بسم الله

نوشته زیر در نقد این گفته‌های سست و بی‌پایه حسن آقامیری است...

بسم الله الرحمن الرحیم قال رسول الله صلى الله عليه و آله: «إذا ظهرتِ البِدَع في اُمّتي، فليظهرِ العالمُ علمَه، فمن لم يفعل، فعليه لعنة الله» (الکافي 1: 54) در زمانۀ غوغای هزاران بانگ ناموزون و نامیمون، فراوان‌اند بیهوده‌‌‌گویان و یاوه‌‌درایانی که هر رطب و یابسی به هم می‌‌بافند و در وادی گمراهی و بی‌‌راهی دیوانه‌‌وار مَرکب جهل و جهالت می‌‌تازند و برای درافتادن در درکات جحیم و نوشیدن از شراب حمیم، بر یک‌‌دیگر سبقت می‌‌گیرند و گوییا نمی‌‌دانند که درافتادن در هاویه و مُنسلِک شدن در اصحاب حامیه، واجب کفایی است و چون دیگران بدان درافتند و در آن مُنسلِک شوند، از گردن اینان ساقط است! با این حال، شاید گفته شود که این از اختصاصات دنیا است و تا بوده همین بوده و همیشه و هر جا از گذشته تا امروز، غَبیّان و غاویانی بوده‌‌اند و هستند که در برابر حقیقت و واقعیت کَراند و گُنگ‌‌اند و نابینا که فرمود: «صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لاَ يَرْجِعُونَ» (البقرة: 18)، همانها که از چهارپایان گمراه‌‌تراند و با آن که قلب دارند و چشم دارند و گوش، نه می‌‌فهمند و نه می‌‌بینند و نه می‌‌شنوند که فرمود: «وَ لَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَ يَفْقَهُونَ بِهَا وَ لَهُمْ أَعْيُنٌ لاَ يُبْصِرُونَ بِهَا وَ لَهُمْ آذَانٌ لاَ يَسْمَعُونَ بِهَا أُولٰئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ» (الأعراف: 179) امّا حیرتم سوی خود می‌‌کشد که چرا در میانۀ این کارزار با ملحدان و مبتدعان، عالمان و دانایان مهر سکوت بر لب زده‌‌اند و آیا خویش را مخاطب آن عتاب‌‌های شِداد و غِلاظ ائمّۀ دین و امنای ربّ العالمین نمی‌‌بینند و نمی‌‌یابند؟! آری، باطل در این خیال که اکسیر می‌‌کند آن‌گاه که عرصه را از عالمان و دانایان خالی بیند! القصّة، روی این گفته و مقصود این نوشته با سرگشتۀ وادی حیرانی و استاد مکتبِ هیچ مدانی، حسن آقامیری، است که لا یخفی حالُه عن الذکي، وجرَی الوادي فطمّ علی القرِيّ! و چون سابقۀ قصیر در حوزه دارد و توشۀ یسیر، خطرش از دیگران بیشتر و پیشتر است؛ آن خليع العذارِ گسسته مهاری که هر روز عَلمی از اَعلام جسارت به ساحت عُلیای دین و اولیای آن می‌‌افرازد و بر صفت «ضالّ» بودن بسنده نمی‌‌کند و به یاری و همراهی رسانه و فسانه، «مُضلّ» نیز هست! بی‌‌پروای بی‌‌باکی که مرزهای دین و دیانت را سال‌‌هاست درنوردیده و گلگونۀ بى‌‌شرمى و غازۀ بى‌آزرمى بر چهره مالیده و مرّةً بعد اُولى و كرّةً بعد اُخرى یوماً فیوماً آیات الاهی و انبیا و اولیای ربّانی را به سخره می‌‌‌‌گیرد و تحریف می‌‌کند و مقلوب می‌‌سازد! آری، إذا ألقیتَ جلبابَ الحیاء فاصنع‏ ما شئت! امثال چنین كسان را از امثال چنین فضائح چه پروا؟! همو که هر چه می‌‌خواهد در هر چه می‌‌بیند و می‌‌شنود و می‌‌خواند، می‌‌گوید و نمی‌‌داند این گفتۀ جناب سعدی دربارۀ او و امثال او است: به نطق آدمی بهتر است از دواب/ دواب از تو به، گر نگویی صواب! این ضالِّ مضلّ از غايت وقاحت و بى‌‌شرمى و نهايت صفاقت و بى‌‌آزرمى کار را بدان جا رسانده که به ساحت علیای نوح نبی _علی نبیّنا و آله و علیه السلام_ آن پیامبر اولو العزم و عظیم الشأن الاهی، با آسودگی و بی پرده پوشی توهین می‌‌کند و افترا می‌‌زند و نه از عذاب خدای تعالی می‌‌هراسد و نه از تعقیب و بازخواست دادگاه‌‌های انقلاب و روحانیت! به راستی حوزۀ علمیّه را چه شده که فردی چنین حقیر و ناچیز، به خود جرأت می‌‌دهد که به پیامبر عظیم الشأن الاهی چنین جسارت روا دارد و مع الأسف الشدید از زعمای قوم صدایی بلند نشود؟! آیا جسارت و توهین به ساحت نوح نبی، جز جسارت و توهین به ساحت همۀ انبیا و اولیا از آدم تا خاتم علیهم سلام الله است که فرمود: «وَ الْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَ مَلاَئِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِنْ رُسُلِهِ» (البقرة: 285) به زعم کاسد و فهم ناقص خویش بر نوح علیه السلام خُرده می‌‌گیرد که چرا برای قوم خویش عذاب خواست و در میانۀ آن عذاب فراگیر، فرزند خویش را ندا داد که «يَا بُنَيَّ ارْكَبْ مَعَنَا وَ لاَ تَكُنْ مَعَ الْكَافِرِينَ» (هود: 42) هل هذا إلّا معاندة الحقّ واليقين، ومضادّة الصواب والدين، واتّباع غير سبيل المؤمنين، ومخالفة النبیین عليهم سلام الله في كل آنٍ وحين؟! ولقد حقّ أن يقال لهذا المفتون بالهوى المُختبِل: ما هكذا تورَد يا سعدُ الإبل! بیچاره نمی‌‌فهمد و نمی‌‌داند که نوح علیه السلام 950 سال قوم خویش را شب و روز به خدا فراخواند:

