#داستان #کوچه‌ی_هشت_ممیز_یک #قسمت_سیزدهم علی اصغر در را روی پدر باز کرد. در آغوش پدر پرید و گفت: "بابا ببین امروز چی کشیدیم. ببین قشنگ شده؟" پدر در حالی که لبخندی بر لب داشت و در آغوش گرفتن بچه ها خستگی روزش را از تنش درآورده بود، دست در دست بچه ها، همان طور که نیم نگاهی به زهرا داشت، به سمت پارچه ی نصب شده روی دیوار رفت. زینب با صدای دخترانه ای که سعی داشت از پدر دلبری کند گفت:" بابا ببین آن طرح صورتی را من کشیده ام. قشنگ شده؟" 🔹سید جواد نیم خیز شد تا زینب را در آغوش بگیرد. هم زمان زهرا هم عبا را از دوش سید گرفت و عمامه اش را برداشت تا از گرمایی که صورت سید را برافروخته کرده بود، کم کند. نگاه قدرشناسانه سید روی زهرا بود و خطاب به زینب که به همراه علی اصغر در آغوش پدر جای گرفته بودند؛ گفت: " تو دختر هنرمند منی. خیلی زیبا شده احسنت به این دستان پر قوت. خدا برکت بدهد به دستانت زینب بانوجانم." دست در جیب کرد و شکلات توت فرنگی که زینب عاشقش بود به او داد. زینب مشغول بازکردن شکلات شد و علی اصغر فرصت یافت که دل بابا را ببرد. با آن دهان کوچک و صدای ناز کودکانه اش گفت: بابایی منم نقاشی کشیدم. ببین این قسمت نقاشی منه." 🔸سید جواد نگاه به پارچه کرد و خط های درهم سبزی را دید و پرسید: "خب بگو ببینم شما چی کشیدی؟" علی اصغر، با نوک انگشتش اشاره کرد و گفت: این یک قطار سریع السیر است که روی ریل حرکت می کند. " سیدجواد، نگاه تحسین امیزی به علی اصغر کرد و گفت:" ماشالله چه پیچیده نقاشی کرده بودی من نفهمیدم ها. خیلی خوب توضیح دادی. آفرین. شما هم هنرمندی ها، خودمونیم." چشمکی به علی اصغر زد و قند در دلش آب شد. شکلاتی با طعم پرتقال هم به علی اصغر داد. بچه ها شاد و خندان و راضی، ملچ مولوچ کنان، کنار بابا نشستند. زهرا که بالاخره فرصت کرد غباری از دل سید بگیرد، خداقوتی گفت. کنار سید نشست و گفت: " چه خبر؟ دکتر چه گفت؟ حالت خوبه سید؟" - "الحمد لله. خوبم. عالی. مگر می شود زهرا داشت و عالی نبود؟ ی دنده مان قصد فرار داشت که گذاشتیمش سرجایش." خنده ای کرد و ادامه داد: " خلاصه که دنده مان در رفته بود که الان سرجایش هست. ببین این هم پلاستیک داروهاست. فقط مسکن داده. هیچی نیست. خداروشکر. " 🔹زهرا به داروها نگاهی انداخت و گفت: " این دو روز چقدر درد داشتید و من نمی دانستم. چقدر کمکم کردید. خدا مرا ببخشد" بغض کرده بود. به آشپزخانه رفت تا بعضش را سید نبیند. سینی افطار به دست آمد. سید نگاهش را به چشمان بامحبت زهرا دوخت و گفت: " به به. چه غذای شاهانه ای .. دست زهرا به هر چه بخورد طلا می شود دیگر. عزیزم زهرا جان بسپار دست خدا. هر چه خدا بخواهد همان می شود. او خودش مراقب بندگانش هست. " سید از جا برخاست تا دستانش را بشوید و وضویی تازه کند. زهرا همان طور که کوکو سبزی و گوجه را در بشقاب سید می گذاشت گفت:" حال هم قطارتان چطور است ؟ "صدایی از آشپزخانه نیامد. دقیقه ای گذشت و سید، آبلیمو به دست آمد و گفت: "ان شاالله که بهتر می شود. بنده خدا درد دارند. در سنی که ایشان دارند، برایشان سخت است. زهرا جان دعایش کن مخصوصا درنماز شب هایت ." افطار مختصری که زهرا به سختی فراهم کرده بود را همه با هم نوش جان کردند. سید، نگران آن هایی بود که همین را هم نداشتند و به تلخی، چند لقمه ای فرو داد. بچه ها بی قرار خواب بودند. سید در حال خودش نبود. هفته های قبل، این ساعت ها، با زهرا نشسته بودند و نکته های نابی که استادش گفته بود را مرور می کردند و او امشب، نه استاد را دیده بود نه نکته ای. دلش کلاس و درس اخلاق می خواست و موعظه و نصیحت های پدرانه استاد را. اما تا چند وقتی، بی توفیق از حضور استاد خواهد ماند. زهرا از اتاق آمد و تشویش را در چهره سید خواند: " چه شده جواد جان؟" سید سربلند کرد و زهرا را که با لباس شکوفه بهاری، بالای سرش ایستاده بود خوب نگاه کرد و گفت: " یادت هست این ساعت ها قبلا، چه می کردیم؟" زهرا گفت: بله که یادم هست. درس می خواندیم. از نوع اخلاق. امشب هم بخوانیم؟ " سید، چشمانش را در نگاه پرامید زهرا ریز کرد و گفت: بخوانیم. 🔹برخاست. باز هم وضو گرفت. وضویی که هر بار، او را سرحال تر از قبل می کرد. خودکار و دفترش را آورد. رو به قبله نشست. زهرا هم کنارش نشست. گوشی هوشمند زهرا را که کارهای مجازی شان را با آن انجام می دادند وسط گذاشت. بسم الله گفت و کلیک کرد. صدای پرصلابت عزیزدلشان، در جانشان پیچید: بسم الله الرحمن الرحیم.. @salamfereshte

#قسمت_سیزدهم #داستان #کوچه‌ی_هشت_ممیز_یک

#داستان #پیچند #قسمت_سیزدهم 🔹همه نیروها چندین روز بود در قرنطینه بودند و اطلاعی از خانواده هایشان نداشتند. حاج رضا گفت:"قشنگ حرف بزن محسن جان . نگران نباش. گوشی را به نوبت به دیگران هم می دهم با خانواده هایشان تماس بگیرند." حاج محسن کمی آرام تر شد و از زینب پرسید که کجاست و چه می کند. دکمه کِرِم رنگ دلش برای زینب تنگ شده بود. صدای شاد و بلند زینب را از پشت گوشی شنید که می گفت:"تازه اول راهیم. دمپایی های مادر را پوشیده ام. چادرش را سر کرده ام. تسبیح شاه مقصودی که دادید، الان دستم است. فقط یک چیزی بگویم نخندید ها" حاج محسن مشتاق و کنجکاو گفت:"بگو دخترم" زینب گفت:"گل حسن یوسف مان را هم با خود آوردم. آخر شما که نبودید. خشک می شد. فکر کردم بهتر این است که با خودم ببرم." حاج محسن که از این همه سادگی زینب دلش شاد شده بود گفت:"ای دختر رئوف من. حالا که برده ای حسابی مراقبش باش." زینب چشمی کشیده گفت و پدر التماس دعای خود و سردار و حاج رضا را به گوشش رساند. زینب مجدد چشم دیگری گفت و حاج محسن، از دخترش خداحافظی کرد. ✨اشک در چشمان هر سه نفرشان جمع شده بود. حال و هوای پیاده روی اربعین و زیارت سالار شهیدان، چیزی نبود که قلب های طالبشان بتواند نبودش را تحمل کنند. حاج رضا، گوشی را برد و به نفر بعدی داد تا او هم با خانواده اش