یکی از درسهای ویژه ی کربلا کنترل خشم و عصبانت در شرایط سخت است، آنهم بر اهل خانه. حتماً برای شما هم اتفاق افتاده که از دست زمین و زمان شاکی و ناراحت و عصبی باشید. چند نفر از ما در اوج ناراحتی و خشم، این عصبانیت را به دوستان و خانواده منتقل نکرده ایم؟ واقعه ی کربلا مملو از شرایط تلخ و ناراحت کننده است. صدای العطش بچه ها، ناراحتی و ترس چادرنشینان، التماسهای مکرر کودکان، شهادت و قطعه قطعه شدن یاران که همه ی آنها برای یک انسان معمولی غیر قابل تحمل است اما آقا #ابا_عبدالله (ع) در تمامی لحظات و تک تک اتفاقات نه تنها از مویه ی کودکان و بی تابی زنان عصبانی و ناراحت نشدند؛ بلکه دائماً با متانت با این شرایط برخورد کردند که این رفتار در حرف راحت است، اما در عمل بسیار بسیار سخت. در تاریخ ذکر شده که وقتی مولا امام حسین (ع) برای هزاران سرباز دشمن سخنرانی می کرد و حجت را بر آنها تمام می نمود، صدای حضرت #علی_اصغر(ع) که به گوش مبارکش رسید نه تنها شاکی و ناراحت وعصبانی نشد، بلکه لشکریان ابن سعد را رها کرده و به خیمه ها رفت تا علت را جویا شود. همین یک رفتار زیبای امام حسین(ع) جدای از خانواده دوستی حضرت یک پیام ویژه ی دیگر هم دارد و آن، این است که دراوج گرفتاریها و بلایا و نامردیهای روزگار مواظب باشیم که کجا و کِی باید خشمگین و عصبانی بشویم و در کجا ناراحتی و خشم را کنترل کنیم. عضویت در کانال دل نوشته های روزانه @delneveshtehayeroozane