باريكهاي از آن بر شيار صورتش راه گرفت و در سياهي ريش انبوهش گم شد و من صدايش را شنيدم كه از زمزمه به دعا برخاست. يا اباالحسن، يا علي ابن موسي الرضا، يابن رسول ا... يا سيدنا و مولانا، انا توجهنا و استشفعنا و توسلنا بك اله ا... و قدمناك بين يدي حاجاتنا. يا وجيها عند ا... اشفع لنا عند ا... من نيز با او، در دل، هم دعا شدم، و توسل به حضرت جستم. صداي چرخش كليد در قفل تفكراتم را شكست در، بر پاشنه چرخيد و عباس ميان دو لنگه آن هويدا شد. تبسمي به صورتش نشست و آرام گفت: فردا عازميم. ان شاءا... كه دست خالي برنميگرديم. بعد بليتي از جيبش درآورد و جلوي صورتم گرفت و گفت: به هر زحمتي بود بليت مشهد رو گرفتم. از اداره هم دوازده روز مرخصي گرفتم؛ دو روز براي رفت و برگشت، ده روز هم قصد زيارت آقا، خوبه؟ با سر جواب مثبت دادم و با اشك ديده از او تشكر كردم. باران اشك چشمانم را پر كرد، و تصوير عباس در امواج نگاهم گم شد زيرا جز با زبان اشك و نگاه، نميتوانستم با او حرف بزنم. در نگاهم، پرواز كبوتران حرم است، و بر گوشهايم نجوايي عاشقانه و دردمند. عباس دخيل بسته و خود به حاجتمندي به حرم رفته است. تشنهام، عطش به جانم افتاده و داغ آن بر لبهايم و من عاجزم از واگويي نياز. نگاهم را به اطراف ميسايم. آن سوتر، سقاخانه، رو به رو با نگاهم، ايستاده است، پايدار و لب تشنگان ، عطش به آب گوارايش ميسپارندو سير كام دور ميشوند. آه اگر ميتوانستم و بر پاهايم تواني بود. تا آن سو، ميدويدم و ظرف سقاخانه را لبالب آب ميكرد، يك نفس سر ميكشيدم و عطشم را به سردي گوارايش ميسپردم. بعد ظرفها را يكايك پر از آب ميكردم و به هر دخيل بسته عاجزي كه ياراي حركتش نبود آب ميدادم. اما افسوس... افسوس كه خود نيز حلقهاي از همان سلسلهام. در كنار سقاخانه، نگاهم به روي آقايي ميايستد كه گويي با اشاره با من سخن ميگويد. اما چه ميگويد؟ نميدانم، راه دور است من از اشارهاش چيزي نميفهمم. نزديكتر ميآيد. حالا با وضوح او را ميبينم. چهرهاش متبسم و نوراني است. شالي سبز بر شانه انداخته و كاسهاي در دست دارد. كاسهاي لبالب آب، آن را به سوي من دراز ميكند و لبانش به آرامي تكان ميخورد. آب... دستهايم را به سويش دراز ميكنم. او فاصله دارد و دست من كوتاه، تبسمي بر لبانش مينشيند صدايش به گوشم ميرسد كه ميگويد: برخيز! آب را براي تو آوردهام بگير. و من بر ميخيزم به طرفلش ميروم رو به رويش ميايستم و آب را از دستش گرفته با عجله و لاجرعه سر ميكشم و سيراب ميگويم: سلام بر حسين شهيد. به رويم لبخند ميزند و دور ميشود و من يكباره در خود خيره و مات ميمانم كه ايستادهام. بر روي پاهاي خودم و باز زبانم كه تكان نميخورد سخن ميگويم: يا امام رضا... فرياد ميكشم و به سوي حرمش ميدوم. او را پيدا نميكنم. بر ميگردم. عباس را ميبينم كه از حرم بيرون آمده و نگران به جاي خالي من در كنار پنجره فولاد خيره مانده است. كبوتران حرم از فراز گنبد امام بال ميگيرند و در آبي بيكران آسمان، رها ميشوند. من نيز بسان آنها، بال گرفته و پرواز ميكنم. سبكبال و رها. نقاره خانه همنوا با سرور من به صدا در ميآيد... و شادي بيپايان مرا به گوش همگان ميرساند. #دانستنیهای_امام_رضا_علیه_السلام ┄┅┅┅┅❀┅┅┅┅┄ 💯@zandahlm1357