🌷 بسم رب الشهدا و الصدیقین ✨ #شهید_محمد_ابراهیم_همت به روایت همسر قسمت 1⃣1⃣ از من شنید : "تو از طریق همین چشم هات شهید می شوی. " گفت : " چرا؟ " گفتم : " چون خدا به این چشم ها هم کمال داده و هم جمال. " ابراهیم چشم های زیبایی داشت. خودش هم می دانست. شاید به خاطر همین بود هیچ وقت نمی گذاشت آرام بماند. یا سرخ از اشک دعا و توبه بود یا سرخ از روزها جنگیدن و نخوابیدن. می گفتم : " من یقین دارم این چشم ها تحفه یی ست که به درگاه خدا خواهی داد. " همین هم شد. خیلی از همین دختر ها، می آمدند از من می پرسیدند : " این برادر همت چکار میکنه که نمی خوره زمین؟ " آخرش هم یادم رفت ازش بپرسم. شاید یکی از سوال هایی که آن دنیا ازش بپرسم همین باشد. به نظر خودم این خیلی با ارزش ست که آدم حق عضوی از بدنش را این طوری ادا کند، به چهره های مختلف ابراهیم و بخصوص به محبت هایی که فقط شاید به من نشانش می داد. یادم ست یک بار رفته بود ارتفاعات شمشیر برای پاکسازی منطقه. من باز دبیر شده بودم و برای سمینار دبیرهای پرورشی رفته بودم کرمانشاه. وقتی ابراهیم آمده شهر دید من نیستم آدرس گرفت آمد آن جایی که بودم. تا چشمم بهش افتاد گریه کردم، خیلی گریه کردم. گفت : " چی شده؟ چرا این قدر گریه می کنی؟ " می خواستم بگویم، ولی نمی توانستم حتی یک کلمه حرف بزنم، تا این که سبک شدم، و آرام گفتم : " همه اش خواب تو را می دیدم این چند شب. " خواب می دیدم توی یک بیابان تاریک کلبه یی هست که من این ورش هستم و تو آن طرفش. هی می خواهم صدات کنم، هی می گویم یا حسین، یا حسین، ولی صدام در نمی آید. همه اش توی خواب و بیداری فکر می کردم از این عملیات زنده بر نمی گردی. همان شب از مسئولین سمینار و آن ساختمانی که توش مستقر بودیم اجازه گرفت و مرا برد خانه عموش. گفت :" آمدم بهت بگم که اگر خدا توفیق بده می خواهم بروم جنوب برای عملیات. " گفتم : " خب؟ " خندید، بیشتر خندید، گفت : " قول می دهی این حرفی را که می زنم ناراحت نشو ی؟ " گفتم : "قول. " نگاهم کرد، در سکوت، و گفت : "حلالم کن " گفتم :" به شرطی که من هم بیایم. " گفت : " کجا؟ " گفتم : " جنوب، هر جا که تو باشی. " گفت : " نمی شود، سخت ست، خیلی سخت است. " خبر داشت که عملیات بزرگ و سختی در پیش ست. فتح المبین، و دزفول هم نا امن ست. گفتم : " من باید حتماً بیام." دلیل های خاصی داشتم. گفت : " نه،من اصلاً راضی نیستم بام بیایی.،" زمستان بود که رفت. مریض شدم افتادم. سه روز روزه گرفتم. نماز جعفر طیار خواندم. دعا کردم. و استغاثه های فراوان. یکی از برادرها را فرستاد دنبالم برم دارد ببرم دزفول. تا رسیدیم دیدم کنار خیابان ایستاده، همان جایی که با دوست هاش قرار گذاشته بود. تسبیح به دست بود. مرا که دید دوید. دوست هایش بزرگواری کردند از ماشین پیاده شدند. من نشدم. ابراهیم آمد کنار ماشین، نگاهم کرد. 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

