#داستان #کوچه‌ی_هشت_ممیز_یک #قسمت_یازدهم هرکسی چیزی می گفت. یکی می گفت: "ببین شب اول ماه مبارک چطور مسجد بهم ریخته"، دیگری می گفت: "این سید را خدا رساند. چه به موقع هم آمد." دیگری می گفت: " اینطور که نمی شود، بالاخره تکلیف مسجد و نمازجماعت هایش چه می شود؟ " خانمی فریاد زد :" مگر این مسجد مسوول ندارد که انقدر بی برنامه ست. الان تکلیف ما خانم ها چیست که برای نماز جماعت آمدیم و شب ماه مبارکی با این اوضاع نابسامان روبرو شدیم. " 🔸 خانمی گفت: "من اصلا به او اقتدا نمی کنم، عمری پشت سرحاج احمد نماز خواندم و هیچ کس را جز او قبول ندارم و خودش به صورت فرادی نمازش راشروع کرد. " برخی صف نمازش را عقب تر بردند که بتوانند از صف های پشت سر سید، اتصال بگیرند و قامت ببندند. بعضی خانم ها که بلاتکلیف بودند تصمیم گرفتند نمازشان را فرادی بخوانند که نکند یک وقت روزه ی شک دار گرفته باشند و از خیر ثواب نماز جماعت گذشتند. دیگری گفت:" هیچکس حاج احمد نمی شود اما چاره چیست. نیامده ام مسجد که فرادی بخوانم و قامت بست. " بعضی از مردم مسجد طوری حاج احمد را می خواستند که گویی تنها روحانی عادل شهر است و کسی نیست که بتواند جای او را بگیرد 🔹سید، نماز را با طمانینه و بی توجه به همهمه به پایان رساند. متوجه جمعیت پشت سرش نشده بود. سربلند کرد و جلویش را خالی دید. به عقب برگشت دید اکثر جمعیت به او اقتدا کردند. مشغول ذکر تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها شد. سر و صدای خانم ها مجدد بالا گرفت. حاج مرتضی بلندگوی مسجد را برداشت وگفت:" خانم ها لطفا سکوت کنید. ما ازهمان شبی که حاج احمد روحانی مسجد تصادف کرد، درخواست اعزام یک روحانی جدید برای مسجد کردیم. " 🔸راست می گفت. همان ساعات اولیه تصادف و رفتن حاج احمد به اتاق عمل، هیات امنا جلسه گذاشته بودند و بحث که ماه مبارک رمضان را چه کنند. در نهایت به این نتیجه رسیده بودند که از طریق واسطه ها درخواست روحانی از دفتر تبلیغات بکنند و کرده بودند. خانم ها که تازه گوشی شنوا پیدا کرده بودند سفره دلشان راباز کردند. دراین گرمی هوا یه کولر درست وحسابی داخل مسجد نیست. یه جای درست وحسابی به خانم ها ندادید.پرده راتاجایی که جا داشته عقب کشیدید وما خانم ها هیچی جا نداریم .حالا هم که مشکل نبودن امام جماعت . حاج مرتضی مرتضوی، یکی از اعضا هیات امنا که دغدغه ی بیشتری نسبت به مردم و مسائل مسجد داشت، با زبان نرم مخصوصی که داشت، گفت: "فعلا یک روز تحمل کنید تا روحانی جدید اعزام شود. مسجد خانه ی خداست احترام دارد." 🔹نماز مسجد به امامت سید برگزار شد. بعد از نماز حاج مرتضی دعاهای مخصوص ماه مبارک را خواند بعد از خواندن دعای اللهم ادخل علی اهل قبورالسرور از سید خواست صحبت کوتاهی کند. سید، بلندگو را که به او تعارف شده بود دست گرفت. تشکر کرد. بسم اللهی گفت و همان جا، وسط مسجد، رو به جمعیت ایستاد. به همه سلام کرد و گفت: " اللهم ادخل علی اهل قبور السرور. از این دنیا که برویم، دستمان کوتاه می شود. خیلی کوتاه. دیگر هیچ چیز، هیچ کاری که جایگاهمان را بهتر کند، نمی توانیم بکنیم. الان هنوز نفس می کشیم. زنده ایم. از فرصت ها استفاده کنیم.." همه ی صداها خوابیده بود. چشم ها به دهان سید دوخته شده بود . سید دستش را رو به آسمان گرفت و گفت: " خدایا، سرور و شادی را بر همه مان بفرست. همه آن هایی که دستشان از دنیا کوتاه شده است را از خوان سفره پر نعمتت، روزی ده. در ماه مبارک رمضان سفارش شده این دعا را زیاد بخوانید که گناهان با خواندن آن، آمرزیده می شود. " دست راستش را رو به آسمان کرد و مجدد، دعا را خواند: " اللهم ادخل علی اهل القبور السرور..." اشک، از گوشه چشمان حاج عباس سرازیر بود. با تک تک فرازهای دعا، اشک ریخت و روحش به پرواز در آمده بود. حالتی که او را به سالها قبل برده بود که پشت سر عالمی نماز خوانده بود و دعایش، او را اینطور منقلب کرده بود. @salamfereshte

#قسمت_یازدهم #داستان #کوچه‌_هشت_ممیز_یک

#داستان #مدافع_حرم #قسمت_یازدهم #قسمت_آخر 🔹 ساک کوچکی که دو دست لباس و حوصله و کمی بیسکویت و مقداری پول در آن گذاشته بود را به دستم داد. همان ساکی که مادر به دستم می داد تا وسایلم را برای اردو، در آن بگذارم. بوی یاد مادر، وجودم را پُر کرد. پدر، تغییر حالتم را فهمید. دست های پر مهرش را روی شانه هایم گذاشت و انگشتانش را در کتفم آرام فرو کرد و گفت: برای منم دعا کن. سلام ما رو به آقا برسون. به فشار دستان پر مهر پدر، شوق و نشاطی عجیب در وجودم سربرآورد. پدرم بدون اینکه به من بگوید، اسم مرا نوشته بود. فرصت برای هیچ کاری نبود. لباس و کاپشنم را پوشیدم. از زیر قرآن رد شدم و به مسجد رفتم. 🔸اتوبوس منتظر من و چند نفری که هنوز نیامده بودند بود. سوار اتوبوس شدم. هوا سرد بود. روی صندلی، کنار دوستم مصطفی، ساک به بغل، در خود مچاله شدم. دوستی من و مصطفی از همان سفر، ناگسستنی شده بود. اتوبوس حرکت کرد. نیت کردم به جای مادرم به زیارت بروم. اولین زیارتی که نمی دانستم باب خیلی چیزهای دیگر را به رویم باز می کند. گنبد طلایی شان چه تلألوی زیبایی داشت. دست بر سینه گذاشتم: السلام علیک یا علی بن موسی الرضا.. می گویم و راه می روم وگریه می‌کنم. گریه‌ای که به هق هق تبدیل می‌شود. هر چه نفس‌‌هایم سخت بالا می‌آید، اشک‌ها راحت پایین می‌لغزد. حال و هوای اولین زیارت در وجودم چنگ انداخته و یاد مادر، رهایم نمی کند. به نیابت از پدر و مادرم سلامی دوباره می دهم: ☘️ السلام علیک یا علی بن موسی الرضا.. خود را در آغوش زائران مولا می‌اندازم. با موج جمعیت به ضریح نزدیک تر می شوم. سرم را بالا می برم تا بهتر نفس بکشم. دستانم را به التماس و طلب، دراز کرده ام. سینه ام می‌سوزد. پانسمان سینه ام بالا و پایین می‌رود. چسب رویش کشیده می شود اما مرا چه خیالی است با این سوزش. دستانم را به ضریح قفل می کنم. عمیق و پُر، هوای حرم را داخل ریه هایم می دهم. ریه هایی که جز ذره ای چیزی از آن نمانده و دیگر، مفرّح ذات نیست. هر چه پرهای خادم، موهای تازه روییده شده‌ام را نوازش می‌کند، به روی خودم نمی آورم. چیزی جز آغوش مولا نمی‌خواهم حس کنم. موج جمعیت، مرا به زاویه بیرونی ضریح می‌برد. دستانم را باز باز می‌کنم. همان قدر باز که هر بار، امین با دیدنش، عقب عقب می رفت و به شتاب، می دوید و خودش را در بغلم می انداخت. می بوییدم و می بوسیدمش. دستانم باز باز است و ضریح را به آغوش کشیده ام. قلبم را روی شبکه های ضریح می گذارم تا تپش هایش، به تبرک مولا، پر قوت شود. الحمدلله رب العالمین.. آرام آرام می شوم. به محض اینکه دستانم شُل می شود با موج جمعیت، به عقب، رانده می شوم. 🔹 همان عقب، می ایستم. به ادب. به سکوت. همه چشم می شوم. محو نورانیت پشتِ شبکه‌های ضریح هستم. در خماری. در خسله ای پر سکوت. در سکون بی‌وزنی. پر خادم های حرم، حرکت را به وجودم برمی‌گرداند. قفل قدم‌هایم باز می‌شود و به گوشه‌ای پناه می‌برم. دستانم را به احترام نظامی بالا می برم. پاهایم را جفت می کنم و می گویم: کلنا فداک یا مولای.. یا صاحب الزمان. @salamfereshte