تماسی بگیرد. سردار درِ گوش حاج محسن گفت:"از خاک تربت چه خبر حاجی؟" دکمه کِرِمی رنگ مانند حاج محسن، از شنیدن این جمله تعجب کرد و دهانش باز ماند که حاج محسن، جواب سردار را چه خواهد داد. سردار منتظر جواب بود و حاج محسن، به حاج رضا نگاهی انداخت و گفت:"حجاب های هفت گانه را از بین خواهد برد ان شالله به لطف خدا. دعایمان کنید سردار" 🔹ابوذر از زینب خیلی جلوتر بود. به شماره ستون نگاه کرد. هنوز مانده بود تا به حاجی برسد. با اینکه جلوتر از حاج جواد بود اما به خاطر تفاوت مسیرش، الان عقب افتاده بود. سرش را پایین انداخت و به نوحه ای که از گوشی اش پخش می شد با دقت گوش داد. صدای نوحه قطع شد. کمی صبر کرد. صدایی نیامد. فکر کرد باتری تمام کرده. گوشی را نگاه کرد دید حاجی در حال زنگ زدن است:"سلام علیکم.. تقبل الله.. نه حاجی، بعد از حمد سوره اسراء را خوندم. قربانت. یا علی" بچه ها پرسیدند ابوذر کجاست؟ جواد آقا پاسخ داد :"در سوره اسراء." همه خندیدند و نگاهشان به روح الله قفل شد. روح الله گفت: "یعنی عمود 717. سوره اسراء هفدهمین سوره است. " حاج جواد آقا بساط چایی و بیسکویت را برای بچه ها پهن کرد و گفت:"تا شما کمی انرژی بگیرید،آقا ابوذر هم می رسد. بعد با هم به فرات می رویم." استاد واعظیان نقشه احداث امکانات بین راهی موکب را با توجه به موقعیتی که دیده بود، اصلاح کرد و به جواد آقا داد. بیسکویتی برداشت و به گوشه موکب رفت. صدای مداحی ایرانی عربی از بیرون موکب به گوش جواد آقا رسید. خیلی نزدیک بود. با خود گفت این اطراف که موکبی نبود. نقشه را باز کرد و نگاه کرد. خیلی دقیق همه چیز مشخص شده بود. گوشی را برداشت و تماسی گرفت. کامیون بعدی در راه بود و حوالی سحر می رسید. همین را به استاد واعظیان گفت. 🔸استاد نگران تجهیزات بچه ها بود. جواد آقا، گوشی اش را نشان استاد داد و گفت:"اینجا موکب ماست. تصویر را به صورت زنده دارید ها." روبروی موکب، چند مرد در سکوت، بارهای گوشت بسته بندی شده و یخ زده را از وانت گوشه جاده می گذاشتند. الوار برش خورده ای کنار کارتن های بسته بندی شده قرار داده شده بود. جواد آقا زوم کرد روی چهره مردها. چهره های معمولی و موجهی داشتند. ریش و سبیل و یکی شان هم سیگاری روی لبش داشت. دقیقا روبروی موکب آن ها، با الوار چارچوب بندی کردند و پارچه ای که محکم تر از پارچه برزنت موکب جواد آقا بود را روی الوارها کشیدند. استاد واعظیان گفت:"این دوربین را کی کار گذاشتی که ما ندیدیم جواد آقا؟" جواد همان طور که نقشه را تا کرد و داخل جیب درونی پیراهنش می گذاشت گفت: "همان موقع که چراغ سردر موکب را وصل کردم. استاد شما هم بفرمایید پذیرایی مختصری است. قابلتان را ندارد. شما با ما به فرات می آیید؟" استاد گفت:"اگر اجازه بدهید دوست داشتم به زیارت بروم چون دیگر معلوم نیست کی بتوانیم به زیارت برویم. اما کمی حالم خوب نیست. چند ساعتی است حالت تهوع دارم و فکر می کنم تب کرده ام. " #سیاه_مشق @salamfereshte

