صبح عاشوراے مهدے(؏ـج)
🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 موهاے لختم را پشت گوشم مے اندازم و با دقت مشغول ریختن قهوہ در فنجان ها میشوم،صداے موسیقے ملایمے در پذیرایے و آشپزخانہ پیچیدہ. سینے را برمیدارم و با احتیاط از آشپزخانہ خارج میشوم،روزبہ روے مبل نشستہ و سخت مشغول مطالعہ ے ڪتاب است. لبخندے مهمان لب هایم میڪنم و نزدیڪش میشوم،همانطور ڪہ مقابلش خم میشوم مے گویم:بفرمایید آقا! سریع سرش را بلند میڪند و‌ نگاهش را بہ صورتم مے دوزد،بعد از ڪمے مڪث نگاهش روے فنجان هاے قهوہ ثابت میشود. نشانڪ را لاے ڪتاب میگذارد و ڪتاب را مے بندد،همانطور ڪہ یڪے از فنجان ها را برمیدارد مے گوید:خیلے ممنون ڪدبانو! سینے را روے میز میگذارم و ڪنارش مے نشینم،همانطور ڪہ فنجان را برمیدارم مے گویم:چہ ڪتابے میخونے؟! ڪمے از قهوہ اش‌ مے نوشد:فلسفیہ! ابروهایم را بالا میدهم:قشنگہ؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،نگاهے بہ جلد ڪتاب مے اندازم و مے پرسم:مزاحم مطالعہ ت شدم؟! بلند قهقهہ میزند،همانطور ڪہ مے خندد دستش را دور شانہ ام مے پیچد و مے گوید:چرا بعضے وقتا تعارفے میشے دختر؟! شانہ اے بالا مے اندازم:فقط سوال پرسیدم! ڪمے از قهوہ ام مے نوشم،چشم هاے بشاشش را بہ چشم هایم مے دوزد:خب! بگو! _چے بگم؟! لبخند میزند:هرچے دوست دارے! پیشانے ام را بالا میدهم:نمیترسے؟! ڪنجڪاو نگاهم میڪند:از چے؟! _از اینڪہ پر حرفے ڪنم؟! جدے نگاهم میڪند:من از روزے میترسم ڪہ حرفے براے زدن براے من نداشتہ باشے! متفڪر نگاهش میڪنم،فنجان را روے سینے میگذارد. پاهایم را روے میز دراز میڪنم و با شیطنت بہ روزبہ خیرہ میشوم:اولین بار ڪے احساس ڪردے دوستم دارے؟! بے معطلے جواب میدهد:همون روزے ڪہ اومدم جلوے دانشگاہ و برات گل آوردم! متعجب نگاهش میڪنم:یعنے قبلش دوستم نداشتے؟! لبخند پر محبتے نثارم میڪند:قبلش فڪر میڪردم بهت عادت ڪردم! روزاے آخرے ڪہ شرڪت بودے دلم نمیخواست برے! روز آخرم نتونستم دووم بیارم و اون حرفا رو زدم! بعد از اینڪہ رفتے دلتنگیام بیشتر شد! بہ این جا ڪہ مے رسد آرام مے خندد و ادامہ میدهد:میتونے از خانم عزتے و بچہ هاے شرڪت بپرسے چہ بلاهایے سرشون آوردم! بے اختیار لبخند میزنم و لبم را از هیجان مے گزم! دستے بہ موهایم میڪشم و مے گویم:ازت ممنونم! یڪ تاے ابرویش را بالا میدهد:بابتہ؟! لبخند دندان نمایے نثارش میڪنم:براے این ڪہ پافشارے ڪردے و موندے! سپس سرم را روے شانہ اش مے گذارم و نفس عمیقے میڪشم،عطرش در بینے ام مے پیچد و‌ حالم را بهتر میڪند،فشار دستش بیشتر میشود. آرام و با جان مے خواندم:آیہ! از جان و دل جواب میدهم:جانِ آیہ؟! بوسہ ے عمیقے روے موهایم مے نشاند! _میخوام بدونے من فقط شوهرت نیستم! همہ ڪستم! رفیقتم! دوستتم! دوست پسرتم! پدرتم! برادرتم! شوهرتم! گاهے ام پسر ڪوچولوتم! ڪمے سرم را بلند میڪنم و بہ صورتش چشم مے دوزم:اونوقت منم باید یہ تنہ رفیق و دوست و دوست دختر و مادر و خواهر و زنت باشم؟! با شیطنت نگاهم میڪند و سرش را همراہ زبانش تڪان میدهد:تو یہ تنہ همہ ے زندگیمے! چشم هاے ملتهبم را بہ چشم هاے آرامش مے دوزم:بار اول ڪہ همو دیدیم یادتہ؟! لبش را بہ دندان میگیرد:اوهوم! _اون روز از چشمات ترسیدم! ابروهایش را بالا میدهد:انقدر وحشتناڪ بودم؟! مے خندم:نہ دیونہ! انگار دلم میدونست یہ روزے...یہ روزے قرارہ همین چشما بے تابش ڪنن! تو چے؟! اون روز بهم تیڪہ انداختیا! سریع دستش را روے چشم هایش میگذارد:العفو آیہ! العفو! واقعا اون روز عصبے و بہ هم ریختہ بودم! ڪمے بعد دستش‌ را پایین مے آورد و با حالت عجیبے نگاهم میڪند،چشم هایش برق مے زنند! برق شیطنت! صاف مے نشینم و مے پرسم:چے تو فڪرتہ مهندس؟! چرا اونطورے زل زدے بہ من؟! جدے مے گوید:پایہ اے بریم یڪم دیونگے ڪنیم؟! متعجب نگاهش میڪنم،ادامہ میدهد:لباساتو بپوش بریم بیرون! نگاهم را بہ ساعت مے دوزم ڪہ دہ و نیم شب را نشان میدهند! _ڪجا بریم اونم تو این بارون؟! همانطور ڪہ از روے مبل بلند میشود مے گوید:میریم قدم بزنیم بدون چتر! هاج و واج نگاهش میڪنم،لبخند پهنے تحویلم میدهد:چرا نشستے؟! از روے مبل بلند میشوم و با ذوق نگاهش میڪنم:دو سوتہ آمادہ میشم! سپس همراہ روزبہ بہ سمت اتاق مے دوم! در عرض یڪ ربع آمادہ میشویم و از خانہ خارج،با ذوق بہ آسمان نگاہ میڪنم. بہ اواسط فروردین ماہ رسیدہ ایم و آسمان بدون وقفہ مے بارد! شدت باران بیشتر میشود،روزبہ محڪم دستم را گرفتہ و آرام قدم برمیدارد. ادامه دارد... 🍃🍃🍃🍃 ✍نویسنده: Instagram:Leilysoltani
170 مشاهده