🌷 شهید‌آوینی رحمه الله: جنگ‌ ممکن است باشد یا نباشد اما مبارزه تمامی ندارد . . ! شهادت یک مقام روحی است؛ دنبال گلوله خوردن نباشید! 🏷 #شهادت #جنگ #مبارزه #مقاومت #شهید_آوینی 👇 🆔 ☫ @sardabir313 ☫

💠 راه قدس مرد جنگ میخواهد 🎙 شما نوای آسمانی سید شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی را می شنوید 🏷 #طوفان_الاقصی #فلسطین #حماس #غزه #شهید_آوینی #روایت_فتح #اسرائیل #رژیم_صهیونیستی 👇 🆔 ☫ @sardabir313 ☫

🚨 ساختارهای رسمی و روح انقلاب اسلامی: تصریح به نزاع نهفته ✍️ #شهید_آوینی 🔻 در پشت جبهه‌ها، ما فرزندان انقلاب داشتیم رفته‌رفته باور می‌كردیم، این یك سرنوشت لایتغیر است كه انقلاب باید فرزندان خویش را ببلعد و خود را برای بلعیده‌شدن آماده كرده بودیم. آن عزیز، رجایی شهید، می‌گفت هر كسی باید چیزی را قربانی راه انقلاب كند و من، آبرویم را قربانی می‌كنم. و ما كه هنوز سنگینی خون آن عزیزان را بر گُردۀ رنجور خویش داشتیم، پذیرفته بودیم كه باید برای اسلام، خود را تقدیم كنیم؛ جهاد سازندگی را، سپاه پاسداران را، بنیاد شهید را، كمیته‌ها را و... . و چه باك؛ مگر نه این است كه تا خون فلق بر افق صبح ننشیند، خورشید طلوع نخواهد كرد؛ بگذار خون ما بر افق انقلاب بنشیند و خورشید عدالت، سر از غیبت صدها ساله بردارد؛ چه باك. كمیته‌های انقلاب، فدایی انقلاب بشوند؛ نام وزارت مثل یك وصلۀ ناجور بر تارك عرشِ نگینِ سپاه پاسداران بنشیند؛ اداره‌ها، جهادی نشوند كه هیچ، جهاد، اداره شود و انقلاب، مثل گربۀ بی‌وفایی كه فرزندان خویش را می‌خورد، یكایك ما را ببلعد؛ چه باك. ازیك‌سو می‌بینیم كه نظام اداری كشور، «فرزندان حقیقی انقلاب» را دفع می‌كند و هر روز، بیش‌ازپیش به دامان «تخصص‌گرایی»، «بروكراسی» و «فساد» می‌غلتد؛ و ازسوی‌دیگر، می‌دیدیم كه چگونه كِشتی انقلاب اسلامی، موج‌ها را می‌شكافد و طوفان‌ها را می‌شكند و با نیروی بسم‌الله، بر همۀ جریان‌های بیرونی، غلبه می‌یابد و كرۀ زمین را تسخیر می‌كند. ازیك‌سو، خون شهدای‌مان همان‌طوركه آن بزرگوار، مطهری (ره) گفته بود بر شریان‌های اجتماع پخش می‌شد؛‌ بچه‌ها خیلی‌زود، بزرگ‌مرد می‌شدند و مرد می‌شدند و مردان آرپی‌جی به دوش، به صحنه‌های اعجاب‌انگیز جهاد فی سبیل‌الله می‌رفتند؛ اما ازسویی‌دیگر در درون خودمان، شمشیر دو دَم انقلاب، تو گویی جناح دولت را با جناح دشمن اشتباه گرفته بودند. نه‌تنها دیگر سخنی از «انقلاب اقتصادی- اداری» بر زبان نبود، بلكه روزبه‌روز این پندار تقویت می‌شد كه سیستم بروكراتیكِ ادارات و بافت اقتصادی به‌جای مانده از دوران حاكمیت طاغوت، همان پیكرۀ متناسبی است كه روح انقلاب اسلامی نیاز دارد. اگر این‌چنین نبود پس چرا هركه مسئولیتی را در تشكیلات بروكراتیك می‌پذیرفت، هر چند خود پیش از آن، از منادیان انقلاب اداری بود، چیزی نمی‌گذشت كه ناگهان سر از جبهۀ مقابل در می‌آورد و از آن پس، تحكیم مبانی سیستم بروكراسی را به معنای تثبیت نظام جمهوری اسلامی می‌گرفت و هر نوع مخالفتی را ضربه‌زدن به «اصل نظام» می‌دانست. چه‌بسیار بودند كسانی‌كه با همین تهدید، تلاش‌های حزب‌الله را برای ایجاد تحوّل در نظام اداری، در خط آمریكا می‌دیدند و پنجه‌درپنجۀ انجمن‌های اسلامی و جهادِ ادارات می‌افكندند و هر نوع «حركت انقلابی» را رودررویی با نظام جمهوری اسلامی می‌دانستند. خصوصیت مشتركی كه در نهادهای انقلابی، كمیته‌ها، سپاه پاسداران، جهاد سازندگی و بسیج وجود دارد اتكا به مردمی است كه با ایمان به اسلام و ولایت‌فقیه، همواره وجود خود را بر محور ارادۀ رهبری و صلاح‌دید او معنا می‌كنند. موفقیت نهادهای انقلابی، به‌طور كامل، مرهون همین خصوصیت است. اگر این انگیزۀ الهی را از میان بردارید، دیگر هیچ‌چیز از این نهادها باقی نمی‌ماند؛ «روح انقلاب اسلامی»، قالب و پیكرۀ خاص خویش را می‌خواهد و آن خصوصیتی كه قالب را تمایز می‌بخشد، اتكا به مردمی است كه با ایمان به اسلام و ولایت‌فقیه، همواره وجود خود را بر محور ولایت معنا می‌كنند. این خصوصیت، فی‌نفسه، باعث تجلّی خصوصیات دیگری در قالب تشكیلاتی نهادهای انقلابی شده است كه بسیار شگفت‌‌آور است. ،،،،، 📌 حاشیه: دردی که آوینی در این دست‌نوشته از آن سخن گفته، نه‌فقط همچنان پابرجاست، بلکه عمیق‌تر نیز شده است. ما با یک دوگانگیِ ریشه‌دار مواجه هستیم که همچنان حل‌نشده و معلّق باقی مانده است؛ در یک طرف، آرمان‌های انقلابی هستند که بنا بود همانند معیارهای مطلق، ساخت اجتماعی و سیاسی را بازسازی کنند، و در طرف دیگر، ساختارهای رسمی و حاکمیّتی که وجودِ تجدّدی خویش را اصل می‌انگارند و حرکت انقلابی را در برابر بنیان نظام تعریف می‌کنند. آوینی، آشکارا جانب انقلابی‌گریِ معترضِ ساختارهای رسمی را می‌گیرد و معتقد است که بوروکراسیِ تجدّدی، غلبه یافته و مجال بسط به اصالت‌های انقلابی را نمی‌دهد. اگر انقلاب اسلامی، روحِ متمایز و ضدّتجدّدی دارد، پس نمی‌تواند ساختارهای تجدّدی را در خدمت وصول به غایات خویش بگیرد، بلکه به‌ناچار، باید نظم تشکیلاتی دیگری را پایه‌گذاری کند که هم از چشمۀ اسلام و ولایت می‌جوشد، و هم بر حضور مردم تکیه دارد. ساختارهای تجدّدی، نه خیطِ طولیِ ولایت – که بر نسبتِ توحیدی میان خلق و خالق دلالت دارد - را برمی‌تابند و نه خیطِ عرضیِ ولایت– که بر نسبتِ توحیدی میان خلق و خلق دلالت دارد - را.

