•°•﴿بسم الله رحمن الرحیم﴾•°• #پارت_10🌹 #محراب_آرزوهایم💫 نیم بوت‌های مشکی رنگم رو در میارم و میرم داخل. به محض ورودم خاله محکم بغلم می‌کنه. - خاله قربونت، چقدر دلم برات تنگ شده بود. - خدا نکنه خاله جون، دل منم براتون تنگ شده بود. در حالی که روی مبل کرم رنگ مخملی می‌شینم ازم می‌پرسه. - داییت کو؟ - داره ماشین رو پاک می‌کنه. راستی مامان و حاجی کجان؟ - گفتن کار داریم زود بر می‌گردیم. هانیه از توی آشپزخونه صداش رو بلند می‌کنه. - بجا اینکه بشینی بیا کمک کن. - سلام عزیزم، خوبی؟ قربونت منم خوبم. از آشپزخونه میاد بیرون و با نگاهش برام خط و نشون می‌کشه، بخاطر همین ترجیح میدم بجای اینکه بمیرم برم کمک. کنارش می‌شینم و مشغول درست کردن سالاد شیرازی می‌شیم. با لبخندی شیطون میگه: - خوش گذشت خونه دایی جون! از لحنش خندم می‌گیره. - آره حسود خانم. - من؟! من و حسودی؟! اونم به تو؟! - حقا که شلغم خودمی. - باز گفت. دوتامون می‌زنیم زیر خنده که همزمان صدای آیفون بلند میشه، بلند می‌پرسم. - مامان و حاجین؟ - نه خاله جان، دایی مهدیه. با هانیه سالادها رو داخل کاسه‌های سفالیِ سورمه‌ای می‌ریزیم که صدای سلام بلند بالایِ دایی مهدی‌ میاد و هانیه با خودشیرینی جواب میده. - سلام دایی جونم، خسته نباشید. - سلامت باشی دایی جان، واقعا از دست نرگس از کَت‌ و کول افتادم. با اعتراض پا می‌کوبم و اخطارگونه صداش می‌زنم که دست‌ها‌‌‌‌ش رو به نشونه‌ی تسلیم بالا می‌بره و همه می‌زنیم زیر خنده که ایندفعه تصویر مامان و حاجی روی آیفون می‌افته. هانیه سریع می‌پره توی آشپزخونه تا اسفند دود کنه، من و خاله کنار در برای استقبالشون منتظر می‌ایستیم. قبل از اینکه لب باز کنه محکم در آغوش می‌گیرمش. چند ثانیه‌ای در سکوت می‌گذره تا اینکه خاله میگه: - نرگس جان بزار بیان داخل حالا وقت زیاده. خنده‌ی آرومی می‌کنم، ازش جدا میشم و نگاهم به حاجی می‌افته، لبخند مهربونی می‌زنه و میگه: - سلام دخترم. با این حرفش انگار میرم توی وادی دیگه‌ای، چقدر دلم برای این کلمه تنگ شده. حرفش مدام توی گوشم می‌پیچه. - دخترم، دخترم... سعی می‌کنم به خودم بیام و مثل خودش جوابش رو میدم. خاله به داخل تعارفشون می‌کنه و همه می‌شینن اما من هنوز دم در ایستادم و نمی‌تونم از جام تکون بخورم. - خاله جان در رو ببند. تا میام حرفی بزنم هانیه آروم و شیطون دم گوشم میگه: - گشتم نبود، نگرد نیست. چند ثانیه‌ای طول می‌کشه تا حرفش رو تحلیل کنم و متوجه منظورش بشم. تا می‌خوام عکس العملی از خودم نشون بدم سمت آشپزخونه پا تند می‌کنه. در رو می‌بندم و راهم رو سمت آشپزخونه کج می‌کنم، صرفا برای ادب کردن شلغم خانم! اما تا نیمه‌های راه با حرف خاله مریم مجبور میشم که توقف کنم. به جای خالی بین خودش و مامان اشاره می‌کنه و به اجبار اطاعت امر می‌کنم ولی به محض نشستنم برمی‌گردم سمت مامان و شیطون بهش میگم: - حال و احوالِ مامان جون؟ دیگه همش با حاج آقا دور دور، آره؟ خنده‌ای هم چاشنی حرفم می‌کنم که باعث خنده اون‌ها هم میشه. مامان ملیحه بین خنده‌هاش میگه: - از دست تو دختر، دلم برات تنگ شده بود. - منم دلم براتون تنگ شده بود. غلیظ و کش‌دار ادامه میدم. - خوبین؟ خوش میگذره با حاج آقاتون؟ - خوب که خوبه ولی اگه توام باشی بهتر میشه...