#داستان #پیچند #قسمت_یازدهم 🔸دکمه کِرِمی رنگ، تا آن روز دعای توسل را نشنیده بود. به نور سبزرنگ کوچک داخل جایگاهی که برای نماز درست کرده بودند نگاه کرد و زیبایی و معنویت آن جا را با نفسی عمیق، به عمق جانش فرستاد. ساکت و آرام روی سینه حاج محسن نشسته بود و به لرزش خفیف تپش های قلبش، نوازش می شد. سید حسین بدون هیچ حرفی، دعا را شروع کرد و حاج محسن از همان اول تک تک کلمات را با سیلاب اشکی که راه انداخته بود، به سختی ادا می کرد. بعد از دعای توسل، دو رکعت نماز توسل به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف خواندند. حاج محسن، از همراهی ها و کمک های سید حسین تشکر کرد و به اصرار، او را به خوابگاه فرستاد و خودش به آزمایشگاه برگشت. 🔹حاج رضا، کنار رایانه ایستاده بود و آمار پژوهش شده را بررسی می کرد. غرق تفکر بود و همزمان، به نقشه های تراشه ها نیز نگاه می انداخت. به محض آمدن حاج محسن، گفت:"هم ارتفاع ترکش را تعیین کرده اید و هم جایش را؟ یعنی بر اساس قدهای مختلف، تعیین کرده اید که به کجای بدنش بخورد؟" حاج محسن گفت:"بله. سیستم هوشمندی دارد بر اساس قد، خود به خود ترکش به سمت قلب نشانه می رود." حاج رضا سر از نقشه ها برداشت و مستقیم به بدن حاج محسن خضایی نگاهی کرد و گفت:"پس می شود طوری تنظیم کرد که کمی آن طرف تر بخورد که اگر کودکی است، از کنار بدنش رد شود." حاج محسن، همان نگاه تحسین برانگیزی که به سید حسین کرده بود را تحویل حاج رضا داد و گفت:"بله. ما هم روی همین فکر می کردیم اما اگر باز هم کودکی.." حاج رضا گفت:"ان شاالله که کودکی کشته نمی شود. به دلت بد راه نده. " ☘️حاج محسن گفت:"تصمیم داشتم برای قدهای مورد تردیدم، ترکش را به سمت راست و خارجی ترین قسمت بدن یک کودک جهت بدهم؛ تا این وسط، اگر کودکی چاق هم بود و عرض بدنش با بزرگسال یکسان در آمد، ترکش به سمت قلبش نخورد." حاج رضا گفت:" خدا کمک کند. خداقوت حاجی. ی استراحت بکن برادر. تا اذان صبح سه ساعتی وقت هست" بعد انگار که یاد چیزی افتاده باشد گفت:"کاروان دخترت هم امروز حرکت کرد. از دخترت خبرگرفتم. نگران نباش. حالش خوب است." 🔹حاج رضا سرشانه لاغر حاج محسن را با انگشتان قوی اش فشرد و لبخندی از سر رضایت و قدردانی تحویلش داد و گفت:"پروژه تربت را هم دنبال باش. اگر راه قوت گرفتن تربت کربلا را پیدا کنی، طوفان طبسی برای اسرائیلی ها راه خواهیم انداخت. " حاج محسن گفت:"چشم. ان شاالله. هنوز راهش را پیدا نکرده ام. ایمان دارم که می شود اما چطور، نمی دانم." حاج رضا پرسید:"چه راه هایی را امتحان کرده ای؟" حاج محسن گفت:"مولکول زنده و فعالی دارد. اما نسبت به مواد شیمیایی هیچ واکنشی نشان نمی دهد" حاج رضا، نگاهی به تسبیح تربتی که در دست داشت کرد و گفت:"اگر بتوانیم اثبات کنیم که این مولکول زنده و فعال، قدرت رهبری و انسجام دیگر مولکولهای خاکی را دارد و راهش را پیدا کنیم، تحولی عظیم در علم پدید