💠وارثان و غاصبان عاشورا! ✍عاشورا نه یک حادثه و نه یک روز و کربلا نه یک زمین، که یک آرمان در کالبد یک میراث اند. میراثی جاری در امتداد تاریخ، تاریخی به وسعت خلقت آدمی. از آدم(ع) تا خاتم(ص) و تا موعود(عج) همه به کربلا نظر کرده، عاشورا پاس داشته و می دارند. این پاس داشت و آن امتداد، نشان از وارثان آن می دهد. وارثانی که هریک در برهه ای این میراث را بر دوش کشیده علم آن افراشته و به نبرد با غاصبان پرداخته اند. این وارثانند که پای بر جای مورث می گذارند، آرمانش به دوش کشیده، پاسداری می کنند و احیاگران امرش و حقش نام می گیرند. و می دانیم که وراثت به قرابت است. به نسب و سبب محقق می شود. پس هرکه ادعا می کند میراث حسین(ع) بردوش گرفته و احیاگر امر حسین(ع) است و علم کربلایش افراشته، پیشتر باید ثابت کند وارث او است. باید از قرابت خود با حسین بپرسد و بپرسیم! ازخود بپرسد: قرابت من با حسین(ع) چیست که علم احیای امرش بر دوش کشیده ام؟ من آیا وارث عاشورایم، درنبرد با غاصبانش در امتداد تاریخ، در این زمان؟ یا خود غاصب حق اویم در این زمانه؟ ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

🔸خیرهای اشتباهی! #اربعین #تخلف_از_قوانین ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

🔸حرف های اشتباهی! ✍این فرمایشات احتمالا(بخوانید حتما) نادرست است و البته آسیب زا. این نگاه انحصاری نه با فلسفه بلایا قابل تطبیق است و نه با شرایط موجود و نه توجیه مناسبی است برای قانون گریزی و نه برای گریاندن! ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

✍ ذهن امیدوار و با نشاط بزرگ ترین سرمایه انسان و ثروتی زوال ناپذیر است. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

🔸حسرت های اشتباهی! ✍ حسرت خوردن را نمی توان از انسان ها گرفت چون آغازِ شور حرکت آدمی است. شوری برای رفع نداری ذاتی اش. چگونه حسرت نخورد در حالی که سراسر ناداری و فقر است؟ آدمی نه فقر و کم دار و نه فقیر و نادار بلکه عین فقر و نداری است. پس حسرت وار می جوید و وقتی می یابد خوشبحالش می شود. هیچ نبی و مرسلی نگفته است حسرت نخورید و خوشبحالتان نشود. مگر می شود انسانی که فقر مطلق است و نقص، نیاز و کمبود در حاق وجود و ذات او است، حسرت ناداری های خود را نخورد؟ و مگر می شود در وقت یافتن و رسیدن و وصال، خوشبحالش نشود؟ اجازه بدهید آدمیان حسرت بخورند و خوشبحالشان بشود اما نگذارید اشتباهی! آدمی اگر حق حسرت خوردن و خوشبحالش شدن دارد، حق ندارد اما، اشتباهی حسرت بخورد و اشتباهی خوشبحالش شود. هم خطا و هم صلاح از اینجا آغاز می شود. ادامه دارد... ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

✍ نشستن و سوگوار گذشته ی از دست رفته ی خود شدن اگر تناقض نباشد حتما خود فریبی است. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

✍ وقتی رفتار خوب یا بد دیگران، خوب یا بد رفتار ما را تعیین کند یعنی رفتار و بلکه اعتقاد ما بازیچه دیگران است. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

✍ توجه کرده اید که قرآن می فرماید مرگ یک مخلوق است*. مخلوق یعنی چیزی که عدم نیست بلکه وجود است. این یعنی مرگ مساوی است با حیات و وقتی میمیریم تازه زنده می شویم. عجیب آنکه ما از زنده شدن می ترسیم. انگار حیات را عوضی فهمیده ایم! ----------------- *الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

💫ذهن های ولگرد! ✍ذهنی که نه از معارف دینی بهره مند و پخته شده و نه در مسیر معرفت آموزی دینی است، ذهنی رها است. به هر سمت و صدایی می رود. دستخوش حوادث می شود چون پناهگاهی ندارد. در اسارت سنگ و کلوخ های اذهان است و در چنگ تشکیک مشکک، منفعل و وامانده؛ در تذبذب امروز درست و فردا غلط گرفتار آید. این ذهن ها بی شخصیت اند! و چه ذهنی آشفته تر از ذهن بی شخصیت. از قبیح ترین کلام و مستهجن ترین بیان اثر می پذیرد. نه قدرت نقادی دارد و نه توان کنش گری. در گیرو دار درد ها و رنج های ذهنی اسیر می افتد و نه دارایی خود که حیات خود می بازد و ای بسا به پوچ گرایی تن دهد. نگذار ذهن رنج بی شخصیتی ببرد چرا که رنج های دوران نصیب ذهن های بی شخصیت است. عالم اگر نیست، متعلم سبیل نجاتش کن. (ق ۱ ) ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