ماه اسفند و ماه یار

❤️ ❣ #سلام_امام_زمانم ❣ شیرین تر از نـامِ شما،امکان‌نــدارد... مخروبه باشد هر دلی جانان‌نـــدارد... جـانِ مـن و جـانـانِ مـن ،مهــدیِ‌زهـرا... قلبم به جز صاحب زمان سلطــان‌ندارد....❤️ 🌹 #اللَّهُمَّ_عَرِّفْنِےحُجَّتَڪ 🌹 ❣ #اللّٰھـُــم_عجِّل_لِوَلیڪَ_الفَرَجْ ❣

معامله‌ے‌پرسودے‌است... شهادت‌رامیگویم فانی میدهے⇦باقی میگیرے😍 #جسم میدهے⇦جان میگیرے #جان میدهے⇦جانان میگیرے😍 چھ‌لذتےدارد#شهادت #شهید_حجت_الله_رحیمی🍓✨ #صبحتون_شهدایی 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

#شهیدانه فرازے‌ازوصیٺ‌نامہ‌شہید↓♥️🖇 ♡←بہ‌تو‌حسادت‌میکنندتومکن! ♡←توراتکذیب‌میکنندآرام‌باش! ♡←تورامیستایند‌فریب‌مخور! ♡←تورانکوهش‌میکنند‌شکوه‌مکن! ♡←مردم‌ازتوبدمیگویند‌اندوهگین‌مشو! ♡←همہ‌مردم‌تو‌را‌نیک‌میخوانند‌ ♡←مسرورمباش!آنگاه‌از‌ما‌خواهۍ‌بود ❤️#شهید_بابک_نوری 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

🥀ازش پرسیدند این چیه سنجاق کردی رو سینه‌ت ؟ 🔹 لبخند زد و گفت: 🌿 این باطریه نباشه قلبم کار نمیکنه... 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

<🌧🌱> از برادر شہید جهاد مغنیه پرسیدند مسٺحب ترین توصیہ شھید چه بودھ اسٺ؟ و جواب این بود: همیشہ از ارٺباط ما با امام زمانمان و لزوم ٺقویت این ارٺباط و حضور امام مہدی در ھمہ اعمال و همیشہ در ذهن ما صحبٺ می ڪرد. هميشہ در ٺمام سطوح و نيز بر ديگران در ساختن خود ڪار مي ڪرد تا مردمي باشند ڪه ڪشور را براي امام عصر و زمان آماده ڪنند و همہ اعمال خود را به او و خداوند متعال پيوند دھند. سلام بر ٺو اے ابوصالح✨🍂 🧡⃟🔗¦↫ #جہادشناسے🌿 🎙⃟🔗¦↫#راوے‌برادرشہید✨ ـ ـ ـ ـ ــــــــــ ـ ـ ـ ـ 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

🍃بسم رب الشهدا🍃 #شهـود‌عـشـق💌 دانشگاه ڪه قبول شدم، خانواده به من یک گوشی📱 هدیه دادند، اما گوشے ڪیفیت نداشت و زود خراب شد. خیلے ناراحت بودم،😕 محمدرضا متوجه شد، از قبل در جایے ڪار ڪرده بود و دستمزدش را ڪه دویست هزار تومان میشد، ڪم ڪم پسانداز ڪرده بود. آن پساندازش را برداشت و همراه با پدر رفتند و برایم گوشے جدید دیگرے خریدند. خیلے خوشحال شده بودم.😍 چند ماه ڪه گذشت جریان آن را فهمیدم :) #نقل_از_خواهر_شهید #شهیدمدافع‌حرم #شهیدمحمدرضا_دهقان_امیری 🌷 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

#کلام_شهید 💌✨ ‏اگه تو هر کاری حکمت خدا رو در نظر بگیریم دیگه ناراحت نمیشیم🌱 #شهیدمدافع‌حرم #شهید_محمد‌حسین‌محمدخانی 🌷 #شهدا_را_یادکنید_باذکر_صلوات ✨ 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

💢 گریه‌های فرزند خردسال شهید فلاحی در فراق پدر در مراسم تشییع صبح امروز ✍️بیداری ملت 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