خواهد آمد.. خدا کمک کند.. برای آن پروژه نذری خاص کرده ام. حتما جواب خواهد داد. من دلم روشن است. " این ها را گفت و به سمت دفتر خود رفت. ☘️سجاده اش را گوشه اتاق روی زمین پهن کرد و مشغول نماز خواندن شد. حاج محسن، بقیه تنظیمات دو سه رِنج قدی محتمل را تعیین کرده و سیستم را خاموش کرد و برای خواندن نماز شب، به اندرونی آزمایشگاه رفت. گوشه ای نیمه تاریک که برخی وسایل خاص و بلااستفاده را برای انتقال، در آنجا روی هم گذاشته بودند. دوسالی بود که طرحی را حاج محسن به حاج رضا داده بود اما هنوز، این طرح علنی نشده بود و حاج رضا دستور داده بود مخفیانه خود حاج محسن روی آن کار کند. همان طرح قوت حرکتی تربت امام حسین علیه السلام را که زینب، قرار بود عریضه اش را محضر امام ببرد. 🔹سید حسین، زودتر از همه برخاست و برای اقامه نماز شب، تجدید وضو کرد. نماز استغفار خواند و از خدا خواست پروژه را تمام کنند و بتوانند این نارنجک 400 ترکشی هوشمند را تکمیل کرده و برای جلسه ای که قرار بود در همین هفته بین سران اسرائیل در فلسطین برگزار شود برسانند. او هم نذر چهارده هزار صلوات برای تعجیل در فرج صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف کرد و از همان لحظه، مشغول فرستادن صلوات ها شد: اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم. حاج محسن و حاج رضا در خوابگاه نبودند. در نمازخانه هم نبودند. سید حسین، نمازخانه را ترک کرد و به سالن آزمایشگاه رفت. حاج محسن را دید که زیر میکروسکوپ، مشغول انجام دادن آزمایشی است. #سیاه_مشق @salamfereshte

#داستان_بلند #به_تو_مشغول #قسمت_یازدهم 🔹همه ملاقات کننده ها رفته اند بیرون و سکوتی ناگهانی بر اتاق حکمفرما می شود. چند دقیقه ای همان طور می گذرد. ریحانه بلند می شود و با اجازه بقیه هم اتاقی ها، پرده های اتاق را کنار می زند. نور عصرگاهی داخل اتاق می افتد. پنجره ها را کمی باز می کند و به ساعت نگاهی می اندازد: - دو سه دقیقه باز می ذارم که هوا عوض بشه. 🔻دقیق سر سه دقیقه پنجره ها را می بندد. همراه های بیمارهای دیگر مشغول جاساز کردن آبمیوه ها در یخچال هستند. برخی به بیمارهایشان آبمیوه می دهند. احساس تشنگی می کنم. دلم لک زده برای آب ولی دوست ندارم از ریحانه آب بخواهم. آخر برایم یک غریبه است. می آید کنارم. مدام لبخند روی لب هایش است. انگار بلد نیست عضلات صورتش را عادی نگه دارد. با اجازه ای می گوید و شروع می کند آن دستی که سِرُم بهش وصل نیست را ماساژ نرم دادن. از درون مقاومت می کنم. چون آن یک غریبه است. می خواهم بگویم نمی خواهد. نیازی نیست اما کمی که می گذرد آنقدر احساس راحتی می کنم که دیگر نمی توانم مقاومت کنم و چشمایم را می بندم. دست دیگرم را خیلی با احتیاط ماساژ می دهد. شانه هایم را یکی یکی ماساژ می دهد. هنوز چشم هایم بسته است. دستش به صورتم می خورد. شالم را باز می کند. دست می کند داخل موهای سرم. با سر انگشت هایش سرم را خیلی نرم ماساژ می دهد. احساس می کنم خون می آید در سرم و چندبار پلک می زنم و چشمانم باز باز می شود. 