#نکته_های_مهدوی (15) آماده شده در شعبان المعظم 1444 ه.ق https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های_مهدوی (16) آماده شده در شعبان المعظم 1444 ه.ق https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های_مهدوی (17) آماده شده در شعبان المعظم 1444 ه.ق https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های_مهدوی (18) آماده شده در شعبان المعظم 1444 ه.ق https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های_مهدوی (19) آماده شده در شعبان المعظم 1444 ه.ق https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های ... تا این جای کانال (ایتا) توفیق یافتیم در موضوعات زیر، مطالبی را به شکل مکتوب عرضه کنیم: #نکته_های_مهدوی: 19 مورد #نکته_های_حسینی: 1 مورد #نکته_های_روانشناختی: 4 مورد امید که مورد استفاده قرار گیرد. https://eitaa.com/s_m_kheradmand

#نکته_های_مهدوی ده قطعه ی آماده شده در نیمه ی شعبان 1401 در سایت قرار گرفت؛ به آدرس: http://sm-kheradmand.com/Seminars/Eteghadi-Akhlaghi/page64/lang/Fa.aspx

#نکته_های_مهدوی (20) حق و وظیفه بحث مربوط به وظایف ما نسبت به امام زمان علیه السلام و حقوق بیشمار آن حضرت بر ما، با این که در آیات و روایات بوده و هست ولی در گذشته ی ایام کتاب مستقلی به این موضوع یا فصل مستقلی به این موضوع در آثار امامت و مهدویت اختصاص پیدا نکرده است. این مساله از عنایات خود حضرت در قرن اخیر است که برخی محققان به این موضوع پرداخته اند و نهایتاً آثار متعددی در این زمینه تالیف و تدوین شده و موج این فکر و فرهنگ در جامعه ی ایمانی نسبت به گذشته رواج بیشتری پیدا کرده است. مقدمه ی بحث وظایف نسبت به آن حضرت، حقوق آن حضرت بر ماست. بین حق و وظیفه ارتباط متقابل هست. یعنی هر کس به گردن دیگری حق دارد، دیگری نسبت به او وظیفه ای دارد و به عبارت دیگر، حق وظیفه را بر طرف دیگر بار می کند. مثلاً وقتی می گوئیم «حق پدر و مادر بر فرزند» تعبیر دیگر این لفظ است که بگوییم «وظیفه ی فرزند در قبال پدر و مادر». از ان طرف هم اگر ما گفتگویی از وظیفه ی فرد کردیم، «وظیفه ی پدر و مادر در تربیت فرزند» در مقابلِ «حق فرزند بر گردن پدر و مادر» مطرح می شود. پس وقتی می گوییم وظایف ما در قبال امام زمان علیه السلام، این وظایف در یکسری حقوقی نهفته است که اول باید آن حقوق را شناسایی نمود تا بتوانیم از طریق آن نسبت به وظایف خود نسبت به حضرت واقف و آگاه شویم. https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های_مهدوی (21) در پیام رسان ایتا نا امید نشو! .... https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های_مهدوی (22) در پیام رسان ایتا علم در عصر ظهور! .... https://t.me/S_M_Kheradmand

#نکته_های_مهدوی (23) در پیام رسان ایتا ویژگی های امام زمان علیه السلام (2) سوال: مگر عرفا و صوفیه به حلول و اتحاد معتقد نیستند؟ پس دیگر نیازی به بحث «مهدویت نوعی» ندارد! جواب: بالاخره می خواهند روایات پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله را که همه ی شیعه و سنی در بشارت به ظهور «مهدی» نقل کرده اند، تبیینی کنند! چه بگویند؟! لذاست به عنوان نمونه مولوی از این روایات چنین توضیحی دارد؛ او در مثنوی می گوید: پس به هر دوری ولیّی قائم است تا قیامت آزمایش دائم است پس امام حی قائم آن ولی است خواه از نسل عمر، خواه از علی است هادیِ مهدی وی است ای راه جو هم نهان و هم نشسته پیش رو یعنی آن مرشد