🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #سرّ_سر ✍نویسنده: نجمه طرماح ● #خاطرات_شهیدحاج_عبدالله_اسکندری #قسمت_سی_و_هفتم خواهر آقا عبدالله یکی از همین روزهای زمستان با یک ظرف خرمالوی قصرالدشتی به خانه مان آمد. خرمالوهای کوچک و خوش رنگ را توی آبکش ریختم و ظرف را شستم تا موقع رفتن با خودش ببرد. از اون طرف اوپن، حرفهای فاطمه را می شنیدم:"من این خرمالو را بیشتر از اون خرمالوهای که می فروشند دوست دارم، اون ها دهان آدم رو گس میکنه" "آره مثل سیب می شه گوستش رو کند. میوه اش هم مثل سیب سفته. شیرین ترم هست" گفتم"دستت درد نکنه راضی نبودم این همه راه خودت را خسته کنی و برامون میوه بیاری" "قابل شما رو نداره. بالاخره این باغ متعلق به همه ماست" " عبدالله خیلی خرمالو دوست داره. ببخشید الان میام پیشت میشینم. ظهر پیشمون میمانی که؟ " " نه خواهر، بچه ها ظهر میان خونه. بیشتر اومدم خودت رو ببینم. " سینی چای را با یک دستم و ظرف میوه را با دست دیگرم گرفتم و آمدم کنارش نشستم. " چند وقت پیش زنگ زدم آقا عبدالله احوالش را پرسیدم. همون موقع که حکم ترفیع درجه اش اومده بود!بهش میگم درجه سرداریتون مبارک داداش. میگه درجه سرداری که چیزی نیست، آن شالله یه روزی بیاد بگی شهادت مبارک." "همینه دیگه، جنگ تموم شده و حاجی و دوروبری هایش توی حال و هوای شهادت موندن. برای من این حرف ها تازگی نداره. نقل کلام شوخی و جدی اش شده" " این همه سال از شما و بچه ها دور بودیم. تازه دلمون خوش شده که نزدیک اید و هروقت بخوایم می تونیم همدیگه رو ببینیم. طاقت دوری نداریم والله" " عبدالله میگه از وقتی جنگ شروع شدو رفتن توی نظام، راحتی برای خودم نخواستم. نیت کردم تا توان دارم هرجا که امر کردن خدمت کنم. " " از این حرف ها بگذریم خودت چطوری؟ خاله جان چطورن..؟ " دخترخاله تا ظهر مهمانم بود و کمی قبل از اذان رفت. منتظرم ماندم تا دخترها از دانشگاه و علیرضا از دبیرستان بیایند و ناهار را باهم بخوریم. آقا عبدالله هم که عصر می آمد. تا از کوار می رسید ساعت از سه گذشته بود. ناهار برایش می گذاشتم و برای او هم می نشستم تا سرسفره تنها نباشد. آقا عبدالله عصر با یک پیشنهاد تازه می آمد. دیدار با خانواده های پاسدار. آن ها که مجروحیت دارندو خانه نشین شده اند یا تازه عروس و دامادند و یا آن ها که به تازگی صاحب فرزند شده اند. با هزینه سپاه یک هدیه کوچک برایشان بگیریم و به دیدنشان برویم. می گفت دوست دارم در این بازدید ها شما هم کنارم باشی. فضا دوستانه و صمیمی است. علاوه بر این خانم های جانبازها هم از اینهمه هم صحبتی با تیم ما همراهشان هست خوشحال می شوند. عجب فکر خوبی! کاری که در خانه نداشتم. این بازدیدها هم عامل دوستی بیشتر و روابط بهتر با خانواده های پاسدار می شد. قرارمان شد پنجشنبه ها. حوالی ساعت هفت صبح دیگر لباسهایم را پوشیده بودم. صبحانه مان را خورده بودیم و منتظر بودیم تا راننده بیاید. گاهی هم با ماشین خودمان می رفتیم از روز قبل هدیه آماده شده بود. پتو یا لوازم برقی یا هرچیزی که فکر می کردیم برای یک زوج جوان یا جانبازی که سالها دربستر بیماری است کاربرد بیشتری دارد. قیر و کارزین، فسا و کازرون و شهرستان های دور و نزدیک را از صبح می رفتیم به چند خانواده سر می زدیم و عصر برمی گشتیم. تا می رسیدیم خانه غروب بود. گاهی نماز مغرب و عشا را هم بیرون می خواندیم و می آمدیم. ادامه دارد...✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊

🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #کدامین‌_گل ✍خاطرات شهید فرهاد شاهچراغی ‌● #قسمت_سی_و_هفتم ●نویسنده :مجیدخادم گروه های پایین تپه سنگر گرفته‌اند بالا نمی آیند فرهاد گروهی از بچه ها را می فرستد تا پشت تپه را پوشش دهند که دشمن دورشان نزند .دیگر باید نیروهای کمکی می رسید اما خبری نبود. بالای تپه مه غلیظ تر است .سکوت سرد محال و دی لحظه ها را پر میکند. بچه ها سرشان را از پشت سنگها دزدیدند و نشستن گروه گروه و تک‌تک. نیکبخت دولا دولا و آرام ، بین بچه‌ها می‌گشت و شوخی می‌کرد و چیزی بین شان تقسیم می‌کرد و سراغ گروه بعدی میرفت. توی شیاری کنار پنج تای دیگر نشست از زیر به یک مشت انجیر در آورده به هر کدام یکی داد این حرف می زدند و ریز می خندیدند فرهاد که بالای سرشان را دید گفت: «چه می کنی اس مصیب ؟» _هیچی !داریم انجیر میخوریم ,جوک میگیم می خندیم. بلند شده کنار گوش فرهاد یواش گفت: «چرا نرسیدن؟» _نزدیک ۸ دیگه باید میرسیدن تا حالا. _بچه ها بعضیاشون ترسیدن ‌گفتم ۴ تا جک بگم سرشون گرم بشه تا نیروها برسن. فرهاد حرکت کرد سمت گروه های بالاتر تپه و نیکبخت هم برگشت به کمین خودش .صدا خوابیده بود و بچه ها توی مه که با سوز سرد باد رقیق و غلیظ میشد فقط منتظر بودند. ناگهان یکی از بچه ها که پشت تخته سنگ بزرگی نشسته بود، بلند شد و به حال عجیبی شروع کرد بلند بلند نیکبخت را صدا زدن و از پشت سنگ بیرون آمده بود. نیکبخت نزدیکش بود و نمی‌دانست شده نمی شد خودش را نشان دهد نزدیک پاسدار بی قرار شده خورد روی سنگ و کمان کرد و سکوت شکست. ناخداگاه سرش را دزدید ولی انگار سر جایش خشکش زده بود و پناه نمی گرفت وقت از شیار تپه بلند شد و دوید و کشاندن پشت همان صخره که بود. _«چیکار داری می کنی؟!» _زبانش بند آمده بود آب یخ قمقمه که به صورتش خورد بدنش لرزشی کرد و بعد کمی آرام شد و حالت طبیعی پیدا کرد نیکبخت ترکت کرد برگردد سر جایش تا مواظب دشمن روبرو باشد که بالا نیاید. هم شده بود و جهش کرد به پرتوی شیار که با صدای تک تیر توی فضای مه‌آلود تپه پیچید و نیکبخت با کمر افتاد روی زمین. انعکاس صدا ثانیه ادامه داشت نیکبخت خودش را سر آن توی شیار دستش روی شکمش بود و از بین انگشت هایش خون بیرون می زد. بچه ها پایین را زیر گلوله گرفتند. فرهاد همه را بالای تپه می‌خواند تا فاصله شان با دشمن بیشتر شود. دو نفر آمدند زیر‌بغل نیکبخت را گرفتند تا ببرندش بالا. «نه بزار خودم میتونم .این جوری جلب توجه می‌کنیم تک‌تک بریم امن تره» تیراندازی ها شدیدتر شده بود از دو طرف انفجار خمپاره ها و موشک آرپی‌جی ها هم بود که پیوسته روی تپه می‌ریختند نیکبخت یک دستش را گذاشته بود روی شکمش فشار میداد و بالا می‌رفت چشم هایش را هم روی هم محکم زور می‌داد و باز می‌کرد.درست اطراف را نمی دیده به بالا که نگاه کرد، دید فرهاد با جلیل و کمک تیربارچی اش شریف حسینی دارند می‌دوند سمت پایین. بلند داد زد :«فرهاد جلیل نرین پایین صبر کنید تا نیروها برسند.» فرهاد لحظه مکث کرد و نگاه کرد سمت صدا ،نیکبخت را روی برف ها دید که دارد دولا دولا بالا میرود. یکی دیگر از این نیروها از وسط مه فریاد زد:« نیکبخت تیر خورده» فرهاد با لبخند به جلیل گفت :«این حالا تیر خورده داره اینجوری میره‌بالا ؟!!تیر نخورده بود چه کار می کرد؟!» هم خندید و باز هم دویدن سمت پایین. صدای تیربار جلیل از پایین به گوش می‌رسید.کنار مصیب ،مه رقیق تر میشد. صدای تیربار که کامل قطع شد مصیب هم از هوش رفت. هرچه پایین تر می رفت هوا شفاف تر می شد . پشت سنگی پناه گرفته بودند .فرهاد داشت با دو انگشت چشم‌هایی شریف حسینی را می‌بست .