🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» منصور نریمان نوازنده بربت و آهنگ‌ساز، ردیف‌دان و پژوهشگر موسیقی سنتی ایران بود. از او به عنوان پدر عود ایران یاد می‌کنند. پدرش از همان دوران کودکی نواختن سه تار را به وی آموخت. نریمان از ۱۴ سالگی همکاری خود را با رادیو مشهد آغاز کرد و پس از تسلط کافی بر نوازندگی عود، در بعضی برنامه‌ها به اجرای موسیقی پرداخت. پس از مدتی به شیراز رفت و به مدت ۴ سال فعالیت خود را با رادیو شیراز ادامه داد. درآن سال‌ها عود سازی بود که کمتر نوازنده‌ای سراغ آن می‌رفت و در ارکسترها نوازنده تار نواختن آن را برعهده می‌گرفت. در واقع عود ساز فرعی نوازندگان تار محسوب می‌شد. منصور نریمان از نخستین نوازندگانی بود که تمرکز خود را بر روی این ساز قدیمی ایرانی گذاشت و آن را به ساز اصلی خود تبدیل کرد. بعد از وی بود که عود، که رنگ و بوی عربی داشت، کم‌کم در ارکستر سازهای ایرانی جا پیدا کرد. نریمان علاوه بر تلاش برای تغییر شیوه نوازندگی که تحت تأثیر موسیقی عربی و عود نوازان عرب بود، عقیده داشت عود سازی ایرانی و نامش بربط یا بربت است و ساختار آن با عودی که در جهان عرب نواخته می‌شود، متفاوت است. در سال ۱۳۴۱ از منصور نریمان برای تدریس تخصصی ساز عود در هنرستان موسیقی دعوت به عمل آمد. در این سال‌ها تصمیم به نگاشتن کتابی برای تدریس این ساز گرفت. این کتاب با نام «شیوه بربت نوازی» در سال ۱۳۷۲ همراه با دوره عالی که شامل پنج اتود متنوع است به چاپ رسید. از تألیفات دیگر نریمان می‌توان به کتاب «۴۲ قطعه برای عود» و «ردیف موسیقی ایرانی برای بربت» اشاره کرد. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» «سرو ناز» در آواز ابوعطا تکنوازی عود استاد منصور نریمان پدر عود ایران ✨ #موسیقی_بی_کلام 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» بیژن کامکار نوازنده و خواننده موسیقی سنتی ایرانی و از اعضای گروه کامکارها است. بیژن کامکار از سوی کمیته ثبت ملی میراث فرهنگی ناملموس به عنوان حامل میراث فرهنگی در فهرست گنجینه‌های زنده بشری قرار گرفته‌است. بیژن کامکار در ارومیه به دنیا آمد. مانند دیگر اعضای خانواده‌اش نزد پدرش حسن کامکار به فراگیری موسیقی پرداخت. نخستین فعالیت حرفه‌ای او در رادیو در مقام خواننده بوده‌است. نخستین سازی هم که برگزید تنبک بود، اما پس از آن با سازهای ملودیکا و تار به نوازندگی در گروه خانوادگی کامکارها پرداخت. در سال ۱۳۵۳ با ساز تخصصی تار وارد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد و در رشتهٔ موسیقی تحصیل کرد. او جزو بنیادگذاران گروه‌های شیدا و عارف است و در کنسرت‌ها و آثار متعدد در مقام نوازنده و گاه خواننده حضور داشته‌است. شاید بتوان مهم‌ترین نقش وی در موسیقی ایران را وارد کردن ساز دف برای اولین بار به اجراهای عمومی دانست. در هنگام عضویت در گروه شیدا به پیشنهاد محمدرضا لطفی از ساز دف در یکی از کنسرت‌های گروه استفاده کرد که با اقبال فراوان علاقه‌مندان مواجه شد و امروزه دف یکی از سازهای مهم در گروه‌های موسیقی ایرانی است و نوازندگان فراوانی در این رشته به فعالیت می‌پردازند. پیش از این، دف فقط در مراسم مذهبی دراویش در خانقاه‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت و در گروه‌های موسیقی ایرانی استفاده نمی‌شد. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» رو آن ربابی را بگو مستان سلامت میکنند وان مرغ آبی را بگو مستان سلامت میکنند آن میر ساقی را بگو مستان سلامت میکنند وان عمر باقی را بگو مستان سلامت میکنند آن میر غوغا را بگو مستان سلامت میکنند وان شور و سودا را بگو مستان سلامت میکنند آن میر مه رو را بگو آن چشم جادو را بگو آن شاه خوش خو را بگو مستان سلامت میکنند ای جان جان ای جان جان ای تو چنین و صد چنان مستان سلامت میکنند مستان سلامت میکنند اینجا کسی با خویش نیست یک مست اینجا بیش نیست اینجا طریق و کیش نیست مستان سلامت میکنند «ربابی» شعر: مولانا خواننده: بیژن کامکار همخوانان: نجمه تجدد مریم ابراهیم پور آهنگ: کیخسرو پور ناظری وتهمورس پورناظری #موسیقی_ایرانی #موسیقی_سنتی 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» انوشیروان روحانی، آهنگساز، نوازندهٔ پیانو، ارگ و آکاردئون است. در سن ۶ سالگی با راهنمایی‌های پدر، با نت آشنا شد و در همین اوقات وارد هنرستان موسیقی شد. وی در کنار تحصیل در زمینه موسیقی در سال ۱۳۴۷ موفق به دریافت گواهینامه خلبانی نیز گردید. روحانی ۲۵ سال نداشت که عضو شورای موسیقی رادیو شد وتا آخرین سالی که درآن سازمان فعالیت داشت،این سمت را عهده‌دار بود.وی از اولین برنامه «گلها» با این برنامه همکاری فراوان داشت و رهبری ارکستر شماره ۴ به عهده او بود. روحانی در سال‌های اخیر به عنوان آهنگساز با ارکسترهای معروف جهان همکاری نزدیک دارد، که نشان دهنده تسلط او بر سبک‌های جهانی موسیقی از جمله موسیقی کلاسیک است. او یکی از آهنگسازان معاصر است که بیش از پانصد آهنگ ساخته‌است که در حدود ۲۵۰ اثر ضبط گردیده‌است اکثر آن‌ها از معروف‌ترین آهنگ‌های زمان خود بوده‌اند.روحانی در آهنگسازی ویژه فیلم و سینما نیز دارای آثار معروف و ارزنده‌ای می‌باشد.اولین بار درسال ۱۳۴۶ توسط وی«ارگ» به ایران آورده‌شد. «تولدت مبارک» یکی از آثار انوشیروان روحانی است که تقریبا تمامی ایرانیان در مراسم‌های تولد باآن خاطره دارند.او آهنگساز تعدادی از مهم‌ترین آثار مهستی و هایده نیز بوده‌است. موسیقی او در ذات خود به شدت ایرانی و به سنت نزدیک است.نه به معنای استفاده از ردیف یا رعایت پیش درآمد و آواز، بلکه از این جهت که تمام حواس و تلاش او در انحصار ساختمان ملودیک اثر باقی می ماند و عناصر دیگر موسیقی، مثل هارمونی یا تنظیم و ارکستراسیون چندان نظر و علاقه وی راجلب نمی کند. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» از کجا این باور آمد که گفت گر رود سر برنگردد سرنوشت... "سرنوشت " خواننده: همایون شجریان آهنگساز: انوشیروان روحانی تنظیم: رضا روحانی دستگاه/آواز: بیات اصفهان 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» ابوالحسن صبا، موسیقی‌دان، آهنگساز، نوازنده و آموزگار موسیقی بود و در طول چهل سال فعالیت حرفه‌ای‌اش به آهنگسازی، طراحی شیوه‌های نوین نوازندگی، تألیف کتاب‌های آموزشی و تربیت شاگردانی سرشناس پرداخت. از این رو هنرمندی تأثیرگذار در رشد جریان‌های موسیقی در ایران شناخته می‌شود. وی با اصول موسیقی غربی آشنایی کامل داشت و در عین حال بر گسترش و پیشرفت موسیقی سنتی و محلی ایران تمرکز داشت. از وی به‌خاطر نوآوری‌ها و تحولاتی که در موسیقی ایران پدید آورد، با عنوان «نیمای موسیقی ایرانی» یاد می‌شود و مدتی که در این عرصه حضور داشته‌است را دوران طلایی موسیقی نام نهاده‌اند. او از ۳ سالگی در خانواده‌ای اهل موسیقی آشنا شد و مقدمات آموختن موسیقی را نزد پدرش آغاز کرد.