و پیر طریقت همان مهدیِ هادی است؛ یعنی چه از نسل علی بن ابیطالب علیه السلام چه از نسل عمر بن خطاب باشد به سلسله ای معنوی پسر پیغمبر خواهد بود و به این ترتیب روایات مهدویت را توجیه می کند؛ پس یکی از اشتباهات بیّن مولوی در کتاب مثنوی اعتقاد او به «مهدویت نوعی» است. نکته ی دیگر در ذیل بحث ویژگی های وجود مقدس امام عصر علیه السلام آن است که همه ی مسلمان ها در باره ی آن حضرت ویژگی های مشترک فراوانی را نقل می کنند، با این تفاوت که این ویژگی های مشترک را شیعه از پیروان مکتب خلفا فراوان تر و دقیق تر نقل کرده، والا عامّه هم به این ویژگی ها معتقدند. اولین ویژگی مشترک در میان همه ی مسلمان ها نام آن بزرگوار است: نام آن حضرت مشابه نام رسول خدا صلی الله علیه و آله «محمّد» است. این نام را در روایات ما معمولا به کار نمی برند و حتی بیست روایت غیرمکرر داریم که ما را از به کار بردن این نام در ایام غیبت نهی کرده اند و گفته اند بکار نبرید و گاهی فرموده اند هر که بکار ببرد کافر است. به این روایات اصطلاحاً می گویند «النهی عن التسمیه»؛ یعنی نهی از نام بردن حضرت صاحب الزمان علیه السلام. یعنی نهی از بردن نام اصلی حضرت را که مشابه نام رسول خداست. لذاست در اکثر روایات به جای این که نام را بکار ببرند شباهت آن حضرت را با پیغمبر در این نام مطرح می کنند. حکمت این که چرا به ما گفته اند این نام را بکار نبرید نمی دانیم. بعضی می گویند به خاطر تقیه و حفظ جان آن حضرت است. ولی در تقیه و حفظ جان خیلی فرقی بین نام و لقب نمی شود! لذا به نظر نمی رسد که قضیه این باشد. باید حکمت دیگری داشته باشد که ما از آن بی خبریم. فرموده اند در ایام غیبت این نام را بکار نبرید. خیلی از احکام هست که ما حکمت آن را نمی دانیم. مثلا در ماه رمضان اگر آب روی سر ریخته شود روزه باطل نمی شود ولی اگر سر زیر آب فرو برده شود باطل می شود؛ علت چیست؟ نمی دانیم. حمد و سوره ی نماز ظهر و عصر باید آرام خوانده شود ولی در روز جمعه مستحب است که بلند خوانده شود؛ و مانند آن. درباره ی روایات نهی از تسمیه بعضی از دانشمندان کتاب مستقل نوشته اند. فقهای شیعه تا قبل از شیخ بهاء فتوایشان بر حرمت بوده و تقریبا فتوایی غیر از حرمت در تسمیه امام زمان علیه السلام نداشته ایم. از بعد از ایشان به تدریج در این فتوای قطعی تردید کرده اند. امروزه بعضی فقها فتوای به حرمت می دهند، مثل آیت الله العظمی حاج آقا تقی قمی، که فرموده اند حرام است. حتی ایشان می فرمودند که: «من وقتی از حاج آقای حلبی پرسیدم که چه کنم تا به امام زمان علیه السلام نزدیک شوم و به من فرمودند که هفته ای دوبار، دوشنبه ها و پنج شنبه ها زیارت آل یاسین بخوان، من هفته ای دوبار که این زیارت شریف را می خوانم وقتی به قسمت اخیر زیارت که نام اصلی امام زمان علیه السلام در آن بکار رفته است می رسم، احتیاطاً آن نام را به یکی از القاب بدل می کنم». ایشان معتقد بودند به کار بردن کنیه ی حضرت که مشابه کنیه پیامبر صلی الله علیه و آله است هم نه در انفراد و نه در جمع نباید بکار رود. فتوای ایشان این گونه است. مرحوم آیت الله سیدمحمد روحانی هم می فرمودند: از نظر من تسمیه ی امام زمان علیه السلام در ایام غیبت حرام است. در مقابل فقهای دیگری هم هستند که تسمیه را در ایام غیبت جائز می دانند و از این روایات استفاده حرمت نکرده اند؛ مثل مرحوم ایت الله العظمی خویی و آیت الله سیستانی. بنابراین در این زمینه افراد باید به فتوای مقلَّدشان مراجعه کنند ولی احتیاط شرعی در