🎙 قطعه‌ی مرگ‌آگاهی با صدای #شهید_آوینی 📌 تعلیقه: هنگامی که حال شیدایی و شهود، ظهور می‌یابد و انسان در عالم ملکوت و معانی قدسی قرار می‌گیرد، این‌چنین می‌نویسد و می‌خواند. این متن و این صدا، ریشه را اتصال به آنجا و انقطاع از اینجا دارند. اگر دل و جان در عالم ماده، اسیر و گرفتار باشد و فرصت پریدن و چشیدن طعم اشراق و الهام را نداشته باشد، هرگز بضاعت چنین بیان و ارائه‌ای نخواهد داشت. انسان الهی‌شده و مستغرق در ملکوت و گذشته‌ی از اعتباریات و مشهورات، چنین حال‌وهوایی دارد. آوینی از عالم قدس و قرب، راه یافته بود و نورانیت را درک کرده بود. محال است چنین طهارتی بدون قطع‌تعلق. او پیش از شهادت، به مقام شهود رسیده بود و شهادت، فقط مرکبی برای عبور کامل وی از عالم مادیات بود. سفر وی از خلق به خدا، مدت‌ها پیش آغاز شده بود. در درون آوینی، خبرهایی بود از تزکیه و سیروسلوک. در فکه، وی میوه‌‌ی آن مشقات و ریاضات را چید. در لحظه‌ی شهادت، کمترین تردیدی نداشت و پیشاپیش می‌دانست که موعد هجرت فرا رسیده است. می‌دانست که سفر باطنش، جنبه‌ی ظاهری نیز دارد و اکنون باید با بدن نیز وداع کند و از هر جهت، عازم معراج شود. آن‌همه مجاهدت فکری و فرهنگی و درافتادن با لیبرال‌تکنوکرات‌های دولتی و روشنفکری سکولار از این سو، و این‌همه شوق حضور و شهود و طی طریق معنا و معرفت توحیدی از سوی دیگر. اگر دل، اندکی زنده و بیدار باشد، در این متن و صدا، جلوه‌ی ملکوت را می‌بیند و صفای ضمیر و خلوص جان را درمی‌یابد و می‌فهمد که او، ماندنی نبود. ©️ #سردبیر_سایت_ضیاءالصالحین ┘◄🌐| سایت | بله | تلگرام | ایتا | 🇮🇷 @sardabir313 🇮🇷