همه تناقض گویی های #سروش_محلاتی 💥اختصاصی @rozaneebefarda 🔻🔻🔻 سروش محلاتی به عنوان یکی از حامیان نشان دار دولت اعتدال در قم٬ در تبیین حیطه تاسی به اولیای الهی میگوید: باید ارزشها ملاک تاسی از اولیای الهی باشد نه قالبها و روشهایی که در شرایط خاص رخ داده اند. او میپرسد مثلا آیا سن حضرت فاطمه (س) موقع ازدواج، اندازه مهر و جهیزیه و اموری از این دست، میتواند مورد تاسی قرار گیرد؟ ▫️ سوالی اینجا قابل طرح است و آن اینکه آیا ساده زیستی حاکمان که تضمین کننده بقای حکومت دینی است، یکی از ارزشهای مورد توصیه اولیای خدا نیست؟ امام خمینی (ره) در این باره چه می گفتند؟ سروش در میان سخنانش به داستان امام صادق ع و سفیان ثوری اشاره میکند. در نقلی آمده حضرت لباس خوبی پوشیده بودند و سفیان در ظاهر، لباسی زمخت پوشیده بود و زیرش لباسی نرم! حضرت به این ریاکاری اشاره می کنند! اما چرا سروش این نکته را متذکر نمیشود که در این نقل، امام صادق (ع) زیر لباس سفید نرم خود، به قصد ریاضت نفس، لباسی خشن پوشیده بودند؟ سفیان ثوری وقتی می بیند آن حضرت لباس های نظیف و زیبا پوشیده است، ایراد می گیرد که مگر شما فرزند امیر المؤمنین نیستید؟ حضرت صادق (ع) در جواب او می فرمایند در زمان علی (ع) غالب مردم جامعه تهیدست بودند و وضع مناسبی نداشتند و از طرفی، من این لباس را برای حفظ آبرو پوشیده ام، اما لباس زیر من خشن است در واقع، آن حضرت می خواستند با لباس زیبا، حفظ ظاهر کنند و با پوشیدن لباس خشن در زیر لباسهای لطیف و ظریف، خود را به تن پروری عادت ندهند. آن گاه امام به سفیان فرموده: اما تو این لباس رو را که خشن و پشمینه است، برای تظاهر و جلب نظر مردم پوشیده ای؛ ولی لباس زیرین تو نرم و لطیف است. چرا سروش به این بخش اشاره نمیکند؟ میدانیم ایشان ثناگوی مرحوم هاشمی رفسنجانی است کسی که گفتمان نفی لزوم ساده زیستی مسئولان را با انگ ریاکاری عادی ساخت. او که خود وضع مالی بدی ندارد، لزوم سازش با غرب را تئوریزه میکند، مرید و مدافع تمام عیار تفکر هاشمی و یکی از سخنرانان مجالس یادبود ایشان است و هاشمی را نماد عقلانیت و منتقدین انقلابی ایشان را تندرو میخواند! او میگوید باید دید پشت پرده کسانی را که سفره ساده میاندازند بعد دوربین می آورند تا ساده زیستی آنها دیده شود، چیست؟ درست میگوید ریاکاران محکومند. "افضل الزهد اخفاء الزهد" اما نکته ای که در سخنان این طیف کمتر دیده میشود، اشاره به لزوم ساده زیستی و قناعت در آموزه های دینی خصوصا برای حاکمان است! مرحوم هاشمی میگفت وقتی خدمت و کار برای مردم نباشد، ساده زیستی چه سودی دارد؟! روشن است الگوی درست در انقلاب اسلامی جمع "کار و ثروت اندوزی نکردن" است. ▫️سروش محلاتی از قدرت و استقامت فقهی دهه شصت در زمان امام خمینی میگوید و اینکه بر رقبای فقهی غالب بود او معتقد است در این سه دهه اخیر به تدریج گفتمان رقیب غالب شده است، چون فقهای انقلابی همچون آیت الله مومن و آیت الله یزدی، آنچنان که باید از حقوق مردم دفاع نمی کنند. نظر شما چیست؟ به نظر میرسد این جماعت از طرفی خود را پیرو امام خمینی و مدافع نظرات شهید بهشتی و طالقانی و هاشمی رفسنجانی و... میخوانند و از طرف دیگر در سایت خود به علما نسبت میدهند که در زمانه غیبت، اقامه حدود لازم نیست؛ درحالی که از گذشته مشهور فقها معتقد بوده اند اجرای حدود جایز است، سروش وانمود میکند نظر فقها خلاف این بوده! عبارت سروش: ...بدون در نظر گرفتن مساله ای که علما بیان می دارند مبنی بر اینکه حدود در عصر غیبت اجرا نشود... او همچنین میگوید: در این دوران ساب النبی قابل مجازات نیست، نهی از منکر اگر تنش ساز باشد باید تعطیل شود... 