خصولت پرسپولیس ابوالفضل عباسی‌بانی- ۲۱ اسفند ۱۴۰۲ در خبرها خواندم که ۸۰ درصد سهام باشگاه پرسپولیس به صندوق بازنشستگی کشوری، سازمان تامین اجتماعی و صندوق بیمه روستاییان واگذار شد. واگذاری پرسپولیس با حدود ۷۰۰ میلیارد تومان زیان انباشته به این صندوق‌ها بابت پرداخت بدهی، ضربه مهلکی است بر پیکره اقتصاد کارگری. مردادماه ۱۳۹۶ در مخالفت جدی با خصوصی‌سازی پالایشگاه شازند نوشتم: بر این باورم چنانچه سه شرط زیر در مورد شرکت‌های دولتیِ خصولتی شده اجرا شود رویکرد خصوصی‌سازی و اجرای اصل ۴۴ در مورد سایر شرکت‌های دولتی می‌تواند با شدت و قدرت بیشتری ادامه یابد: ۱.اصلاح فرآيند خصوصي‌سازي با استفاده از تجارب كشورهاي موفق با شرايط منطقي مثلا افزايش ۵ درصد سالانه نيروي‌انساني و افزايش ۱۰ درصد سالانه فروش با تاييد يك سازمان مردم‌نهاد. ۲.تحقيق و تفحص قانوني از سازمان خصوصي‌سازي با كمك و نظارت سازمان‌هاي مردم‌نهاد. ۳.اداره موقت شركت‌هاي واگذار شده توسط تيمي متشكل از نماينده دولت، كارگران و يك سازمان مردم‌نهاد كارگري تا زماني كه فرآيند خصوصي‌سازي اصلاح و به يك قانون قدرتمند بدون درز!!! تبديل شود. و باز می‌دانیم از ۱۰۰ چالش کشور ۶ ابرچالش #آب #‌بودجه #بیکاری #محیط‌زیست #نظام‌بانکی و #صندوق‌های‌بازنشستگی است که اقتصاد ایران را در خود فروبرده و امروز رکورددار بی‌ارزش‌ترین پول دنیاییم! امروز در شرایط تلخی که مطالبات بازنشستگان بویژه در مقوله همسان‌سازی ره بجایی نبرده و این سرمایه‌های انسانی که زحمت دوران سخت دفاع مقدس و سازندگی را پشت‌سر نهاده و با حداقل معیشت خود را به ایستگاه بازنشستگی رسانده‌اند، هر روز ناامیدتر از دیروز دل به وعده‌هایی خوش کرده‌اند که هرگز محقق نشده و بدتر از آن در اقدامی فرار به جلو توسط دولت و مجلس و برای نجات صندوق‌های بازنشستگی و جبران بدهی صدهامیلیاردی خود، دست در جیب کارگران کرده و قانونی تصویب شد که از قرار معلوم تا کمتر از ۱۰ روز دیگر یعنی از سال ۱۴۰۳ اجرا خواهد شد. اکنون با تصاحب اجباری پرسپولیس این محبوب‌ترین باشگاه آسیا نه تنها التیامی بر زخم ناسور صندوق‌ها نخواهد بود، بلکه دردی بر دردهای حال حاضر آن خواهد افزود بویژه اینکه اگر صندوقهای بازنشستگی مدیریت بلد بودند و یا اگر امین خوبی بودند که اجازه نمی‌دادند دارایی میلیون‌ها کارگر و بازنشسته این استوانه‌های تولید و سازندگی، چونان گوشت قربانی توسط دولت‌های مختلف به تاراج رود و امروز صاحبان اصلی آن دست نیاز به دامان مسوولین بابت دارایی پس‌انداز شده خودشان دراز کنند. یادمان نرود باشگاه‌داری یک اقتصاد پویا، مدرن، غیرسیاسی و ترجیحا غیردولتی است که با روحیه حاکم بر صندوقهای بازنشستگی که شوربختانه مبتنی بر معیشت حداقلی است تفاوت ماهوی دارد و یک بازنشسته هرگز نمی‌تواند قرارداد میلیاردی مربیان و بازیکنان را با حقوق کمتر از ۱۰ میلیون تومانی! خویش مقایسه نکند! جلوی زیان را از هرجا بگیریم منفعت است. ‌#آگاهی، سرآغاز خردمندی است. https://zil.ink/abolfazlabbasibani