#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_سیزدهم 🔸اشکهایم جاری می شود. دیگر توضیحات دکتر را نمی شنوم. پس یعنی اینکه پاهایم را نمی توانستم حرکت بدهم به خاطر داروی بی حسی نبوده. یعنی اینکه فقط دست هایم سرد می شده و سرما را در پاهایم حس نمی کردم به خاطر داروی بی حسی شان نبوده. یعنی اینکه احساس درد مبهمی در پاهایم داشتم برای بی حرکتی اش نبوده. یعنی من دیگر از امروز فلج شده ام. یعنی دیگر نمی توانم دانشگاه بروم. دیگر نمی توانم پایم را از خانه بیرون بگزارم. دیگر نمی توانم با نسیم کافی شاپ و بازار بروم. یعنی فقط باید دراز بکشم و به سقف نگاه کنم؟ مگر این سقف چه دارد که بقیه عمرم را بخواهم به آن خیره بشوم؟ 🔻گریه ام بیشتر می شود. دکتر اتاق را ترک می کند. مادر هم با من اشک می ریزد. پدر چیزی نمی گوید و فقط کناری، روی صندلی نشسته است. شاید از سنگینی این مصیبت است که نمی تواند سرپا بایستد. بعضی بیمارها که بیدارند با نگاه های دلسوزانه شان خیره ام شده اند. چقدر از این نگاه ها بدم می آمد و از الان به بعد باید این نگاه ها را تحمل کنم. چرا در تصادف نمردم؟ چرا فقط آسیب نخاعی دیدم؟ چرا ماشین نزد من را له کند؟ چرا من را نجات دادند؟ چرا نگذاشتند بمیرم؟ چرا مرا زودتر به بیمارستان نرساندند که خون کنار نخاع لخته نشود؟ چرا ای خدا؟ آخر چرا با من این طور می کنی؟ مگر من چه کار کرده ام که اینقدر اذیتم می کنی؟ چرا همه بدبختی ها سر من می آید؟ گریه امانم را بریده. پدر لیوان آبی را نزدیک صورتم می آورد. رویم را بر می گردانم. - بیا بخور دخترم، بیا بخور.. 🔸صدای سرفه هایش خیلی دلخراش است. هنوز حالش خوب نشده. به زور نی را داخل دهانم می کند تا هورت بکشم. یک قلپ می خورم و با خود می گویم: آره نرگس، از این به بعد یکی باید برات آب بیاره. دیگر خودت نمی تونی بری سریخچال و بطری آب مخصوصت رو برداری. دیگر خودت عرضه نداری بری سیب های قرمز رو بو کنی و بخوری، حتما باید کسی این کارها رو برات بکند. باز هم قطرات اشک سیل آسا از گوشه چشمم سرازیر می شود. دست نوازش پدر هم نمی تواند آرامم کند. می خواهم تنها باشم. نگاه ها اذیتم می کند. رو به پدر می کنم و می گویم: + کی می ریم خانه؟ - می ریم. باید یک عکس دیگر ازت بگیرن تا ... + عکس نمی خوام. دیگر آدم قطع نخاعی عکس می خواد چه کار. بریم خانه. همین الان. دیگر نمی خوام این جا باشم. - باشه دخترم. می ریم . یک کم صبر کن. داد می زنم: + نمی خوام صبر کنم. من رو ببرین خانه. از الان باید هی التماس کنم که من را ببرین چون خودم نمی تونم رو پاهایم راه برم. ای خدااااااااااااااا 🔻باز هم می زنم زیر گریه. پدر از اتاق می رود بیرون. بعد از چند دقیقه پرستاری می آید و سِرُم دستم را باز می کند. چسب و انژیوکید را هم باز می کند و در گوش مادر چیزی می گوید. مادر کمکم می کند لباس هایم را عوض کنم. وسایلم