💔


✨ انتشار برای اولین بار✨


رمان آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_بیست_و_هفتم 


باورکردنی نبود.... عراقی ها در فاصله ی خیلی کم از ما در حال راه رفتن بودند. آن قدر نزدیک بودند که حتی بند اسلحه شان هم دیده می شد.

بسیار تعجب کردم که محمدحسین چطور آن ها را دیده بود؟ 
در حالی که وقتی من جلوتر از او می رفتم باید زودتر متوجه آن ها می شدم!

 دوربین را دوباره به محمدحسین دادم که او نگاه کند، اما متوجه شدم که با اشاره ی سر می خواهد به من بفهماند که آن ها نزدیکمان هستند.

برای چند لحظه ، هر دو میخکوب شده بودیم. 

خطر بزرگی از کنارمان گذشت. اگر فقط چندقدم جلو می رفتیم، قطعا با بعثی ها برخورد می کردیم و آن وقت کارمان ساخته بود. برای دقایقی نفس هم نمی کشیدیم و اگر راه داشت به قلب هم می گفتیم نتپد.

پشت میدان نشستیم تا عراقی ها رفتند. دو تایی نفس عمیق کشیدیم و خدا را شکر کردیم. بعد هر دو با احتیاط راه افتادیم. 


من اسلحه ام را زیر سیم خاردار گذاشتم و آن را بلند کردم و با کمک محمدحسین، دوتایی از زیر آن عبور کردیم و وارد میدان مین شدیم. 

در همین موقع چند عراقی را دیدم که از تپّه ی مقابل پایین آمده و به سمت ما می آیند. خیلی سریع روی زمین دراز کشیدیم. 

نگاهی به محمدحسین کردم. با حرکت سر و صورت گفتم گیر افتادیم. نمی دانستیم چه کار باید کنیم ، غرق در چاره اندیشی بودم که دستی را روی مچ پایم احساس کردم. قلبم داشت از سینه بیرون می زد....


#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد