«#شعر_جهان🌍» با کوزه‌ی پرآب به بغل از راه کنار رود‌خانه می‌گذشتی. چرا تند، رو به من برگشتی و از پشت پرده‌ی لرزان‌ات نگاه‌ام کردی؟ آن نگاهِ زودگذر از آن تاریکی به من افتاد، مثل نسیمی که روی موج‌ها چین و شکن می‌اندازد و تا ساحل ِ پُرسایه می‌رود. آن‌گاه به سوی من آمد، مثل آن پرنده‌ی شام‌گاهی که شتابان از پنجره‌ی باز اتاق ِ بی‌چراغ به پنجره‌ی دیگری پرواز ‌می‌کند و در شب ناپدید می‌شود. تو پنهانی مثل ستاره‌ای پشت تپه‌ها و من ره‌گذری در راه‌ام. اما چرا تو موقعی که کوزه‌ی پرآب به بغل داشتی و از راه کنار رود‌خانه می‌گذشتی یک لحظه ایستادی و به صورت‌ام نگاه کردی؟ 🌊  #رابیندرانات_تاگور 🍭@shakhee_nabat