💢 آسمان‌جایگاه‌توست 🔹در حادثه سقوط جنگنده F5 در تبریز، خلبانان ماهر و فداکار این هواپیما با وجود توانایی استفاده از صندلی‌پران از هواپیما اجکت نکرده و مانع از برخورد این هواپیما به منازل مسکونی شدند. ✍️بیداری ملت 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

همیشه رو دوتا چیز خیلی حساس بود:) موهــاش.. مـوتـورش... وقتی که داشت اعزام میشد موهاشو تراشید.. موتورش رو هم به رفیقش بخشید:)) #چه_قشنگ_دل_کند_و_رفت:)💔 #شهید_محمدرضا_دهقان_امیری 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

#خاطرات_شهدا 💌 . روح‌الله نه فقط در حرف بلکه در عمل نیز عاشق و دلداده امیرالمومنین علی(ع) بود.✨ این شیفتگی‌اش در رفتار او با دیگران خیلی مشخص بود.🍃 رفتارش با همسرش، پدرش، مادر مرحومش، خواهر و برادر و رفقایش. همه از او به عنوان یک «مردِ واقعی» یاد می‌کنند.🌿 غیرت و جوانمردیش حیدری بود. سن زیادی نداشت اما بلد بود چطور علی‌گونه رفتار کند. در جای جای زندگی‌اش ردِ علوی بودن را می‌توان یافت. عشق و محبت به خانواده کار و تلاشش در راه اسلام جان دادنش در راه خدا همه و همه از او یک مرد بزرگ ساخت. نه فقط اسم جهادیش «علی» بود که رفتار و کردارش هم «علی‌گونه» بود.✨🌱 #شهیدمدافع‌حرم #شهیدروح_الله_قربانی 🌷 #شهدا_را_یادکنید_باذکر_صلوات 💌 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

🌹 #روحانی_شهید_مجاهد 🌹 علی سیفی نوجوان که بود یک شب #مهمان ما بود. صبح وقتی از #خواب بیدار شد که نماز صبحش #قضا شده بود! خیلی ناراحت بود. وسایلش را جمع کرد و رفت! تا مدت ها خبری از او نداشتم. بعدها فهمیدم دو هفته به خاطر یک نماز قضا روزه گرفته بود. خاطرات 🌹 شهید علی سیفی 📚 کتاب بیا مشهد شهدارا یادکنیدحتی بایک صلوات 🌹🍃🌹🍃 @shahidNazarzadeh

‍ سلام دوستان مهمون امروزمون داداش عباس هست🥰✋ *آخرین حلالیت...*🕊️ *شهید عباس معصومی*🌹 تاریخ تولد: ۷ / ۴ / ۱۳۷۲ تاریخ شهادت: ۵ / ۱۲ / ۱۳۹۵ محل تولد: آسیاب‌سر‌،بهشهر محل شهادت: محور میناب-جاسک *🌹مادرش← دو سال آخر زندگی‌اش خیلی عوض شده بود💫 اخلاق و رفتارش رنگ و بویی خدایی گرفته بود.🌙از سرکار که برمی گشت، می‌آمد و به دست و پای من می‌افتاد و بی‌دریغ محبت می‌کرد.💕 من را می‌بوسید و می‌گفت مادری مثل من پیدا نمی‌شود.💕 قربان صدقه‌ام می‌رفت.🍃 گاهی در میان این محبت‌ها می‌خواست من را آماده کند.🕊️ می‌گفت: «بالاخره منم میرم و شهید میشم، شما میشی مادر شهید!‼️یک‌بار با ناراحتی برایم تعریف کرد که در عالم بچگی وقتی به پیش دبستانی می‌رفت🪄 بی‌اجازه خوراکی کسی را برداشته است.🥀بابت این حق‌الناس خیلی ناراحت بود.🥀دلش می‌خواست حلالیت بگیرد🥀اما مدتی قبل آن شخص فوت کرده بود.🍂یک‌بار رفتم به سر قبر آن شخص، از خانواده‌اش خواستم پسرم را حلال کنند.🌙 گفتند اشکالی ندارد، آن زمان بچه بودند و این حرف‌ها مطرح نیست،🍂خوشحال برگشتم خانه و خواستم به عباس خبر بدهم که برایش حلالیت گرفته‌ام🌙اما هر چه زنگ زدم نتوانستم پیدایش کنم.📞ساعتی بعد خبر شهادتش رسید.🕊️انگار آن حق‌الناس آخرین زنجیرش در این دنیا بود🥀که با باز شدنش، به بی‌نهایت پر کشیده بود.🕊️او از پرسنل پلیس راه جاسک میناب بود🌙که اسفند ماه 95 توسط اشرار مسلح💥 ترور و به شهادت رسید*🕊️🕋 *شهید عباس معصومی گرجی* *شادی روحش صلوات*

