بند چهارم از حدیث۴ درباره قبض روح مومن
پس هنگامی که قیامت صیحه برکشد از قبرش بیرون آید با شرمگاهی پوشیده، و دلی آرام، در حالی که به وی امن و امان داده شده و به رضوان و روح و ریحان و خیرات حسان بشارت داده شده است. پس آن دو فرشته ای که همراه او در زندگی دنیا بودند به استقبالش آیند و خاک را از صورت و سرش کنار زنند و از او جدا نشوند و به او بشارت دهند و امیدوارش کنند و برایش گشایش حاصل کنند و هرگاه چیزی از امور ترسناک قیامت به سراغش آید به او بگویند: ای ولیّ خدا! امروز نه ترسی برای تو باشد و نه غم و اندوهی؛ ما همان کسانی هستیم که ولایت و سرپرستی عمل تو را در زندگی دنیا برعهده داشتیم و امروز اولیای تو درآخرت هستیم؛ (اشاره به آیات: إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاَّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتي كُنْتُمْ تُوعَدُون؛ نَحْنُ أَوْلِياؤُكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ وَ لَكُمْ فيها ما تَشْتَهي أَنْفُسُكُمْ وَ لَكُمْ فيها ما تَدَّعُون؛ فصلت/۳۰-۳۱) بنگر که این «آن بهشتی است که شما به خاطر آن که انجام دادهاید به ارث می برید» (زخرف/۷۲)
پس در سایه عرش قرار میگیرد و خداوند او را نزدیک میکند تا بین او و خدایش حجابی از نور بماند؛ پس به او میفرماید: مرحبا! و از این سخن چهرهاش درخشان گردد و دلش شادمان شود و از فرش شادی هفتاد زراع گسترش یابد؛ پس رخش همچون ماه و قامتش همچون قامت حضرت آدم (بلندبالا]، و صورتش همچون صورت حضرت یوسف [زیبارو]، و زبانش همچون زبان حضرت محمد [در اوج سلالت بیان] و قلبش همچون قلب حضرت ایوب [صبور و بردبار] گردد؛ هر گناهی که از وی بخشیده شود به سجده درافتد.
آنگاه فرماید: بندهام! کتابت را بخوان! (اسراء/۱۴) پس اعضای بدنش از ترس و اظطراب به رعشه میافتد.
خداوند میفرماید: آیا بر بدیهایت چیزی افزوده یا از خوبیهایت چیزی فروگذار کردهایم؟!
میگوید: خیر سرورم! تو برپا کننده قسط و تو «بهترین جداکننده [حق از باطل] هستی» (انعام/۵۷).
خداوند می گوید: بندهام! آیا از من حیا نکردی و مراقبم نبودی و از من خشیت نداشتی؟!
می گوید: سرورم! بد کردم؛ رسوایم مکن، که خلایق مرا مینگرند!
خداوند جبار میفرماید: ای بدکار! تو را امروز رسوا نخواهم کرد.
فرمود: پس بدیهایش بین خود و خدایش مخفی میماند و خوبیهایش در معرض دید خلائق قرار میگیرد.
فرمود: پس هر گناهی را که به خاطرش او را سرزنش می کند، می گوید: سرورم! مرا به آتش بفرستی بهتر از این است که مرا سرزنش کنی [= در پیشگاهت شرمنده شوم] !
پس خداوند جبار، تبارک و تعالی، روی خوشی به وی نشان دهد تا چشم او روشن شود و میفرماید: آیا یادت هست در فلان روز گرسنهای را سیر کردی، حق برادر مومنی را ادا کردی، لباسی بر او پوشاندی، سعیای [سعی بین صفا و مروه] بجا آوری، در صحراها حج را بپا داشتی و در حالی که مُحرِم بودی مرا خواندی، چشمانت از خوف من گریان بود و شبها را به عبادت برخاستی، به خاطر من چشم از حرام فروخواباندی؟! این به آن در! اما کارهای خوبی که کردی همگی مورد سپاس واقع خواهد شد و اما بدیهایی که کردی مورد مغفرت قرار میگیرد. پس روی برگردان! و چون روی برمیگردان به خداوند جبار رو می کند پس رو سفید و دل مسرور گردد؛ و تاجی بر سرش مینهند و دستهایش را با زیور و زینتها میآرایند.
سپس خداوند میفرماید: جبرئیل بندهام را با خود ببر و کرامت مرا به وی نشان بده! پس از پیشگاه خداوند بیرون میآید در حالی که نامه عملش را به دست راستش گرفته و تا جایی که دیدگانش میبیند عرصه بر وی باز میشود؛پس نامهاش را برای مردان و زنان مومن میگشاید در حالی که ندا میدهد: «آهای؛ بياييد و كتابم را بخوانيد. من گمان داشتم كه به حساب خود مىرسم. پس او در يك زندگىای راضی و خوش است» (حاقه/19-21)
متن این فراز از حدیث
📚الإختصاص، ص345-349
فراز بعدی این حدیث در
ذیل آیه 30 همین سوره (جلسه ۹۹۷، حدیث۴
https://yekaye.ir/al-waqiah-56-30/) گذشت؛ و البته این حدیث همچنان ادامه دارد.
@yekaye
👇متن حدیث👈