل این ڪہ اتفاق خیلے مهمے افتادہ! جوابے نمیدهد،صاف مے ایستد و ڪتش را از دستم میگیرد‌. همانطور ڪہ بہ سمت اتاق خواب مے رود،با انگشت اشارہ و شصتش دڪمہ ے اول پیراهنش را باز میڪند. نیم رخش را بہ سمتم بر مے گرداند:آیہ! _جانم! _جلساتتو با مامانم ڪامل نڪردہ بودے نہ؟! بے اختیار اخم میڪنم:چطور؟! لبش را بہ دندان مے گیرد و رها میڪند:بہ نظرم باید پیش یہ مشاور بریم! پوزخند میزنم:یعنے چے؟! یهو چت شد آخہ؟! ڪامل بہ سمتم بر مے گردد،سیاهے چشمانش عجیب نگاهم مے ڪنند! سیاهے چشمانش ڪمے ترسناڪ بہ نظر مے رسند! انگشت اشارہ اش را بالا مے گیرد و با تحڪم مے گوید:شاید بہ من بہ اصطلاح آدم امروزے و روشن فڪر بگن! شاید آدم معتقدے نباشم اما! مڪث میڪند و دوبارہ تاڪید ادامہ میدهد:اما بے غیرت نیستم! گیج نگاهش میڪنم:معنے حرفاتو نمیفهمم! گردنش ڪمے سرخ شدہ! لبش مے لرزد:چرا باید بعد از چهار پنج سال با یہ صحنہ بہ هم بریزے؟! چشمانم از فرط تعجب گشاد میشوند. صدایش ڪمے بلند میشود:تو آیہ نیازے زن و عشق منے یا هنوز آیہ نیازے اے ڪہ نامزد شهید هادے عسگریہ؟! تو گذشتہ موندے! تو گذشتہ موندے آیہ! من چے زندگے توام؟! حس میڪنم فقط یہ زاپاسم! یہ زاپاس ڪہ گاهے حالتو خوب میڪنہ و وجودش خوبہ! همین! هاج و واج نگاهش میڪنم،چند بار دهانم را باز و بستہ میڪنم تا حرفے بزنم اما نمے توانم! ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_و_شانزدهم /بخش اول #بخش_دوم سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،در را مے بندم و مقابل روزبہ مے ایستم. لبم را بہ دندان میگیرم و مے پرسم:نخوابیدے؟! سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد،همانطور ڪہ دڪمہ هاے مانتویم را باز میڪنم بہ سمت اتاق خواب میروم. صداے قدم هاے روزبہ را پشت سرم مے شنوم،بدون توجہ در را باز میڪنم و وارد اتاق میشوم‌. بے حوصلہ مانتو را از تنم در مے آورم و روے تخت پرت میڪنم. روزبہ از ڪنارم رد میشود و ابروهایش را بالا مے اندازد! بہ سمت ڪمد قدم برمیدارم و زمزمہ وار مے گویم:امروز یڪم بے حوصلہ ام! یعنے...حالم گرفتہ س! روے تخت مے نشیند و سعے میڪند چهرہ اش در هم نباشد! سریع لباس هایم را تعویض میڪنم و نگاهے بہ ساعت مے اندازم،ساعت هفت شب را نشان میدهد. بدون توجہ بہ ضعف و گرسنگے بہ سمت تخت قدم برمیدارم. گوشہ ے ملحفہ را بلند میڪنم و بہ روزبہ چشم مے دوزم:اگہ میشہ امشبو با یہ غذاے حاضرے و سادہ سر ڪن! بدون هیچ واڪنشے تنها عمیق بہ چشمانم خیرہ میشود! ڪلافہ پوفے میڪنم و روے تخت مے نشینم. لبانم را از هم باز میڪنم:یہ وقتایے سڪوتت اذیتم میڪنہ! اون لحظہ حرف بزنے و داد و بیداد ڪنے شاید زیاد ناراحت نشم ولے سڪوتت آدمو دیونہ میڪنہ! لبخند ڪم رنگے میزند و جوابے نمیدهد،از روے تخت بلند میشود و بہ سمت در مے رود. اخمے میڪنم و روے تخت دراز میڪشم،میخواهد دستگیرہ ے در را بفشارد ڪہ پشیمان میشود! بہ پهلو مے چرخم و چشمانم را مے بندم،چند ثانیہ بعد تخت تڪان خفیفے میخورد! متعجب چشم باز میڪنم،روزبہ را مے بینم ڪہ ڪنارم دراز ڪشیدہ! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ انگشت اشارہ اش را روے لب و بینے اش میگذارد و آرام مے گوید:هیس! سپس خودش را نزدیڪتر میڪند و دستش را بلند میڪند و روے سرم فرود مے آورد! چند ثانیہ بعد انگشتانش میان موهایم مے لغزند و نوازششان مے ڪنند! بے اختیار چشمانم را مے بندم و زمزمہ وار مے گویم:میدونے روزبہ؟! هیچوقت... حرفم را مے خورم! _هیچوقت چے؟! نوازش انگشتانش ڪمے آرامم میڪند،براے غرورم بد است این حرف! جوابے نمیدهم و بہ پیراهنش چنگ‌ میزنم،سرم را میان سینہ اش پنهان میڪنم. بدون هیچ حرفے موهایم را نوازش میڪند! آب دهانم را فرو میدهم و در دل مے گویم:هیچوقت طعم نوازش و آغوش پدرم را نچشیدم! هیچوقت نفهمیدم بابایے بودن یعنے چہ؟! صداے گرمش گوشم را نوازش میدهد:لالایے دوست دارے؟! بے اختیار سرم را بلند میڪنم و بہ چشمانش خیرہ میشوم‌. پیشانے اش را بالا میدهد:حرف بدے زدم؟! نچے میگویم و سرم را تڪان میدهم،دست آزادش را دور تنم حلقہ میڪند و لبخند پر رنگے میزند:تا هشت سالگے مامانم هرشب برام لالایے میخوند! منم شاڪے میشدم چرا بابام این ڪارو نمیڪنہ! منم خیلے چیزا رو با بابام تجربہ نڪردم! میدانم این حرف ها را براے دل من میزند،براے این ڪہ راحت درد و دل ڪنم! لبانم را جمع میڪنم:فرق میڪنہ! بابا براے دختر یہ چیز دیگہ س! بین پدر و پسر شاید یہ خجالت و ملاحظاتے باشہ اما بین پدر و دختر نہ! مے خندد:یعنے بین من و پسرمون باید یہ خجالت و ملاحظاتے باشہ؟! نمیشہ خجالت نباشہ؟! ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_شانزدهم /بخش دوم #بخش_دوم _خبہ خبہ! بسہ دیگہ! وسط ڪافہ فیلم هندے راہ انداختیم الان بیرون مون میڪنن! حرڪتے نمیڪند،با همان صداے بغض آلود ادامہ میدهد:دماغتو بڪش بالا خودتو جمع ڪن! آرام میخندم،با اڪراہ از آغوشش بیرون مے آیم،سنگین نگاہ دیگران را احساس میڪنم اما بہ روے خودم نمے آورم. نورا با انگشت اشارہ رد اشڪ هایش را پاڪ میڪند و لبخند شیرینے نثارم میڪند. روے صندلے مے نشنیم،همانطور ڪہ مے نشیند نگاهش را بہ شڪم برآمدہ ام مے دوزد! ّبا ذوق مے گوید:خداے من نگاش ڪن! چشم از شڪمم برنمیدارد! _چند وقتتہ؟! _ڪم موندہ هشت ماهش بشہ! نگاهش را بالا مے آورد و بہ چشمانم مے دوزد،اشڪ در چشمانش حلقہ میزند:چقدر عوض شدے! لبخند تلخے میزنم:چقدر شڪستہ شدم! اما دورے ما بہ تو ساختہ! میخواهد دهان باز ڪند ڪہ ڪافے من بہ سمتمان مے آید و مے