از ۶ سالگی نواختن سه‌تار را فراگرفت و در ۹ سالگی به کلاس تار و سه‌تار درویش‌خان راه یافت و همزمان آموختن کمانچه را نیز ادامه داد. پس از آن سازهای دیگری مانند ویلن و سنتور را آموخت، و فراگیری تئوری موسیقی و شیوه نوازندگی در موسیقی کلاسیک را نیز در همین دوران آغاز کرد. پس از اتمام دورهٔ ابتدایی، در مدرسه آمریکایی با سلفژ و نواختن پیانو آشنا شد. وی در ادامه وارد مدرسه عالی موسیقی شد که تحت مدیریت علینقی وزیری بود و در این مدرسه با پشتکار و استعدادی که داشت توانست علاوه بر فراگیری موسیقی، در تدریس و تمرین‌دادن به دیگر هنرجویان نیز وزیری را یاری دهد. از صبا به خاطر توانایی و تسلط وی در نواختن انواع سازها به‌عنوان«مردی که به تنهایی یک ارکستر کامل است» نیز یاد کرده‌اند. ادامه دارد... 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» «به زندان» از آلبوم خزان عشق اثری از علی رستمیان و با آهنگسازی ابوالحسن صبا تار: مهرداد دلنوازی سنتور: سعید ثابت #موسیقی_سنتی #موسیقی_بی_کلام 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 « #هنر_نواختن 👤» صبا در دوره ای از زندگی خود به رشت رفت و پس از نقل مکان به این شهر، ضمن مدیریت و آموزش موسیقی، به روستاها و کوهپایه‌های شمال رفت و به جمع‌آوری آهنگ‌های محلی پرداخت و یکی از نخستین موسیقی‌دانان ایرانی معاصر دانسته می‌شود که برای گردآوری، ثبت و اجرای موسیقی نواحی ایران تلاش کرده‌اند.  سبک موسیقی صبا در سه بخشِ ردیف، آهنگسازی و نوازندگی قابل تحلیل است. او که ردیف موسیقی ایران را نزد میرزاعبدالله و درویش‌خان فرا گرفته بود، تلاش بسیاری برای گردآوری بیشتری از نغمه‌ها و آثار شفاهی که هنوز به ثبت نرسیده بودند، کرد و در این راه از جمله به سراغ مداحان، تعزیه‌خوانان، چوپانان، نی‌زن‌ها و نوازندگان رفت. او در این خلال توانست نغمه‌هایی را به ردیف موسیقی بیفزاید. صبا در آهنگسازی با آنکه آشنایی کاملی با سازها و موسیقی غربی داشت، اما توجه ویژه‌ای به الهام‌گرفتن از موسیقی ردیف و محلی برای خلق آثارش داشت. قطعه «زرد ملیجه» که از ساخته‌های او در زمان سکونتش در گیلان است و قطعه «به زندان» نمونه‌هایی از این آثار هستند. صبا در سبک نوازندگی خود، به‌خاطر مهارت در نواختن سازهای متعددی مانند سه‌تار، ویلن، سنتور و تمبک، تکنیک‌ها و تزئینات جدیدی در نوازندگی این سازها ابداع کرد. او در طول فعالیت حرفه‌ای خود علاوه بر همکاری و پایبندی به ادامهٔ راه علینقی وزیری، دوستی نزدیکی با روح‌الله خالقی، محمدحسین شهریار و نیما یوشیج داشت. به ادبیات فارسی اهمیت می‌داد، شعر می‌سرود و از میان نویسندگان ایرانی بیش از همه به صادق هدایت علاقه داشت. ادامه دارد... 