«قَالَ يَا قَوْمِ إِنِّي لَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ * أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ وَ أَطِيعُونِ * يَغْفِرْ لَكُمْ مِنْ ذُنُوبِكُمْ وَ يُؤَخِّرْكُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لاَ يُؤَخَّرُ لَوْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ * قَالَ رَبِّ إِنِّي دَعَوْتُ قَوْمِي لَيْلاً وَ نَهَاراً * فَلَمْ يَزِدْهُمْ دُعَائِي إِلاَّ فِرَاراً * وَ إِنِّي كُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِي آذَانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِيَابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَكْبَرُوا اسْتِكْبَاراً * ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ جِهَاراً * ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَاراً * فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّاراً» (نوح: 2 – 10) اما آن قوم لجوجِ عنود پس از این زمان دراز، خود از آن حضرت درخواست عذاب کردند و این گونه پاسخ گفتند: «قَالُوا يَا نُوحُ قَدْ جَادَلْتَنَا فَأَكْثَرْتَ جِدَالَنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ» (هود: 32) و پس از این بود که خدای متعال ایشان را وعدۀ عذاب داد: «وَ أُوحِيَ إِلَى نُوحٍ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلاَّ مَنْ قَدْ آمَنَ فَلاَ تَبْتَئِسْ بِمَا كَانُوا يَفْعَلُونَ * وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنَا وَ وَحْيِنَا وَ لاَ تُخَاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ» (هود: 36 و 37) اندکی تأمّل در این فقره «وَ لاَ تُخَاطِبْنِي فِي الَّذِينَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ» آشکار می‌‌سازد که نوح علیه السلام حتّی پس از وعدۀ خدای متعال به عذاب آن قوم، باز برای مغفرت و آمرزش ایشان به درگاه الاهی تضرّع و زاری می‌‌کرد! و آن گاه که نشانه‌‌های عذاب آشکار شد، باز بسیاری را به سوار شدن بر کشتی فراخواند، و از آن میان فرزند خویش را، نه آن که آن فراخوان تنها منحصر به فرزندش باشد. من نمی‌‌دانم که این ضالِّ مضلّ دربارۀ این فرمایش امیر المؤمنین علیه السلام چه می‌‌گوید، آن گاه که در میانۀ حرب صفّین، امام مجتبی علیه سلام الله را شتابان سوی میدان جنگ دید و فرمود: «امْلِكُوا عَنِّي هَذَا الْغُلاَمَ لاَ يَهُدَّنِي، فَإِنِّي أَنْفَسُ‌ بِهَذَيْنِ _يَعْنِي الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ عليهما السلام_ عَلَى الْمَوْتِ‌، لِئَلاَّ يَنْقَطِعَ بِهِمَا نَسْلُ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله» «از سوی من این پسر را بازدارید که [با مرگ خود] مرا در هم نشکند، همانا که من مرگ را از این دو _یعنی حسن و حسین علیهما السلام_ دریغ می‌دارم [و بدان بخل می‌ورزم]، تا با مرگ‌شان نسل رسول خدا صلی الله علیه و آله بریده نگردد.» (نهج البلاغة: خطبۀ 207) هیچ دور نیست که شبیه همان جسارت و توهین به نوح علیه السلام را به امیر المؤمنین علیه السلام نیز روا دارد، چرا که بر بنیادِ آن فهم فاسد و ظنّ کاسد، جناب امیر کل امیر عليه سلام الملك القدير هم در میانۀ آن همه کشتۀ جنگ صفّین، تنها دلواپس و دل‌‌نگران فرزند خویش بود! نعوذ بالله من ذلک! حسن آقامیری نشان داده که از دایرۀ جهل بسیط و جهل مرکّب پا را فراتر نهاده و عامدانه و متعصّبانه آیات روشن الاهی را تحریف می‌‌کند و بعد از مناظرات و مشاجرات پرشمار و پرتکرار، باز بر درازگوشِ تعصّب و جهل سوار است، که فرمود: «أبى اللهُ لصاحب البدعة بالتوبة! قيل: يا رسول الله، و كيف ذلك؟! قال: «إنّه قد اُشرِب قلبُه حُبَّها!» (الکافي 1: 54) آری، امید به پوزش‌‌خواهی و هدایت‌‌پذیری چون اویی، چونان امید به ولوج جمل در سَمّ خیاط است و لن يُصلِح العطّارُ ما أفسده الدهرُ!‏ به ویژه که در این درازگوش‌سواری، تابعان و پیروانی نیز هبنّقه‌‌وار در پی او روان‌‌اند که الأشیاء بأمثالها ألیَق، وإلی أشکالها أقرب، وشبه الشيء إلیه منجذب، ونحوه دان ومقترب! این کمین اگرچه قصد نداشت پرگویی کند، ولی چه کند که پاسخ ندادن به این ترّهات و طامّات، جاهل را در جهلش و متعصّب را در تعصّبش و مبتدع را در بدعتش جری‌‌تر و بی‌‌پرواتر کند: اگرچه پیشِ خردمند خامشی ادب است/ به وقتِ مصلحت آن به که در سخن کوشی دو چیز طیرۀ عقل است: دم فروبستن/ به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی حوزه‌‌های علمیّه به عنوان پاسداران و نگاه‌‌بانان باورهای دینی و دادگاه ویژۀ روحانیت به عنوان نمایندۀ مدّعی العموم باید هر چه زودتر به وظیفۀ شرعی و قانونی و اخلاقی خویش عمل کنند و به امثال این خنّاسان و ناکسان بیش از این مجال ندهند تا گونۀ دین و ایمان مردم به انامل ستیز و جهل و تعصّب بخراشند! والسلام علی من اتّبع الهدی طاهر عزیزوکیلی طلبۀ حوزۀ علمیۀ قم 1403/6/19 @serajevahhaj

