🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_هشتم #سوره_ی_دهم #بخش_اول نفس عمیقے میڪشم و ڪنار پنجرہ مے ایستم،دیگر دلم نمے آید بہ گذشتہ ها بازگردم! دیگر دلم نمیخواهد گذشتہ ها را مرور ڪنم! دلم نمے خواهد بہ نبودنش برسم،بہ حالا... میخواهم تا ابد در روزهایے ڪہ بود بمانم!روزهاے با او سالگے! زمان متوقف بشود و من بمانم و روزبہ و خانہ نقلے گرم مان... من بمانم و عشق آرام مان... من بمانم و بودنش...تا ابد... هرچقدر بہ گذشتہ ها سفر ڪنم،هرچقدر بخواهم بہ هادے فڪر ڪنم و حسرت نبودنش را بخورم. هرچقدر بخواهم خودم را سرزنش ڪنم ڪہ چرا بہ فرزاد و حرف هاے چهار سال قبلش اهمیت ندادم،بازبہ این میرسم ڪہ هیچڪس برایم جایش را پر نمیڪند! هیچڪس برایم روزبہ نمیشود!اگر هزار بار هم بہ چهار سال قبل برگردم با اطمینان و #عشق انتخابش میڪنم!پایش مے مانم! مگر عشق جز این است ڪہ زیباترین و دل آزردہ ترین اشتباهت باشد و تو در هر نفس باز برایش بمیرے؟! دلم نمیخواهد نبودنش روے سرم آوار بشود،میخواهمبا خیالش خوش باشم...با یادگارے اے ڪہ برایم بہ جا گذاشتہ... چشمهایم را مے بندم و پیشانے ام را بہ روے شیشہ ے سرد مے چسبانم. نفسم ڪمے تنگ است،تلاشے براے باز شدن نفسم نمیڪنم! من بدون تو نفس ڪشیدن میخواهم چہ ڪار؟! قطرہ ے اشڪے آرام روے گونہ ام مے لغزد،بیشتر از شش ماہ گذشت! یڪبار هم دلم نیامد سر مزارش بروم!آب دهانم را با شدت فرو میدهم. میخواهم‌ تا ابد خودم را گول بزنم...میل ها را در دستم بگیرم و ڪاموا را روے دامنم بگذارم. بنشینم رو بہ روے همین پنجرہ،شال ببافم برایش تا بیاید. یڪ ماہ،دو ماہ،سہ ماہ،چهار ماہ،پنج ماہ،شش ماہ،یڪ سال،دو سال،سہ سال،اصلا هزار سال بعد! صداے زنگ در بیاید و فریاد یاسین ڪہ بگوید:آیہ!روزبہ اومدہ! دوبارہ قلبم جان بگیرید و شادے سرایت ڪند بہ چشم هایم! نگاهم را از شال تازہ بافتہ شدہ بگیرم و بہ پنجرہ بدوزم،با همان لبخند منحصر بہ فرد نگاهم ڪند. بگویم:بالاخرہ برگشتے؟! چشمهایش را بہ نشانہ ے تایید بندد و باز ڪند،لبخند بزنم و بگویم:میدونستم برمیگردے! و بعد براے همیشہ غرق بشوم در چشم هایش... جنون ڪہ شاخ و دم ندارد...خیلے وقت است مجنون شدہ ام و از این وضع راضے ام! شدہ ام همان ڪہ گفت! آیہ ے جنون... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ سارہ غش غش مے خندد و مے گوید:حال ڪردے چطور حال صمدے رو گرفتم؟! آرام میخندم:حقش بود انصافا! دستم را مے گیرد و با احتیاط روے برف ها قدم برمیدارد،نفسم را با شدت بیرون میدهم ڪہ بخار بلند میشود. سارہ پیشانے اش را مے خاراند و مے پرسد:گفتے برادر شوهرت مجردہ؟! ابروهایم را بالا میدهم:آرہ! چشمڪے نثارم میڪند:نمیخواے یہ دخترِ خانم و همہ چیز تموم بهش معرفے ڪنے؟! از حیاط دانشگاہ خارج میشویم و مقابل در مے ایستیم. _نہ عزیزم! نیاز بہ معرفے من نیست! ایشے مے گوید و مے پرسد:با تاڪسے بریم؟! نگاهے بہ اطراف مے اندازم و مے گویم:روزبہ میخواد بیاد دنبالم! تورم مے رسونیم. جدے نگاهم میڪند و مے گوید:بهتون افتخار میدم و میام! پشت چشمے برایش نازڪ میڪنم و چیزے نمیگویم،چند لحظہ بعد ماشین روزبہ را مے بینم. با لبخند برایش دست تڪان میدهم،بوقے برایم میزند و ماشین را ڪنار جدول پارڪ میڪند. صبح گفت بہ عنوان شیرینے خریدن ماشین،دنبالم مے آید تا در برف بستنے مهمانم ڪند! روزبہ سریع از ماشین پیادہ میشود و بہ سمتمان قدم برمیدارد. دو نفر از دخترهاے ڪلاس در چند قدمے مان ایستادہ اند،با ایما و اشارہ بہ روزبہ اشارہ میڪنند و سپس بہ من!بعد پقے مے زنند زیر خندہ! توجهے نمیڪنم،سارہ با اخم مے گوید:بهشون توجہ نڪن! چند ثانیہ بعد یڪے شان سرفہ میڪند و با لحن تمسخر آمیزے مے پرسد:همسرتونن آیہ جون؟! جدے نگاهش میڪنم و خونسرد جواب میدهم:بعلہ! دوستش با آرنج بہ پهلویش میزند و با خندہ مے گوید:چقدر ڪم سن و سال بہ نظر مے رسن! پوزخندے میزنم و چیزے نمے گویم،سارہ هم مے خندد:شمام خیلے بے ادب و ڪم فهم بہ نظر میرسے! سپس دست من را میگیرد و بہ سمت روزبہ راہ مے افتد،زیر لب مے گوید:ترشیدہ ها! خودشون هر ڪارے میڪنن تا خودشونو بہ نمایش بذارن بلڪہ یڪے بپسندشون اونوقت واسہ بقیہ ادا اطوار در میارن! بیخیال میخندم:بہ من تیڪہ انداخت،تو چرا ناراحتے؟! نفسش را با حرص بیرون میدهد:چون پررو و بے ادبن! شانہ ام را بالا مے اندازم:با اینا دهن بہ دهن شدن فایدہ اے دارہ؟! بہ چند قدمے روزبہ مے رسیم،دست هایش را داخل ڪاپشن مشڪے رنگش بردہ و صاف ایستادہ. سریع مے گوید:سلام! خستہ نباشید! سارہ بہ خودش مے آید،مودبانہ با روزبہ سلام و احوال پرسے میڪند. میخواهم بہ سمتش قدم بردارم ڪہ تعادلم را از دست میدهم،قبل از این ڪہ روے زمین پخش بشوم روزبہ سریع محڪم هر دو دستم را مے گیرد و بلند مے گوید:مراقب باش! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_نهم #سوره_ی_دهم #بخش_اول در را تا آخر باز میڪنم و نفس راحتے میڪشم،همانطور ڪہ وارد خانہ میشوم چادرم‌ را در مے آورم. روزبہ پشت سرم وارد میشود و در را مے بندد. ڪفش هایم را سریع در مے آورم و بہ سمت شوفاژ مے روم. همانطور ڪہ مقنعہ ام را در مے آورم،نزدیڪ شوفاژ میشوم. حضورش را پشت سرم احساس میڪنم،نفس عمیقے میڪشد! مشخص است ڪہ سعے دارد آرام باشد! _آیہ جان! همیشہ وقتے میخواهد جدے صحبت ڪند،پسوند "جان" را بعد از نامم اضافہ میڪند! بدون اینڪہ سر برگردانم جواب میدهم:جانم! دم اسبے موهایم روے شانہ ام سُر میخورد و خودش را رها میڪند،ڪنارم مے ایستد.سنگینے نگاهش را احساس میڪنم. جدے مے گوید:میشہ باهم صحبت ڪنیم؟! سرم را بلند میڪنم:روزبہ! من ناراحت نَ... سریع حرفم را قطع میڪند:بیا بشین! لبخند پر رنگے میزنم و بہ سمت مبل ها مے روم،همانطور ڪہ روے مبل مے نشینم مے گویم:آمادہ بازجویے ام! ڪاپشنش را در مے آورد و بہ سمتم مے آید،نگاهے بہ من مے اندازد و سپس روے مبل رو بہ رویے ام مے نشیند! نگاهِ جدے اش را بہ چشم هاے مے دوزد،همانطور ڪہ دڪمہ ے آستینش را باز میڪند مے گوید:احساس میڪنم ماجراے امروز زنگ خطر بود! آستینش را تا آرنج بالا میزند،ابروهایم را بالا میدهم و سعے میڪنم بے تفاوت باشم! _زنگِ خطرِ چے؟! یڪم از رفتار بچہ ها ناراحت شدم همین! پیشانے اش را بالا میدهد:مطمئنے؟! سرم را همراہ زبانم تڪان میدهم:بعلہ! نفسش را بیرون میدهد:ولے من مطمئن نیستم! میخندم و از روے مبل بلند میشوم،همانطور ڪہ بہ سمتش مے روم مے گویم:یہ لحظہ خیلے ناراحت شدم رفتم تو خودم! با دقت نگاهم میڪند:امیدوارم فقط همین باشہ! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ صداے زنگ آیفون بلند میشود،روزبہ سریع بلند میشود و بہ سمت آیفون میرود. نفسم را با شدت بیرون میدهم،تڪانے بہ گردنم میدهم. روزبہ مقابل آیفون ایستادہ و متفڪر بہ صفحہ ے آیفون خیرہ شدہ! همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشوم مے پرسم:ڪیہ؟! سرش را بہ سمتم بر مے گرداند،چهرہ اش ڪمے درهم است! _شهابہ! متعجب پیشانے ام را بالا میدهم:شهاب؟! شانہ اے بالا مے اندازد:میرم جلوے در ببینم چے ڪار دارہ! میخواهد بہ سمت در برود ڪہ سریع مے گویم:بگو بیاد بالا! شاید چیزے شدہ! بعد از ڪمے مڪث گوشے آیفون را برمیدارد. _بلہ؟! _بیا بالا! سپس دڪمہ را میفشارد،ڪاپشن روزبہ و چادر و مقنعہ ام را از روے مبل برمیدارم. با عجلہ بہ سمت اتاق خواب میروم،بہ سمت ڪمد میروم و درش را باز میڪنم. ڪمے بعد صداے زنگ در بلند میشود،صداے باز و بستہ شدن در مے آید و خوش آمد گفتن روزبہ. سریع لباس هایم را تعویض میڪنم،چادر رنگے ام را روے سرم مے اندازم. سرفہ اے میڪنم و از اتاق خارج میشوم،شهاب را مے بینم ڪہ روے مبل تڪ نفرہ اے جدے و ساڪت نشسته‌. نہ او حرفے میزند نہ روزبہ! شلوار مشڪے رنگے همراہ با پیراهن سفید رنگے تن ڪردہ،ڪت چرم مشڪے رنگش را روے پایش گذاشتہ. مشخص است راحت نیست! روزبہ هم مقابلش نشستہ و پایش را روے پایش انداختہ،چهرہ اش جدیست! لب هایم را با نوڪ زبان تر میڪنم و آرام مے گویم:سلام! نگاهِ شهاب بہ سمت من مے آید،سبزے چشم هایش را بہ صورتم مے دوزد و بلند میشود. _سلام! روزبہ با دقت نگاهمان میڪند،زمزمہ وار مے گویم:خوش اومدید! سرے تڪان میدهد و دوبارہ مے نشیند،همانطور ڪہ بہ سمتشان مے روم مے پرسم:حال آرزو خوبہ؟! دستے بہ موهاے طلایے رنگش مے ڪشد و سرد جواب میدهد:حالش خوبہ! سلام هم رسوند! روے مبل ڪنار روزبہ مے نشینم،روزبہ نگاهش را بہ شهاب مے دوزد. _خب! شهاب معذب نگاهش میڪند:خب چے؟! روزبہ دست بہ سینہ میشود:اومدے بعد از چند ماہ بهمون تبریڪ بگے یا سر بزنے؟! شهاب سرفہ اے میڪند و ڪتش را روے دستہ ے مبل میگذارد. چند لحظہ فڪر میڪند و سپس جواب میدهد:اومدم براے معذرت خواهے! من و روزبہ متعجب نگاهش میڪنیم ولے چیزے نمے گوییم! نگاهے بہ هم مے اندازیم،روزبہ از روے مبل بلند میشود و بہ سمت آشپزخانہ مے رود. همانطور ڪہ وارا آشپزخانہ میشود مے پرسد:معذرت خواهے براے چے؟! شهاب نگاهے بہ من مے اندازد و رو بہ روزبہ مے گوید:بابت همہ چیز! شاید باید زودتر مے اومدم... مبهوت نگاهش میڪنم،نفس عمیقے میڪشم و مے گویم:باورش سختہ! شهاب بدون توجہ بہ حرفم از روزبہ مے پرسد:حال فرزاد خوبہ؟! ازش خبر دارے؟! سرم را بر میگردانم و نگاهم را بہ روزبہ مے دوزم،مشغول چیدن میوہ در ظرف است. سنگینے نگاهم را ڪہ احساس میڪند،سر بلند میڪند و نگاهے بہ چشم هایم مے اندازد. بے تفاوت جواب میدهد:حالش خوبہ! فڪر نڪنم دیگہ برگردہ ایران! ازش خبر ندارے؟! شهاب آرام مے گوید:نہ! یعنے خطش خاموشہ! روزبہ با یڪ دست سبد میوہ و با دست دیگر پیش دستے و ڪاردها را برمیدارد! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دهم #سوره_ی_دهم #بخش_اول موبایلم را از روے میز برمیدارم،نگاهم را بہ شمارہ ے تماس گیرندہ میدوزم‌. ناشناس است! پوفے میڪنم و جواب میدهم:بلہ؟! صدایے نمے آید،آرام مے گویم:الو! باز جوابے نمے گیرم،با حرص میخواهم تماس را قطع ڪنم ڪہ صدایے ار عمق جان با آوا مے خواندم:آیہ! حالمم را نمے فهمم،تنم یخ میزند و قلبم از هم مے پاشد... نفس عمیقے میڪشد،صدایش مے لرزد:صدامو میشنوے آیہ؟! بہ زور لب هایم‌ را تڪان میدهم:نورا! بغضش میشڪند و بہ هق هق تبدیل میشود! _جانِ نورا؟! نفسم را با شدت بیرون میدهم! _بعد از پنج سال زنگ زدے بے وفا؟! هق هقش شدت مے گیرد:نمیدونے چقدر دلم برات تنگ شدہ! چشم هایم را مے بندم:ڪجا بودے این همہ مدت؟! جوابے نمیدهد،آرام زمزمہ میڪنم:ڪجا بودے ڪہ ببینے چہ بلاهایے سرم اومد و سنگ صبورم باشے؟! صداهاے نامفهومے بہ گوشم میخورد،آب دهانش را با شدت فرو‌ میدهد و بینے اش را میڪشد:باید ببینمت! نفس عمیقے میڪشم،بغض گلویم را مے فشارد. صدایم مے لرزد:نورا! _جانم! _بیشتر از همیشہ تنهام! بیشتر از همیشہ بهت احتیاج دارم! دوبارہ هق هق میڪند و ابراز دلتنگے! و من تنها بعد از پنج سال بہ صدایش‌ گوش مے سپارم. چقدر دلم برایش تنگ بود،چقدر بہ موقع آمد! 🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 لبخند بہ لب ظرف شیرینے بہ دست بہ سمت جمع مے روم،چیزے تا سال تحویل نماندہ. دامنے با زمینہ ے بنفش و گل هاے صورتے و یاسے رنگ همراہ با ڪت سادہ ے یاسے رنگ و روسرے ستِ دامن بہ تن ڪردہ ام. چادر رنگے ام را با یڪ دست گرفتہ ام و با دست دیگر ظرف شیرینے را. پدرم بالاے سفرہ نشستہ،حسام و مریم و امیرمهدے هم سمت چپ ڪنار هم نشستہ اند. نساء و میلاد هم نزدیڪشان نشستہ اند و با هم پچ پچ میڪنند،شیرین پیراهن صورتے رنگے بہ تن ڪردہ و موهایش را خرگوشے بستہ. با خندہ دور سفرہ مے چرخد و سر بہ سر امیرمهدے و یاسین مے گذارد! روزبہ هم ساڪت سر سفرہ نشستہ و منتظر من است،نگاهم بہ شڪم نیمہ بر آمدہ ے نساء مے افتد و لبخند میزنم.دختر دومش در راہ است! امیرمهدے با حالت قهر رویش را از مریم و حسام برگرداندہ و توجهے بہ سر بہ سر گذاشتن هاے شیرین ندارد! ظرف شیرینے را وسط سفرہ میگذارم و ڪنار روزبہ مے نشینم،مادرم هم ظرف گز و باقلوا بہ دست ڪنار پدرم مے نشیند. یاسین سریع بلند میشود و ڪنارم مے نشیند،مادرم لبخند مهربانے میزند و رو بہ امیرمهدے مے گوید:چرا انقدر گرفتہ اے جیگر گوشہ ے مامانے؟! امیرمهدے بغ میڪند و سریع بلند میشود و بہ سمت مادرم مے رود،خودش را لوس میڪند و روے پاے مادرم مے نشیند. مریم پشت چشمے برایش نازڪ میڪند و رو بہ مادرم میگوید:مامان ولش ڪن! لوس شدہ! نساء لبخند پر رنگے میزند و میگوید:امیر مهدے!موقع سال تحویل خوب نیست ناراحت باشیا! امیرمهدے چیزے نمیگوید،خودش را بیشتر در آغوش مادرم جاے میدهد،روزبہ دستم را مے گیرد و آرام مے فشارد. لبخندے تحویلش میدهم و آرام میگویم:امسال واقعا عید برام عیدہ! ابروهایش را بالا میدهد و لبخند شیطنت آمیزے میزند:پس حسابے خدا رو شڪر ڪن ڪہ منو انداخت تو زندگیت! آرام میخندم و با مشت بہ بازویش مے ڪوبم! _بدجنسِ خود تحویل گیرندہ! ریز میخندد:عاشق این لقب دادناتم! سنگینی‌ نگاہ ڪسے را احساس میڪنم،سر ڪہ بلند میڪند میبینم مریم با‌ نگاهے پر از حسرت و لبخندے ڪم رنگ نگاهش را میان من و روزبہ و نساء و میلاد میچرخاند! لبخند روے لب هایم خشڪ میشود،خودم را جمع و‌ جور میڪنم! روزبہ بہ پاے این میگذارد ڪہ خجالت ڪشیدہ ام و در جمع راحت نیستم!