#ایوان_هنر یک تراژدی بر محور زن، زندگی، آزادی آرش فهیم در میان کشورهای صاحب صنعت سینما در جهان، کمتر جایی مثل ایران ۳۰ ۴۰ سال اخیر یافت می شود که این گونه محل ظهور استعدادهای زنانه در عرصه ی کارگردانی فیلم بوده باشد. نکته ی جالب این است که اغلب این زنان، سابقه ی ساخت فیلم درباره ی موضوعات به ظاهر مردانه ای چون «جنگ» و مقاومت را هم دارند. اما مقاومت دفاعی و مقدس ما، هم در برابر یورش بیگانه و هم در مواجهه با سازمان های تروریستی (از مجاهدین خلق گرفته تا داعش) با موارد مشابهش در دنیا تفاوت های زیادی دارد؛ تبلور انسان و انسانیت در میدان نبرد، یکی از این شاخص هاست. همین هم باعث شده تا تعداد قابل توجهی از زنان نویسنده و فیلم ساز، معطوف و عاشق مسائل مربوط به دفاع مقدس و مقاومت ما باشند. فیلم «سرهنگ ثریا» اولین اثر سینمایی عاج هم تجربه ای جدید در این وادی است. کار یک فیلم اولی که در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر، مدعی است. فیلمی که یک موقعیت هولناک انسانی و تاریخی را نمایش می دهد؛ هر چند که موضوع فیلم، سیاسی و تاریخی است، اما سرهنگ ثریا به هیچ وجه فیلمی سیاسی و پروپاگاندا نیست، بلکه ما با یک اثر هنری انسانی و عاطفی رو برو هستیم. فیلم «سرهنگ ثریا» از زاویه ای متفاوت به روایت گروهک منافقین و جنایات آن ها پرداخته است. در این فیلم برای اولین بار اردوگاه اشرف از نگاه مادر یکی از افرادی که به اصطلاح عضو این گروه تروریستی اما در واقع اسیر آن شده است به تصویر کشیده می شود. همچنین موضوع فیلم کاملا به روز است؛ مجاهدین ضدخلق و سایر گروهک هایی از این دست، سال گذشته، داعیه دار زن، زندگی و آزادی بودند. اما این فیلم نشان می دهد که یک سازمان تبلیغات چی شعارهای آشوب های سال ۱۴۰۱ در ایران، چگونه زنانی چون ثریا را داغ دار کردند و چه زندگی ها را نابود کردند و چطور آزادی را زیر پا گذاشتند. «سرهنگ ثریا» را می توان فیلمی با مضمون ضدتروریستی دانست؛ یک زن / مادر، که تبدیل به قهرمانی در تکاپوی زندگی و آزادی می شود. «سرهنگ ثریا» ماجرای واقعی زنی است که به جستجوی پسر گم شده اش راهی پادگان اشرف ـ قرارگاه سابق سازمان مجاهدین خلق در عراق ـ می شود. حتما در خبرها، تصاویر تجمع پدر و مادرهای نگران در مقابل پادگان اشرف را دیده بودید. «سرهنگ ثریا» به عمق این تجمعات رفته و بخشی از مرارت ها و شوریدگی های این افراد را با محوریت مادری به نام ثریا به تصویر کشیده است. هر چند که «سرهنگ ثریا» فاقد فیلم نامه ای ورز یافته و لازم برای یک فیلم حدودا دو ساعته است! گویی ماجرای واقعی ثریا، با همان واقعی بودنش بازآفرینی شده است و ما در این اثر، اوج و فرودهای روایی و دراماتیک را کمتر شاهد هستیم. همچنین چون «سنگ ثریا» جنبه ی تاریخ نگارانه هم دارد، یعنی قرار است بخشی از تاریخ مقاومت و جنگ را با الهام از ماجرائی واقعی روایت کند، بنابراین باید اطلاعات بیشتری از منافقین و چرایی و چگونگی اسارت افراد در چنگال این گروه را با مخاطب، به ویژه مخاطب نوجوان که اطلاعات کمتری درباره این گروهک و جنایات آن دارد ارائه می شد. @zane_ruz ارتباط با ادمین: @zaneruz97