💫ذهن های ولگرد ✍فجازی(فضای مجازی) اما دوای درد ذهن ولگرد نیست. نه چنان عالم یار است و نه چندان متعلم ساز. از لزوم کنش گر بودن در فجاری که بگذریم،نباید از نظر دور افتد که محملی است برای اذهان ولگرد و برای ولگردی ذهن و در نهایت ولگرد ساختن آن. با پرسه مرسه زدن در فجازی انتظار متعلم سبیل نجات شدن نداشته باش! بی محابا اینکه من فجازی را بی شخصیت می دانم! از نظر من فجازی یک ذهن ولگرد اقیانوس منظر است. اصلا معنای مجاز برای من یعنی همین. کیست که بتواند ادعا کند از مجاز به حقیقت راه برده از ابتذال به ابتهال. سوگ مندانه است ولی فجازی، استهجانش بر استحکامش و معرفت زدایی اش بر معرفت دهی اش غالب است. بیش از آنکه به ابتهال بکشاند به ابتذال می کشد و کشیده است. اگر هم نشینی با بی شخصیت ها آفت است، بی شخصیت ها اما فقط آدم ها نیستند. هر آنچه تذبذب دارد بی شخصیت است. پس گاهی ذهن ها بی شخصیت اند. فجازی یک ذهن است. تذبذب، حقیقت و مجاز، راست و دروغ، تحریف و تحقیق، راه و گمراهی در ذات این فضا است. این یعنی یک ذهنی بی شخصیت است و بد همنشینی است. (ق،۲) ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

@hekmateislami 🔸این بحث ماهیتا فلسفی است از این جهت برای آن دسته از عزیزانی که در حوزه هایی مثل تعلیم و تربیت و روان شناسی مشغول فعالیت هستند نیز مفید است. ان شاءالله. 🔗 لینک شرکت در جلسه ارسال خواهد شد. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

🔸جهت ورود به جلسه لطفا از لینک زیر وارد شوید: ☑️https://b2n.ir/f.akhlagh

📝خلاصه بحث: 🔸http://hekmateislami.com/?p=12330

« لَا يبْغُونَ عَنْهَا حِوَلًا» ✍این آیه خیلی زیبا است. می فرماید آنجا دوست نداری حالت عوض شود تنوع را دوست نداری! پس تنوع طلبی فطری ما نیست و ما از چیزهایی خسته می شویم که ملائم(متناسب و سازگار) با طبع ما نیست. اگر از این حقیقت آنجایی به اینجایی واکنونی پل بزنیم چه می شود؟ می شود اینکه: اگر تنوع طلب هستیم، که هستیم، یعنی یک جای کار مان می لنگد. وقتی تنوع طلبیم یعنی این هایی که با آنها اُنس داریم، این حرکت ها، این رسیدن ها، این وصال ها، این عاشق و معشوقی ها، جنسشان با جنس ما جور نیست و ما را تامین نمی کنند. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

🔹آن چلو مرغ! ✍ می فرماید در بهشت چلو مرغ خواهید خورد*! خب مگر چلو مرغ آنجا چه فرقی با اینجایی اش دارد که از این بگذریم برای رسیدن به آن؟ در پاسخ می توان گفت: 🔸اول اینکه: می خواهد بفرماید آنجا هم این سنخ از خوشی ها برای شما فراهم است. نگران نباشید چیزی را از دست نمی دهید. 🔸دوم اینکه: ذکر این نوع از نعمات لذت بخش، که انسان ها در زندگی دنیوی تجربه کرده اند سبب می شود زمینه ادراک آن برترهایش که تجربه نکردیم و نمی شناسیم فراهم شود. 🔸سوم اینکه: فرقی است بین چلو مرغ اینجایی و آنجایی! تصور کنید یک وقت شما کالایی را، از بازار می خرید این یک نوع لذتی دارد و یک وقت آن کالا را از دوستی هدیه می گیرید. این دومی لذتی افزون تر دارد در حالی که همان کالا است. یک وقت می روید از بازار یک چفیه می خرید، یک وقت همان چفیه را از دست آقا و مثلا آن چفیه زیرعبایش را می گیرید. هر دو یکی است ولی چون یکی از جانب محبوب آمده لذتش افزون است. شما دیگر آن چفیه دومی را با هزار چفیه هم نوعش عوض نخواهید کرد. یک وقتی در محضر بزرگی یک لیوان چای نصیب حقیرشد. وقتی آمدم منزل با وجد و حیرت تمام از طعم آن چای حرف می زدم! بلکه هنوز هم معتقدم خوش طعم ترین چایی که خورده ام آن بوده. تفاوت اما در ماهیت چای نبود، در محضر آن عزیز، خوردنش بود. لذت مادی اگر با چنین شرایطی همراه شود کیفیتش ارتقاء پیدا می کند. وقتی در بهشت خود را در مجلس و در محضر محبوب حقیقی و اصیل ببینیم و نیز نعمت را بی واسطه از او دریافت کنیم حتما لذتی افزون دارد. در این صورت نیازی نیست اصرار کنیم و استدلال کنیم که ثابت کنیم آن چلوها با این چلوها، آن میوها با این میوه ها، آن سایه ها با این سایه ها، آن درختان با این درختان و آن نهرها با این نهرها، ماهیتا فرق دارند. نه آنها همین ها هستند** ولی در محضر "محبوب" خوردن و از دست "محبوب" گرفتن، تفاوت ایجاد می کند. ______ *وَلَحْمِ طَيرٍ **هَذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ https://eitaa.com/joinchat/4101963869Cfd4ffc79d4