را جمع می کند. پدر با صندلی چرخ دار وارد اتاق می شود. واااای . صندلی چرخ دار. چقدر صحنه دیدنش برایم زجر آور است. کاش آنقدر کوچک بودم که پدر مرا بغل می کرد ولی نیستم. پرستاری هیکلی می آید و همین طور که من را آماده بلند شدن می کند برای مادر و شاید هم پدر توضیح می دهد که : وقتی خواستید بلندش کنید، دوتا دست هایش را بیاندازید روی کول و کتفتان و بغلش کنید. موقع گذاشتن روی صندلی دقت کنید هر دو پایش سر جای مخصوص باشد و نیافتاده باشد. حتما ملحفه ای چیزی روی پاهایش بندازید. چون سرمای پاهایش را حس نمی کند. کیسه ادرارش را کنارش جاسازی کنید. برای دستشویی هم پوشک هست و اگه هم حرکت روده هایش را حس می کند برایش لگن بگزارید. 🔸با شنیدن این حرف ها گریه ام بیشتر می شود. به هق هق می افتم. یعنی حتی دیگه خودم نمی تونم برم دستشویی. یعنی باید برام لگن بزارن؟ ای خدا. چرا آخه با من این طور کردی. مگه من چی کار کرده بودم. همین طور عین ابر بهار گریه می کنم و خانم پرستار من را روی صندلی چرخدار می گذارد و همه کارهایی را که گفته بود انجام می دهد. مادر روسری ام را درست می کند. دیگر چادر سرم نمی کند. پدر صندلی را آرام هل می دهد و از بیمارستان می آییم بیرون. 🔹منتظر ماشین ایستاده ایم. چقدر هوای شهر دود آلود است. پدر به هر ماشینی که مسیر را می گوید، وقتی به صندلی چرخدار نگاه می اندازد سرش را بالا می اندازد و نمی ایستد. دیگر حتی ماشین هم برای ما نگه نمی دارد. مادر نگاه غمبارش روی زمین است. هنوز بغض گلویم را سخت فشار می دهد. @salamfereshte

#داستان_بلند #فقط_به_خاطر_تو #قسمت_سیزدهم 🔺پرهام وارد اتاق شد و نگاهی به دو نوزادی که روی تخت بودند انداخت. به سمت پرستار نوزادان برگشت و گفت: - کجاست؟ پرستار اشاره به نوزاد روی تخت کرد. پرهام مجدد نگاهی انداخت و سرش را به سمت پرستار برگرداند و معترضانه گفت: - این که زنده است! 🔹 پرستار دیگر، باند تا شده ای را از کنار نوزاد برداشت. دستش را جلوی صورت پرهام گرفت و باند را باز کرد. دستش به وضوح می لرزید. پرهام بدون اینکه تغییری در چهره اش ایجاد کند، به حرفهای پرستار گوش داد. به انگشت ششم نوزاد که اندازه ای کمتر از یک عدس داشت نگاه کرد و بی هیچ حرفی از اتاق خارج شد. چشم غره ای به ضحی رفت و به سمت در شیشه ای حرکت کرد. دمپایی را در آورد و خارج شد. تن و بدن همه از حضور سنگین و توبیخ کردن های رئیس بیمارستان به لرزه ای نامحسوس افتاده بود. بعد از چند دقیقه از رفتن پرهام، همهمه در سالن پیچید: - به خیر گذشت - خدا به خیر کنه و معلوم نیست حالا چی می شه - اگه مرده بود چیکار می خواست بکنه 🔸 ضحی، به سمت در خروجی رفت. چادر و کیفش را از روی زمین برداشت. دمپایی را در آورد و کفش هایش را پوشید. در شیشه ای باز شد. سحر را روبروی خودش دید. نگاهش به لباس مخصوص اتاق عمل افتاد. کفش هایش را مجدد در آورد و با صدایی که از خشم، کمی می لرزید، آرام غرید: - هیچ کوهی تا ابد کوه نمی مونه خصوصا اگه شنی باشه. کوه شنی ات فرو می ریزه دکترپرهام. 