گوید:سلام! خوش آمدید! چے میل دارید؟! نورا نگاهے سرسرے بہ منو مے اندازد و مے گوید:دوتا میلڪ شیڪ توت فرنگے لطفا! ڪافے من سرے تڪان میدهد و دور میشود. با لبخند سرم را تڪان میدهم:هنوزم دست از قلدر بازیات برنداشتے! با ذوق بہ نورا خیرہ میشوم،چشمان عسلے رنگش‌ مے درخشند. لبخند پر رنگے تحویلم میدهد،دستش را روے میز دراز میڪند. دستم را بلند میڪنم و دستش را میگیرم. گرم دستم را مے فشارد:دلم برات یہ ذرہ شدہ بود! براے تو! مامان! بابا! یاسین! مریم و نساء! حتے واسہ اون حسام عتیقہ! با دلخورے دستش را رها میڪنم. _بخاطرہ همین مدام ازمون‌ خبر میگرفتے؟! چشمانش شرم زدہ میشوند،نگاهش را بہ گل هاے رز زرد رنگ داخل گلدان مے دوزد! صدایش مے لرزد:خودمم نمیدونم یهو چم شد! آدم یهو ڪم میارہ! یهو صبرش تموم میشہ! یهو فوران میڪنہ! یهو میشڪنہ! ناراحتیا و تحمل ڪردناے بیست و یڪ سال یهو از پا درم آورد! یهو طاقتمو طاق ڪرد! منم دلم یہ ذرہ آرامش میخواست! یہ ذرہ خوشے و خوشبختے! دلم میخواست گاهے ڪم بیارم بخاطرہ بقیہ الڪے چرت و پرت نگم و بخندم،وانمود نڪنم اتفاقا هیچ تاثیرے روم ندارن! از اوضاع خونہ و رفتاراے بابا خستہ شدہ بودم،دلم میخواست چند وقت از اون محیط دور باشم و زندگے ڪنم! طاها خیلے مخالفت ڪرد اما بہ قولے اون موقع داغ بودم حالیم نبود! روے دندہ لجبازے بودم! بے اختیار مے پرسم:بچہ دارے؟! سرش را بلند میڪند،همانطور ڪہ ڪیفش را از روے میز برمیدار مے گوید:یہ آتیش پارہ! طاها میگہ بہ خودم رفتہ! موبایلش را از داخل ڪیفش بیرون میڪشد،چند لحظہ بعد موبایلش را بہ سمتم میگیرد و مے گوید:دخترم حورا! موبایل را از دستش میگیرم و بہ صفحہ اش چشم مے دوزم. تصویر دختر بچہ اے دو سہ سالہ با اندامے تپل،صورتے گرد و سفید رویش نقش بستہ! چشمان عسلے اش بہ نورا رفتہ اند،موهاے فرش طلایے رنگ و ڪوتاہ اند! لبان باریڪ و صورتے رنگے دارد،تہ چهرہ اش بیشتر شبیہ طاهاست! سرهمے صورتے رنگے بہ تن دارد و رو بہ دوربین همراہ لبخند،چشمڪ میزند! دلم غنج مے رود برایش،اشڪ در چشمانم حلقہ میزند. با خندہ میگویم:معلومہ مثل خودت سرتق و خلہ! نورا هم مے خندد:از منم خل ترہ! موبایل را از دستم میگیرد و وارد پوشہ ے دیگرے میشود،دوبارہ موبایل را بہ سمتم میگیرد. ڪلیپے پخش میشود،حورا همانطور ڪہ قدم میزند رو بہ دوربین مے گوید:سلام خالہ آیہ توپولو!‌ خوفے؟! چهار انگشتش را عمیق مے بوسد و بہ سمت دوربین حوالہ میڪند. _بوش بوش! میخوام بیام ببینمت! نورا با خندہ مے گوید:داشتم مے اومدم گفت براے خالہ ازم فیلم بگیر! یہ بار جلوش گفتم باردارے،از اون موقع میگہ خالہ آیہ توپولو! _ڪجاست این سرتقت؟! دلم براش رفت! _با طاها اصفهانہ! تنها اومدم خونہ ے مامان و باباے طاها میمونم. _ڪے بهت گفت باردارم؟! _خواهر طاها! نگاهش را میان شڪم و چشمانم مے گرداند:دخترہ یا پسر؟ دستم را روے شڪم برآمدہ ام میڪشم. _پسر! با ذوق مے گوید:عزیزم! مردد لب میزند:یادم رفت بهت تسلیت بگم! لبخندم را جمع میڪنم،سرد مے گویم:ممنون! چندبار دهانش را باز و بستہ میڪند چیزے بگوید،اما نمے تواند! ڪافے من سفارش هایمان را مے آورد و مے رود. نورا همانطور ڪہ نے را داخل دهانش میگذارد مے گوید:تازہ فهمیدم همسرتو از دست دادے! نمیدونم باید چے بگم؟! یعنے... ادامہ نمیدهد،چیزے نمے گویم،نے را داخل دهانم میگذارم و جرعہ اے از میلڪ شیڪم را مے نوشم. با مهر و غم میخواندم:آیہ! سر بلند میڪنم:جانم! گرفتہ نگاهم میڪند:خیلے عوض شدے! خیلے ساڪت و سردے! انگار نمیشناسمت! حتے بعد از شهادت هادے... اجازہ نمیدهم حرفش تمام بشود:من دیگہ اون آیہ نیستم! سڪوت میڪند،چند ثانیہ بعد طاقت نمے آورد و دوبارہ دهان باز میڪند:آخہ تو و روزبہ باهم هیچ سنخیتے ... ادامہ نمیدهد،سریع میگویم:روزبہ همہ ے اون چیزایے ڪه‌ نداشتمو بهم داد! ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_هفدهم #بخش_دوم میگفت خیلے بہ مهندس ارادت دارم بچہ ے مهندسم مثل بچہ ے ما! با خندہ ادامہ میدهد:منم میخوام مخ تو رو بزنم! ڪلید را میان انگشتانم مے چرخانم و ڪمے فڪر میڪنم. _با چندتا از استادام مشورت میڪنم حتما یہ راهے دارہ! چشمانش برق مے زند،سریع ادامہ میدهم:راہ قانونے ام نداشتہ باشہ حتما راہ پزشڪے دارہ! توڪل بہ خدا! نگاہ مهربان و پر فروغش را بہ چشمانم مے دوزد:امیدوارم! اگہ تونستے راهے پیدا ڪنے حتما بهم بگو! هزینہ ش اصلا مهم نیس! سرے تڪان میدهم و میگویم:چشم! _چشمات سلامت! میخواهد بہ سمت آسانسور برود ڪہ سریع مے پرسم:راستے! هیچوقت نگفتید بین آقاے مولایے و روزبہ چے گذشتہ؟! چشمڪے نثارم میڪند:اجازہ ندارم بگم! همین قدر بدون ڪہ دعاے خیر منو مهرداد تا عمر داریم پشت سرتونہ! بہ مهندس سلام برسون! زمزمہ میڪنم:بزرگے تو میرسونم! خداحافظے میگوید و سوار آسانسور میشود،پیشانے ام را بالا میدهم و بہ سمت در برمیگردم. نسرین و مهرداد دو سہ ماهے ست ڪہ همسایہ مان شدہ اند. آنطور ڪہ روزبہ میگفت،مهرداد از دوستان قدیمے اش بودہ. دوازدہ سالے میشود ازدواج ڪردہ اند و فرزندے ندارند. نسرین میگفت بہ هر درے میزند تا باردار شود اما نمیشود ڪہ نمیشود! بخاطرہ سوء سابقہ مهرداد هم از طریق پرورشگاہ نمے توانند اقدام ڪنند! روزبہ مدتیست در تقلاست تا راہ حلے برایشان پیدا ڪند،مهرداد و نسرین عجیب بہ روزبہ احترام میگذارند و هوایش را دارند! هربار دلیلش را مے پرسم بہ نحوے طفرہ میروند و چیزے نمے گویند! ڪلید را در قفل مے چرخانم و وارد خانہ میشوم،همانطور ڪہ در را مے بندم نگاهم را بہ سمت ساعت دیوارے مے ڪشانم. ساعت