#شرح #دعا_شانزدهم_31 🔹 خدایا اگر زمانى كه سزاوار آمرزشت شوم، مرا بيامرزى، و هنگامى كه مستحق عفوت گردم، مرا عفو كنى؛ همانا اين آمرزش و عفو، به خاطر استحقاق من نسبت به من واجب نيست، و من مستحق وجوب آمرزش و عفو نيستم؛ زيرا پاداش من از جانب تو، در اولين بارى كه مرتكب معصيتت شدم آتش بود، بنابراين اگر مرا عذاب كنى، ستمكار بر من نيستى. 🔹 امام علیه السلام در اینجا به یک پرسش دقیق پاسخ می دهد، پرسش این است: خدا رحمت و مغفرت را بر خود حتم کرده است و می دانیم که خلف وعده نخواهد کرد «إِنَّ اللَّهَ لا يُخْلِفُ الْميعادَ» . بویژه وعده ای که با «کتب علی نفسه» آمده. پس اگر کسی شرایط استحقاق این رحمت را داشته باشد، اگر (بفرض محال که فرض محال، محال نیست) خدا به کسی که دارای شرایط رحمت است رحمت نکند، ظالم می شود؟ امام می گوید: نه. زیرا در آن اول که معصیت را مرتکب شده، قابل مجازات بود، اینک که مجازات به تأخیر افتاده، تأخیرش یک لطف است و لطف موجب وظیفۀ واجب، نمی شود و حقی برای گناهکار ایجاد نمی کند تا عدم رعایت آن حق مصداق ظلم باشد. ❇️ فرق میان #استحقاق حق و استحقاق عفو ❇️ استحقاق حق و استحقاق کرامت 🔹 #شرح آیت الله مرتضوی #رضوی 👇 ♦️ ytre.ir/vEA ♦️ دعا #شانزدهم 🖋کانال انس با صحیفه سجادیه 🆔 @sahife2

🔹 لطف خداوند در رفع گرفتارى بدون #استحقاق عبد 🔹 استحقاق عقوبت‏ 🔹 حكايت امام سجّاد عليه السلام با راهزن‏ 🙏کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#صحیفه_سجادیه_بصورت_بند_به_بند #دعا_سی_نه_11 دعای سیدالساجدین (علیه السلام) در طلب #عفو و #رحمت : 🔹إنَّكَ إِنْ تَفْعَلْ ذَلِكَ - يَا إِلَهِى - تَفْعَلْهُ بِمَنْ لا يَجْحَدُ اسْتِحْقَاقَ عُقُوبَتِكَ، وَ لا يُبَرِّئُ نَفْسَهُ مِنِ اسْتِيجَابِ نَقِمَتِكَ🔹 🔸معبود من،اگر اين احسان درباره من كنى درباره كسى كرده اى كه #استحقاق عقوبت تو را انكار نمى كند و خويشتن را از انتقام تو ايمن نمى شمارد🔸 #سی_نه 🔗کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#شرح #دعا_سی_نه_11 ✳️ #استحقاق عقوبت‏ قسمت 1 🔴 خداوند در قرآن مجيد راه بازگشت را همراه با اميدوارى به روى گنهكاران مى‏گشايد؛ زيرا هدف اصلى از يادآورى تند و هشدار و تهديد به عاقبت عذاب و دوزخ، جنبه هدايتى و تربيتى حق است نه انتقام جويى و خشونت و پروردگار منّان از شرك و كفر و سركشى بشر زيانى نمى‏بيند كه بخواهد براى ضرر خود انتقام بگيرد بلكه با زبانى آكنده از لطف و محبّت، آغوش رحمتش را به روى بندگان باز كرده و فرمان عفو و گذشت را هم صادر نموده است. قُلْ يعِبَادِىَ الَّذِينَ أَسْرَفُواْ عَلَى‏ أَنفُسِهِمْ لَاتَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ بگو: اى بندگان من كه [با ارتكاب گناه‏] بر خود زياده روى كرديد! از رحمت خدا نوميد نشويد، يقيناً خدا همه گناهان را مى‏آمرزد؛ زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است. كلمه