‌ یهو بی‌اختیار سرشو خم کرد سمت مرکزِ وجودش.. دید اون چیزه اینجاست، هرچی هست همینجاست.. اینجا یخ کرده، گُر گرفته، باز شده، بسته شده؛ عجیب شده! ..

‌ چشماشو بست .. دستشو گذاشت رو مرکزِ جونش؛ روی قلبش ! گفت بزار توی سکوت ببینم چی شده، چه تغییری کرده‌، چی میخواد بهم بگه!..

‌‌ چشماشو بست.. اشکاش باز اومد؛ چرا؟ خودشم نمی‌دونست. بدنش خالی کرد؛ چرا؟ خودشم فعلا نمی‌دونست. زبونش بند اومد؛ چرا؟ بازم نمی‌دونست:)

‌ «فقط سکوت کرده بود ..»

‌ - تویِ سکوت همون‌طوری که دستش روی قلبش بود، همون‌طوری که منتظر بود تا یه‌چیزی بفهمه و بشنوه، یهو یه صدایی شنید .. :

‌ صدائه می‌‌گفت گریه‌هاتو دیدم! قشنگ بود ..؛ بغضاتم دیدم! قشنگ بود ..؛ نپرس که چرا زودتر چیزی نگفتم، چون من داشتم فریاد می‌زدم ولی تو نمی‌شنیدی! تو اصلا منو ندیدی‌.‌.! من باید ازت شاکی باشما ..

‌ صدائه گفت تا الان کجا بودی؟ این چه کاریه با خودت کردی؟ نمی‌گی این‌همه زخم زشته؟ نمی‌گی من محزون میشم از این دردای تو؟

‌ صدائه گفت از من ناراحت نباش، من بیدار بودم، من پیشت بودم، ولی تو بودی که منو ندیدی! اصلا با اون همه‌ خرت‌وپرت چطوری می‌تونستی منو ببینی که هی داد و بیداد می‌کردی که خودتو نشون بده .. ؟!

‌ «پرسید کدوم خرت و پرت؟ کدوما؟!»

‌‌ صدائه گفت همونا که رو دلت بود دیگه! مگه نفهمیدی؟ - گریه که کردی، ضجه که زدی، منو که خواستی، این خرت و پرتاعم کم‌کم از بین رفتن.. مونده بودن سرِ دلت، مانع شده بودن، برای همین نه صدای منو می‌شنیدی نه منو می‌دیدی.. ؛

‌ صدائه‌ گفت : گریه که کردی، از ته دلت .. با ضجه و التماس که منو خواستی، خرت و پرتا نابود شدن، مانع‌ها همه رفتن ؛ - دلت صاف شد ، الان، من همین‌جام . .

‌ اومد بپرسه چرا زودتر نبودی پیشم؟ خودش جوابشو فهمید .. صدائه توی ذهنش اکو شد [ منو که خواستی، مانع‌ها همه رفتن ]