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» «رقص چوبی» آهنگساز: ابوالحسن صبا کاری از گروه کامکار ها از آلبومِ به یاد صبا سنتور: پشنگ کامکار کمانچه: اردشیر کامکار تنبک: ارژنگ کامکار #موسیقی_بی_کلام #موسیقی_سنتی 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 « #هنر_نواختن 👤» صبا خود گاهی شعر می‌سرود و شعرهای نوِ شهریار را دوست داشت و این مصرع از نیما یوشیج را بسیار می‌خواند: «به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژندهٔ خود را». وی با این‌که نقاشی را در مدرسهٔ کمال‌الملک با شیوه‌های کلاسیک آموخته بود، به آثار پیکاسو علاقه داشت و از میان نقاشان کلاسیک هم، رامبرانت را دوست داشت. از وی چند تابلو نقاشی با تکنیک رنگ روغن با تصویرهایی از پرنده، حیوانات، گل و منظره به یادگار مانده‌است. این آثار به وضوح نشان می‌دهند که صبا استعداد و توانایی تبدیل شدن به یک نقاش حرفه‌ای را داشته‌است. صبا همچنین نقاشی با ناخن را از نیما یوشیج آموخته بود،در خوشنویسی نیز از خط شکسته‌نستعلیق استفاده می‌کرد و در گل‌دوزی هم مهارت داشت. وی به ادبیات فارسی اهمیت می‌داد و آوانویسیِ نت‌هایش را به خط فارسی می‌نوشت. ایرج میرزا در سرودهٔ خود خطاب به صبا نوشته‌است: در شعر، نه کس تو راست هم‌دوش در خط، نه کسی تو راست هم‌سنگ بر چنگ چو پنجه برگشایی از پنجهٔ بار بَد فُتَد چنگ سازِ تو عجیب‌تر ز درویش نقشِ تو غریب‌تر ز ارژنگ تو نی کچلی، سرت پر از موست وان‌گاه چه مویِ خوبِ خوش‌رنگ تازی تو به علم همچو خرگوش دیگر متعلّمان چو خرچنگ ابوالحسن صبا چهل سال از زندگی خود را به صورت حرفه‌ای، به فعالیت‌های هنری پرداخت. او در تمام جریان‌های موسیقی آن زمان ایران تأثیری مستقیم داشت. وی در تمام رشته‌های موسیقی ایران و حتی برخی هنرهای دیگر مهارت داشت. مکتب نوین موسیقی ایرانی که از درویش‌خان آغاز شده بود با صبا به اوج رسید و شاگردان صبا نیز پیرو راه او شدند. صبا موارد استفادهٔ موسیقی را به چهار بخش دسته‌بندی کرده بود: مجالس خصوصی، مجالس عروسی، مجالس عزا و مجالس نظام. از ابوالحسن صبا به دلیل نوآوری‌ها و تحولاتی که در موسیقی ایران پدید آورد، با عنوان «نیمای موسیقی ایرانی» یاد می‌شود و عصر او را «دوران طلایی موسیقی» می‌خوانند. صحبت از این بزرگ مرد موسیقی ایران سری دراز دارد و تمام آن در این نوشتار نمی گنجد اما امیدواریم گوشه کوچیکی از خدمات ارزنده و شخصیت والای این موسیقیدان بزرگ را به شما همراهان عزیز شناسانده باشیم. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» «تمرین دشتی» آهنگساز: ابوالحسن صبا کاری از گروه کامکار ها از آلبومِ به یاد صبا #موسیقی_بی_کلام #موسیقی_سنتی 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» حسین محمد علیزاده موسیقی‌دان، ردیف‌دان، آهنگ‌سا، پژوهش‌گر و نوازنده تار و سه‌تار اهل ایران است. او دریکی از چهره‌های برجست و شناخته شده‌ی موسیقی معاصر ایران و نامزد دریافت ۳ جایزه گرمی است. برای آلبوم‌های فریاد، بی تو به سر نمی‌شود و به تماشای آب‌های سپید در بخش «بهترین آلبوم سنتی جهان». جوایز گرمی معتبرترین جایزه صنعت ضبط و پخش موسیقی در آمریکا محسوب می‌شوند. فعالیت‌های استاد علیزاده را می‌توان در بخش‌های آهنگسازی برای فیلم و آلبوم‌های موسیقی، آموزش و تعلیم موسیقی، نشر و انتشار کتاب و اجرای کنسرت دسته‌بندی