سید حسن آقامیری با انتشار عکسی در صفحه خود، از احضارش توسط دادسرای ويژه روحانيت خبر داد. آقامیری می‌گوید چون از حوزه اخراج شده، وجهی ندارد تا دادگاه ویژه روحانیت او را احضار نماید.

سراجِ وهّاج، پراکنده‌های یک مُتطلّبِ مُتحقّقِ مُتفلسف @serajevahhaj

🎥جلال اسدی، ناجی ١۵٠ زائر اربعین حسینی به شهادت رسید 🔹جلال اسدی بجنوردی که در ماجرای آتش‌ سوزی هتلی در کربلای معلی با رشادت خود ناجی ۱۵۰ تن از زائرین اربعین حسینی شده بود، بر اثر جراحت ناشی از سوختگی شدید ساعاتی پیش به لقاءالله پیوست. 🔹ناجی زائران پس از سوختگی ۵۲ درصدی: جونم رو پیشکش امام حسین(ع) میکنم. @BisimchiMedia

رحمة الله علیه رحمة واسعة

🔴رسانه های عبری ویدیویی از نتانیاهو پس از حمله سایبری امروز به لبنان منتشر کردند!/اخبار جبهه مقاومت @akhbarJM

این یک قاعده کلی و عمومی است: نزنی می‌خوری

درس درست دشمن شناسی

#پیش‌نشست #میرحامدحسین در نجف اشرف و با همکاری عتبه عباسیه برگزار می‌گردد ⬅️ پیش نشست همایش بین‌المللی بزرگداشت علامه میرحامد حسین لکهنوی 🎤آیت‌الله نجم‌الدین طبسی ▫️جایگاه فقه و اجتهاد در اندیشه کلامی علامه میرحامد حسین 🎤حجت‌الاسلام‌والمسلمین دکتر محمدتقی سبحانی ▫️جایگاه مدرسه کلامی لکهنو و نقش علامه میرحامد حسین در احیای امامت 🎤حجت‌الاسلام‌والمسلمین علی الغزی ▫️دریچه‌ای به مباحث درایه الحدیث نزد مؤلف عبقات‌الأنوار 🎤حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسام العبیدی ▫️مبانی قرآنی امامت در پرتو کتاب نفحات الازهار 🎤حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسین الاسدی ▫️قاعده لطف و کاربردهای آن در امامت 🗓 پنج‌شنبه، ۲۹ شهریورماه، مصادف با ۱۵ ربیع الاول، ساعت ۹ صبح 🏢 نجف اشرف، مجتمع فکری المرتضی علی #کنگره_علامه_میرحامدحسین 🆔@mirhamedhosein

📸دیدار رئیس بنیاد بین‌المللی امامت با متولی شرعی عتبه مقدسه عباسیه ✍در حاشیه پیش همایش کنگره بین‌المللی بزرگداشت علامه میرحامدحسین لکهنوی در نجف اشرف، دیداری با حجت الاسلام والمسلمین سیداحمد صافی، متولی شرعی عتبه مقدسه عباسیه صورت گرفت. این دیدار با حضور مدیران، اساتید و پژوهشگرانی از بنیاد بین‌المللی امامت در معیت آیت الله نجم‌الدین طبسی در محل مجمّع الامام المرتضی الفکری برگزار شد.… 🔍ادامه خبر در پایگاه جامع اطلاع‌رسانی امامت 🌐https://emamat.org 🆔@Emamat_net 🆔@Emamat_IF تلگرام اینستاگرام آپارات