سہ و نیم را نشان میدهد،چادرم را از روے سرم برمیدارم و بہ سمت آشپزخانہ راہ مے افتم‌. بے حوصلہ چادر و ڪیفم را روے ڪابینت میگذارم و بہ سمت یخچال مے روم. همین ڪہ در یخچال را باز میڪنم موبایلم زنگ میخورد،سیبے برمیدارم و در یخچال را مے بندم‌. ڪیفم را برمیدارم و موبایل را بیرون میڪشم،نام مریم روے صفحہ نقش بستہ! ابرویے بالا مے اندازم و سریع جواب میدهم:جانم؟! صداے مریم در گوشم مے پیچد:جونت سلامت! سلام خوبے خواهرے؟! گازے از سیبم میگیرم. _سلام! آفتاب از ڪدوم طرف دراومدہ تو بہ من زنگ زدے؟! مے خندد:از جاے همیشگیش! چہ خبرا؟ تڪانے بہ گردنم میدهم. _سلامتے و روزمرگے. تو خوبے؟ امیرمهدے خوبہ؟ _قوربونت برم،امیرمهدے ام خوبہ! چند روزہ میگہ منو ببر پیش خالہ آیہ! لبخند میزنم:خب بیارش! دلم براش یہ ذرہ شدہ! _امشب جایے میخواید برید؟ سریع مے گویم:نہ! _مهمونم ندارے؟ نچ ڪشیدہ اے مے گویم‌. _خب ما میتونیم مزاحمتون بشیم؟ دلم پوسیدہ از بس خونہ موندم! حال و حوصلہ ے فامیلاے حسامم ندارم! _این چہ حرفیہ؟! مراحمید! شام چے درست ڪنم؟ _میام باهم یہ چیزے درست میڪنیم،مهمون بے خبر خودش باید غذاشو بیارہ! _تو مهمون نیستے! صاحب خونہ اے! _چیزے نذاریا! چند دیقہ دیگہ راہ میوفتم میام. باهم یہ چیزے درست میڪنیم. یہ حرفایے ام باهات دارم! _خیرہ! مے خندد:احتمالا! فعلا عزیزم! _خدافظے! تماس را قطع میڪنم،ناے ناهار درست ڪردن ندارم. بہ امید این ڪہ مریم زود مے آید بیخیال غذا خوردن میشوم و سریع لباس هایم را تعویض میڪنم. ڪمے بعد مشغول مرتب ڪردن خانہ میشوم،روزبہ ڪہ انرژے نداشتہ باشد و خوب نباشد من هم حال هیچ ڪارے را ندارم! حالم بہ حالش بستہ شدہ بود! اگر خوب بود با وجود تمام خستگے ها و مشغلہ هاے دانشگاہ تمام تلاشم را میڪردم محیط خانہ را مرتب و پر انرژے نگہ دارم! اگر بحثمان میشد و سرسنگین رفتار میڪرد،حال و انرژے من هم از دست میرفت! دست خودت هم نیست،اوضاع و احوالت بستہ میشود بہ نیم نگاہ یڪ نفر! بعد از مرتب ڪردن خانہ سریع بہ حمام میروم و دوش میگیرم. شعلہ ے گاز را روشن میڪنم و ڪترے را رویش قرار میدهم. ساعت از پنج و نیم گذشتہ اما خبرے از روزبہ نیست! غرورم اجازہ نمیدهد تماس بگیرم و علت تاخیرش را بپرسم! در حال ڪلنجار رفتن با خودم هستم ڪہ صداے زنگ در بلند میشود. سریع بہ سمت آیفون میدوم،تصویر مریم و امیرمهدے روے صفحہ نقش بسته‌. گویے خبرے از حسام نیست! گوشے آیفون را برمیدارم:بفرمایید! دڪمہ را مے فشارم،دستے بہ سر و رویم میڪشم و براے استقبال مقابل در مے ایستم. ڪمے بعد چند تقہ بہ در میخورد،سریع در را باز میڪنم. امیرمهدے همانطور ڪہ خرس قهوہ اے رنگ بزرگے در بغل گرفتہ جیغ میزند:سلام! ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