کرد. برای او موسیقی همیشه بر کلام اولویت داشت و به همین دلیل او آثار بی کلام فراوانی را خلق کرد که در آن با زبان موسیقی با مخاطب ارتباط برقرار کرده‌است. او با شناخت و جسارت مقام«داد و بیداد» را ابداع کرد. همچنین ساز سلانه که صدایی مانند عود و تار دارد توسط سیامک افشاری و زیر نظر استاد علیزاده ساخته شد. او در زمینه موسیقی تلفیقی نیز گام‌های مؤثری برداشت و اعتقادش همواره این بوده که موسیقی تلفیقی تلاشی برای صلح بیشتر میان هنرمندان کشورهای مختلف است. وی یکی از چهره‌های تحسین‌ شده موسیقی فیلم در ایران به‌شمار می‌آید و با کسب ۴ سیمرغ بلورین برای فیلم‌های گبه، زشت و زیبا، آواز گنجشک‌ها و ملکه، مشترکاً به همراه مجید انتظامی و محمدرضا علیقلی برنده بیش‌ترین سیمرغ بلورین در بخش بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر است. او با آموزش به هنرجویان موسیقی نیز تأثیر مهمی در تربیت موسیقی‌دانان و نوازندگان پس از انقلاب گذاشت. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» قطعه «فریاد» برای شب‌های طولانی زمستون نوشِ گوش‌هاتون ❄️ وز ميان خنده‌هايم تلخ و خروش گريه‌ام ناشاد از دورن خسته‌ی سوزان می‌كنم فرياد ای فرياد! ای فرياد... خانه‌ام آتش گرفته است آتشي بي رحم همچنان مي‌سوزد اين آتش نقش‌هايی را كه من بستم به خون دل بر سر و چشم در و ديوار در شب رسوای بی ساحل واي بر من، سوزد و سوزد... غنچه‌هایی را كه پروردم به دشواری در دهان گود گلدان‌ها روزهای سخت بيماری... خواننده: استاد محمدرضا شجریان شعر: اخوان ثالث آهنگساز: حسین علیزاده 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» علینقی وزیری که به کلنل وزیری نیز مشهور است، موسیقی‌دان ایرانی و از پیشگامان آهنگ‌سازی برای اجرای ارکستری موسیقی ایرانی بود. وی به جهت تأثیرات عمده‌ای که بر موسیقی سنتی ایران گذاشت، از جمله ایجاد روشی برای نت‌نویسی و شیوهٔ تدوین ردیف شهرت دارد. علینقی وزیری در تهران به دنیا آمد. پدرش موسی‌خان وزیری معروف به موسی‌خان میرپنج، سرتیپ قزاق‌خانه بود و مادرش بی‌بی‌خانم استرآبادی مؤسس «مدرسهٔ دوشیزگان» (اولین دبستان دخترانه در تهران) بود. او به واسطهٔ پدرش در نوجوانی وارد ارتش شد و از همین طریق با موسیقی نظامی آشنا شد. اگرچه در باقی عمرش مدت‌ها در مناصب مختلف نظامی کار کرد و حتی به درجهٔ کلنلی هم رسید، اما علاقهٔ او به موسیقی نهایتاً بر علاقه‌اش به امور نظامی چیره شد و بیشتر عمرش را صرف موسیقی کرد. او در حوالی ۳۰سالگی به اروپا رفت و در آلمان و فرانسه آموزش موسیقی به روش غربی دید. وزیری پس از بازگشت به تهران، «مدرسه عالی موسیقی» را برای آموزش موسیقی به روش غربی بنا کرد. وی همچنین نت‌نویسی را در موسیقی سنتی ایران ترویج و دو علامت عَرَضیِ سُری و کُرُن را برای همین منظور ابداع کرد. وزیری برای اولین بار ردیف موسیقی ایرانی را به صورت مکتوب به نت درآورد و از این طریق و نیز به واسطهٔ شاگردان بسیاری که تربیت کرد، تأثیراتی ماندگار بر موسیقی سنتی ایران گذاشت. ادامه دارد... 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» او چندین کتاب مهم در زمینهٔ موسیقی ایرانی (از جمله کتاب دستور تار و کتاب موسیقی نظری) و نیز راجع به زیبایی‌شناسی نوشت.