💢 پدیدارشناسی بهشت قسمت سیزدهم: دردآگاهی ❇️ظاهراً درد خاصیتی ندارد. غالبا مردم از درد و مواضع درد گریزان هستند و در زمانه انتخاب و اتخاذ تصمیم، گزینه ای را که از درد دورتر است ترجیح می دهند. ✳️اما زمانی که به باطن هستی نزدیک می شویم درد و دردآگاهی نماد مروت و مردانگی است. درد چاشنی بسط و ابتهاج و تعالی می شود. ✅درد در ظاهر هستی، پریشانی و بهم ریختگی را در پی دارد و آرزوی فرد دردمند کاهش زمان درد و برطرف شدن درد است. اما اهل دل و آشنایان با باطن هستی بسوی درد می روند البته دردی از سنخ معنا و با رنگ معنویت. دردآگاهی برای این دسته، وحدت و همدلی را در پی دارد. ✳️کسی که درد را نشناسد و از مواضع درد دوری کند قدرت همدلی را از دست می دهد و با فقدان همدلی، خودگروی فربه تر می شود و اخلاق و زیست اخلاقی در سطح فردی و سازمانی نحیف تر می شود و در غیبت همدلی در همین دنیا می شود هرم جهنم را حس کرد. ❇️درد در باطن هستی به شکل دردآگاهی فراق، دردآگاهی نادانی، دردآگاهی ظلم، دردآگاهی تبعیض و... جلوه می کند. وجودی که در قبال تبعیض، ظلم، نادانی و فراق بی تفاوت است وجودی ناخالص است و وجود ناخالص مناسبتی با بهشت ندارد. ❇️شهید چمران که سی و یکم خرداد سالگرد شهادت اوست درباره قدرت درد در خالص سازی آدمی می گوید: خدایا! تو را شکر میکنم که مرا با درد آشنا کردی تا درد دردمندان را لمس کنم، و به ارزش کیمیایی درد پی ببرم، و «ناخالصی»های وجودم را در آتش درد بسوزم، و خواسته های نفسانی خود را زیر کوه غم و درد بکوبم. #یادداشت #بهشت #پدیدارشناسی #پدیدارشناسی_بهشت #دردآگاهی #شهید_چمران #عبدالله_صلواتی https://eitaa.com/salavati_hekmatha