‌ - تویِ سکوت همون‌طوری که دستش روی قلبش بود، همون‌طوری که منتظر بود تا یه‌چیزی بفهمه و بشنوه، یهو یه صدایی شنید .. :

‌ صدائه می‌‌گفت گریه‌هاتو دیدم! قشنگ بود ..؛ بغضاتم دیدم! قشنگ بود ..؛ نپرس که چرا زودتر چیزی نگفتم، چون من داشتم فریاد می‌زدم ولی تو نمی‌شنیدی! تو اصلا منو ندیدی‌.‌.! من باید ازت شاکی باشما ..

‌ صدائه گفت تا الان کجا بودی؟ این چه کاریه با خودت کردی؟ نمی‌گی این‌همه زخم زشته؟ نمی‌گی من محزون میشم از این دردای تو؟

‌ صدائه گفت از من ناراحت نباش، من بیدار بودم، من پیشت بودم، ولی تو بودی که منو ندیدی! اصلا با اون همه‌ خرت‌وپرت چطوری می‌تونستی منو ببینی که هی داد و بیداد می‌کردی که خودتو نشون بده .. ؟!

‌ «پرسید کدوم خرت و پرت؟ کدوما؟!»

‌‌ صدائه گفت همونا که رو دلت بود دیگه! مگه نفهمیدی؟ - گریه که کردی، ضجه که زدی، منو که خواستی، این خرت و پرتاعم کم‌کم از بین رفتن.. مونده بودن سرِ دلت، مانع شده بودن، برای همین نه صدای منو می‌شنیدی نه منو می‌دیدی.. ؛

‌ صدائه‌ گفت : گریه که کردی، از ته دلت .. با ضجه و التماس که منو خواستی، خرت و پرتا نابود شدن، مانع‌ها همه رفتن ؛ - دلت صاف شد ، الان، من همین‌جام . .

‌ اومد بپرسه چرا زودتر نبودی پیشم؟ خودش جوابشو فهمید .. صدائه توی ذهنش اکو شد [ منو که خواستی، مانع‌ها همه رفتن ]

‌ صدائه گفت حسش کردی؟ قلبتو می‌گم.. تو الان فکر می‌کنی قلبت عجیب شده و تغییر کرده، اما اصلش اینه که قلبت به خودِ واقعیش برگشته . . قلبتم صاف شد ، چون منو خواستی . . چون برای دیدار من، از زرق و برق های دنیا گذشتی..

‌ صدائه گفت توی بقیه‌ی‌ جاهات که تغییری حس نمی‌کنی، یعنی اون‌جاها مُرده‌ن! یعنی نفس نمی‌کشن.. نمی‌شه با تاریکی نفس کشید .. - با قلبی که الان زنده شده، به دادِ بقیه‌ی جاهاتم برس .

‌‌ گفت من خیلی دلتنگتم: .. چیکار کنم؟

‌‌ صدائه گفت تو در واقع دلتنگ خودتی، خودی که ازش دور شدی ..؛