جلیل هم تیر خورده بود اما هنوز زنده بود. مهمات تیربار تمام شده بود و برای اولین‌بار جلیل را بی ضرب در نوار تیر روی سینش می شد دید. فرهاد گاهی تک تیر از پشت سنگ میزد تا نیروهای گروههای جلو نیایند. خشاب کلاش فرهاد هم که خالی شد ،جلیل را کور کرد تا برگردد سمت بالا .توی سینه کش تپه هنوز چند قدمی برنداشته بود که تیری از پشت به پیکر جلیل که روی دوشش بود خورد با دو زانو و زمین افتاد.اما جلیل را نگه داشت کف پای راستش را روی زمین محکم کرد و دوباره بلند شد و باد مه را پراکنده کرده بود و تنها سوز برف مانده بود که توی تن می رفت ،اما جلوی دید را نمی گرفت. با هر قدم تا بالای پوتینش در برف فرو می‌رفت سنگین و خسته قدم برمیداشت لحظه توی حرکت برگشت تا سمت پایین تپه را نگاه کند گلوله مستقیم توی سینه اش نشست. چند نفری از بچه ها از بالای تپه می آیند به سمت پایین برای کمک. اما زودتر از آنها چهار نفر بالای سرشان می رسند خندان و جدی _ پاسدارند؟ _ریش و پشمی هم دارند؟ _فکر کنم واسه هر کدامش هزار تومانی بدهند. ادامه دارد..✒️ 🍃جهت تعجیل در فرج و سلامتی آقا و شادی روح امام و ارواح طیبه شهدا صلوات🍃 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊

🌷« بِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ والصِّـدیقیــن »🌷↬❃ ✫⇠ #برزخ_تکریت ✍ خاطرات آزاده : حکیمی مزرعه نو ‌● #قسمت_سی_و_هفتم 💠 استخبارات* پس از عبور از درِ نرده مانند به سالنی هدایت می شدی که دو طرف آن اتاقهایی بود با درهای فلزی به رنگ زرد که دریچه ای کوچک روی آن تعبیه شده بود و از بیرون باز و بسته می شد. سمت چپ یک دستشویی بود که تقریبا روبروی آن اتاقی بود که ما را با ضرب و شتم شدید داخل آن انداختند و در را بستند. اتاقی به فضای تقریبی بیست متر و دیوارهای سیمانی به رنگ زرد. وارد اتاق که می شدی دیوارها را مشاهده می کردی که از خون افراد رنگین شده بود و ترسناک می نمود. پتویی نیز ته اتاق پهن بود که به مجروحین اختصاص دادیم. بعد از نیم ساعت همه را از اتاق بیرون آوردند و به عربی گفتند :کل ملابس خارج : یعنی همه ی لباساتون رو بیرون بیارید. همه ، تمام لباساشون و کَندند به جز آخرین پوشش. من که در دوره راهنمایی به عربی علاقه داشتم و تنها درسی هم که نمره مورد قبول می آوردم عربی بود از همان اول متوجه شدم که منظورش همه لباسهایمان است . تقریبا روبروی نگهبانی هیکلی ایستاده بودم که دشداشه سفید عربی به تن داشت. فضولیم گُل کرد و دوباره تکرار کردم کل ملابس : یعنی همه لباسامون ؟ اینجا بود که آن فرد بعثی گفت تَعال یعنی : بیا جلو ، با هر دو دستش یک سیلی دو چانه ای آبدار از دو طرف صورت تقدیم کرد و رفقایش هم با کابل. هنوز کابل رو پشت ما نخورده بود که همه بقیه لباساشون و در آوردند. ای کاش همون یک درس عربی هم ضعیف بودم . عذر خواهی می کنم از اینکه بعضی از صحنه ها را بی پرده عنوان می کنم بعضی از دوستان آزاده از بازگویی چنین صحنه هایی خرده می گیرند البته شاید هم حق داشته باشند من اعتقاد دارم ما نباید زوایایی از خاطراتمان را همراه خود دفن کنیم و بهتر آن است که در تاریخ ثبت شود. از اتاق مورد اشاره که رد می شدی به یک فضای حیاط مانند می رسیدی که باغچه ای گلخانه مانند داشت و در بقیه اتاقها نیز زندانیان نظامی عراقی نگهداری می شدند که معمولا محکوم به اعدام بودند. ★استخبارات. یا دستگاه اطلاعات نظامی ، یک سازمان اطلاعاتی ـ امنیتی است که فقط در داخل ارتش فعالیت دارد و بر نظامیان مسلط و علیه آنها جاسوسی می کند و تابع دستگاه امنیت ویژه است . ادامه دارد..✒️ ⛔️کپی ونشر ممنوع..چون این خاطرات هنوز چاپ نشده نویسنده راضی به نشرش نیستند..فقط همینجا بخونید🌹 ว໐iภ ↬ @sangarshohada🕊🕊