وَقَالَ الرَّسُولُ: يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا
ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ [ ﺩﺭﻗﻴﺎﻣﺖ ] ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮم ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ!

💔


✨انتشار برای اولین بار✨


#حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_پانزدهم


محمدحسین به روایت سردار سرافراز سپاه اسلام حاج قاسم سلیمانی


قبل از عملیات والفجر یک بود. زمان عملیات نزدیک می شد و هنوز معبر ها آماده نشده بودند. فاصله ی ما با عراقی ها در بعضی نقاط هفتاد متر و در بعضی جاها حتی کمتر از پنجاه متر بود.

این باعث می شد بچه های اطلاعات نتوانند معبر باز کنند و دشمن را خوب شناسایی کنند. خیلی نگران بودم. 

محمدحسین یوسف اللهی را دیدم و با او از نگرانی خودم صحبت کردم. او راحت و قاطع گفت: «ناراحت نباشید! فرداشب ما این قضیه را حل می کنیم.»


شب بعد بچه های اطلاعات طبق معمول برای شناسایی رفته بودند. آن قدر نگران بودم که نمی توانستم صبر کنم آن ها از منطقه برگردند. 

تصمیم گرفتم با علیرضا رزم حسینی جلو بروم تا به محض اینکه برگشتند از اوضاع و احوال باخبر شوم. دو تایی به طرف خط رفتیم.

 وقتی رسیدیم، گفتم :«من همین جا می مانم تا بچه ها از شناسایی برگردند و با آنها صحبت کنم و نتیجه ی کارشان را بپرسم.»
یک ساعتی نگذشته بود که دیدم محمدحسین آمد، با همان لبخند همیشگی که حتی در سخت ترین شرایط روی لبانش بود.

 تا رسید، گفت:« دیدید من همان دیشب به شما گفتم این قضیه را حل می کنم؟» 
با بی صبری گفتم: «خب چی شد؟ بگو ببینم چه کردید؟»

 خیلی خسته بود، نشست روی زمین و شروع کرد به تعریف کردن.


«امشب یک اتفاق عجیبی افتاد، موقع شناسایی وقتی وارد میدان مین شدیم و به معبر عراقی ها برخوردیم، هنوز چیزی نگذشته بود که سر و کله خودشان هم پیدا شد، 

آنقدر به ما نزدیک بودند که ما نتوانستیم کاری بکنیم. همگی روی زمین خوابیدیم و آیه ی «وجعلنا» را خواندیم. 

ستون عراقی ها در آن تاریکی شب هر لحظه به ما نزدیک تر می شد. بچه ها از جایشان تکان نمی خوردند. نفس در سینه ها حبس شده بود.

 عراقی ها به ما نزدیک شدند و از کنار ما عبور کردند. یکی از آن ها پایش را روی گوشه ای از لباس یکی از بچه های ما گذاشت و رد شد، ولی با همه ی این حرف ها متوجه حضور ما نشدند ، بی خبر از همه جا به سمت خط خودشان رفتند. ما هم معبرشان را خوب شناسایی کردیم و برگشتیم.» 


خوشحالی در چشمان محمدحسین موج می زد. 


گروه دیگری هم که در سمت راست آن ها کار می کردند با عراقی ها برخورد می کنند و به خاطر فرار از دست دشمن مجبور شده بودند که روی میدان مین غلت بزنند، اما نکته ی عجیب اینکه هیچ یک از مین ها منفجر نشده بود و بچه ها را سالم به خط خودی رساندند....


#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞

#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد

💔


✨انتشار برای اولین بار✨

#حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_شانزدهم 


قرار شد همان اول شب، من و محمد حسین با همان گروه سمت راست که حدود صد متر با دشمن فاصله داشت، بار دیگر به شناسایی برویم.
این کاری بود که معمولا ما در همه عملیات ها انجام می دادیم، یعنی تا آنجا که ممکن بود به دشمن نزدیک می شدیم و تمام موقعیت ها را بررسی  می کردیم.


آن شب داخل محور تا پشت میدان مین عراقی ها پیش رفتیم. موانع، عمق خاک دشمن و سایر مسایل را شناسایی کردیم. 

زمان برگشت به شیاری رسیدیم که از قبل برای خوابیدن نیروهای عمل کننده پیش بینی شده بود. همین که وارد شیار شدیم، یک دفعه دیدم تمام بچه ها روی زمین افتادند. فکر کردم حتما به گشتی های عراقی برخوردیم، به اطراف نگاه کردم، می خواستم خودم را روی زمین بیندازم، اما دیدم از دشمن خبری نیست و بچه ها خیز نرفته اند، بلکه در حال سجده هستند. 
گویا سجده ی شکر بود. 
بعد همگی بلند شدند و دو رکعت نماز خواندند. خیلی تعجب کردم!

محمدحسین را کناری کشیدم : « این چه کاری بود که کردید؟» 
گفت : «سجده ی شکر به جا آوردیم و نماز شکر خواندیم. این کار هرشب ماست.»

گفتم :« خب! چرا اینجا؟! صبر می کردید تا به خط خودمان برسیم، بعد!»
گفت :«نه! ما هر شبی که وارد معبر می شویم، موقع برگشت همان جا پشت میدان مین دشمن، یک سجده ی شکر و دو رکعت نماز به جا می آوریم و بعد به عقب بر می گردیم.»


این نمونه ای از حال و هوای بچه های اطلاعات بود؛ حال و هوایی که بیشتر به برکت وجود محمدحسین ایجاد شده بود....



ای دل! اگر دلی، دل از آن یار درمدزد 
وی سر اگر سری، مکن این سجده سرسری



#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد