#من_زنده_ام #قسمت_پنجاه_و_سوم بی بی در تدارک عزاداری سیدالشهدا بود و مطمئن که این روضه ها گره گشاست و همه چیز بعد از دهه ی عاشورا حل خواهد شد. می گفت اشکال کار شما اینه که اعتقادتون ضعیفه و همه ی مشکلات رو خودتون می خواهید حل کنید مشکل گشا سالار شهیدانه. او به این حرف قلباً اعتقاد داشت. مراسم عزاداری را طوری برگزار می کرد که هر رهگذری بر در آن خانه مکث می کرد. روضه ی دهه ی عاشورای آن سال بی بی کاملاً حماسی و سیاسی شده بود. بیشتر کسانی که پای منبر می نشستند جوان ها بودند که حرف از رسالت خون امام حسین (علیه السلام) و روزگار امروز می زدند. راستی که چقدر روضه های بی بی باطن او را صیقل داده و ضمیرش را روشن کرده بود. حوادث بعد از دهه ی عاشورا مشکلات را آسان تر و راه را هموارتر می کرد. وقتی به صورت خانوادگی به تظاهرات و راهپیمایی می رفتیم حتی بی بی نیز همپای ما بود. مردم کسانی را که به راهپیمایی نمی آمدند یا مانع آمدن بقیه می شدند ساواکی خطاب می کردند. با وجود اینکه مرکز استان خوزستان اهواز بود به دلیل وجود پالایشگاه و اهمیت اقتصادی شهر آبادان سازمان مرکزی اطلاعات و امنیت (ساواک) استان در آبادان قرار داشت. جمعیت تظاهر کننده، ساواک و اعوان و انصارش را به انزوا کشانده بودند. حوادث سیاسی و جابه جایی های پی در پی نخست وزیرها و فرار شاه و فرح نوید بخش پایان رژیم ستم شاهی و آمدن امام بود. اما بعضی ها فکر می کردند مثل بیست و هشت مرداد ۱۳۳۲ باز هم شاه بر می گردد و برایش آش پشت پا می پختند. او فرار کرده بود اما هنوز مأموران نظامی دور مجسمه ی او مسلح ایستاده بودند. در خیلی از شهرها مجسمه ی شاه را انداخته بودند اما در آبادان به زور اسلحه از مجسمه ی او محافظت می شد. #شبکه_مردمی_کتاب_گرمسار @sardarr1401