به جز خلق آثار موسیقی و سرودهای متعدد، وی چندین تئاتر نیز نوشت و روی صحنه برد. وزیری به عنوان اولین کسی که اعتدال مساوی را در موسیقی سنتی ایرانی ترویج کرد شناخته می‌شود. ابداعات وزیری و علاقه‌اش به ترویج روش غربی آموزش موسیقی، مورد انتقاد موسیقی‌دانان هم‌عصر او و پس از او بوده‌است، اما منتقدان در این که وزیری تأثیری ماندگار بر موسیقی ایرانی گذاشته هم‌نظر هستند. در حد فاصل سال ۱۲۹۰ که وزیری از ارتش کناره‌گیری کرد تا سال ۱۲۹۷ که به اروپا رفت، یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های او نگارش چند کتاب موسیقی بود. او اولین موسیقی‌دان ایرانی (در تاریخ معاصر) بود که برای تحصیل موسیقی به اروپا رفت و پس از بازگشتش به ایران تا مدت‌ها تنها موسیقی‌دانی بود که با تئوری موسیقی کلاسیک غرب آشنا بود و آن را ترویج می‌داد. همچنین وی با نگارش کتاب دستور تار اولین کسی بود که ردیف موسیقی ایران را به صورت مکتوب به نت درآورد. او یک شیوهٔ نت‌نویسی برای موسیقی سنتی ایرانی ابداع کرد و قصد کرد که با استفاده از آن ردیف موسیقی ایرانی را مکتوب‌سازی کند. از شواهد بر می‌آید که وزیری طرح کلی این کتاب را زمانی که روی نت‌نویسی ردیف میرزاعبدالله و آقاحسینقلی کار می‌کرد، تنظیم کرده باشد. اما او این کتاب را پس از سفرش به اروپا و تحت تأثیرات تعلیماتش در آنجا تکمیل کرد. کتاب دستور تار نهایتاً در سال ۱۳۰۱ در برلین منتشر گردید. ادامه دارد... 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» «بندباز» ساخته علینقی وزیری تار: هوشنگ ظریف #موسیقی_بی_کلام 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» در سال ۱۳۰۴ پس از تاسیس مدرسه عالی موسیقی یک آموزشگاه تئاتر موزیکال تأسیس کرد که در این کلوپ با شاگردان خود کنسرت می‌داد. تعدادی از هنرمندان برجسته نیز در این کلوپ عضو بودند،از جمله محمد حجازی و علی‌اکبر دهخدا. در سال ۱۳۰۷ ریاست مدرسه موزیک به وی محول شد و نام آن به مدرسه موسیقی دولتی تغییر یافت.این زین پس به جای تمرکز بر موسیقی نظامی، مکانی برای آموزش موسیقی به همگان شد. چند سال بعد این مدرسه با مدرسه ای خود وزیری تأسیس کرده بود ادغام شدند و حاصل آن یک کنسرواتوار موسیقی بود که در انتهای دوره ۵ ساله آن، هنرجویان مدرکی معادل پایان تحصیلات متوسطه دریافت می‌کردند.  همچنین در همین دوران وزیری به وزیر آموزش و پرورش وقت پیشنهاد کرد که تئوری موسیقی و آواز جزو مفاد آموزشی دوران دبستان قرار بگیرد اما به علت کافی نبودن تعداد معلمان برای آموزش مباحث، این طرح فقط در چند مدرسه در تهران اجرا و سپس ملغی شد. در این دوره او مجموعه‌ای از سرودها را نیز برای اجرا در مدارس تهیه کرد که بسیاری از آنها برپایهٔ اشعار فردوسی بودند و هدف از ساخت آنها تهییج احساس ملی‌گرایی و گسترش اخلاق عمومی بود. در سال ۱۳۱۲ در پی آن که از اجرای موسیقی در دربار رضاشاه خودداری کرد، خانه‌نشین شد و به کار تحقیقی و دانشگاهی روی آورد. پس از مدتی تدریس در دانشسرای عالی،کتب مختلفی در زمینه عروض، تاریخ موسیقی، تلفیق شعر و موسیقی، آیین نمایش و زیبایی‌شناسی تألیف کرد. این مرد بزرگ در شهریور ۱۳۵۸ در ۹۲ سالگی در خانه‌اش در شمال تهران درگذشت. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» «خجسته» علینقی وزیری از آلبومِ آثار ارکستری استاد علینقی وزیری ناشر: ماهور #موسیقی_بی_کلام 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» حسین دهلوی، موسیقی‌دان، آهنگ‌ساز و رهبر ارکستر اهل ایران بود. موسیقی را از پنج سالگی نزد پدرش آغاز کرد و در نُه سالگی به ساز ویولن علاقه‌مند شد و آن را نزد ابوالحسن صبا آموخت. او همچنین در هنرستان عالی موسیقی نزد حسین ناصحی و هایمو تویبر آهنگسازی را فرا گرفت. نخستین اثر ارکستری دهلوی به نام «سبک بال» در سال ۱۳۳۲ و در دستگاه شور ساخته شد. کنسرتینو برای سنتور و ارکستر، یکی از بخش‌های این آلبوم، نتیجه همکاری مشترک دهلوی با فرامرز پایور است. آثار بعدی دهلوی مانند «گفتگوی دل در شور» و «فروغ عشق» در آواز اصفهان از تجربیات ارزشمند وی در تلفیق شعر و موسیقی ایرانی به‌شمار می‌روند. در نوزدهمین دوره انتخاب کتاب سال در سال ۱۳۷۹، کتاب پیوند شعر و موسیقی آوازی نوشته حسین دهلوی، برندهٔ جایزه کتاب سال شد. دهلوی در زمینه نوآوری در موسیقی ایرانی تلاش‌های زیادی داشته‌است. تدوین متد تمبک در کتاب آموزشی، به وسیله او و جمعی دیگر برای بهبود جایگاه تمبک در موسیقی ایرانی از جمله این موارد است. او در زمینه موسیقی فیلم هم فعالیت داشته‌است و نقش مشاور و انتهاب‌کننده موسیقی را بر عهده داشته‌است. یکی از مهم‌ترین آثار او کتاب پیوند شعر و موسیقی آوازی است که حاصل بیش از ۴۰ سال تجربه وی در تلفیق موسیقی با شعر است. آخرین کوشش او در زمینه کارهای جمعی موسیقی ملی، پایه‌گذاری ارکستر مضرابی است که با همکاری ۶۶ نفر از نوازندگان سازهای مضرابی ایرانی تشکیل شد و در سال ۱۳۷۲ به روی صحنه رفت. حسین دهلوی در سال ۱۳۸۲ به عنوان چهره ماندگار مورد تقدیر قرار گرفت. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» قطعه《سبکبال》 اثری از شادروان استاد حسین دهلوی دستگاه: شور سال ساخت: 1332 سبکبال نخستین اثر ارکسترال حسین دهلوی است که آن را در بیست و شش سالگی و زمانی که در محضر استاد ابوالحسن خان صبا مشغول مشق ویولن بود آن را خلق کرد. «سبکبال» قطعه‌ای است شاد و از لحاظ ریتم تداعی‌کننده حرکات موزون و دسته‌‌جمعی روستاییان ایرانی که با پیزیکاتوهای سازهای زهی، القای این فضا و حالت بیشتر خودنمایی می‌کند. #موسیقی_بی_کلام 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» داریوش صفوت را به عنوان یکى از مؤثرترین چهره هاى تاریخ معاصر موسیقى دستگاهى ایران مى شناسند. او موسیقی‌دان سنتی، نوازنده سنتور و سه‌تار و از جمله بنیان‌گذاران مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران در سال ۱۳۴۷ بود که تا سال ۱۳۵۹ مدیریت آن را برعهده داشت. این مرکز در گسترش موسیقی اصیل ایران و پرورش موسیقی‌دانان جوان سهم به‌سزایی داشته‌است. داریوش صفوت در سال ۱۳۰۷ در شیراز متولد گردید.  