چند سال قبل یکی از همدوره‌ای های طلبگی را دیدم. گفتم : چه خبر؟ گفت: امام جماعت فلان محله هستم. گفتم:آنسوی اتوبان؟ همان محله‌ای که پل هوایی ندارد و اهالی ناچارند از جاده پرخطر بگذرند!؟ گفت: بله ، دقیقا همانجا گفتم: خطرناک نیست‌؟ تلفاتی نداشته است!؟ گفت:بله ، متاسفانه خیلی‌ کشته و معلول روی دست خانواده‌ها گذاشته و خیلی‌ها را هم بی سرپرست‌کرده !! گفتم:مگر شما ، بزرگ و آقا و معتمد مردم و مسوولان نبوده‌ای؟ به وظیفه امامت محل عمل کردی!؟ گفت: بله‌، چند بار پیش فرماندار و استاندار رفتم ، یا وقت ندادند و یا قول دادند و عمل نکردند و اثری نداشته است. گفتم: خوب ، بعد!؟ گفت : هیچی ، کار دیگری از دست من بر نمی‌آید. گفتم: همین!؟ یعنی چه هیچی‌!؟ لباس پیامبر را پوشیده‌، جای امام محل را اشغال کرده و دست روی دست گذاشته‌ای!؟ این لباس و کسوت مقدس به یُمن اقتدای عملی به سیره محمد و علی«صلوات الله علیهما» همواره در میان مردم و پشت و پناه و زبان گویای مطالبات به حق آنان بوده‌‌، اگر مدیر یا مسوولی به وظیفه انسانی‌،دینی‌،ملی و انقلابی خود عمل نکرد و درِ اتاق خود را بر امناء و معتمدان مردم نگشود و پاسخگو نبود‌، باید او را تأدیب و تنبیه کرد تا متنبه شده و رفتار خود را اصلاح و جبران نماید و یا بگذارد و برود و جای خود را به مدیر دیگری دهد. گفت: پس بنظر شما چه باید انجام می‌دادم!؟ گفتم: جای شما بودم بین دو نماز صحبت می‌کردم و اهالی محل اعم از زن و مرد را به تجمع و تحصن آرام در جاده ترانزیتی شهر فرامی‌خواندم تا مسوولان مربوطه حساب کار دستشان بیاید. این گفتگوی دوستانه گذشت تا یکسال و اندی بعد که در مراسمی،آن دوست قدیمی را دوباره دیدم. پرسیدم چه خبر از محله!؟ گفت: مگر خبر نداری!؟ گفتم: نه ، از چه !؟ گفت: بحمدالله پل هوایی را زدند و خیال همه راحت شد. گفتم: چطور!؟ گفت: اهالی محله اعم از زن و مرد و بچه‌ها را برداشتم و در یک حرکت همزمان و آرام رفتیم و جاده ترانزیت را چند ساعت بستیم.خودم هم در جلوی مردم و سخنگوی آنها!!! چند ساعتی نگذشت که مسوولان قضایی و انتظامی و سیاسی و امنیتی استانداری آمدند و با التماس و خواهش گفتند خبر بسته شدن جاده ترانزیتی از شهر تا پایتخت رفته ، مسوولان اینجا و پایتخت صدایتان را شنیدند، شما مردم را آرام کرده و جاده را باز کنید، ما هم قول می‌دهیم تا امشب همه مسوولان مربوطه را به مسجد بیاوریم و مسأله را حل کنیم. آن شب مسوولان عالی استان آمدند و قول دادند و زمانی را تعیین کردند و مردانه به قولشان عمل کردند. حالا دیگر مسجد خیلی شلوغ شده ، اهالی محل هم هر وقت از پیگیری‌ مسوولان ناامید می‌شوند ، پیش من می‌آیند و با یک تلفن من به استانداری یا فرمانداری و شهرداری ، همه بسیج می‌شوند تا اتفاق دیگری برایشان نیفتد!! این داستان «واقعی» را گفتم تا بگویم که اگر در قائله زاینده رود ، آب خوزستان ، مسأله قیمت بنزین و یا دیگر موارد مشابه سالهای اخیر ، ائمه جمعه و جماعات و در «یک»کلام ، روحانیت ملجأ و پناهگاه و حامی و سخنگوی مطالبات بحق مردم مستضعف و ولی‌نعمتان انقلاب بود و در کنار مردم بموقع عمل کرده و جلوداری و راهبری می‌کرد ، «قطعاً» «مردم»و«نظام» و«روحانیت» همه منتفع و بهره‌مند و سربلند شده و مطالبات آرام عمومی به سمت و سوی مدیران و کارگزاران ناکارآمد مربوطه نشانه می‌رفت و نه جاهای دیگر. با استناد به پشتوانه و پیشنینه پرافتخار و مردمی روحانیت شیعه به ضرس قاطع می‌گویم این نهاد مقدس در مسیر بازخوانی و باز تعریف نقش‌ها و مسؤولیت‌های دینی و انسانی و تاریخی خود دوباره و همواره در «کنار مردم»خواهد بود با اشک و لبخند آنان می‌خندد و می‌‌گرید و با زبان گویا و آبرو و جان و همه سرمایه و هستی خود سپر بلای اسلام و ملت شریف و نجیب و وفادار ایران عزیز می‌شود. همین #عبدالرسول_هاجری #مددکاری_اجتماعی #امداد_در_پرتو_دین #روحانی_واقعی @mim_dal_shin