لبخند مهربانے تحویل مریم میدهم و میپرسم:امیرمهدے چش شدہ؟! سرے تڪان میدهد:هیچے! همش دنبال بهونہ گیرے و قهرہ! حسام نگاهے بہ امیرمهدے مے اندازد و میگوید:اگہ پسر خوبے باشی‌ مے برمت شهر بازیا! مثلا عیدہ! امیرمهدے توجهے نمیڪند و سرش را بہ سینہ ے مادرم مے چسباند،روزبہ نگاهے بہ مریم و حسام مے اندازد و همانطور ڪہ بلند میشود میگوید:با اجازہ! متعجب نگاهش میڪنم،همانطور ڪہ بہ سمت مادرم میرود میگوید:امیر مهدے! مردا ڪہ قهر نمیڪنن! مگہ تو دخترے؟! این را ڪہ میگوید،صداے جیغ شیرین بلند میشود! _دخترا قهرو نیستن عمو لوزبہ! صداے خندہ ے همہ بلند میشود،روزبہ با خندہ میگوید:دختر باید قهرو باشہ و نازشو ڪشید خوشگل خانم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_یازدهم #سوره_ی_دهم #بخش_اول موهاے لختم را پشت گوشم مے اندازم و با دقت مشغول ریختن قهوہ در فنجان ها میشوم،صداے موسیقے ملایمے در پذیرایے و آشپزخانہ پیچیدہ. سینے را برمیدارم و با احتیاط از آشپزخانہ خارج میشوم،روزبہ روے مبل نشستہ و سخت مشغول مطالعہ ے ڪتاب است. لبخندے مهمان لب هایم میڪنم و نزدیڪش میشوم،همانطور ڪہ مقابلش خم میشوم مے گویم:بفرمایید آقا! سریع سرش را بلند میڪند و‌ نگاهش را بہ صورتم مے دوزد،بعد از ڪمے مڪث نگاهش روے فنجان هاے قهوہ ثابت میشود. نشانڪ را لاے ڪتاب میگذارد و ڪتاب را مے بندد،همانطور ڪہ یڪے از فنجان ها را برمیدارد مے گوید:خیلے ممنون ڪدبانو! سینے را روے میز میگذارم و ڪنارش مے نشینم،همانطور ڪہ فنجان را برمیدارم مے گویم:چہ ڪتابے میخونے؟! ڪمے از قهوہ اش‌ مے نوشد:فلسفیہ! ابروهایم را بالا میدهم:قشنگہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،نگاهے بہ جلد ڪتاب مے اندازم و مے پرسم:مزاحم مطالعہ ت شدم؟! بلند قهقهہ میزند،همانطور ڪہ مے خندد دستش را دور شانہ ام مے پیچد و مے گوید:چرا بعضے وقتا تعارفے میشے دختر؟! شانہ اے بالا مے اندازم:فقط سوال پرسیدم! ڪمے از قهوہ ام مے نوشم،چشم هاے بشاشش را بہ چشم هایم مے دوزد:خب! بگو! _چے بگم؟! لبخند میزند:هرچے دوست دارے! پیشانے ام را بالا میدهم:نمیترسے؟! ڪنجڪاو نگاهم میڪند:از چے؟! _از اینڪہ پر حرفے ڪنم؟! جدے نگاهم میڪند:من از روزے میترسم ڪہ حرفے براے زدن براے من نداشتہ باشے! متفڪر نگاهش میڪنم،فنجان را روے سینے میگذارد. پاهایم را روے میز دراز میڪنم و با شیطنت بہ روزبہ خیرہ میشوم:اولین بار ڪے احساس ڪردے دوستم دارے؟! بے معطلے جواب میدهد:همون روزے ڪہ اومدم جلوے دانشگاہ و برات گل آوردم! متعجب نگاهش میڪنم:یعنے قبلش دوستم نداشتے؟! لبخند پر محبتے نثارم میڪند:قبلش فڪر میڪردم بهت عادت ڪردم! روزاے آخرے ڪہ شرڪت بودے دلم نمیخواست برے! روز آخرم نتونستم دووم بیارم و اون حرفا رو زدم! بعد از اینڪہ رفتے دلتنگیام بیشتر شد! بہ این جا ڪہ مے رسد آرام مے خندد و ادامہ میدهد:میتونے از خانم عزتے و بچہ هاے شرڪت بپرسے چہ بلاهایے سرشون آوردم! بے اختیار لبخند میزنم و لبم را از هیجان مے گزم! دستے بہ موهایم میڪشم و مے گویم:ازت ممنونم! یڪ تاے ابرویش را بالا میدهد:بابتہ؟! لبخند دندان نمایے نثارش میڪنم:براے این ڪہ پافشارے ڪردے و موندے! سپس سرم را روے شانہ اش مے گذارم و نفس عمیقے میڪشم،عطرش در بینے ام مے پیچد و‌ حالم را بهتر میڪند،فشار دستش بیشتر میشود. آرام و با جان مے خواندم:آیہ! از جان و دل جواب میدهم:جانِ آیہ؟! بوسہ ے عمیقے روے موهایم مے نشاند! _میخوام بدونے من فقط شوهرت نیستم! همہ ڪستم! رفیقتم! دوستتم! دوست پسرتم! پدرتم! برادرتم! شوهرتم! گاهے ام پسر ڪوچولوتم! ڪمے سرم را بلند میڪنم و بہ صورتش چشم مے دوزم:اونوقت منم باید یہ تنہ رفیق و دوست و دوست دختر و مادر و خواهر و زنت باشم؟! با شیطنت نگاهم میڪند و سرش را همراہ زبانش تڪان میدهد:تو یہ تنہ همہ ے زندگیمے! چشم هاے ملتهبم را بہ چشم هاے آرامش مے دوزم:بار اول ڪہ همو دیدیم یادتہ؟! لبش را بہ دندان میگیرد:اوهوم! _اون روز از چشمات ترسیدم! ابروهایش را بالا میدهد:انقدر وحشتناڪ بودم؟! مے خندم:نہ دیونہ! انگار دلم میدونست یہ روزے...یہ روزے قرارہ همین چشما بے تابش ڪنن! تو چے؟! اون روز بهم تیڪہ انداختیا! سریع دستش را روے چشم هایش میگذارد:العفو آیہ! العفو! واقعا اون روز عصبے و بہ هم ریختہ بودم! ڪمے بعد دستش‌ را پایین مے آورد و با حالت عجیبے نگاهم میڪند،چشم هایش برق مے زنند! برق شیطنت! صاف مے نشینم و مے پرسم:چے تو فڪرتہ مهندس؟! چرا اونطورے زل زدے بہ من؟! جدے مے گوید:پایہ اے بریم یڪم دیونگے ڪنیم؟! متعجب نگاهش میڪنم،ادامہ میدهد:لباساتو بپوش بریم بیرون! نگاهم را بہ ساعت مے دوزم ڪہ دہ و نیم شب را نشان میدهند! _ڪجا بریم اونم تو این بارون؟! همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشود مے گوید:میریم قدم بزنیم بدون چتر! هاج و واج نگاهش میڪنم،لبخند پهنے تحویلم میدهد:چرا نشستے؟! از روے مبل بلند میشوم و با ذوق نگاهش میڪنم:دو سوتہ آمادہ میشم! سپس همراہ روزبہ بہ سمت اتاق مے دوم! در عرض یڪ ربع آمادہ میشویم و از خانہ خارج،با ذوق بہ آسمان نگاہ میڪنم. بہ اواسط فروردین ماہ رسیدہ ایم و آسمان بدون وقفہ مے بارد! شدت باران بیشتر میشود،روزبہ محڪم دستم را گرفتہ و آرام قدم برمیدارد. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش_اول #سوره_ی_دهم #بخش_اول روزبہ تڪانے بہ گردنش مے دهد و با انگشت اشارہ زنگ را مے فشارد. در شیشہ ے در،نگاهے بہ خودم مے اندازم و از مرتب بودنم اطمینان پیدا میڪنم. یڪ سال و دوماہ از ازدواجمان گذشتہ،زندگے روال عادے اش را میگذارند. روزبہ درگیر شرڪت است و من سخت درگیر دانشگاہ،بیشتر از این ها درگیر هم! روزها از آن تب و تاب اولیہ ے عاشقے ڪمے فاصلہ گرفتہ اند و آرام شدہ اند! نہ اینڪہ تب عشق مان خوابیدہ باشد! نہ! حتے بیشتر از قبل روزبہ را دوست دارم! در این چند ماہ با آرزو گرم گرفتم،اما بہ جز روزبہ ڪسے نمیداند! شیرین،زیاد تمایلے بہ ارتباط من و آرزو ندارد! روابطم با سمانہ و محسن دوستانہ است اما نہ صمیمے! روزبہ گزینہ ے دورے و دوستے را انتخاب ڪردہ بود! گہ گاهے بیشتر بہ اصرار من،همراہ هم بہ دیدنشان میرویم یا از پشت تلفن جویاے احوالشان میشویم. خبرے از فرزاد نیست جز چیزهاے ڪوتاهے ڪہ گاهے سمانہ مے گوید! روزبہ ارتباطے با فرزاد ندارد،شاید هم من اینطور فڪر میڪنم! امروز،یڪے از دوستان قدیمے روزبہ براے شام دعوتمان ڪرد. روزبہ ڪمے خستہ بہ نظر مے آمد،گفتم تماس بگیرید و مهمانے را ڪنسل ڪند اما قبول نڪرد! گفت بعد از سال ها یڪدیگر را پیدا ڪردہ اند و درست نیست براے دعوت اول نرویم! واقعیتش...