🌷 بسم رب الشهدا و الصدیقین ✨ #شهید_محمد_ابراهیم_همت به روایت همسر قسمت 3⃣1⃣ ناراحتی ریه پیدا کردم از بوی مرغی که آنجا داشت. مدام سرفه می کردم. آنقدر که حتی نمی توانستم استراحت کنم. گلاب هم می پاشیدم باز بوی تعفن نمی رفت. مرغ ها گوشه ی اتاق بیشتر از خودم از سرفه هام می ترسیدند. صاحب خونه هم، چون نزدیک عملیات بود، زن و بچه اش را از شهر خارج کرد. همه این کار را می کردند. خانه بزرگ بود و من ماندم و تنهایی. سنم هم کم بود، فکر کنم بیست و سه سال داشتم. شهر را بلد نبودم، آدمی هم نبودم از خانه بزنم بیرون. تمام شیشه ها شکسته بودند و زمستان بود. ابراهیم هم که دو سه روز طول می کشید بیاید. خیابانمان هم اسمش آفرینش بود و،معروف به مرکز موشک های صدام. داشتم ترسو می شدم و از این ترس خودم بدم می آمد. تا صدایی می شنیدم گوش تیز می کردم دنبالش می گشتم. شبی، حدود دو نصفه شب، در خانه را زدند. با ترس و لرز رفتم، گفتم : " کیه؟ " صدا گفت : " منم. " ابراهیم بود،انگار دنیا را بهم داده بودند. در را سریع باز کردم تا پشت در ببینمش و خوشحال باشم که امشب تنها نیستم، و دیگر لزومی ندارد حتی تا صبح بیدار بمانم. ابراهیم پشت در نبود، رفته بود کنار دیوار، توی تاریکی ایستاده بود. گفتم : " چرا آن جا؟ " گفت :" سلام. " گفتم :" سلام. نمی خواهی بیایی تو؟ " گفت : " خجالت می کشم. " گفتم :" از چی؟ " آمد توی روشنایی کوچه. دیدم سر تا پایش گل ست. خنده هم دارد از شرمندگی، که ببخشمش اگر این طور آمده، حالا که آمده. گفتم :" بیا تو. " حمام داشتیم، نمی شد گرمش کنیم. ابراهیم هم نمی توانست یا نمی خواست در آن حال بنشیند. گفت :" می روم زیر آب سرد، مجبورم." گفتم :" سینوزیتت؟" حاد هم بود. گفت :" زود بر می گردم. " طول کشید. دلواپس شدم. فکر کردم شاید سرما نفسش را بند آورده. رفتم در حمام را زدم. جواب نداد. باز در زدم، در را باز کردم، دیدم آب گل آلود راه افتاده دارد می رود توی چاه. گفت :"می خواهی بیایی این آب گل آلود را ببینی، مرا شرمنده کنی؟" من مرد های زیادی را دیده بودم. شوهرهای دوستانم را، دیگران را،که در راحتی و رفاه هم بودند، اما همیشه سر زن و بچه‌هاشان منت می گذاشتند. ابراهیم با آن همه مرارتی که می کشید، باید از من طلبکار می بود، که من دارم برای تو و بقیه این سختی ها را تحمل می کنم، ولی همیشه با شرمندگی می آمد خانه. به خودش سختی می داد تا نبیند من یا پسر هاش سختی ببینیم. بارها شد ما مریض می شدیم و ابراهیم بالای سر ما می نشست و گریه می کرد، که چرا شما مریض شده اید؟ تقصیر من است، حتماً که هیچ وقت پیشتان نیستم، نمی توانید بروید دکتر. می گفتم:" اگر با این مریضی ها نمیریم تو بالاخره مارا می کشی با این گریه هات. " گفت :" چرا؟ " گفتم : " یک جوری گریه می کنی که آدم خجالت می کشه زنده بمونه." بوی عملیات آمد و ابراهیم گفت :باید بروی اصفهان.

