*باذن الله...* *برای بیستمین سال فراق...* *برای شما که عاشقانه دوستتان دارم* پدر یعنی شرف یعنی عشیره پدر یعنی برند یک قبیله *اول* سال 1374 من  هشت ساله بودم. هر وقت می رفت کنار کمدش من هم با اشتیاق خودم را می رساندم به کتاب ها و وسایلش، فشنگ های تفگش و #تفنگش را به نظاره می نشستم. بوی کاغذهای قدیمی، کاغذ قرارداد کار، دفترچه خدمت سربازی و آلبوم عکس های قدیمی هوش از سرم می برد. در این میان اما #تفنگ و #دوربین_شکاری را طور دیگری دوست می داشتم. عصر یکی از همین روزها دوربین را از توی کمد برداشت، شوق داشتم تا دوباره از آن محیط پیرامون را ببینم. با نگاه شوق انگیز من، بند دوربین را انداختم دور گردنم و از توی آن لنز جادویی از ابتدای دالان کوچه تا انتهای آن را دیدم و دلم غنج رفت. شهر فرهنگ بود انگار، جهانی از درون شیشه محدب دوربین... دوربین را آقا توی جعبه اش گذاشت با لحنی پدرانه گفت: «خیالت راحت شد؟» جواب من در شعف چشم هایم بود. *دوم* آن روز را کمی دیرتر از ظهر آمد خانه، اما وقتی پدرم برگشت خبری از دوربین شکاری نبود. ناهار را سیدخانم کشید و لابه لای صحبت هایشان متوجه شدم که برای عمل جراحی برادرم محمد، دوربین را فروخته است. پاییز همان سال احوال جسمی آقا سیدطاهر خوب نبود، رفته بود حسن آباد تا مدارک پزشکی اش را بیاورد، وقت برگشت در جاده #بویین_زهرا تصادف سختی کرد با ماشین، خودش معتقد بود که اگر زنده ماند، به خاطر جد آسیدطاهر بود... خدا خواست که سایه اش در آن سال از سرم کم نشود. چند هفته طول کشیده بود که درد از تنش بیرون برود، کنار تختش می نشستم و تا آبی و قرصی می خواست برایش می آوردم و از بی مهری آدم های روزگار و نمک نشناسی شان نسبت به او بیشتر دلم می سوخت. وگرنه درد جسمی که خوب می شود... *سوم* و امان از این فوتبال که برای دومین بار باعث شد مچ پایم مو بردارد. تمام پای راستم را «از پنجه تا ران»گچ گرفتند. سرما همچون گزمه ها توی خیابان های شهر پرسه می زد و بر تن آدمی زخم می نشاند.  دانه های برف نیم ساعتی بود که پرده ای سپید بر تن سیاه آسفالت نشانده بود. هنوز ماشینش برای همان تصادف خراب بود، ترکیب سرما و دانه های برف شدت گرفته بود، توی خیابان هم ماشین ها نمی ایستادند، بدون تامل مرا به دوش گرفت و انگشت های پایم که از گچ بیرون بود را با پنجه های مردانه اش در دست گرفت، طوری که تمام انگشتانم را پوشش داد، تا سرما اذیتم نکند. مصرع معروف «به شرط آن که پدر را پسر کند داماد» را چند باری در مناسبت ها و مراسم های عروسی از او شنیده بودم. 🌺 کمی بیشتر از ده سال سه پسر از دست داد و داغ پسران رشیدش را تاب آورده بود و حالا تنها پسرش که من بودم در آستانه ازدواج قرار داشت و نبود. 🔺و روزی این روزهای زندگی ام که نبودش را حس کردم این روز بود، هنوز بیست و یک سالگی ام تمام نشده بود که ازدواج کردم، روز خواستگاری وقتی مهیای رفتن به خانه همسرم شده بودم به عکس پدرم با آن سیبیل و نگاه پر هیبتش نظری انداختم. خیلی دلتنگش شدم. از آخرین روزی که صورتش را بوسیده بودم سال ها گذشته بود، بغض چند ساله ام وقت رفتن ترکید.... 🔺و روزی «روزهایی» که نبودش را کاملا حس کردم، روز مراسم عروسی ام بود، با تمام خوشی های آن روز این مسئله برایم خیلی سخت بود... یک وقت هایش که یادش می افتادم بغض بد جور بیخ گلویم را می فشرد. 🔹و قصه این دلتنگی ادامه داشت، و روزی آمد که صهبا جان فرزند تازه متولد شده ام را به خانه آوردیم و پدر ِ همسرم که وجودش نعمتی ست در گوش دخترم اذان گفت. آن روز هم از سویدای جان فهمیدم که #پدر ندارم و چه دردیست این فراق... به نظرم دنیای آدم هایی که در کودکی و نوجوانی پدرهایشان را از دست می دهند و #درد_یتیمی را می چشند خیلی سخت تر است از کسانی که از وجود پدرشان بیشترین بهره را برده اند. یک جوری است این احوال، وجودش را به قدر جرعه ای که انگار پر حلاوت ترین جرعه عالم بوده را درک کرده ای، اما یکهو محرومت کرده اند از وجودش و مانده ای در حسرت یک‌بار بوسیدنش... 🌹 پدر آن تیشه که به خاک تو زد دست اجل تیشه ای بود که شد باعث ویرانی من پی نوشت: عکس برای چهلمین روز شهادت آقا جواد است، پاسداران ناحیه ابوذر آمده اند دم منزل مان تا لباس مشکی از تن پدر به در آرند... @shaeri_1001 #رضا_شاعری