زمین حسینیه‌ی کوچک حسینی هاست غمش قشنگ ترین اتفاق این دنیاست به جای عالم و آدم به خویش زحمت داد کسی نخواست از او، او خودش چنین می‌خواست برای هیچ کسی آرزوی مرگ نداشت «هوالکریم» یکی از صفات این آقاست خودش تمام جهان را سوار کشتی کرد بگو به نوح که آقای ما دلش دریاست دلیر بود ولی جنگ را شروع نکرد حریف مرد نباشد، جدال بی معناست حریف آمد و جای حسین، خود را کشت حسین علت هستی، حسین روح بقاست سرش به نیزه علم شد که بعد اینهمه سال به یاد او سر عشاق تا ابد بالاست و با شهادت خود آنچنان قیامت کرد که تا قیام قیامت عزای او برپاست ازآن زمان که لباس حسین غارت شد الی الابد به تن شیعیان لباس عزاست نگو دلیل ندارد به سینه کوبیدن دلیل، سینه مجروح سید الشهداست به یاد حاجی شش‌ماهه شور باید داشت چنانکه هروله از واجبات سعی و صفاست حسین غایت دین است و عالِم شیعه اگر حسین شناس است صاحب فتواست غبار قبر بروجردی ام همانکه نوشت گل عزای لرستان به درد چشم شفاست مرید «شاخسیِ» پرشور آذری هایم خروش غیرت آنان زبانزد دنیا ست ببین چه روضه‌ی داغی ست نخل یزدی‌ها که یاد یک تن عریان میان یک صحراست جریده و کتل و چلچراغ و طوق و علم ...علم بزرگترین یادگار عاشوراست علم نماد قیام است مثل سرو، رشید علم به یاد علمدار،خوش قد و بالاست لوای زاده‌ی مرجانه سرنگون گردید ولی هنوز علم مثل کوه پا برجاست #مجید_تال #قصیده‌واره #آیینی @Selectedpoems