به كلمه اين آيه شريفه بوى خوش رحمت و لطف و آمرزش و اميدوارى مى‏دهد. و بر اساس روايات معصومان عليهم السلام آيه فوق از جهت گستردگى مفهوم و مراد حق تعالى، فراگيرترين آيه در اوج رضايت و درياى رحمت است. در فرهنگ قرآن، اسراف معناى گسترده‏اى دارد كه شامل اسراف در نفس و جان‏ نيز مى‏شود. به اين معنا كه انسان در بهره‏گيرى از نيروهاى خدادادى و ظرفيّت‏هاى وجودى خود از حدّ اعتدال خارج شده و خويش را مستحق هيچ تنبيه و توبيخى نداند، البته روش‏هاى خداوند براى بيدار ساختن انسان گوناگون است. يعنى هر كسى را با ابزار و شرايط خود مى‏آزمايد. اگر سزاوار پاداش و بهره‏اى باشد به طور يقين به او مى‏رساند و اگر شايسته كيفر باشد گاهى به تناسب طاقت و موقعيّت او، گوشمالى داده و گاهى به جانش آتش مى‏زند. در اين زمينه رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: مَنْ وَعَدَهُ اللَّهُ عَلَى عَمَلٍ ثَواباً فَهُوَ مُنْجِزٌ لَهُ، وَ مَنْ أَوْعَدَهُ عَلَى عَمَلٍ عِقاباً فَهُوَ فِيهِ بِالْخِيارِ. هر كه را خداوند بشارت پاداش دهد به يقين عملى مى‏سازد و هر كه را براى كردارى زشت، بيم كيفر دهد، اختيار با اوست. (عذاب كند يا ببخشد) از اين رو پيامبر مهربان مسلمانان، حتى در هنگام غضب الهى هم كوشش نمود تا رحمت حق را جلب كند و بسيار براى عفو و گذشت و شفاعت بندگان، بزرگوارى نشان داد و فرمود: سَأَلْتُ رَبِّى‏ أَنْ لايُعَذِّبَ الّلاهِينَ مِنْ ذُرِّيَهِ الْبَشَرِ فَأَعْطانِيِهِم. از پروردگارم خواهش كردم كه افراد نادان و بى‏خبر از نسل بشر را عذاب نكند و او آنان را به من بخشيد. 👈 ادامه دارد ... #سی_نه 🔗کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#شرح #دعا_سی_نه_11 ✳️ #استحقاق عقوبت‏‏ قسمت 2 🔴 حضرت على عليه السلام در ستايش خداوند سبحان مى‏فرمايد: وَ لايَشْغَلُهُ غَضَبٌ عَنْ رَحْمَةٍ وَ لاتُولِهُهُ رَحْمَةٌ عَنْ عِقابٍ. غضبش او را از رحمتش باز نمى‏دارد و رحمتش بر كسى او را از كيفر ديگرى غافل نمى‏كند. مفهوم اين فراز اين نيست كه خداوند انسان را ناگهان عذاب نمى‏دهد و يا او را در دنيا بدون بلا يا دردى رها مى‏كند؛ پس او نجات يافته است؛ بلكه خداوند مؤمن را از كافر جدا ساخته و براى فرد با ايمان، ويژگى‏هاى ارزشمند همراه با تلخى در دنيا برشمرده است. زيرا لازمه رسيدن به درجات ايمان و قرب الهى، چشيدن تلخى بلا و فقر است و بهشت پاداش اوست. امّا براى فرد كافر همه امكانات راحتى و رفاهى را فراهم مى‏كند تا به خوشى بگذراند و دنيا را پاداش او قرار مى‏دهد و پس از عمرى سياه او را در آتش جهنّم رها مى‏كند. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: وَ الْمَوْتُ رَحْمَةٌ مِنَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ لِعِبادِهِ الْمُؤْمِنِينَ وَ نَقِمَةٌ عَلَى الْكافِرِينَ وَ لِلَّهِ عُقُوبَتانِ: إِحْداهُما مِنَ أَمْرِ الرُّوحِ وَ الْأُخْرى‏ تَسْليطُ بَعْضِ النَّاسِ عَلَى بَعْضٍ فَما كانَ مِنْ قِبَلِ الرُّوحِ فَهُوَ السُّقْمُ وَ الْفَقْرُ وَ ما كانَ مِنَ تَسْلِيطٍ فَهُوَ النَّقِمَةُ. مرگ براى بندگان با ايمان رحمت خداست و براى گردنكشان كيفر تلخى است. خداوند را دو كيفر است: يكى كيفر روحى و ديگرى مسلّط ساختن برخى از مردم بر برخى ديگر است. كيفرهاى روحى، بيمارى و نادارى است و كيفر مسلّط ساختن مردم، انتقام گيرى است. يعنى گناه روح، كيفرش فشار بيمارى و تنگدستى است تا روح پاكيزه و پرورش يابد ولى گناهان اجتماعى، سزايش سلطه ستمگران و فاسدان بر مردم است. حضرت در همين رابطه، ذات پروردگار را اهل چنين مقامى دانسته و مى‏ستايد: اللَّهُمَّ إِنَّكَ بِما أَنْتَ لَهُ أَهْلٌ مِنَ الْعَفْوِ أَوْلَى بِما أَنَا لَهُ أَهْلٌ مِنَ الْعُقُوبَةِ. بارخدايا! سزاوارى تو به گذشت؛ بيشتر از سزاوارى من به مجازات است. عربى باديه نشين به پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله عرض كرد: اى رسول خدا! روز قيامت چه كسى به حساب مردم رسيدگى مى‏كند؟ فرمود: خداوند عزيز و بلند مرتبه، باديه‏نشين گفت: به خداوندگار كعبه سوگند، كه نجات يافتيم! حضرت فرمود: چگونه اى عرب؟ گفت: زيرا كريم هر گاه قدرت يابد ببخشايد. امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام در زمينه اين بزرگ منشى پروردگار مى‏فرمايد: فَتَعالى‏ مِنْ قَوِىٍّ ما اكْرَمَهُ! وَ تَواضَعْتَ مِنْ ضَعيفٍ ما اجْرَاكَ عَلى‏ مَعْصِيَتِهِ! وَ انْتَ فى كَنَفِ سِتْرِهِ مُقيمٌ وَ فى سَعَةِ فَضْلِهِ مُتَقَلِّبٌ فَلَمْ يَمْنَعْكَ فَضْلَهُ، وَ لَمْ‏يَهْتِكْ عَنْكَ سِتْرَهُ، بَلْ لَمْ تَخْلُ مِنْ لُطْفِهِ مَطْرَفَ عَيْنٍ، فى نِعْمَةٍ يُحْدِثُها لَكَ، اوْ سَيِّئَةٍ يَسْتُرُها عَلَيْكَ، اوْ بَلِيَّةٍ يَصْرِفُها عَنْكَ، فَما ظَنُّكَ بِهِ لَوْ اطَعْتَهُ. بلند مرتبه است خدايى كه با اين قدرتش چه كريم است! و تو با اين ناتوانى و پستى چه جرأتى بر معصيت او دارى! در حالى كه در پناه پوشش او مقيمى، و در فراخناى احسانش مى‏گردى، فضلش را از تو بازنداشته و پرده حرمتت را ندريده است، بلكه در نعمتى كه براى تو ايجاد مى‏كند و گناهى كه بر تو مى‏پوشاند و بلايى كه از تو دور مى‏نمايد چشم به هم زدنى از لطفش محروم‏ نيستى. پس به او چه گمان مى‏برى اگر او را بندگى كنى؟ چقدر خداوند منّان لغزش‏هاى ما را پرده پوشى كند؟! تا چه اندازه در تحمّل كردار زشت ما صبر پيشه كند؟! تا كى انسان در خواب غفلت باقى بماند؟! در سفرى حضرت سجّاد عليه السلام به قصد حج در حال حركت بوده تا در بين راه به صحرايى بين مكه و مدينه رسيد. پس ناگهان مرد راهزنى به آن حضرت رسيد و گفت: پايين بيا؟! حضرت به او گفت: مقصودت چيست؟ او گفت: مى‏خواهم تو را بكشم و اموالت را بگيرم. حضرت فرمود: من هر چه را دارم با تو قسمت كرده و بر تو حلال مى‏نمايم او گفت: نه. حضرت فرمود: براى من، به قدرى كه مرا به مقصد برساند بگذار و بقيه آن مال تو باشد او گفت: نه و روى گردانيد. حضرت فرمود: پروردگار تو كجاست؟ او گفت: در خواب است. در اين حال دو شير درّنده حاضر شدند و يك شير سر آن ملعون را و ديگرى پايش را گرفتند و كشيدند. در اين لحظه امام فرمود: گمان كردى كه پروردگارت در خواب است. #سی_نه 🔗کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2

