یک کلمه توی این عکس هست که بدجوری بهش آلرژی دارم. «دانشمند» «وای عزیزم تو دانشمندی» ، «بهترین نقاشی هستی که من دیدم» همون اندازه برای بچه ها مخربه که یک لبخند نیمه جون، چشم ها و نگاه های مستأصل و خسته، کلافگی و سردر گمی بخاطر بد خط بودن ،بخاطر مکث های کوتاه موقع خواندن کلمات. عکس العمل های سری اول که شاید بنظرتون مثبت بیاد دقیقا نتیجه اش توقف بچه هاست. شما فکر کنید فرزندتان یک نقاشی براتون آورده و شما بهش میگید وای تو نقاش و هنرمند خونه ما هستی. میره و دقیقا دوباره همون رو براتون دوباره می کشه بدون اضافه کردن جزییات دیگه. چون از شما بازخورد اشتباه گرفته . توی عکس العمل های سری دوم خانواده ناخواسته دارن یادگیری فرزندشان رو مختل می‌کنند. سیستم لیمپیک یا بخش هیجانی گلوگاه رسیدن اطلاعات به مغزه. هرچقدر این سیستم به داده های رسیده بهش علاقه داشته باشه، آن هارو به مغز هل میده اما اگر این اطلاعات منفی (از نگاه مامان نگرانی دریافت می‌کنه و باخودش میگه نکنه من یاد نگیرم نکنه خواندن رو بلد نشم) از راه برسند و وارد بشن، همون سیستم که دیگه از داده های منفی پر شده شروع میکنه به فیلتر کردن اطلاعات جدید مثلا در زمینه فارسی. بعد تعجب میکنیم چرا دختر یا پسرمون نمیتونه خوب بخونه یا بنویسه. .... خودمون با دست و زبان خودمون یادگیری بچه ها رو مختل نکنیم. _ قسمتی از متنِ خانم اقدم بزرگوار ،معلم کلاس اول نیلوفر _ #یادگیری #بازخورد_هیجانی_خلاق #فرصت #کلاس_اول_نیلوفر