زیاد جمع دوستانش را دوست نداشتم! بہ جز مجید و مهسا،نگاہ هاے همہ ے دوستانش روے من یڪ جورے بود! انگار من را در حد و اندازہ ے روزبہ و خودشان نمے دیدند! احساس میڪردم در جمعشان اعتماد بہ نفسم را از دست میدهم و عذاب میڪشم! تا حد امڪان با من صحبت نمے ڪردند و مخاطب نگاہ ها و صحبت هایشان فقط روزبہ بود! حرف هایے میزند ڪہ براے من جذابیت چندانے نداشت! بیشتر راجع بہ شغل و تحصیلات و سفرهاے اروپایے و فرهنگ غرب! بیشتر از همہ بودن در جمع همسرانشان را دوست نداشتم! بہ اعتقاداتشان احترام میگذاشتم اما برایم غیرقابل تحمل بود ڪہ جلوے روزبہ حجاب نداشتہ باشند یا شروع بہ رقص و آواز ڪنند! هرچند نگاہ هاے روزبہ بیشتر روے دوستان مردش بود و توجهے نداشت! گاهے طورے صحبت میڪردند ڪہ انگار من طفل ڪوچڪے ام ڪہ در جمع چند انسان پا بہ سن گذاشتہ،وارد شدہ ام!‌احساس میڪردم براے تحقیر یا دور نگہ داشتن من از خودشان از قصد افراطے و سرد برخورد میڪنند! واقعا بودن در جمع دوستانش آزارم میداد! گاهے بہ هر بهانہ اے میشد نہ خودم بہ مهمانے هایشان میرفتم نہ اجازہ میدادم روزبہ برود! روزبہ سعے میڪرد قانعم ڪند ڪہ دوستانش منظورے ندارند و آدم هاے بدے نیستند اما خودش هم خوب میدانست نہ من در جمع آن ها میتوانم راحت باشم نہ آن ها در برخورد با من! تا حد امڪان دوستانش را بہ خانہ دعوت نمیڪرد و خارج از محیط شرڪت یا نهایتا رستوران با آن ها قرار نمیگذاشت! همیشہ سعے میڪرد با صحبت همہ چیز را حل ڪند،اگر صحبت جواب نمیداد خودش ڪوتاہ مے آمد! تنها شدہ بود! دوستانش از دستش دلخور بودند اما بہ رویم نمے آورد و شڪایت نمیڪرد! امروز مثلا خواستم ڪوتاہ بیایم و ڪمے از خود گذشتگے ڪنم! مثل او! صداے بشاش مردانہ اے از پشت آیفون میگوید:بہ بہ ببین ڪے اومدہ؟! روزے خودمون! بیاید بالا! روزبہ مے خندد:صدبار گفتہ بودم از این ڪہ ڪسے اسممو مخفف ڪنہ خوشم نمیاد! اما انگار یادت رفتہ! در باز میشود،روزبہ نگاهے بہ من مے اندازد و در را بہ عقب هل میدهد و مے گوید:برو تو عزیزم! سرے تڪان میدهم و وارد میشوم،روزبہ هم پشت سرم مے آید. از طبقہ ے هم ڪف میگذریم و بہ سمت آسانسور میرویم،همانطور ڪہ وارد آسانسور میشویم روزبہ مے گوید:ساسان از دوستاے قدیمہ! دوران دبیرستان و دانشگاہ باهم بودیم بعد از گرفتن لیسانس رفت آمریڪا! در آسانسور بستہ میشود و روزبہ دڪمہ ے عدد چهار را میفشارد و ادامہ میدهد:تقریبا تو این چند سال از هم بے خبر بودیم! ساسان یڪمے زیادے شوخہ حرفاشو جدے نگیر! لبخند میزنم:چشم! متقابلا با لبخند جوابم میدهد:چشمات سلامت! آسانسور متوقف میشود،باهم خارج میشویم و بہ سمت درے ڪہ عدد دہ رویش نقش بستہ قدم برمیداریم. مقابل در ڪہ مے رسیم،در باز میشود. پسرے هم سن و سال روزبہ در چهارچوب در قد علم ڪردہ،قد تقریبا بلند و اندام ورزیدہ اے دارد! رنگ پوستش روشن و رنگ چشم هایش قهوہ اے تیرہ است! ڪمے تہ ریش گذاشتہ و موهاے مشڪے رنگش را تا روے شانہ هایش بلند ڪردہ! پیراهن نوڪ مدادے رنگے همراہ شلوار جین آبے تیرہ بہ تن ڪردہ! تا نگاهش بہ روزبہ مے افتد لبخند پر رنگے میزند و دست هایش را از هم باز میڪند! روزبہ بہ سمتش مے رود و مردانہ در آغوشش میڪشد! ساسان بلند مے خندد و در آغوشش روزبہ را میفشارد:روزے خودم! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_دوازدهم /بخش دوم #سوره_ی_دهم #بخش_اول چندبارے در این جمع ها بودہ ام،چرا عادت نمیڪنم؟! چرا باز ناراحت میشوم و حالم بد میشود؟! معدہ ام مے جوشد و حالت تهوع میگیرم،بے اختیار عق میزنم و دستم را مقابل دهانم میگیرم! همہ ے نگاہ ها بہ سمت من بر میگردد،با ایما و اشارہ مے پرسم سرویس بهداشتے ڪجاست! بنفشہ سریع بلند میشود و سرویس بهداشتے را نشانم میدهد. با تمام توان بہ سمت سرویس بهداشتے مے دوم و دوبارہ عق میزنم. سریع در را باز میڪنم و خودم را داخل دستشویے پرت میڪنم! چند بار پشت سر هم عق میزنم،چند تقہ بہ در میخورد! _آیہ جان! خوبے عزیزم؟! صداے روزبہ است ڪہ مے خواندم! شیر آب را باز میڪنم و بلند مے گویم:فڪر نڪنم! نگران میپرسد:میتونم بیام تو؟! صورتم را زیر شیر آب مے گیرم و بریدہ بریدہ جواب میدهم:اَ...الان...مے..ام! صداے ساسان بہ گوش مے رسد:شاید مسوم شدن! روزبہ جدے میگوید:نمیدونم! سپس من را مخاطب قرار میدهد:امروز چے خوردے آیہ؟! نفس عمیقے میڪشم و شیر آب را مے بندم،دستے بہ صورت خیسم میڪشم:خوبم! معدہ ام همچنان در تلاطم است،خوب میدانم این حالتم عصبیست! پوفے میڪنم و با دستمال شروع بہ خشڪ ڪردن صورتم! ڪمے بعد نگاهے بہ خودم در آینہ مے اندازم،رنگم ڪمے پریدہ بہ نظر مے رسد و چشم هایم خشمگین اند! دستے بہ صورتم مے ڪشم و بہ سمت در قدم برمیدارم،دستگیرہ ے در را مے فشارم. در را باز میڪنم و از دستشویے خارج میشوم،روزبہ در چند قدمے ام ایستادہ. نگران نگاهے بہ صورتم مے اندازد و نزدیڪم میشود،چشم هایش را روے چشم هایم تنظیم میڪند. _خوبے؟! چے شد یهو؟! دستم را روے معدہ ام میگذارم و لبخند تصنعے اے تحویلش میدهم:لابد بخاطرہ خورد و خوراڪ دانشجوییہ! امروز ناهار با بچہ ها رفتیم ساندویچ ڪثیف خوردیم! بنفشہ همانطور ڪہ لیوان شیشہ اے بلندے در دست دارد و محتویات داخلش را هم میزند بہ سمتم مے آید. مهربان مے پرسد:بهترے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،لیوان را بہ سمتم مے گیرد. _بخور شاید حالتو جا بیارہ! لیوان را از دستش مے گیرم و تشڪر میڪنم،میخواهم لیوان را بہ سمت دهانم ببرم ڪہ ساسان با شیطنت میگوید:بنفشہ خانم! از خودت نسخہ نپیچ و ندہ دست مردم! شاید چیزے ڪہ میدے براشون خوب نباشہ! بنفشہ پشت چشمے برایش نازڪ میڪند:وا! شربت عسلہ دیگہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_سیزدهم /بخش اول #سوره_ی_دهم #بخش_اول پوزخند غمگینے میزند:تو دوستش دارے،چون برات فایدہ دارہ! فایدہ یا جذابیتشو از دست بدہ علاقہ ت ڪم رنگ میشہ! علاقہ ت ڪہ ڪم رنگ‌ بشہ اون عذاب میڪشہ،درد میڪشہ،ڪنار میڪشہ ڪہ راحت باشے اما هنوزم عاشقتہ! نہ! دوست داشتن براے عاشق ڪافے نیست! برق چشم هایش‌ مے پرند و صدایش رنگ زنگ هشدار مے گیرد! _امیدوارم روزے نرسہ عذاب بڪشم! درد بڪشم‌ و...