📄 #داستان 😭 #اشک_بهار بهار میان خواب و بیداری روی تخت دست کشید. سردی تخت، چشمان خواب گرفته اش را گشود. سیاهی شب جای سپند را پر کرده بود. بهار موهای ژولیده اش را چنگ زد. نیامدن سپند به اتاق اعصابش را خط خطی کرد. سپند از دیر آمدن به خانه به جای خواب جدا کردن رسیده بود.  کورمال کورمال خودش را به در رساند. نور سالن از دالان اتاق ها توجه اش را جلب کرد. وارد سالن شد. سپند روی مبل یک وری افتاده بود. بهار خواست برگردد. اما رنگ سفید صورت او پایش را متوقف کرد. قدم به قدم به سپند نزدیک شد. دستش را روی شانه لاغر سپند گذاشت. سپند روی مبل افتاد. جیغ کشید و عقب رفت. قلب بهار محکم به دیوار سینه اش کوبید. بدنش به لرزه افتاد.  دور و اطرافش را نگاه کرد، گوشی را پیدا نکرد. دوباره به اطرافش نگاه کرد. گوشه سالن تلفن را دید. به سمتش پرواز کرد. شماره اورژانس از ذهنش پریده بود. یک چشمش به سپند و رنگ پریده اش بود. چشم دیگرش به شماره های تلفن بود. به محض آزاد شدن بوق  تند تند آدرس را به مأمورین اورژانس داد. چشم هایش سپند را تار می دید. با هق هق به سمت سپند رفت، مدام صدایی در ذهنش می گفت:" نکنه، نکنه... " دستش را روی نبض گردن سپند گذاشت، آرام و کند می زد. شبنم اشک هایش به باران بهاری تبدیل شد. میان گریه و هق هق رو به سپند گفت:" سپند  تو رو خدا بلند شو، دیگه توجهتو نمی خوام فقط بلند شو. " بهار یاد اوایل زندگیشان افتاد. سپند مثل پروانه دورش می چرخید. گل و هدیه می خرید. مدام به بهار می گفت:" دوستت دارم. " اما بهار چشم های سیاه سپند را منتظر می گذاشت. هربار سپند می گفت:" چرا نمی گی دوستت دارم؟" بهار می گفت:" من از این لوس بازیا خوشم نمیاد. چیه دم به دقیقه بهم میگی دوست دارم و ازم می خوای بگم. " یواش یواش سپند با نشنیدن احساس بهار از گفتن احساسش دست برداشت. هدیه و گل نخرید. صبحها زود رفت و شب ها دیرتر به خانه برگشت. اوایل بهار برایش مهم نبود. اما روز به روز با کم شدن توجه سپند حس کرد یک چیزی در زندگی اش کم شده، به خرید و تفریح با دوستانش مشغول شد؛اما ته دلش احساس شادی و خوشحالی نمی کرد. روزی یکی از دوستانش گفت:" اینقدر از شنیدن دوست دارم شوهرم لذت می برم از هیچی لذت نمی برم تا چند روز انرژی دارم." از آن موقع برای شنیدن دوباره دوستت دارم از سپند به دنبال راه حل گشت. صدای زنگ در بهار را از گذشته جدا کرد. مأموران اورژانس وارد شدند. با دیدن چهره و نبض سپند،رو به بهار گفتند:" چی خورده؟" چشم های کشیده بهار گرد شد. دنیا روی سرش خراب شد. کف دستش عرق کرد. با تته، پته گفت:" فق..ط کوکو... سبزی...خورده ." مأمور اورژانس در حال وصل سرم گفت:" ولی شوهرتون علائم مسمومیت داره و اگر ندونیم چی خورده ممکنه دیر بشه." بهار با شنیدن این جمله مثل باد از جایش بلند شد، به آشپزخانه رفت. پلاستیکی آورد و با دستان لرزان آن را به دست مأمور اورژانس داد، سر به زیر گفت:" اینو تو غذاش ریختم." ابروهای کلفت مأمور اورژانس درهم شد،گفت:" خانم به جای این کارها حرف زدن و رفتارتونو درست کنین. " سپند را روی برانکارد گذاشتند. بهار مات و خیره به حرکات آنها نگاه می کرد. 🖊 #به_قلم_صبح_طلوع 📝 @sahel_aramesh