#منتخب #دعا_سیزدهم_1 🔹اللّهُمّ يَا مُنْتَهَي مَطْلَبِ الْحَاجَات‏ خدايا! اي نهايت خواستن حاجات، وَ يَا مَنْ عِنْدَهُ نَيْلُ الطّلِبَات‏ و اي آن كه رسيدن به تمام خواسته ‏ها به دست قدرت اوست وَ يَا مَنْ لَا يَبِيعُ نِعَمَهُ بِالْأَثْمَانِ‏ و اي آن كه نعمت‏هايش را به بها و قيمت نمي‏فروشد، وَ يَا مَنْ لَا يُكَدّرُ عَطَايَاهُ بِالِامْتِنَانِ‏ و اي آن كه بخشش‏هايش را، به منّت گذاشتن، تيره و ناصاف نمي‏كند، وَ يَا مَنْ يُسْتَغْنَي بِهِ وَ لَا يُسْتَغْنَي عَنْهُ‏ و اي آن كه به او بي نياز مي‏شود، و از او بي نياز نمي‏شوند، وَ يَا مَنْ يُرْغَبُ إِلَيْهِ وَ لَا يُرْغَبُ عَنْهُ‏ و اي آن كه به او رغبت مي‏كنند، و از او روي برنتابند، وَ يَا مَنْ لَا تُفْنِي خَزَائِنَهُ الْمَسَائِلُ‏ و اي آن كه درخواست‏ها، گنج‏هايش را از بين نمي‏برد، وَ يَا مَنْ لَا تُبَدّلُ حِكْمَتَهُ الْوَسَائِلُ‏ و دست آويزها، حكمتش را تغيير نمي‏دهد، وَ يَا مَنْ لَا تَنْقَطِعُ عَنْهُ حَوَائِجُ الْمُحْتَاجِينَ‏ و رشته حوايج نيازمندان از او قطع نمي‏شود، وَ يَا مَنْ لَا يُعَنّيهِ دُعَاءُ الدّاعِينَ. و دعاي دعا كنندگان او را خسته و درمانده نمي‏كند. مَدّحْتَ بِالْغَنَاءِ عَنْ خَلْقِكَ وَ أَنْتَ أَهْلُ الْغِنَي عَنْهُمْ‏ وجودت را به بي ‏نيازي از همه آفريده ‏ها ستوده ‏اي، و حضرتت به بي ‏نيازي از آنها شايسته است. وَ نَسَبْتَهُمْ إِلَي الْفَقْرِ وَ هُمْ أَهْلُ الْفَقْرِ إِلَيْكَ. آفريده ‏ها را به نيازمندي نسبت داده ‏اي، و آنان هم بي‏ چون و چرا نيازمند به تو هستند. فَمَنْ حَاوَلَ سَدّ خَلّتِهِ مِنْ عِنْدِكَ، پس كسي كه ترميم خلأ و شكاف زندگيش را از تو بخواهد، وَ رَامَ صَرْفَ الْفَقْرِ عَنْ نَفْسِهِ بِكَ فَقَدْ طَلَبَ حَاجَتَهُ و تغيير تهيدستي و فقرش را از تو درخواست كند، محقّقاً حاجتش را فِي مَظَانّهَا، وَ أَتَي طَلِبَتَهُ مِنْ وَجْهِهَا. از جايگاه اصلي ‏اش خواسته و به دنبال مطلبش، از راه صحيح و درستش آمده، وَ مَنْ تَوَجّهَ بِحَاجَتِهِ إِلَي أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ و كسي كه براي حاجتش به يكي از آفريده ‏هاي تو رو كند، أَوْ جَعَلَهُ سَبَبَ نُجْحِهَا دُونَكَ فَقَدْ تَعَرّضَ لِلْحِرْمَانِ، يا او را به جاي تو وسيله رسيدن به نيازش قرار دهد، محقّقاً خود را در معرض محروميت قرار داده، وَ اسْتَحَقّ مِنْ عِنْدِكَ فَوْتَ الْإِحْسَانِ. و #استحقاق و سزاوار از دست رفتن احسان تو گشته است. 👌بخشی از دعای #سیزدهم ◀️کانال انس با #صحیفه_سجادیه 🆔 @sahife2