✍ تنها آدم های دارای نفاق این توان را دارند که همه آدم های(خوب وبد) اطراف خود را راضی نگه دارند و الا ذات زندگی مومنانه چنانکه جاذبه دارد، دافعه نیز دارد. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

📚برداشت شخصی و تجویزگونه حقیر از مطالعه و انس با آثار برخی از اهل قلم: چند باری که شریعتی خواندم به قلمش بدبین شدم. جلال آل احمدها و امیرخانی ها را برای جولان ذهنی، نویسندگی و سخنوری بخوانید، در صورتی که مجال و فراغ بال دارید که اگر طلبه هستید ندارید! عین صاد را برای نظام دادن ذهن توصیه نمی کنم ولی برای ایجاد شور، انگیزه و خلاقیت حتما توصیه می کنم. اگر نا امید، بی حال و احیانا افسرده ای سراغ دارید از خوشه های ناب عرفان نظرآهاری - مثلا بالهایت را کجا جاگذاشتی- بهره مندش کنید. بزرگانی مثل جوادی اما، مشت مشت معلومات در دامان می ریزند ولی من دانه دانه های مصباح را بر مشت مشت معلوماتی کی نمی توانم تجزیه شان کنم ترجیح می دهم. هر چه باشد آن دانه ها نه زائد دارد و نه زائد پروری می کند. مطهری را نخوانده ام بلکه با او زندگی کرده ام. برای نسل امروز اما، مطهری را تنها با ترکیبش می پسندم. نسخه اصیل من ترکیب مطهری با مصباح است که به عالم و عامی توصیه می کنم. از قورباغه ات را قورت بده بریان تریسی که بگذریم تنها تک خوانی های خارجکی هایی امثال او مفیدند و الا انس با اینها آفت است. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ https://eitaa.com/joinchat/4101963869Cfd4ffc79d4

✍ این همت را نداریم که نقطه ی آغاز باشیم. گاهی می ترسیم شروع کننده باشیم. گاهی فقط انتظار می کشیم و گاهی انتظار داریم کسی ما را هول دهد. تذکر دهد. راه بری کند. سوگمندانه است ولی انگار انتظار غلطاندن و به دوش کشیدنمان را هم می بریم! منطق قرآن اما این نیست. قرآن نه قانون انرسی را قبول دارد و نه انتظار کشیدن را. قرآن ما را مولد می خواهد و نه محتکر و نه بارکش. نقطه ی آغاز می خواهد و نه میانه. جلودار می خواهد و نه حتی همراه. می فرماید از من بخواهید شما را جلودار راه یافتگان قرار دهم*. یعنی نه اینکه من باید راه بیفتم و حرکت کنم و نه حتی اینکه من خوب است رهبر گروه باشم، بلکه می فرماید بگویید کاری کن من رهبر رهبرها باشم. امام آنها که خود حرکت کرده و راه یافته اند من باشم. ______ *وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ https://eitaa.com/joinchat/4101963869Cfd4ffc79d4

✍وقتی از ضربه ها خرد می شویم و وقتی نمی توانیم رنج ها را تبدیل کنیم، معلوم می شود باطن و حقیقت تصویر ذهنی ما از دنیا این است که دنیا یک عشرتکده است. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