🔻سحر حرفی نزد. حتی با نگاه. فقط به ساعتش نگاه کرد و به همراه ضحی، وارد اتاق رختکن شد. روی یکی از صندلی های راحتی داخل اتاق نشست. زانوانش را تا کرد و پاهایش را داخل شکمش داد و به یک طرف صندلی لم داد: - حالا کجا می خوای بری؟ - ریکاوری 🔹ضحی این را گفت. روپوش اتاق عمل را داخل محفظه مخصوصش انداخت و به سمت اتاق ریکاوری حرکت کرد. خانم پناهی، آرام خوابیده بود. پرستار مسئولش گفت که تا دو ساعت دیگر بیدار نخواهد شد و بهتر است که به خانه برود. به رختکن برگشت. ساعت شیفت تمام شده بود. ماندن در بیمارستان با آن وضعیتی که پیش آمده بود، به صلاح نبود. نیازی هم به حضور ضحی نبود. چادرش را سر کرد و به همراه سحر، راه خروج را در پیش گرفت. طبقات را پایین رفت و از راهرو گذشت. وارد حیاط بیمارستان شد. نفس عمیقی کشید و به آسمان صافی که به شب نشسته بود، نگاهی انداخت. دلش نمی خواست با سحر حرفی بزند. فکر اینکه چه کسی گوشی اش را بیصدا کرده بود، در سرش می چرخید و می ترسید هر حرفی، باعث شود این فکر، بر زبانش جاری شود. سحر هم سکوت کرده بود و هیچ حرفی از اتفاقاتی که افتاده بود نمی زد. 🔸حیاط بیمارستان را طی کردند و به اتاق نگهبانی رسیدند. آقای پناهی با دست بسته، روی صندلی نشسته بود. ضحی خواست وارد اتاق شود اما سحر، بازویش را گرفت. داخل اتاق عمل، شنید که پناهی به ضحی حمله کرده. سحر ترسید این بار پناهی به جای دستهایش که بسته بود، با کله به سمت ضحی حمله ور شود و جلوی ورود ضحی را گرفت. اول باید به پناهی می گفت همین ضحی بود که جان پسرت را نجات داد. باید می گفت بچه مرده ای را که به بیمارستان آورده بودی، همین ضحی زنده کرد. باید این را هم می گفت دست روی کسی بلند کرده ای که ماه هاست غمخوار زنت بوده. وقت هایی که نبوده ای و وقت هایی که با زنت دعوا می کردی. باید به پناهی تشر می زد که اخلاق گندت را درست کن اما هیچکدام را نگفت. ضحی نگاهی به سحر انداخت و لبخند تلخی زد. آرام و نه با احتیاط، جلو رفت. در این ماه ها، پناهی را شناخته بود و از دل نازکش خبر داشت. هارت و پورتش را ندید گرفت و تبریک گفت. پناهی نگاه خشمگینش را روی ضحی انداخت. نگهبان نگاه تیز و دقیقش را به پناهی دوخته و آماده عکس العمل احتمالی پناهی شد. 🔹 ضحی چند لحظه مکث کرد. چشمش را از نگاه خشمگین پناهی دزدید و به کفش های پا خورده اش دوخت. تبریک گفت و با صدایی بلندتر از تبریکی که گفته بود عذرخواهی کرد. نگاه نگهبان بین ضحی و پناهی به سرعت رفت و برگشت می کرد. دلش می خواست ضحی را راهی کند تا خیالش از افتادن اتفاق دیگری راحت شود. 📣کانال #سلام_فرشته در ایتا، سروش، بله eitaa.com/salamfereshte sapp.ir/salamfereshte ble.ir/salamfereshte #داستان_بلند #رمان #فقط_به_خاطر_تو #تولیدی #سیاه_مشق