🌷 بسم رب الشهدا و الصدیقین ✨ #شهید_محمد_ابراهیم_همت به روایت همسر قسمت 2⃣1⃣ گفت: "اولین بار است که فهمیدم چشم انتظاری چقدر سخت ست، چقدر تلخ ست. گفتم :"حالا فهمیدی من چی می کشم؟" گفت؟" آره..." شاید یکی از دلیل هایی که باعث شد ابراهیم راحت بگذاره بره جنگ، همین بود،که خیالش از من راحت بود.هر بار که زندگی بهم فشار می آورد، ابراهیم را که می دیدم، فقط گریه می کردم. نه گله یی، نه شکایتی.گاهی نیم ساعت، تا برگردد بهم بگوید : " چی شده، ژیلا؟ " و من بگویم : " هیچی، فقط دلم تنگ شده. " یا بگوید : " ناراحتی من میرم جبهه؟ " تا من بگویم : " نه، به گریه هام نگاه نکن. ناراحت هم نشو. اگر دلتنگی می کنم فقط به خاطر این ست که رزمنده یی. غیر از این اگر بود، اصلاً دلم برات تنگ نمی شد. " بارها بهش گفتم : " همین رفتن های توست که باعث می شود، من اینقدر بی قراری کنم. " نمی گذاشتم از درونم چیزی بفهمد. و بیشتر از همه و همیشه نمی گذاشتم بفهمد در دزفول چه به سرم آمد. به آن دو سه هفته یی که در دزفول ماندم، اصلاً دوست ندارم فکر کنم. از آن روز ها بدم می آید. بعدها روزهای سخت تری را گذراندم. اما آن دو هفته..... چی بگم؟..... آنجا شاید بدترین جای زندگی ما بود. چون جایی پیدا نکرده بودیم. وسیله هم هیچی نداشتیم. رفتیم منزل یکی از دوستان ابراهیم که یادم نمی آید مسوول بسیج بود یا کمیته یا هر چی. زمان جنگ بود و هر کس هنر می کرد فقط می توانست زندگی خودش را جمع و جور کند من آنجا کاملاً احساس مزاحمت می کردم. یک بار که ابراهیم آمد، گفتم : "من اینجا اذیت می شم. " گفت : " صبر کن ببینم می توانم این جا کاری بکنم یا نه. " گفتم : " اگر نشد؟ " گفت : " برگرد برو اصفهان. این جوری خیال من هم راحت تر ست، زیر این موشکباران. " رفتن را نه،نمی توانستم. باید پیش ابراهیم می ماندم. خودم خواسته بودم. دنبال راه حل می گشتم. یک روز رفتم طبقه بالای همان خانه، دیدم اتاقی روی پشت بام ست که مرغدانی اش کرده اند و اگر تمیزش کنم بهترین جا برای زندگی ماست تا زمانی که ابراهیم فکری کند. رفتم آب ریختم کف آن مرغدانی و با چاقو تمام کثافت ها را تراشیدم. ابراهیم هم که آمد دید چه کاری کردم، رفت یک ملافه سفید از توی ماشینش برداشت آورد، با پونز زد به دیوار، که یعنی مثلا پرده س. هزار تومان پول تو جیبی داشت. رفتم باهاش دوتا بشقاب، دو تا قاشق، دو تا کاسه، یک سفره کوچک خریدم. یادم هست چراغ خوراکپزی نداشتیم. یعنی نتوانستیم، پولمان نرسید بخریم. آن مدت اصلا غذا پختنی نخوردیم. این شروع زندگی ما بود. ادامه دارد....