وی یادگیری سه‌تار را نزد پدر (علی‌اصغر صفوت) آغاز کرد و در ۱۶ سالگی نزد حبیب سماعی رفت و سنتور را نزدش آموخت. بعد از آن به تکمیل نوازندگی سه‌تار و سنتور نزد ابوالحسن صبا اقدام نمود به نحوی که بعدها صبا در جایی از وی به عنوان یکی از بهترین شاگردان خود یاد کرد که درکی دقیق و ظریف از موسیقی ایرانی دارند. در اواخر سال ۱۳۳۹ برای تدریس در مرکز مطالعات موسیقی شرقی در انستیتو موسیقی‌شناسی سوربن به فرانسه رفت. از سال ۱۳۴۴ تا ۱۳۴۸ به تحقیق در ردیف موسیقی سنتی ایران و تکمیل سه‌تار در محضر محمد ایرانی مجرد اشتغال ورزید. وی از سال ۱۳۳۸ به تدریس در زمینه‌های متفاوت موسیقی در مراکزی مثل: هنرستان موسیقی ملی، مرکز مطالعات موسیقی شرقی، دانشگاه تهران، دانشکده موسیقی دانشگاه هنر و ... پرداخت که بسیاری از استادان فعلی موسیقی از آموزش‌های وی بهره‌مند شده‌اند. وی هم‌چنین کنسرت‌های متعددی در اقصی نقاط جهان اجرا کرده‌است. این چهره برجسته موسیقی ایران كه نقشی ارزنده در شكل گیری و نضج جریان موسیقی سنتی داشت فروردین سال ۱۳۹۲ در سن ٨٥ سالگی درگذشت. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» قطعه نواخته شده با سنتور اثر داریوش صفوت این آلبوم، اولین بار در سال 1368 و سپس در سال 2012 منتشر شد. منبع: سانگ سرا 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» غلامحسین بنان، خوانندهٔ موسیقی دستگاهی ایرانی بود. او تا سال ۱۳۴۷ در زمینهٔ موسیقی فعالیت داشت و عضو شورای موسیقی رادیو، استاد آواز هنرستان موسیقی تهران و بنیان‌گذار انجمن موسیقی ایران بود. بنان نخستین خوانندهٔ ایرانی آشنا با خط بین‌المللی موسیقی (نُت) بود. ترانه‌هایی از جمله بهار دلنشین، الهه ناز و از آثار شناخته‌شده اوست. بنان در خانواده‌ای اهل هنر در محلهٔ قلهک تهران، زاده شد. او در ۱۱ سالگی آواز را نزد مرتضی نی‌داود آموخت. به‌گفته خود او، فعالیتش را در سال ۱۳۰۶ آغاز کرد و فقط در جلسات خصوصی و در حضور دوستان و آشنایان آواز می‌خواند. از اواخر شهریور ۱۳۲۱ وارد رادیو شد و با همکاری هنرمندانی چون روح‌الله خالقی صدایش به گوش مردم رسید. در همان سال و با همکاری شماری از هنرمندان دیگر از رادیو تهران صدای بنان از رادیو شنیده شد. او وارد ارکستر انجمن موسیقی شد و با ارکستر شمارهٔ یک نیز همکاری کرد. وی در طول فعّالیت هنری خود، حدود ۳۵۰ آهنگ اجرا کرد. ویژگی صدای وی زیر و بم‌ها و تحریرهای صدای اوست. برخی بنان را بزرگ‌ترین اجراکنندهٔ سبک وزیری-خالقی می‌دانند. او همچنین در کنار ادیب خوانساری از اجراکنندگان آثار صبا و مرتضی محجوبی بود. همچنین به مرکب‌خوانی و تلفیق شعر و موسیقی مسلط بود. در سال ۱۳۳۲ به ادارهٔ کل هنرهای زیبای کشور منتقل شد و در سمت استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به کار مشغول و دو سال بعد رئیس شورای موسیقی رادیو شد. بنان در غروب ۸ اسفند ۱۳۶۴ خورشیدی درگذشت. او مدت‌ها از بیماری دستگاه گوارش و افسردگی رنج می‌برد. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat

🎼🎼🎼 #مهمان_موسیقی 🎵 «#هنر_نواختن 👤» • هستی چه بود؟ قصهٔ پر رنج و ملالی کابوس پر از وحشتی آشفته خیالی • «رویای هستی» خواننده: غلامحسین بنان شاعر: اسمعیل نواب صفا بنابه گفته پری بنان، همسر غلامحسین بنان، این هنرمند در میان تصنیف‌های متعددی که اجرا کرده بوده، به تصنیف «هستی» بیش از سایر تصنیف‌ها و ترانه‌های خویش علاقه داشته و به خصوص در سال‌های پایانی عمر خویش، به‌طور دائم و مکرر به این ترانه خود گوش می‌داده‌است. 🦋 🎼🎼🎼 🍭 @shakheh_nabaat