#سلسله_درس_های_قرآن_شناسی #قسمت_سیزدهم ✨جلوه ای از بالا 💨مدتی است باد می وزد. ابرها متراکم می شوند. هوا گرفته می شود. قطرات باران، تک تک از آسمان فرو می ریزند. سر به آسمان بلند می کند. قطره ای از ابر، جدا شده و روی گونه اش می افتد. قطره ای دیگر، از ابر جدا می شود و کف دستانش. قطره ای دیگر، از دامن ابر جدا می شود و پایین می افتد. به قطره نگاه می کند و می گوید: حالا که از دامان ابر جدا شده ای، دلت برایش تنگ نمی شود؟ 💦باران از ابر نازل می شود. به حالت تجافی. یعنی وقتی پایین آمد، دیگر آن بالا نیست. وقتی بالاست، این پایین نیست. اما این حالت، در مورد نزول قرآن ایجاد نمی شود بلکه نزول قرآن، به حالت تجلی است. ⚡️قرآن از مرتبه عالیه و ام الکتاب که نزد خداوند است، تنزل داده می شود در حالی که حقیقت قرآن، نزد خداوند است، مرتبه ای از قرآن در دستان فرشتگان حامل است و مرتبه نازله اش، در قالب الفاظ، دست ما انسان هاست. 🍀این مراتب قرآن از هم جدا و منفک شده نیستند بلکه با هم یک ارتباط جلوه ای دارند به این معنی که هر مرتبه ای، جلوه مرتبه بالایی است و از نظر وجودی، به مرتبه بالای خود، وابستگی تمام دارد. 📚برای مطالعه بیشتر ر.ک: قرآن در قرآن، آیت الله جوادی آملی، صص 44-46 📣کانال #سلام_فرشته در ایتا، سروش، بله @salamfereshte #قرآن_را_بشناسیم #قرآن_شناسی #قرآن #قرآنی #نور #سلسله_درس_های_قرآن_شناسی #تولیدی #سیاه_مشق

🌱 بذر سعادت #استاد_عربیان حفظه الله: 🔹خدا رحمت کند علامه طباطبایی را. در نامه هایی که از حضرت علامه به دست ما رسیده است. نامه ای است که نظر را جلب می کند؛ نامه ای است که یک طلبه جوان به محضر علامه طباطبایی نوشته بود. در این نامه، این جوان به علامه فرزانه می گوید من یک طلبه ای هستم که چهارسال از طلبگی ام در حوزه گذشته. از نظر علمی سعی و تلاش داشته ام و می دانم چه کار باید بکنم اما از نظر اخلاقی و عملی سرگردان و متحیرم. نمی دانم چه کار کنم. 🔸جالب است که به جناب علامه گوشزد می کند استاد من موعظه نمی خواهم. چون موعظه زیاد پیدا می شود. من راهکار عملی می خواهم. از نظر عملی و دستور العمل استفاده کنم. حضرت علامه هم جوابی که می فرمایند، بسیار این جواب، برای ما هم سازنده است. حضرت علامه به ایشان می فرمایند صبح که از خواب بیدار می شوی...، دستورالعملی می فرمایند که از نظر اصطلاحی بخواهیم بیان کنیم می شود اصل مراقبه. که پیامبر اسلام به جناب ابوذر هم همین اصل مراقبه را می فرمایند. اصل عملی مراقبه. 👈خود علامه طباطبایی در رابطه با این مراقبه، این تعبیر را دارند که بذر سعادت است. که آدم باید در مزرعه وجودش این را بپاشد. ازش محافظت کند تا به بار بنشیند. بذر سعادت. 📚برگرفته از سلسله جلسات #حدیث_خوانی، #جلسه_دوم در تاریخ شنبه 1400/08/08 #قسمت_سیزدهم ادامه دارد... 📣کانال مدرسه علمیه الهادی علیه السلام 🆔@alhadihawzahqom #پیامبر_اکرم صلی الله علیه و آله #وصیت #معرفی_حدیث #حدیث