بسم الله #شمس_جمال_علی(علیه السلام) در #کعبه #احرام_حج #اسرار_حج #باطن_حج معارف زیارت #بیت_الله_الحرام و #لقاء_الامام (۴) 🔸 🌷صبح ازل دمید. رحمت حق نازل گردید. کعبه را اولین زمین در محل خلقت آدم کرد، و در روز #دحو_الارض از آب بالا نمود. انسان از اعلا علیین پای در اسفل السافلین زد. 🌷 روحِ مفطور به «توحید محض» از مقام سجده‌گاه ملائک هبوط کرد، و توجه انسان از عالم فوق عرش نزول کرد تا به دامنِ بدنِ زمینی اش رسید و زمین را آغاز زندگی دید. 🌷 روح، همان خلیفه‌ی خدا از عالم قدس -که محو ذات لایتناهی الهی بود- به جعل الهی پایگاه خلافتش در زمین قرار گرفت، تا آن مقام نامتناهی و منیع را در تمام گستره‌ی هستی از عالی ترین تا پایین ترین، از عرش تا فرش، آشکار کند. 🌷 ما آمدیم آنگاه که دو سر حلقه هستی را به‌هم پیوستیم، و زندگی را در زمینِ خاکی از محل «توحید محض الهی» در کعبه، با نگاه به زندگی آسمانی در جذبه‌ی اسماءالهی در چهار رکن توحیدی کعبه آغاز کردیم. 🕋 رجوع هر روز ما در هر نمازی که رو به کعبه ایم، رو به آغازِ پاک زندگی آسمانی ما در زمین است. تازه شدن با برگشت به فطرتِ بکر و ناب و خالصِ آغازین ماست. حالِ آن نوزادیست که در آغاز تولدش، بکر و تازه در زمین هم محو جمال خداست. 🕋 و نه فقط در نماز های واجب و مستحب روی به آغازِ خویش در کعبه ایم، که ما این قبله‌ی بازگشت به ذاتِ پاکِ خویش را در هر لحظه ای جستجو می‌کنیم. هر جایی که می‌نشینیم دوست داریم رو به قبله باشیم و کعبه را ببینیم؛ حتی در سفره‌ی غذایمان هم روی به قبله ایم، و در هنگام خواب هم در جهتِ قبله آرام می‌گیریم و صورتمان را رو به قبله می کنیم تا روحمان متوجه بازگشت به خدایش باشد. 🕋 ما از کعبه رحمت خدا را یافته ایم. خداوندِ رحمان و رحیم، هم زمینِ خاکیِ کعبه را، به رحمانیّت، محل تسکین و مسکن آغازینِ ما در نزول به زمین نمود، و هم آسمانِ عرشی کعبه را، به رحیمیّت، محل تسکین و مسکن روحانی ما در صعود به سوی خویش قرار داد. 🕋 ما رو به سوی کعبه می‌رویم و خدای را در حقیقت عِلویِ کعبه ملاقات می کنیم. پس به هنگام احتضار هم گام‌های ما رو به سوی کعبه خواهد بود، و به هنگام بازگشتِ بدنمان به خاک هم رویِ صورتمان رو به سوی قبله می شود، تا روحِ ما هم مقصد خویش را در حریمِ آسمانِ عرشی کعبه بیابد، و رو به سوی عالی‌ترین جایگاهش در همان مقام نامتناهی نزد «ذات علیّ اعلی» صعود نماید. 🕋 ای انسانِ آسمانی، کعبه را سکوی پرواز به سوی حقیقتِ عالیِ خویش ببین، که اگر قدسیان مولودِ کعبه را به اسمِ اعظم الهی «علی» نامیدند می‌خواستند عالی‌ترین انسانِ آسمانی را در نقطه‌ی قبله آشکار کنند تا تمام ما رو به سوی او آسمانی زیستن در زمین را تجربه کنیم و همه ما خویشتن را در مدار علی (علیه السلام) به اعلی علیّین متصل نماییم. 🕋 کعبه را که از نگاه آسمان ببینی نقطه‌ای است در مرکز میان حلقه های دایره طواف کنندگان. همه در گردش بر این مرکز دایره هستی رو به سوی نقطه آغاز و پایانِ خویش می‌کنند و با لسانِ حقیقتِ نقطه‌ی کعبه در زبان مولا علی (علیه السلام) می‌گویند: "خویشتن را از خدا و به سوی خدا می‌بینیم"، که «إِنّا لِلّهِ وَ إِنّا إِلَيْهِ راجِعُون». [ اشاره به شأن نزول آیه در (۱) ] 🕋 مولا علی (علیه السلام) هم نقطه‌ی اولینِ وجود ماست، و هم نقطه‌ی آخرین و کمالِ نامتناهی ماست. هم نقطه‌ی ظاهرِ کعبه است و کعبه برای ظهور او در زمین است، که کعبه مظهر است و او ظاهر. و هم نقطه‌ی باطن کعبه است برای هدایت ما به سوی باطن هستی. (سیر به باطن از کعبه به بیت المعمور در آسمان چهارم، و از آن به ارکان عرش الهی، و از آن به ارکان توحید در عالم اسماءالله، و از آن به مقام عندالله). 🕋 مولا علی (علیه السلام) نقطه‌ی تحت حرف "باء" در «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحِيمِ» سوره حمد است، که در آن مقام، هم اول و آغاز از "رحمن" است، و هم آخر و انجام به "رحیم" است، و هم ظاهر به ولایت «اسم أعظم الله» است، و هم باطن به نقطه‌ی آشکار کننده‌ی این حروف و اسماء است. مولا علی (علیه السلام) تجلّیِ خدای اول و آخر و ظاهر و باطن است. 🕋 مولا علی (علیه السلام) شمسِ حقیقتِ کعبه‌ایست که همه آغازمان از او بوده و صعودمان با اوست و رو به سوی اوست. مولا علی (علیه السلام) قبله‌ی قلوبِ انسانهای آسمانی است. او نوری است که باطنِ شریعتِ آسمانی را آشکار کرده است. مولا علی (علیه السلام) باطن کعبه است و باطنِ نمازِ رو به سوی کعبه است. مولا علی (علیه السلام) باطنِ محمد است (صلی الله علیه و آله). مولا علی (علیه السلام)، همان «امام مبین» (یس،۱۲) و «کتاب مبین» (انعام،۵۹) و «نور مبین» (نساء،۱۷۴) و «نور و کتاب مبین» (مائده،۱۵) است. مولا علی (علیه السلام) معجزه‌ی نبیّ خاتم محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله) و قرآنِ مجسّمِ اوست.