چندوقتی ست مثل دوقطبی ها شده ام. یک لحظه شاد و سرزنده به آشپزخانه می روم. عطروبوی خورش راه می اندازم و زعفران دم می دهم برای پلو. به خودم نهیب می زنم که: هی حواست باشد، تو قلب خانه ای. چندساعت بعد اما همین خودم را می بینم که به گوشه ای خیره شده و خیالش کوچ کرده به جایی تاریک مثل چادر آن جنگ زده ی سودانی. من از خیلی سال پیش، هروقت سردی توی تنم می نشست هروقت زانوهایم تا می شد و افتان و خیزان جلو می رفتم هروقت فکرم می رفت توی نخِ آینده مجهول و ضربان قلبم از شدت دلهره به هزار می رسید فقط یک چیز بود یک اسم بود یک گرمی که مرا محکم میخ می کرد سر جایم #حسین همان حسین بچگی ام... مداح راست می گوید. من بزرگ شدم. غصه هایم قد کشید. اما حسین من، همان حسین قوی و قهرمان همیشگی ست. چقدر حسین نوشتم در همین یکی دو سطر! عب ندارد، خدا کند حسین حسین گفتن از زبانمان نیفتد. #تو_حسین_بچگیمی