🔹کسی منکر اختلاف نظر در میان فقها در قرون طولانی حکومتهای جور و طواغیت نیست، از دید بسیاری از آن فقها، امکان برقراری حکومت دینی و امیدی به اقامه احکام الهی وجود نداشته است. اما آیا آنچه سروش محلاتی نوشته، موافق نظرات فقهی بنیادین امام خمینی است؟! در جای دیگر می نویسد نپوشاندن موی خانمها حرام است ولی وجدانا مفسده ندارد! لذا نباید اجباری باشد! گرچه نپوشاندن قسمت های دیگری که پوشش واجب شده؛ مفسده دارد و باید قانونا ممنوع باشد! همچنین سروش محلاتی و همفکرانش تصریح می کنند مردم میتوانند اسلام و حکومت دینی را نخواهند! چون در انتخاب آزادند! یعنی بین آزادی تکوینی و تشریعی فرق نمی گذراند! باید گفت با این اوصاف در واقع شما در باطن؛ خود را رقیب گفتمان فقهی امام خمینی میدانید! اما به اسم دفاع از خط امام، به نفی نظرات ولی فقیه بعد از امام و فقهای انقلابی می پردازید! از دهه شصت برای پیشبرد اهداف خود استفاده میکنید! نام این پنهان کاری چیست؟ ✍ علی مومنی آخرین تحولات حوزوی را در روزنه پی بگیرید 👇 @rozaneebefarda

تضعیف فقه انقلاب با پوشش آرای فقهی امام خمینی #سروش_محلاتی #قاضی_زاده 💥اختصاصی @rozaneebefarda 🔻🔻🔻 🔸آقای سروش محلاتی در تبیین وضعیت "فقهِ انقلاب" در چهل سالگی میگوید: فقهِ انقلاب دو دوره متفاوت داشته و دارد. دهه شصت باتکای نظرات امام خمینی دوره اوج و تعالی بود؛ ایشان مشارکت سیاسی مردم را به رسمیت میشناخت. اما بعد از آن فقه انقلاب رو به نزول گذاشت. به عنوان مثال آیت الله مومن نوشته اند: لا دخل لانتخاب الامه فی فعلیه ولایه الفقیه ایضا (الولایه الالهیه، محمد مومن ج۳ ص۴۷۸) انتخاب مردم در فعلیت ولایت فقیه دخالت ندارد. لذا فقه انقلاب تنزل کرده است‌. آقای قاضی زاده، مدیر موسسه #فهیم در قم؛ همفکر ایشان در مصاحبه با جماران اعتراف میکند: امام خمینی مشروعیت حکومت و روسای جمهور را تا اواخر عمر صرفا از ناحیه ولی فقیه میدانستند و نقشی برای مردم از این جهت قائل نبودند. لذا در تنفیذها میفرمودند من رئیس جمهور را "منصوب" میکنم و اگر از مسیر اسلام خارج شود او را "بر کنار خواهم کرد". قاضی زاده تصریح میکند امام خمینی در تنفیذ همه روسای جمهور و تا اواخر حیاتشان، نظری شبیه آیت الله مومن داشته اند! اما سروش محلاتی میگوید در دهه شصت و با پشتوانه آرای امام، مشارکت سیاسی مردم رسمیت داشت و گفتمان غالب آن بود که رای مردم در فعلیت ولایت فقیه نقش دارد. موضوعی که فقیهانه چون آیت الله مومن آن را نفی کردند. با این حساب آیا آنچه سروش گفته است میتواند شاهدی بر ادعای تنزل فقه انقلاب باشد؟! عبارت قاضی زاده: "شاید بشود گفت متن حکم حضرت امام(ره) در هنگام تنفیذ حکم نخست وزیر اول و هنگام تنفیذ حکم تک‌تک رییس‌جهور‌ها و همین‌طور مقام معظم رهبری در دوران خودشان، به این نظریه نزدیک‌تر است."  از این آقایان سوال میکنیم آیا مبنای امام خمینی (صرف نظر از روزهای پایانی عمر امام که ادعای دیگری دارید) همین چیزی است که شاگردان و فقهای انقلابی همچون آیت الله مصباح و مومن گفته اند یا چیزی است که شما معتقدید؟ آیت الله مومن نوشته اند رای مردم در مشروعیت و فعلیت ولایت فقیه دخالتی ندارد؛ مشروعیت ولایت فقیه از سوی دین است و بسط ید و امکان حکمرانی بسته به همراهی مردم است. اگر نظر و عمل امام همان است، چرا فقهای انقلابی را متهم به تنزل دادن فقه انقلاب می کنید؟! مگر نمی گویید در زمان امام مشروعیت به تنفیذ ولی فقیه بود، ایشان رئیس جمهور را منصوب می نمود و به او مشروعیت میبخشید؟! وانگهی معیار برای اوج و نزول فقه چیست؟! آیا قرار است از حقوقی که خداوند به انسان عطا کرده است دفاع کنیم یا تا میتوانیم بر حقوق انسان بیفزاییم؟! اقتضای فکر توحیدی چیست و لازمه اندیشه اومانیستی کدام است؟ انسان گرایی در دنیای معاصر، موضوعی آشنا و بسیار فراگیر است. یعنی دفاع از حق انسان و به حاشیه راندن دین. مباحث برخی از اهل قلم در کشور ما (همچون مجتهد شبستری) مبتنی بر یک پیش فرض غیر حوزوی انسان گرایانه است. گرایشی که پشتوانه دموکراسی غربی است. متاسفانه عده ای نیز از این جریان متاثرند و گاه ادبیات فقهی را هم در خدمت آن قرار میدهند. اما دم زدن از حقوق مردم با این شیوه، هنر نیست. در نگاه توحیدی، خدا محور عالم است، یا انسان مومن به خدا محور عالم است، این دو از هم جدا نیست، ولی در نگاه اومانیستی، انسان یکه و مستقل انگاشته شده. به هر حال اگر کسی از نظر فقهی به این نتیجه قطعی رسید که انتخاب مردم در حقانیت حکومت معصوم یا فقیه دخالت ندارد به صرف این نمیتوان فقه او را نازل و مغلوب خواند! یا اگر معتقد شد رای مردم هم جزء العله است و دخالت دارد، نمی توان فقه او را متعالی خواند! به هر روی آقای قاضی زاده معترف است عمل امام و جملات مربوط به تنفیذ ایشان، منطبق با دیدگاهی است که مشروعیت را از ناحیه دین میداند، نه مرکبی از دین و خواست مردم، اما ایشان هم نظر امام خمینی را نمی پسندد و ادعا میکند نظر امام در اواخر عمر، عوض شده بود. اما دلیل صریحی بر این ادعا اقامه نمی کند. قاضی زاده به عباراتی اشاره میکند که صراحتی در مدعای ایشان ندارد. مثلا پاسخی که امام ۳۵ روز پیش از وفات به آیت الله مشکینی داده اند و فرمودند مجتهدی که با واسطه خبرگان توسط مردم، برگزیده میشود منتخب مردم است و حکم او نافذ است. اما نمی توان با وجود عبارات و عملکرد صریح امام، ادعا کرد ایشان در پایان عمر نظرشان برگشته است! آن هم با جملاتی ظنی الدلاله که دیدگاه مقابل هم به آن ملتزم است! در نهایت باید گفت دم زدن افراطی از مردم در بازی سیاست سودمند است. اما ای کاش کارنامه عملی دولت اعتدال نیز شاهدی بر دلسوزی واقعی نسبت به مردم و خدمتگذاری بود. نه نشانگر سوء مدیریت و وادادگی و اعتماد به دشمنان اسلام و مسلمین. بله، هنر تلاش برای کسب رضای گ الهی و خدمت واقعی است. علی مؤمنی @rozaneebefarda

#پست_ویژه 💥 #سروش_محلاتی از بنیانگذاران #فقه_خوارجی در زمانه ما 🔻مقاله خواندنی حجت‌الاسلام استاد #داوود_مهدوی_زادگان در نقد افکار انحرافی یک #آخوند_اعتدالی #خشونت‌طلب 🔹بخشی از متن مقاله: اکنون از ناحیه برخی  فقه‌خوانده‌ها شاهد طرح ناصواب مساله اعتراضات آبان۹۸ ذیل بعضی مباحث فقهی هستیم. خطای این افراد آن است که اعتراض مردم را در ذیل مفاهیم فقهی چون «مضطر حربی» (محارب مضطر) و «مضطر بغی» (باغی مضطر) مطرح می‌کنند. محاربه و بغی در فقه اسلامی به‌طور مطلق حرام است و شارع مقدس برای آنها احکام جزایی خاصی وضع کرده است در حالی که شنیدن اعتراضات مردمی و رسیدگی به آن (ولو اینکه معترض مرتکب خطاهایی هم شده باشد) یکی از وظایف حاکم اسلامی است. در این صورت، چگونه برخی مدعیان فقه، مساله اعتراض مردمی را ذیل اعمال محرم طرح می‌کنند؟ این نحو از طرح مساله در فقه، تبعات و آسیب‌های اجتماعی ناگواری به‌دنبال دارد و آن عبارت است از «مشروعیت‌بخشی به اعمال محاربی و بغی در پوشش اعتراض مردمی» و تحریص و تشویق به رفتارهای خشونت‌آمیز و ویرانگر. چنین دیدگاهی را فقط در «فقه خوارجی» می‌توان سراغ گرفت. پایه‌گذاری چنین فقهی در حوزه‌های علمیه بدعت خطرناکی است. لذا این رساله در پی نشان دادن «مرز میان اعتراض مردمی» -که امری است مشروع- با «اعمال نامشروع محارب و باغیِ متظاهر به اعتراض مردمی» و نیز «آشکارسازی وجوه پنهان فقه خوارجی» است. متن کامل مقاله را در فایل پیوستی بخوانید... ❄️فقط فرهیختگان را به روزنه فرابخوانید👇 @rozaneebefarda