بعدش ڪنار بڪشم! قلبم مے ریزد... آب دهانم را با شدت فرو میدهم و مسخِ چشمانش میشوم! چشم هایش سرد و بے روحند! نگاهش را از چشمانم مے گیرد و بہ سمت ڪمد میرود،نفسم را آرام بیرون میدهم. در ڪمد را باز میڪند و ڪیف سامسونتش را برمیدارد،دستے بہ موهایم میڪشم و روے تخت مے نشینم. بے هدف نگاهم را بہ ڪمد میدوزم،روزبہ از داخل ڪیفش پاڪت سیگار و فندڪش را بیرون میڪشد. بدون این ڪہ نگاهم ڪند بہ سمت بالڪن میرود! پوفے میڪنم و روے تخت دراز میڪشم،بدون این ڪہ پتو را روے خودم بڪشم طاق باز میخوابم و نگاهم را بہ سقف میدوزم. نمیدانم چند دقیقہ میگذرد ڪہ چشمانم از شدن بغض و خستگے سنگین مے شوند و ڪم ڪم روے هم مے افتند،صداے قدم هاے روزبہ هم نزدیڪ میشود. چشمانم را ڪامل مے بندم... صداے نفس هاے بلندش بہ گوشم مے رسد،چند ثانیہ بعد پتو تا روے گردنم ڪشیدہ میشود... مهربان بود حتے در دلخورے ها... حواسش بود بہ همین چیزهاے بہ ظاهر ڪوچڪ ڪہ اهمیت چندانے نداشتند! حواسش بود ڪہ نباید همین چیزهاے ڪوچڪ را ترڪ ڪرد! نباید لج ڪرد! نباید با ترڪ و ڪنار گذاشتن همین توجہ هاے ڪوچڪ،محبت و حرمت را ڪم رنگ ڪرد،ڪُشت و نابود ڪرد... چیزے ڪہ بہ مرور زمان فراموشش ڪردم.. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ خمیازہ اے میڪشم و چشمانم را باز میڪنم،سرم ڪمے درد میڪند. چشمانم مے سوزند. چشمانم را محڪم روے هم میفشارم،شب نتوانستم خوب بخوابم،خواب و بیدار بودم تا نماز صبح! روزبہ هم راحت نخوابید،مدام نفس عمیق میڪشید و در جایش غلت مے زد! بہ پهلو مے چرخم و نگاهم را بہ روزبہ مے دوزم،دست بہ سینہ خوابش بردہ! چهرہ اش آرام است! رنگ پوستش بہ مهتابے میزند،موهاے مشڪے رنگش روے پیشانے اش لغزیدہ اند و چهرہ اش را با نمڪ تر ڪردہ اند! دوست داشتم موهایش‌ را ڪمے بلند تر از حد معمول ڪند،گاهے مثل الان این ڪار را ڪرد! قلبم برایش پر میڪشد،میخواهم دستم را میان موهایش ببرم ڪہ پشیمان میشوم! از رفتار دیشبم عصبے ام! از خودم! نباید آنطور برخورد میڪردم! ترجیح میدهم از خواب بیدارش نڪنم و برایش صبحانہ ے مفصلے تدارڪ ببینم! با وجود بے حالے و بے حوصلگے،پتو را ڪنار میزنم و بلند میشوم. همانطور ڪہ دم پایے روفرشے هایم را پا میڪنم،خودم را در آینہ نگاہ میڪنم! موهایم پریشان اند و چشم هایم خواب آلود و صورتم رنگ پریدہ! نفسم را بیرون میدهم و آرام بہ سمت در قدم برمیدارم،آرام دستگیرہ ے در را میفشارم و وارد راهرو میشوم. با قدم هاے بلند خودم را بہ آشپزخانہ مے رسانم،سریع ڪترے را برمیدارم و داخلش را پر از آب میڪنم. ڪترے را روے گاز میگذارم،بستہ ے نان تست را از یخچال بیرون میڪشم و نان ها را داخل تستر میگذارم. در یڪے از ڪابینت ها را باز میڪنم و رو میزے اے با طرح چهار خانہ،مخلوطے از رنگ هاے سفید و قرمز بیرون میڪشم! یڪے از رنگ هاے مورد علاقہ ے روزبہ! دوست داشتن میتواند همین شڪلے باشد! همین قدر سادہ! ڪہ حواست بہ ڪوچڪترین علاقہ هایش باشد! ڪہ با زبان بے زبانے بگویے حواست هست! دوستش دارے! مے خواهے اش! با ڪوچڪترین ڪارها! رومیزے را مرتب روے میز ڪوچڪ چوبے دونفرہ مان پهن میڪنم،نگاهے از سر رضایت بہ میز مے اندازم و از آشپزخانہ خارج میشوم. بہ سمت سرویس بهداشتے مے روم و سریع دست و صورتم را مے شویم. آرام و بے سر و صدا در عرض هفت هشت دقیقہ موهایم را شانہ میڪنم و دم اسبے میبندم،ڪمے آرایش هم میڪنم! دوبارہ بہ آشپزخانہ بر مے گردم و مشغول چیدن میز میشوم. قورے چاے را ڪہ روے میز میگذارم صداے شیر آب بلند میشود! متوجہ میشوم روزبہ بیدار شدہ! ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: #لیلی_سلطانی Instagram:Leilysoltani

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_چهاردهم #سوره_ی_دهم #بخش_اول همانطور ڪہ سیبم را گاز میزنم،در خانہ قدم میزنم و جزوہ ام را میخوانم! صبح با انرژے روزبہ را راهے شرڪت ڪردم! دوبارہ با هم جان گرفتیم! باید از در دوستے و عشق وارد میشد! اما دست خودم نبودم گاهے تحملم سر مے آمد و از زبان و حرڪات تندم سرازیر میشد! چند دقیقہ ڪہ میگذرد صداے زنگ در بلند میشود،جزوہ را روے مبل مے اندازم و بہ سمت آیفون قدم برمیدارم. مقابل آیفون ڪہ مے رسم چشم هایم از تعجب گرد میشوند! تصویر ملتهب و عصبے شهاب در صفحہ نقش بستہ! دوبارہ زنگ را مے فشارد،مردد گوشے آیفون را برمیدارم. _بلہ؟! فریاد میڪشد:درو باز ڪن! گیج بہ تصویرش چشم میدوزم،دوبارہ انگشتش را روے زنگ میگذارد و پشت سر هم زنگ را مے فشارد! سریع‌ گوشے آیفون را میگذارم و بہ سمت موبایلم مے دوم! صداے زنگ در قطع نمیشود! موبایل را از روے میز برمیدارم و از حفظ شمارہ ے روزبہ را میگیرم. با استرس لبم را بہ دندان میگیرم و مقابل آیفون مے ایستم. شهاب همان جا ایستادہ و چهرہ اش عصبے تر بہ نظر مے رسد! روزبہ جواب نمیدهد،ڪلافہ موبایل را از گوشم جدا میڪنم و دوبارہ شمارہ اش را میگیرم. باز هم‌ جواب نمیدهد،سریع شمارہ ے شرڪت را میگیرم. چند لحظہ بعد صداے جدے خانم عزتے مے پیچد:سلام! شرڪت نوین سازان بفرمایید! نفس عمیقے میڪشم و مے گویم:سلام! خانم عزتے نیازے هستم! آیہ نیازے! صدایش رنگ مهربانے مے گیرد:حالتون خوبہ خانم نیازے؟! جانم در خدمتم! _مهندس ساجدے شرڪتن؟! میدانستم باید ابهتش را مقابل ڪارمندانش نشڪنم و خودمانے نشوم و نگویم روزبہ! _بلہ! جلسہ دارن! سریع مے گویم:میشہ بهشون بگید با من تماس بگیرن! ڪار فورے دارم! چند لحظہ مڪث میڪند و سپس میگوید:جلسہ تازہ شروع شدہ ولے چشم! بعد از تشڪر و خداحافظے ڪردن تماس را قطع میڪنم. شهاب از زنگ زدن دست برداشتہ اما هنوز از جلوے در تڪان نخوردہ! دلم آشوب میشود! حس میڪنم اتفاق بدے افتادہ! بیست دقیقہ میگذرد،خبرے از روزبہ نمیشود! پوفے میڪنم و موبایل را در دستم میفشارم،میخواهم براے تعویض لباس بہ سمت اتاق قدم بردارم ڪہ موبایلم زنگ میخورد. بدون معطلے جواب میدهم:الو روزبہ! خانم عزتے چقدر دیر بهت خبر داد! صداے پر انرژے اش مے پیچد:علیڪ سلام! ممنون عزیزم! شمام خستہ نباشے! بے اختیار لبخند میزنم:سلام! جدے مے گوید:جانم؟! خانم عزتے گفت ڪار فورے دارے! سریع مے گویم:شهاب! _شهاب چے؟! بہ تصویرش ڪہ در آیفون نقش بستہ خیرہ میشوم. _نیم ساعتہ اومدہ جلوے در وایسادہ و عصبے زنگ درو میزنہ! _یعنے چے؟! دستے بہ موهایم میڪشم:نمیدونم بہ خدا! تو شرڪت اتفاقے افتادہ؟! سریع مے گوید:نہ! درو باز نڪن الان خودمو میرسونم! تاڪید میڪنم آیہ! نہ درو باز میڪنے نہ جوابشو میدے! همراہ سرم زبانم را تڪان میدهم:باشہ! منتظرم! تماس را قطع میڪنم و بہ سمت اتاق میروم،بلوز و شلوارم را با دامن و سارافونے زرشڪے رنگ تعویض میڪنم. شالے هم رنگ سارافون و دامن،روے سرم مے اندازم و