✅شرح و تفسیر حکمت ۲۲۶ نهج‌البلاغه...👇🏻👇🏻👇🏻 ✨طمع معمولا به معناى #علاقه_شدید به چیزى است که #فوق_استحقاق انسان و غالباً به دست دیگران است شخص طمع‌کار براى به دست آوردن آن باید در مقابل این و آن #خضوع کند و طناب #ذلت بر گردن خویش نهد، شاید به مقصود برسد و شاید هم نرسد. 💠به تعبیر دیگر طمع ریسمانى نامرئى است که انسان بر گردن خود مى‌نهد و سرِ آن را به دست کسى که از او طمع دارد مى‌‌سپارد و همچون برده یا حیوانى در اختیار او قرار مى‌گیرد. ❇️نقطه مقابل طمع #قناعت است که انسان را از همگان #بى‌نیاز و #عزت و #کرامت او را حفظ مى‌کند. 🔺اضافه بر این‌ها، اموال و مقامات و اشیایى که مورد طمع طمع‌کاران است؛ در بسیارى از موارد #دست_نیافتنى است، به همین دلیل طمع‌کار براى رسیدن به آن عمرى دست و پا مى‌زند و چه بسا ناکام از دنیا برود در حالى که سرمایه عمر خود را #بیهوده از دست داده، نه به مقامى در دنیا رسیده و نه در پیشگاه خدا منزلتى دارد. 🔹در حدیث معروفى که ملاصالح مازندرانى در شرح اصول کافى آورده است، مى‌خوانیم: «کسى که قناعت پیشه کند #عزیز مى‌شود، و کسى که طمع بورزد #ذلیل خواهد شد».