«اللَّهُمَّ وَفِّرْ بِلُطْفِكَ نِيَّتِي» ✍ خدایا محبت تو به من وفور نیت باشد. من به وفور نیت نیازمندتر از وفور نعمتم. من از تو یک نیت فرا گیر می خو اهم. نیتی جاری.آنچنان فراگیروگسترده که از صوم و صلاتم گذر کند. جاری شود در خواب و خوراکم و سکوت و حرفم و غم و شادیم و در مهرم وقهرم. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 https://eitaa.com/joinchat/4101963869Cfd4ffc79d4

این بی مقدارها! ✍آنجا حق ها را وزن می کنند* و نه عمل ها را سنجه های آنجایی نه مقدارها که نسبت ها را قضا و قدر می کنند. اینکه من به تو چقدر دادم و تو چقدر تکثیرش کردی و نیز اینکه این بازده تو چه نسبتی با من دارد ملاک سنجش او است. اصلا با این توجه است که عدل آنجایی معنا پیدا می کند. خدا نه به آنچه تحویل داده نگاه می کند و نه صرفا به آنچه ما تولید کردیم، بلکه نسبت بین تحویل و تکثیر را می سنجد و بعد آن تکثیر و تولید را با خودش می سنجد که چقدر رنگ گرفته. با این نگاه است که شغل ها و استعدادها بی مقدار (فاقد وزن)می شوند. بی مقدار می شود فاصله رئیس و مرئوسی؛ وَر می افتد شان شاهی و شبانی. دیگر اصلا معنایی ندارد اینکه مخ صدرایی و سینوی داشته باشی یا آن کم حافظه ی همیشه درگیر در صفرهای ریال و تومان کارت خوان توباشی. عجیب آنکه گاهی برای ما این ور افتاده ها می شوند پُز عالی و حسرت نداری! _____ * الْوَزْنُ يوْمَئِذٍ الْحَقُّ ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 https://eitaa.com/joinchat/4101963869Cfd4ffc79d4

من اگر حرکت نکنم می گَندم! ✍شاید قدری مشمئز کننده به نظر آید ولی مطلب حقی است و بایسته تکرار. مَثَل آدمی مَثَل بذر درون خاک است. نه خاک محل زندگی بذر است و نه بذر بودن حقیقت و غایت او. در آدمی فطرت حکم آن بذر را دارد یعنی یک استعداد است تا انسان بتواند رویش و فلاح را آغاز کند و دنیا چیزی جز خاک نیست. واین دو نه محل سکون هستند و نه مکان زندگی. بذر اگر در خاک بماند، جوانه نزند و سبز نشود حتما می گندد و می پوسد و آدمی اگر در آن مقدمات بماند و رویشی نداشته باشد و امکاناتش را راکد و ساکن بگذارد اول می گندد و متعفن می شود و در آخر می پوسد. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

🔹نقد حقیر بر کتاب "استنباط حکم اخلاقی از سیره و عمل معصوم؛ دشواری های نظری و ملاحظات روش شناختی"، در فصل نامه پژوهشنامه اخلاق دانشگاه معارف منتشر شد. 🔸این اثر ارزشمند تالیف فاضل ارجمند حجت الاسلام دکتر محمد عالم زاده نوری می باشد که توسط پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی منتشر شده است. 📚جهت دانلود نسخه کامل نقد از لینک ذیل استفاده شود. 🔗http://akhlagh.maaref.ac.ir/browse.php?slc_lang=fa&slc_sid=1&cur=1 ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 https://eitaa.com/joinchat/4101963869Cfd4ffc79d4

✍وقتی به این درک برسی که بین آنچه هستی با آنچه باید باشی فاصله است، یعنی ضروت دگرگون شدن را یافته ای و این قدم مبارک، در تو شُوری می ریزد برای حرکت، برای راکد نگذاشتن امکانات. جریان فلاح و رویش آدمی از اینجا آغاز می شود. ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr

✍ ما فکر می کنیم اگر سر و صدایی به راه نیندازیم و غوغایی به پا نکنیم بی مغز به نظر می رسیم. لابد باید زبانمان شیلنگ تخته بندازد تا مثلا از خُنکی و خِنگی در آییم. انگار اگر سکوت را تحمل کنیم فهیم نیستیم. ولی من شنیدم آن امام که به غمزه ی سخن از چشم ها مشک ها می ساخت، وقتی زبان به ستایش آن برادر ایمانی خود گشود فرمود*: اگر بر بیشتر حرف زدن مغلوب می شد اما کسی نمی توانست در سکوت از او سبقت گیرد! --------------- * كَانَ إِذَا غُلِبَ‏ عَلَى‏ الْكَلَامِ‏ لَمْ يُغْلَبْ عَلَى السُّكُوت‏ ─┅═ঊঈ🍃🌸🍃ঊঈ═┅─ 🦋 @sedayefakr