📸گزارش تصویری پیش نشست همایش بین‌المللی بزرگداشت علامه میرحامد حسین لکهنوی در نجف اشرف 🌐https://emamat.org 🆔@Emamat_net 🆔@Emamat_IF تلگرام اینستاگرام آپارات

بسم الله الرحمن الرحیم بحمد الله و منّته، و به همّت عتبۀ مقدّسۀ عبّاسیّة و بنیاد بین المللی امامت، نهمین پیش همایش کنگرۀ بین المللی علّامه میر حامد حسین نیشابوری لکهنوی هندی _رحمه الله_ در 30 شهریور 1403 برابر با 16 ربیع الأول 1446 در شهر نجف اشرف _علی صاحبها آلاف الصلاة و الصلوات_ برگزار شد. فیلم‌ها، عکس‌ها، و گزارشی از نشست‌های همایش در سایت الکفیل بارگزاری شده است و در این جا قصد تطویل و تفصیل نیست، تنها آن چه در خور درنگ است و نیز مایۀ حسرت و افسوس، آن که شخصیّت سترگی چون علّامۀ حجّت، میر حامد حسین، و کتاب سترگش، عبقات الأنوار في إمامة الأئمّة الأطهار، پس از سالیانی دراز مهجوریّت، هنوز در یکی از مهمترین حوزه‌های شیعی، یعنی حوزۀ مقدّس نجف اشرف، و در میان نخبگان و اندیشمندان این حوزه، غریب و ناآشنا است! برای من که سال‌ها است با عبقات محشور و مأنوس‌ام، مایۀ شگفتی _و نیز اندکی دل‌زدگی!_ بود که نه تنها عموم شرکت کنندگان در این همایش معظم و فخیم، چنان که بایسته است و شایسته، نه مؤلِّف را می‌شناختند و نه مؤلَّف را، بلکه حتّی فضلای نجفی ارائه دهنده در همایش نیز به سان همان عموم بودند! گمانم مهم‌ترین دلیل، پارسی بودن عبقات است و برگردان آن به عربی، در شناخت کتاب و صاحبِ آن، نقشی اساسی دارد، امری که بحمد الله به عنایت و اهتمام تولیت محترم عتبۀ مقدّسۀ عبّاسیّه، جناب حجّت الاسلام و المسلمین سیّد احمد صافی _دام عزّه_ آغاز شده و تا کنون دو مجلّد از عبقات به عربی برگردان شده است. با چشم‌پوشی از چند و چون ترجمه، از صمیم دل آرزو می‌برم که به عنایت امیر المؤمنین علیه السلام کارِ برگردان عربی عبقات، تا تعریب آخرین مجلّد، بی‌وقفه ادامه یابد، إن شاء الله تعالی و منه أستمدّ المعونة و أسأله التوفیق لما یُحبّ و یَرضی. طاهر عزیزوکیلی سحرگاه سی‌ام شهریورماه 1403 نجف اشرف