چادر رنگے ام را روے ساعدم جاے میدهم. همانطور ڪہ در دل آیت الڪرسے میخوانم بہ پذیرایے برمیگردم. صداے زنگ در بلند میشود،آب دهانم را فرو میدهم. چهرہ ے شهاب را مے بینم،مشتے بہ آیفون مے ڪوبد و عقب مے رود! زمزمہ میڪنم:خدا بہ خیر ڪنہ! از مقابل آیفون دور میشوم و بہ سمت پنجرہ مے روم،پردہ را ڪمے ڪنار میڪشم و نگاهم را بہ داخل ڪوچہ میدوزم‌. دل توے دلم نیست! ڪمے بعد ماشین روزبہ را مے بینم ڪہ وارد ڪوچہ میشود،نفس راحتے میڪشم. ماشین را مقابل درب خانہ پارڪ میڪند و پیادہ میشود،همین ڪہ نگاہ شهاب بہ روزبہ مے افتد بہ سمتش مے رود و عصبے چیزهایے مے گوید! با دیدن روزبہ جرات مے گیرم و سریع چادرم را روے سرم مے اندازم. میترسم بحثشان بشود و شهاب دیوانہ بلایے بر سرش بیاورد! از او بعید نیست! با عجلہ از خانہ خارج میشوم و بیخیال آسانسور میشوم. پلہ ها را یڪے دو تا میڪنم و خودم را بہ حیاط مے رسانم،نفس نفس زنان در ڪوچہ را باز میڪنم. روزبہ ڪنار ماشینش ایستادہ و شهاب پشت بہ من،جملات نامفهومے مے گوید! نفس عمیقے میڪشم و مے پرسم:چے شدہ روزبہ؟! نگاہ روزبہ بہ سمت من روانہ میشود و شهاب بہ سمتم بر مے گردد. سرے تڪان میدهد و نگاہ خشمگینے نثار شهاب میڪند. ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_پانزدهم #سوره_ی_یازدهم #بخش_اول بے رمق سعے میڪنم پلڪانم را از هم باز ڪنم،صداهاے نامفهومے بہ گوشم میخورد! آخے میگویم و چند بار پشت سر هم پلڪ میزنم،نور ڪم سویے بہ چشمانم میخورد و باعث میشود دوبارہ چشمانم را ببندم! چند ثانیہ بعد چشمانم را نیمہ،باز میڪنم. صداها واضح میشود! _خانم دڪتر رضایے! خانم دڪتر رضایے! بہ بخش پذیرش! نگاهے بہ اطرافم مے اندازم،روے تختے فلزے دراز ڪشیدہ ام و ملحفہ ے صورتے اے ڪہ رنگ و رویش رفتہ تا نزدیڪ گردنم ڪشیدہ شدہ. دو طرفم را پردہ هاے لیمویے رنگ گرفتہ اند و صداے آہ و نالہ از پشت پردہ ها بہ گوش مے رسد. میخواهم دستم را بلند ڪنم ڪہ نگاهم بہ سوزن سرم مے افتد،نفس عمیقے میڪشم و حرڪتے نمیڪنم. صحنہ ها دوبارہ در ذهنم جان مے گیرند،آن دخترڪ و نالہ هایش! همسرش مدافع حرم بودہ! شهید شدہ! پوفے میڪنم و سعے میڪنم دیگر براے خودم یادآورے نڪنم! با صداے روزبہ بہ خودم مے آیم:آیہ! نگاهم را بہ رو بہ رو میدوزم،روزبہ با چهرہ اے درهم در چند قدمے تختم ایستادہ. موهایش ڪمے آشفتہ شدہ اند،حتم دارم از بس با موهایش ڪلنجار رفتہ بہ هم ریختہ اند! چهرہ اش ڪمے ناراحت بہ نظر مے رسد و چشمانش سرد! متعجب مے پرسم:خوبے؟! فاصلہ را ڪم میڪند و مقابلم مے ایستد،جدے مے گوید:باید این سوالو من از تو بپرسم! خوبے؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:آرہ! اصلا احساس ضعف نمیڪردم نمیدونم چرا یهو فشارم افتاد! پوزخندے میزند:آرہ! یهو فشارت خیلے بد افتاد! از لحن و ڪنایہ اش جا میخورم‌! پیشانے ام را بالا میدهم:روزبہ! چیزے شدہ؟! بدون این ڪہ نگاهم ڪند جواب میدهد:نہ! چے باید بشہ؟! شانہ اے بالا مے اندازم:آخہ...لحنت یہ جوریہ! انگار ناراحتے! نگاهش را بہ سرم مے دوزد و ڪتش را ڪنار پایم میگذارد:سرمت دارہ تموم میشہ،برم پرستارو صدا ڪنم! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ با قدم هاے بلند از تخت دور میشود،هاج و واج بہ نقطہ اے ڪہ روزبہ تا چند ثانیہ پیش در آن ایستادہ بود خیرہ میشوم! ڪمے بعد روزبہ بہ همراہ پرستار باز مے گردد،پرستار سوزن سرم را میڪشد و مے رود. روزبہ در سڪوت ڪمڪ ڪرد از روے تخت بلند بشوم و چادرم را سر ڪنم. هر چہ مے پرسیدم چہ اتفاقے افتادہ شانہ اے بالا مے انداخت و جواب سر بالا میداد! رفتارش بہ ڪل تغییر ڪردہ بود! جانم یخ بست از سردے اش! از اتاقے ڪہ در آن بودم خارج شدیم و بہ سمت اتاق آرزو راہ افتادیم. مقابل در ڪہ رسیدیم چند تقہ بہ در زدم،صداے شیرین خانم بلند شد:بفرمایید! نگاهے بہ روزبہ مے اندازم و مردد در را باز میڪنم،همانطور ڪہ وارد اتاق میشوم میگویم:سلام! شیرین خانم سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و زمزمہ وار جواب میدهد:سلام! بفرمایید! شهاب دست بہ سینہ گوشہ ے اتاق ایستادہ و عصبے پاهاش را تڪان میدهد! روزبہ پشت سرم وارد میشود و در را مے بندد،آرزو سریع بہ سمتم سر بر مے گرداند و مے گوید:آیہ! شیرین خانم چپ چپ‌ نگاهش میڪند،در دل مے گویم: "چرا چپ‌ چپ نگاش میڪنے؟! مگہ متوجہ میشہ؟!" لبخند تصنعے اے رو لبم جاے میدهم و بہ سمت تخت قدم برمیدارم،همانطور ڪہ دست ظریفش را مے گیرم مے گویم:سلام عزیزم! خوبے؟! آرام سرش را تڪان میدهد،مردمڪ هاے قهوہ اے چشمانش بہ نقطہ اے نا معلوم دوختہ شدہ اند و گاهے حرڪت مے ڪنند. آرزو دستم را مے فشارد:تو چرا حالت بد شدہ بود؟! نگرانت بودم! مے خندد و ادامہ میدهد:حتما بخاطرہ من! لبخند ڪم رنگے میزنم:شاید! خودت خوبے؟! آسیب جدے ڪہ ندیدے؟! نچے میڪند و عصبے مے گوید:اما امشب باید اینجا بمونم! مے خندم:حقتہ! سزاے دختر حرف گوش نڪن اذیت شدنہ! لب هایش را غنچہ میڪند و با لحنے لوس مے گوید:دستت درد نڪنہ دیگہ! نگاهم را بہ شیرین خانم مے دوزم و آرام مے گویم:میخواید من امشب پیش آرزو بمونم؟ همانطور ڪہ ملحفہ را روے آرزو مرتب میڪند جواب میدهد:خیلے ممنون! خودم هستم! سرے تڪان میدهم:هر طور راحتید! اگہ ڪارے پیش اومد باهام تماس بگیرید! جوابے نمیدهد،روزبہ ڪنارم مے ایستد:دیگہ باید بریم! باشہ اے مے گویم و دست آرزو را مے فشارم. _هرڪارے داشتے بهم زنگ بزن! میام بهت سر میزنم فسقل! گرم دستم را مے فشارد:چشم آبجے بزرگہ! قلبم یڪ جورے میشود،بے اختیار خم میشوم و گونہ اش را عمیق مے بوسم. سپس صاف مے ایستم و مے گویم:مراقب خودت باش! بعدا باید مفصل باهم صحبت ڪنیم! سرے تڪان میدهد و دست آزادش را بہ نشانہ ے خداحافظے بالا مے آورد. دستش را رها میڪنم،بعد از خداحافظے اے سرد و خشڪ از شیرین خانم و شهاب همراہ روزبہ از بیمارستان خارج میشویم‌. همین ڪہ پایم را از بیمارستان بیرون میگذارم نفس عمیقے میڪشم و مے گویم:آخیش! چقدر از محیط بیمارستان بدم میاد! روزبہ بدون توجہ بہ من بہ سمت ماشین در خیابان راہ مے افتد. ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_و_شانزدهم /بخش اول #سورہ_ے_یازدهم #بخش_اول بے اختیار میگویم:هادے نَمُردہ! شهید شدہ! شهید زندہ ست! بہ وضوح دیدم جان از چشمانش رفت... سورہ ے یازدهم نازل شد،آغازِ فاصلہ... مات و مبهوت‌ نگاهم میڪند و سرش را تڪان میدهد:پس هنوز برات زندہ س! چشمانم را میبندم و نفس عمیقے میڪشم،چند ثانیہ بعد چشمانم را باز میڪنم و میگویم:اشتباہ برداشت ڪردے! منظورم این بود طبق اعتقادات من بین مرگ و شهادت فرق هست! همین روزبہ! همین! تڪانے بہ گردنش میدهد ڪہ صداے شڪستن استخوان هایش بلند میشود! سیاهے چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد. _امیدوارم همینطورے باشہ! دستے بہ صورتش میڪشد و ادامہ میدهد:بهترہ برم بخوابم بعدا حرف بزنیم! نمیخوام... حرفش را ادامہ نمیدهد و بہ سمت اتاق خواب راہ مے افتد. آب دهانم را فرو میدهم و عقب گرد میڪنم،خودم را روے مبل تڪ نفرہ اے پرت میڪنم و چشمانم را مے بندم. ذهنم آشفتہ شدہ،از دیدن آن صحنہ در بیمارستان تا رفتار روزبہ! خودم را روے مبل جمع میڪنم،نمیدانم این بغض لعنتے چہ از جانم میخواهد؟! دوبارہ صداے هق هق هاے آن دخترڪ در سرم مے پیچد،با هر دو دست سرم را مے گیرم و نالہ میڪنم:اے خدا! نہ! جوابے ڪہ مے شنوم باز صداے هق هق است!‌صداے هق هق هاے چهار سال و نیم قبل خودم! با هر دو دست سرم را مے فشارم،نمیدانم چہ مرگم شدہ! چشمانم را ڪہ از هم باز میڪنم،هادے را مقابلم مے بینم! مات و مبهوت نگاهش میڪنم!‌ مقابلم ایستادہ با همان لباس نظامے! بغضم راہ پیدا میڪند و بہ چشمانم سرایت میڪند،تصویرش تار میشود،چشمانم مے سوزند. قطرات اشڪ بارش مے گیرند،تصویرش محو میشود! مے ترسم،از حرف هاے روزبہ مے ترسم!‌ از این ڪہ حق با او باشد! از این ڪہ ندانستہ روحم در گذشتہ ماندگار شدہ باشد و حالا با یڪ تلنگر از هم پاشیدہ! نفس عمیقے میڪشم و آب دهانم را فرو میدهم،از روے مبل بلند میشوم و بہ سمت سرویس بهداشتے میروم. صداے باز و بستہ شدن در اتاق خواب مے آید،براے این ڪہ چشمان اشڪ آلودم را نبیند خودم را داخل سرویس پرت و در را قفل میڪنم! مقابل روشویے مے ایستم و آب سرد را باز میڪنم،همانطور ڪہ بہ خودم در آینہ زل زدہ ام مشتے آب برمیدارم و روے صورتم مے پاشم. حالم ڪمے جا مے آید،صداهاے نامفهومے از پذیرایے بہ گوش مے رسد. بے توجہ سرم را زیر آب میبرم و چشمانم را مے بندم،قطرات سرد آب روے صورتم مے لغزند و خودشان را بہ زیر گردنم مے رسانند. چند تقہ بہ در میخورد و سپس صداے روزبہ مے آید:آیہ! جوابے نمیدهم،ناے حرف زدن ندارم! سڪوتم را ڪہ مے بیند مے گوید:یڪم زیادہ روے ڪردم میدونم! معذرت میخوام عزیزم الڪے حساس شدم! نمیدانم چرا با این جملہ اش دوبارہ بغضم پر رنگ میشود و اشڪ بہ چشمانم هجوم مے آورد! دو تقہ بہ در میزند و مردد مے پرسد:قهرے؟! باز جوابے نمیدهم،چند ثانیہ بعد دستگیرہ ے در را بالا و پایین میڪند. چند بار این ڪار تڪرار میڪند،وقتے مے بیند در قفل است دوبارہ چند تقہ بہ در میزند و صدایش رنگ نگرانے مے گیرد:صدامو میشنوے؟! چرا درو قفل ڪردے؟! سرم را از زیر آب بیرون مے آورم و نفس عمیقے میڪشم،روزبہ همچنان مشغول ڪلنجار رفتن با در و صدا زدن من است! شیر آب را ڪہ مے بندم مڪث میڪند،حولہ ے ڪوچڪ سفید رنگے ڪہ گل هاے برجستہ ے شیرے و ڪرم رنگ دارد را برمیدارم و روے صورتم میڪشم. آرام مے گویم:الان میام! نفسش را بیرون میدهد:چرا درو قفل ڪردے؟! موهایم ڪمے خیس شدہ،بے توجہ حولہ را سر جایش برمیگردانم و مقابل در مے ایستم. مردد در را باز میڪنم،روزبہ با چهرہ اے درهم مقابلم ایستادہ. دستے بہ صورت نم دارم میڪشم و سرفہ اے میڪنم،سیاهے چشمانش آزارم میدهند! خبرے از آن دو جفت سیاهے سرد و ترسناڪے ڪہ روز اول دیدم نیست! جایشان را بہ دو چشم عاشق دادہ اند! یڪ لحظہ دلم تنگ میشود،براے آن روزبہ مغرور و سرد و نچسب! براے روزبهے ڪہ درگیر آیہ نشدہ بود! براے آیہ اے ڪہ از عالم و آدم بریدہ بود و ڪارے بہ ڪار ڪسے نداشت! نفس عمیقے میڪشد:خوبے؟ ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_شانزدهم /بخش دوم #بخش_اول نمیدانم حسے ڪہ درونم‌ رخنہ ڪردہ شوق است یا استرس؟! هرچہ ڪہ هست تنم را سرد و دلم را آشوب ڪردہ! بعد از پنج سال میخواهم ببینمش! سرفہ اے میڪنم و مقابل آینہ با عجلہ روسرے مشڪے رنگم‌ را مدل لبنانے مے بندم. بہ تصویر خودم در آینہ چشم میدوزم،بہ صورت تڪیدہ و بے رنگ و رویم! بہ آن دو چالہ ے قهوہ اے رنگ ڪہ زیر چشمانم جا خوش ڪردہ اند! بہ مردہ اے ڪہ نفس میڪشد! بہ تڪہ هاے آیہ اے ڪہ بعد از روزبہ بہ جا ماندہ... دلم میخواهد مشتے نثار آینہ ڪنم و تصویر این آیہ را نبینم! مشتم تا میانہ ے راہ مے رود و عقب گرد مے ڪند! نفس عمیقے میڪشم و بہ سمت تخت قدم برمیدارم،چادرم‌ را برمیدارم و روے سرم مے اندازم. صداے مادرم از پذیرایے بہ گوش مے رسد:آیہ! زنگ زدم آژانس! حاضرے؟! بلند جواب میدهم:آرہ! ڪیف دستے ام را برمیدارم و از اتاق خارج میشوم. مادرم روے مبل نشستہ و ڪتابے در دست گرفتہ،همانطور ڪہ ڪتاب را ورق مے زند مے گوید:بہ سلامتے ڪجا؟! مُرددم چیزے بگویم! آرام لب میزنم:هوا خورے! نگاهش را از ڪتاب میگیرد و سر بلند میڪند،نگاہ نافذش در نگاهم گرہ میخورد. _تصمیم نگرفتے برے سر خاڪ روزبہ؟! این را ڪہ مے گوید پشتم تیر میڪشد! هنوز رفتنش برایم قابل باور نیست یا حداقل خودم را گول میزنم! میدانم اگر مزارش را ببینم چیزے از وجودم‌ باقے نمے ماند! حتما مے میرم! حتما! منے ڪہ عشق نوشڪفتہ ے هجدہ سالگے ام مقابل دیدگانم دفن شد و نیمے از قلبم را با خودش برد و دوام آوردم،طاقت این را ندارم ڪہ باور ڪنم روزبہ نیست! دیر فهمیدم،روزبہ آن نیمہ ے زیر خاڪ دفن شدہ ے قلبم را برگرداند! با رفتن روزبہ،قلبم ڪہ نہ پشتم شڪست! شڪستہ شدن پشت،سخت تر از قلب است! دیگر نمے توانے قامت راست ڪنے! روزبہ پشتِ من بود! جبرانِ تمام انسان ها و احساساتے ڪہ در زندگے ام نداشتم! سرم‌ را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و با صدایے خفہ جواب میدهم:نہ! میخواهم رو برگردانم ڪہ صداے مادرم مانع میشود‌. _تا ڪے میخواے ڪنج این خونہ بشینے و خودتو گول بزنے؟! شیش هفت ماہ گذشتہ عزیزِ من! صداے زنگ در بلند میشود،سریع مے گویم:خدافظ! صداے آہ ڪشیدن مادرم را مے شنوم،با قدم هاے بلند خودم را بہ حیاط مے رسانم. با عجلہ ڪفش هایم را بہ پا میڪنم و بہ سمت در مے روم. در را باز میڪنم،تاڪسے زرد رنگے مقابل در پارڪ ڪردہ. رانندہ ڪہ پسر جوانیست نگاهم میڪند و مے پرسد:شما ماشین میخواستید؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم،در ماشین را باز میڪنم و سوار میشوم. ماشین حرڪت میڪند،دیگر دلم نمیخواهد گذشتہ ها را مرور ڪنم! دلم میخواهد روزبہ در من بماند! همانطور خوب! همانطور ڪہ خوشبخت بودیم! نفس عمیقے میڪشم و انگشتانم را درهم قفل میڪنم. بعد از پنج سال میخواهم خواهرم را ببینم! خواهرے ڪہ بہ یڪ بارہ رهایمان ڪرد! با تجسم چهرہ ے نورا،لبخند ڪم جانے روے لب هایم مے نشیند. دستے بہ شڪم برآمدہ ام میڪشم و زمزمہ وار میگویم:توام دل تو دلت نیست خالہ تو ببینے؟! لگد آرامے نثار شڪمم میڪند،لبخندم عمیق تر میشود! تنها نشانہ ے حیات در وجودِ من همین موجود ڪوچڪ است! یادگارے اے ڪہ از روزبہ بہ جا ماندہ... 