این جهت اقتضا می کند که انسان حتی اگر مقلد مراجعی باشد که قائل به حرمت نیستند اسم حضرت را به کار نبرد. به هر حال ما را که الزام نکرده اند که تسمیه کنیم و اتفاقاً مؤدبانه تر این است که به جای اسم، از القاب حضرت استفاده کنیم. مراجعه به کتاب شریف کافی، کتابُ الحجة، باب النهی عن التسمیة، در این جهت مناسب است. البته روایات این باب چند نمونه از آن بیست و چند روایتی است که در کتب روایی موجود است ولی همان چند روایت نقل شده از این جهت که در کتاب شریف کافی است، حائز اهمیت می باشد. https://t.me/Kheradmand_S_M

#نکته_های_مهدوی (24) در پیام رسان ایتا ویژگی های امام زمان علیه السلام (3) یکی از نتایج اعتقادی بحث ویژگی های امام زمان علیه السلام تفیکیک مهدویت شخصی از مهدویت نوعی است که در جامعه ی تصوف و پیروان مکتب خلفا از آن دم می زنند. ویژگی های امام زمان علیه السلام قابل تقسیم به دو قسمت است: الف) ویژگی های مشترک: ویژگی هایی که همه ی مسلمان ها درباره ی امام زمان علیه السلام قائل هستند: ب) ویژگی های اختلافی: ویژگی هایی که خاصتاً شیعه که بعضی دانشمندان سنی که به شیعه نزدیکترند مثل مناقب نویس های و آن ها که با اعتقاد عام پیروان مکتب خلفا مخالف هستند آن را قبول دارند. الف) ویژگی های مشترک: 1) نام مقدس آن حضرت. 2) القاب آن حضرت و در رأس آن نام مبارک «مهدی» که بعضی از این القاب ریشه قرآنی هم دارند. 3) کنیه ی آن حضرت که مشابه کنیه ی رسول خداست در عین این که کنیه دومی هم برای حضرت مطرح می کنند و ضرورتا از کنیه نمی توان به نام فرزندان اشخاص پی برد. 4) امام زمان علیه السلام از نسل رسول خدا از بنی هاشم از بنی عبد المطلب از عرب از قریش از فرزندان امیر المؤمنین و فاطمه زهرا صلوات الله علیهما هستند؛ هر کدام از این ها کلی حدیث دارد و مدلول تعداد بسیار زیادی از احادیث می باشند. به همین جهت کسانی از متمهدیان که عجم بوده اند به صورتی خود را از طریق اجدادشان منتسب به قریش کردند و یا کسانی شان که سید نبودند - مثل علی محمد شیرازی - به دورغ خود را سید نامیدند تا این ویژگی را در خود ساری و جاری کرده باشند. کسانی که می خواهند مهدویت نوعی را مطرح کنند این ویژگی را چگونه تفسیر می کنند؟ می گویند مراد فرزند معنوی رسول خدا است! در حالی که لازمه ی لفظ فرزند بودن، فرزند صلبی است. نه این تعابیر. 5) امام زمان علیه السلام از شرایط برپایی قیامتند؛ تا امام زمان ظهور نکنند قیامت برپا نمی شود و قیامت مشروط و موکول به ظهور وجود مقدس امام عصر علیه السلام است. این وعده ی خداست و خدا خُلف وعده نمی کند؛ وعده تحقق توحید و بندگی خدا روی زمنین وعده ی قطعی حق متعال است و با هدف آفرینش مرتبط است و طبیعی است تا آفرینش به هدف خودش نرسد نمی شود این جهان پایان پیدا کند زیرا در ان صورت فعل خدا در این جهت عبث خواهد بود. به همین جهت در روایت آمده است که: لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ اَلدُّنْيَا إِلاَّ يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اَللَّهُ لَهُ ذَلِكَ اَلْيَوْمَ حَتَّى يَخْرُجَ، فَيَمْلَأَهَا عَدْلاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً (کفاية الأثر في النص على الأئمة الإثنی عشر، جلد۱، صفحه۲۷۵). وعده ی خدای متعال است که: «يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئاً (نور،55). برگرفته از کتاب منتشر نشده ی «#مهدویت_امامیه»؛ به اهتمام و قلمِ سیدمحمد خردمند https://ble.ir/S_M_Kheradmand