🔹احساس می کنم اتاق نورانی تر از قبل شده است. خستگی از تنم بیرون رفته و سرحال تر از صبح هستم. پیشانی ام را هم دستی می کشد و آخر سر، باز هم من را می بوسد و شانه ای را از کیفش در می آورد. می گوید شانه را تازه خریده. هنوز بوی نوگی می دهد. موهایم را خیلی آرام و با طمانینه شانه می کند و گُل سری را از کیفش در می آورد و موهای جلوی سرم را گیره می زند. باز هم من را می بوسد و صورتم را نوازشی می کند. شانه را داخل پلاستیکش، در کمد کنار تختم می گذارد. کارهایش را در سکوت نگاه می کنم. دستمالی را از جا دستمالی برمی دارد و زیرشیر آب می گیرد و کمی می چلاند. دستمال نم دار را روی لب هایم می کشد و این کار را چند بار تکرار می کند. سعی می کنم آب روی دستمال را بمکم. باز دستمال را زیر آب می گیرد و فشار کمی می دهد و روی لبم می گذارد. کمی از احساس تشنگی ام برطرف می شود. همین طور که این کار را دو سه بار انجام می دهد می گوید: - معمولا تا مدتی نباید چیزی بخوری. فعلا این دستمال را می کشم تا یک کم از تشنگی ات برطرف بشه. بعد می روم از پرستار می پرسم که اجازه داری آب بخوری یا نه. 🔸چیزی نمی گویم. کارش که تمام می شود از اتاق می رود بیرون. شانه هایم را عقب و جلو می برم و دست هایم را مشت می کنم و به حالت کشیدگی، کمی به راست و چپ می خرچانم. انگشت های دستم را باز و بسته می کنم تا کرختی ای که در عضلاتم مانده از تنم بیرون برود. دلم می خواهد چنان خودم را کش بدهم تا از این مچالگی در بیایم. اما با همین هم حس خوبی به من دست می دهد. نفس عمیقی می کشم و به بیرون از پنجره خیره می شوم. **** 📌 از اتاق می زنم بیرون. نگاه سنگینش را احساس می کنم. حق دارد اینقدر ناراحت باشد. سه روزه روی تخت خوابیده و دانشکده اش تعطیل شده. با دوستانش نیست و درد هم که می کشد. از پرستار می پرسم: - خسته نباشید. ببخشید، مریض اتاق 6 می تونه آب بخوره؟ = اسمشون؟ - نرگس = نرگس مولایی؟ تخت 4؟ - بله بله. = خانم شفیعی، تخت 4 ، عمل شکم، می تونه مایعات بخوره؟ * تا 24 ساعت بعد از عملش نه. کی عمل شده؟ = پریشب ساعت 7. * بخوره. کم کم بخوره و چیزهای نفخ دار نخوره. - بله ممنونم. 🔸دکتر شیفت می آید. سرپرستار و سه پرستار دیگر کنارش جمع می شوند. همه پرونده ها جلویش است. یکی یکی وارسی می کند. می روم سمت آب سردکن و لیوان آبی را پر می کنم. در حال برگشتن خانم پرستار اشاره ای به من می کند و می گوید : = ایشون همراهشونه. دکتر نگاه سرد و سرسری ای می اندازد و در حالی که دارد عکسی را وارسی می کند، می گوید: -خانم بیا اینجا. @salamfereshte

#داستان_بلند #فقط_به_خاطر_تو #قسمت_یازدهم 🔹وارد کوچه کنار بیمارستان شد. ماشین را گوشه ای پارک کرد و دوید. نگهبانی را به سرعت رد کرد. شیب منتهی به درب شیشه بیمارستان را یک نفس بالا رفت. پشت در لحظه ای مکث کرد. بسم الله گفت. چادرش را مرتب کرد و وارد شد. صدای شیون و فریاد، تپش قلبش را شدیدتر کرد. به سمت آسانسور دوید و منتظر شد. نگهبان، از در شیشه ای وارد شد و به همراه ضحی، وارد آسانسور شد. قبل از اینکه ضحی بخواهد سوالی بکند، نگهبان، هر چه پرستار بخش پشت تلفن به او گفته بود را تحویل ضحی داد. دست ضحی شل شد و کیف کوچک مشکی رنگش، از سرشانه افتاد. 