🌺 🌺 🌺 🌺 🌺 🌺 ماشین مقابل ڪافہ متوقف میشود،ضربان قلبم بالا مے رود! با هیجان،سریع ڪرایہ را حساب میڪنم و پیادہ میشوم. نگاهے بہ داخل ڪافہ مے اندازم و نفسم را بیرون میدهم! در چوبے و سفید ڪافہ باز و بستہ میشود و دختر جوانے از ڪافہ خارج. پایم را روے اولین پلہ میگذارم و از ڪنار گلدان هاے شمعدانے عبور میڪنم. دستانم ڪمے لرز دارند،در را هل میدهم و وارد میشوم. ڪافہ اے نسبتا شلوغ است! رنگ سفید و لیمویے دیوارها بہ انسان آرامش میدهد! همہ ے دیوارها خالے و خلوت از هر تزئینے ست بہ جز دیوار سمت چپم ڪہ تابلوهاے نقاشے بزرگ و ڪوچڪے تزئینش ڪردہ اند! میزهاے دایرہ اے شڪل سفید و لیمویے با صندلے هاے هم رنگشان،در فاصلہ اے ڪم ڪنار هم جا خوش ڪردہ اند. نگاهم را میان جمعیت مے گردانم و آب دهانم را فرو میدهم. چشمم فردے آشنا را مے بیند! نورا! روسرے سبزے همراہ با مانتویے مشڪے رنگ بہ تن ڪردہ. زیباتر از چند سال قبل بہ نظر مے آید! نگاهِ او هم بہ سمت در است! همین ڪہ من را مے بیند مے ایستد. حلقہ ے اشڪ مردمڪ چشمانم را احاطہ میڪند،لبانم مے لرزند و قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد! با قدم هایے سست بہ سمتش مے روم،او هم چند قدم بہ سمتم برمیدارد. نمیفهمم ڪے در آغوش‌ هم جاے میگیریم! اشڪ هایم شدت میگیرند،صداے لرزان و خندان نورا ڪنار گوشم مے پیچد. _تو ڪے انقدر بزرگ شدے فسقل؟! نمیتوانم جوابے بدهم،آرام ڪمرم را نوازش میڪند. ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسنده و منبع مورد رضایت است👉

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_صد_و_هفدهم #سوره_یازدهم #بخش_اول پلہ ها را یڪے دوتا میڪنم و وارد حیاط دانشڪدہ میشوم،خبرے از سارہ نیست! تنها بہ سمت در اصلے راہ مے افتم،نسیم گوشہ ے چادرم را بہ دست میگیرد و تڪان میدهد. همانطور ڪہ قدم برمیدارم سعے میڪنم چادرم را مرتب ڪنم. هواے اسفند ماہ بهارے شدہ،همہ در تڪاپوے عید و سال نو هستند. نزدیڪ در ورودے میرسم،یڪ سال و نیم از ازدواج من و روزبہ گذشتہ و در آستانہ ے بیست و سہ سالگے ام! نسیم دستش را روے صورتم میڪشد و ڪمے از تب درونے ام مے ڪاهد! چند روزیست روزبہ سرسنگین شدہ! روزهاے آرام و عاشقانہ جایشان را بہ بحث ها و ڪشمڪش هاے هر روزہ دادہ اند! بحث هایے ڪہ من راہ مے اندازم و روزبہ سعے میڪند ڪوتاہ بیاید! اگر خیلے برایش سنگین باشد مثل این چند روز قهر میڪند! مدت زیادے نگذشتہ اما... اما حس میڪنم ڪنار آمدن با عقاید روزبہ آنطور ڪہ فڪر میڪردم راحت نیست! دلم از نماز خواندن هاے فُرادا و روزہ گرفتن هاے تنهایے خستہ شدہ! رفتن بہ مسجد و هیات تنهایے بہ جانم نمے چسبد! نزدیڪ خانہ مسجد یا حسینیہ نیست و مجبورم براے مناسبت ها و نماز جماعت بہ یڪے از مساجد اطراف بروم. شب هاے قدر را در خانہ سر ڪردم! روزبہ خستہ بود و نمیتوانست همراہ من بیدار بماند! از طرفے مناسب نمیدانست نصفہ شب تنها رفت و آمد ڪنم! چقدر ماہ رمضان آن سال دلم گرفت! دهہ ے اول ماہ محرم هم دو روز درمیان بہ هیات رسیدم! روزبہ حال و علاقہ ے همراهے هم را نداشت! چند روز قبل سر رفتن بہ سفر زیارتے بحثمان شد! از روزبہ خواستم عید امسال را بہ ڪربلا برویم و بهانہ آورد! آخر سر هم گفت برایم بلیط و ویزا میگیرد ڪہ همراہ مادر و پدرم بروم! لجم گرفت! داشت خودش را ڪنار میڪشید! دلم میخواست همراہ او بروم! لجبازے و پافشارے هایم شروع شد. بحثمان ڪمے بالا گرفت و قهر ڪردیم! در این بین رفت و آمد دوستانش و همسران بے حجابشان ڪہ مقابل روزبہ مے نشستند و خیلے راحت برخورد مے ڪردند و باهم دست میدادند بیشتر آزارم میداد. سر این مسئلہ رفت و آمدهایمان با دوستان روزبہ ڪمتر شدہ بود،دیگر بہ هیچ عنوان دوستانش را بہ خانہ ے مان دعوت نمیڪرد و سعے داشت تا حد امڪان بہ خانہ ے دوستانش نرویم! دلگیرے را در چشمانش مے دیدم اما زبان باز نمیڪرد! فقط اگر من بحث را شروع میڪردم سعے میڪرد جوابم را ندهد یا جواب ڪوتاهے بدهد و بحث را تمام ڪند. بے اختیار بغض گلویم را مے فشارد،دوستش دارم و اعتقاداتش برایم عذاب آور است! دوستم دارد و رفتار و اعتقاداتم عذابش میدهد! چندبار سعے ڪردم بہ سمت اعتقادات خودم بڪشانمش اما بچہ ے دو سالہ نبود ڪہ متوجہ نشود و دنبالم بیاید! سے و چهار سال با این اعتقادات بزرگ شدہ بود! بہ قول سمانہ ازدواج تعمیرگاہ نبود ڪہ بتوانم هرطور ڪہ دوست دارم روزبہ را براے خودم تعمیر و درست ڪنم. تا متوجہ نیتم میشد سریع عقب میڪشید و محترمانہ میخواست بہ ڪارے ڪہ دوست ندارد و اعتقادش نیست مجابش نڪنم! از دانشگاہ خارج میشوم،نگاهم را در اطراف مے چرخانم. خبرے از روزبہ نیست! همیشہ سعے میڪرد بہ نحوے بهانہ ے آشتے را جور ڪند. فڪر میڪردم امروز براے آشتے بہ دنبالم بیاید اما انگار سفت و سخت میخواهد ڪہ بہ خیال خودش تنبیهم ڪند! دندان هایم را روے هم مے فشارم و با حرص قدم برمیدارم‌. خواہ ناخواہ برایم توقع شدہ بود آن ڪسے ڪہ همیشہ باید معذرت خواهے ڪند و ڪوتاہ بیاید روزبہ است! حالا این برخوردش براے ادامہ ے قهر و لجبازے جرے ترم میڪرد! شاید فهمیدہ بود بدعادتم ڪردہ و میخواست این عادت را ترڪ ڪنم! هرچہ بود نمیفهیدم! همان روزبہ مهربان و حرف گوش ڪنم را میخواستم! خلافِ این روزبہ برایم قابل قبول نبود! ڪنار ایستگاہ اتوبوس مے ایستم و نگاهم را بہ خیابان میدوزم. 🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺🌺 از آسانسور پیادہ میشوم و نفس راحتے میڪشم،همین ڪہ بہ سمت خانہ راہ مے افتم در واحد چهاردہ باز میشود و نسرین همسایہ ے جدیدمان در چهارچوب در ظاهر. لبخند ڪم جانے میزنم و سلام میڪنم،با گشادہ رویے جوابم را میدهد و از خانہ خارج میشود. همانطور ڪہ بہ سمت آسانسور مے رود با خندہ مے گوید:شما و آقاے مهندس هنوز خیال ندارید یہ صفایے بہ خونہ ے خودتون و ما بدید؟ متعجب نگاهش میڪنم و مے گویم:متوجہ نشدم! بلند قهقهہ میزند:منظورم بچہ س! لبخندم پر رنگ‌ تر میشود:هنوز ڪہ زودہ! سرے تڪان میدهد:آرہ! دیشب داشتم با مهرداد حرف میزدم بخاطرہ سوء سابقہ ش نمیتونیم از پرورشگاہ براے گرفتن بچہ اقدام ڪنیم. ✍نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• 👈ڪپے تنها با ذڪر نام نویسندہ و منبع مورد رضایت است👉