‍ می نویسم برای تو برای توکه بودنت را نه #چشمانم میبیند، نه گوش هایم می شنود، نه دستانم لمس می کند. تنها راه این است که #دلم را برایت قلم کنم و از تو بنویسم. از تبار #حسین بودی و هم نام امامت ، از همان کودکی نمک سفره #ارباب خورده بودی .از بدو تولد ، از همان روزی که قرار بود نباشی تا شبی که در #روضه_امام_حسین میان دستان #مادرت نمک گیر خانه ارباب شدی. #سرنوشتت از همان روز مشخص شد. تو آمده بودی که حسینی باشی. آمدی نشان بدهی هنوز هم میشود #حسینی شد. فقط مرد میدان میخواهد. این را میشد از همان روزهای ازدواجت هم فهمید. نمی دانم آن روز با #شهدا چه گفتی و چه کردی که ثمره اش آغاز زندگی مشترکتان بود. زندگی که با طریق شهدا آغاز شود... سرانجامی جز #شهادت هم نمیتواند داشته باشد! اصلا همسرت هم این را فهمیده بود. او هم میدانست میخواستی بروی تا برای همیشه بمانی بروی تا جاودان شوی. اصلا #سوریه که رفتی ، همین دخترت؛ زهرا هم انگار فهمیده بود که بابا قرار است به مراد دل خویش برسد. دلتنگی هایش را این چنین برایت نوشت: #باباجان سلام! ای پدرجان! من منم زهرایت دختر کوچک تو ای امید من و ای شادی تنهایی من یاد داری دم رفتن دامنت را گرفتم؟ و گفتم: پدر این بار نرو.. من همان روز فهمیدم #سفرت طولانیست او نوشت و تو را خواند و تو هم آمدی. آن هم چه آمدنی.. چهارده خرداد ۹۲ ،با لبخندی که تا ابد به صورتت نقش بسته بود به خانه برگشتی. و اینک ما مانده ایم و تویی که تا #ابد هستی ! به مناسبت تولد #شهید_محمدحسین_عطری تولد : ۸ مرداد ۱۳۵۵ شهادت : ۱۴ خرداد ۱۳۹۲ @safiran_shohadaa