🔸آسانسور که باز شد، موج فریاد آقای پناهی به صورت ضحی خورد. چند نفر دست آقای پناهی را گرفته بودند و سعی در آرام کردنش داشتند. به محض دیدن ضحی آرام شد. سه نفری که دست و کتفش را محکم گرفته بودند، خوشحال از اینکه آرام شده است، دستشان را شل کردند. ضحی پشت سر نگهبان از آسانسور بیرون آمد و همراستا با نگهبان که به سرعت به سمت اقای پناهی می رفت، قدم های کوتاه و پشت سر هم برمی داشت. چند متری از آسانسور دور نشده بودند که آقای پناهی، به یک ضرب خود را از دستان اطرافیانش رها کرد و به سمت ضحی دوید. نگهبان با دیدن شتاب و بالا رفتن دست پناهی و عصبانیتی که در صورت و چشمانش نمایان بود، خود را سپر ضحی کرد و کمی از ضرب دست مردانه پناهی را که قرار بود دندان ضحی را یکباره از جا بکند، گرفت. دست آقای پناهی را روی هوا قاپید. با یک حرکت دست و خودش را پشت پناهی برد و دستانش را از پشت قفل کرد و بلافاصله، دستبند را به هر دو دستش زد. 🔺ضحی بی توجه به این حرکت آقای پناهی و درد و سوتی که در گوشش ایجاد شده بود، از کنار ایستگاه پرستاری و نگاه های نگران سرپرستار و دیگران، به سمت اتاق عمل دوید. در شیشه ای را که رد کرد، صدای فریاد و ضجه های خانم پناهی پاهایش را سست کرد. کیف و چادرش را گوشه ای گذاشت. دمپایی آبی رنگ را پوشید و از پرده سبز رنگ رد شد. لباس سبز رنگ مخصوص اتاق عمل را پوشید. چند اتاق را رد کرد تا به اتاق عمل خانم پناهی رسید. خانم دکتر مشغول جداکردن چسبندگی های جفت بود تا بتواند آن را خارج کند. سحر کنار خانم دکتر، سعی در ارام کردن خانم پناهی بود. ضحی با نگاه دنبال بچه ها گشت. یکی شان گوشه اتاق گریه می کرد و پرستار بخش نوزادان مشغول تمیزکردنش بود. به سمت پرستار رفت و آرام پرسید: - وضعیتش چطوره؟ اون یکی کجاس؟ پرستار با صدای بلند گفت: - خانم کوچولوی ما رو نگاه کن ضحی جون. ببین چه خوشگله.. چقدر نازه. و با ابرو به اتاق احیا اشاره کرد. 🔹چشمان ضحی گرد شد. بی توجه به خانم پناهی که او را صدا می کرد، از اتاق عمل خارج شد و به سمت اتاق احیا رفت. همزمان با وارد شدن ضحی، دکتر متخصص کودکان از اتاق خارج شد. قُلِ دیگر زیر دستگاه اکسیژن، بی حرکت خوابیده بود. پرستار مشغول پر کردن فرمی بود. ضحی بالای سر نوزاد رفت. دستگاه اکسیژن به بچه وصل بود و قفسه سینه اش به سختی بالا و پایین می شد. صورتش نیمه کبود بود و دست و پاهایش بی حرکت. - زهرا جان بچه چطوره؟ آقای دکتر چی گفت؟ - اعلام مرگ مغزی کرد چون نفس نمی کشه. زیر دستگاه هم خیلی دوام نمی یاره. 🔸به محض شنیدن این دو جمله، برق عجیبی تمام تن ضحی را گرفت. بالای سر بچه رفت. بچه را روی دست گرفت. لوله های اکسیژن از کناره دستش اویزان شد. صورتش را به طرف صورت نوزاد برد و گریه کرد: - خدایا به حق حضرت زهرا بچه رو به ما برگردون. همین طور حرف می زد و گریه می کرد: - خدایا. تمام دل خوشیم این بود که بعد از چند ماه، دو نسل شیعه تقدیم مولامون می کنیم. خدایا این پسر رو به آغوش مادرش برگردون. یا صاحب الزمان ادرکنی.. یا صاحب الزمان .. به کمک تون نیاز دارم. آقاجان سربازتون نفس نمی کشه آقا. جواب مادرش رو چی بدم بعد از اون همه حرفی که در مورد سربازی شما بهش زده بودم و دلش رو به داشتن این دوتا نوزاد خوش کرده بودم. آقا یادتونه که می خواست بچه ها رو سقط کنه وقتی فهمید دوقلو بارداره. به کمک خودتون منصرف شد و هر دوشون رو نذر شما کرد. آقاجان، جواب مادرش رو چی بدم؟ یا صاحب الزمان ادرکنی.. یا صاحب الزمان اغثنی.. 🔺همین طور حرف می زد و گریه می کرد. 📣کانال #سلام_فرشته در ایتا، سروش، بله @salamfereshte #داستان_بلند #رمان #فقط_به_خاطر_تو #تولیدی #سیاه_مشق

#سلسله_درس_های_قرآن_شناسی #قسمت_یازدهم 🖇همراهی قرآن ✨اولین چیزی که خداوند خلق کرد، نور رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بود(1). و این نشان از مرتبه و شرافت وجودی حضرت بر دیگر مخلوقات، حتی قرآن دارد. 🍀با توجه به این نکته، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و حقیقت قرآن، هر دو، در آن مرتبه عالیه، با هم هستند. فقط یکی (پیامبر اکرم) از آن مرتبه عالیه، به عالم طبیعت، ارسال شد و دیگری(قرآن کریم)، انزال شد و این قرآن نازل شده، در معیت و همراهی با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است که فرستاده شده است.(2) 📌اما در این عالم ظاهر و طبیعت، از آنجایی که انسان های کامل هم مانند دیگر مردمان، بشر هستند(3)، با سایر مردم در احکام، یکسان هستند و از این جهت است که رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم هم مطیع قرآن که فرامین و قانون الهی است، هستند. 📚برای مطالعه بیشتر ر.ک: قرآن در قرآن، آیت الله جوادی آملی، صص 39-42 پی نوشت: 1. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم: اول ما خلق الله، نوری. بحار، ج 1، ص 97. 2. سوره اعراف، آیه 157 : وَاتَّبَعُوا النُّورَ الَّذِي أُنْزِلَ مَعَهُ 3. سوره مومنون، آیه 33 : مَا هَذَا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يأْكُلُ مِمَّا تَأْكُلُونَ مِنْهُ وَيشْرَبُ مِمَّا تَشْرَبُونَ 📣کانال #سلام_فرشته در ایتا، سروش، بله @salamfereshte #قرآن_را_بشناسیم #قرآن_شناسی #قرآن #قرآنی #نور #سلسله_درس_های_قرآن_شناسی #تولیدی #سیاه_مشق

🌺 یااباذر... یااباذر.. #استاد_عربیان حفظه الله: 🔹نکته دیگری هم.. یگویم که مهم است. حضرت صلی الله علیه و اله و سلم، به این انگیزه سازی ابتدایی اکتفا نکردند. 📌طول این وصیت که حدود هفده هجده صفحه است به صورتی که اگر کسی بخواهد این هفده هجده صفحه را بخواند و به صورت سخنرانی ارائه بدهد، حدود چهل و پنج دقیقه تا یک ساعت زمان لازم دارد. 📌ظاهر این وصیت نامه هم این است که حضرت همه را در یک جلسه ارائه فرمودند. القا فرمودند. این طور نبوده که درجلسات گوناگون باشد و جمع آوری شده باشد. همه اش در یک مجلس بوده است. 🌺ببینید در یک مجلس، رسول گرامی اسلام دارد ابوذر را وصیت و نصیحت می کند. 161 باز رسول گرامی اسلام اسم ابوذر را می برند. ببینید این چقدر انگیزه بخشی دارد که یااباذر.. یا اباذر. مطالبی که می خواستند بگویند را در ابتدا، اسم ابوذر را می گویند. این اسم مخاطب بر سر متکلم باشد و مدام تکرار شود. این خودش نکته ای است. ☘️در وصیت رسول گرامی اسلام به امیرالمومنین، آن چینش مطلب و نوع ادبیات به همین صورت است. مدام حضرت تکرار می کند یا علی یا علی. اینجا هم یااباذر یااباذر. عرض کردم در یک وصیت حدود هفده هجده صفحه ای با چاپ امروزی که از نظر زمانی کمتر از یک ساعت می تواند پشت سر هم این مطالب ارائه شود، حضرت 161 بار اسم ابوذر را برده اند. به نظرم این تاثیرش در انگیزه سازی و انگیزه بخشی نباید مورد بی توجهی قرار بگیرد. می تواند برای ما آموزنده باشد. 📚برگرفته از سلسله جلسات #حدیث_خوانی، #جلسه_دوم در تاریخ شنبه 1400/08/08 #قسمت_یازدهم ادامه دارد... 📣کانال مدرسه علمیه الهادی علیه السلام 🆔@alhadihawzahqom #پیامبر_اکرم صلی الله علیه و آله #وصیت #معرفی_حدیث #حدیث