روضه ی "خودت" را گوش بده مدتی ست که در مجالس روضه دیگر به روضه ی روضه خوان گوش نمیدهم؛ به روضه ی خودم گوش میدهم! به اینکه چه مصیبت ها و چه بلاهایی بر سر این خاندان عصمت و طهارت آمد و چه جسارتهایی شد گوش نمیدهم؛ به روضه ی خودم گوش میدهم! روضه خوان از آزادگی حُرّ که می خواند من بر اسارت خود می گریم و از وفای عباس که می خواند ، بر بی وفایی خود ... روضه ی من این است که تفاوتم چیست با کسانی که روبروی حسین ایستادند و یا او را تنها گذاشتند؟ آخر برای یزیدی شدن حتماً نیاز نیست آدم تیری بیاندازد و یا خیمه ای را آتش بزند ، بلکه همین کافیست که به روی خودت نیاوری و بی تفاوت بگذری و در گوشه ای بنشینی و تماشا کنی و حتی اشک بریزی ! اگر نبود ماجرای کربلا ، با اطمینان میگفتم که من هم حسینی ام ، ولی چه کنم که کربلا بوده و پرده از سستی عهد من و امثال من برداشته . آخر تا همین اواخر سال شصت هجری و تا قبل از جدی شدن حرکت امام و جدی شدن تهدید ها و سختی ها و ناملایمات ، امام حسین فقط در کوفه هجده هزار لبیک گوی جان بر لب آمده داشت که العجل العجل گویان در فراق امام بیقراری میکردند . اما ریزش ها و لغزش ها و حتی دشمنی ها از زمانی شروع شد که ابتلائات جدی شد و دوست داشتنی ها با هم در تضاد آمد ، دوست داشتن جان و مال و اهل و عیال و عافیت و ... با دوست داشتن امام . آنجا بود که عیار عشق ها روشن شد و صف عاشقانِ دوران عافیت از عاشقان دوران ابتلاء جدا شد . و اینجا بود که به خودم نگاه انداختم و دیدم که ما أعظَمَ مُصیبَتی ... باید بر حال خود گریه کنم نه بر حال امام و یارانش به حال آنها فقط باید غبطه خورد و بر حال خود فقط باید گریست من عاشق حسین هستم ولی عشقِ تنها برای حسینی شدن کافی نیست ! باید بیش از هرچیزی عاشق حسین بود . برای به یاری حسین شتافتن باید عشق دیگری همسنگ عشق او در دلت نباشد که پایت را بلرزاند! ... آری روضه های من به وسعت و تعداد تمام عشق ها و دلبستگی های پیدا و پنهان من است . دلبستگی هایی که تا به حال چنان قدرت و فتّانگی از خود نشان نداده اند چون تا به حال حیاتشان در معرض خطر قرار نگرفته است ، چون در دوران عافیت به سر میبرم . و این روضه را خود اباعبدالله علیه السلام برای ما خوانده اند : إِنَّ النَّاسَ عَبِیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَی أَلْسِنَتِهِمْ یحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیانُونَ باید به این روضه ها گوش داد و گریست ،نه برای اینکه ناامید شویم ، برای اینکه غافلگیر نشویم و برای اینکه روضه ها آراممان نکند و اشک، آتش غیرتمان را خاموش نکند بلکه بیقرارمان کند تا در تکاپو باشیم و از عمق جان و عاجزانه از خدا صدق و ثبات قدم بخواهیم و برایش فکری کنیم. باشد که به خود آییم تا این موج سرخوشیِ دریای عافیت جسم بی جان ما را بر سخره های ابتلاء نکوبد ... در روضه ها به حال خودم گریه می کنم بر روضه ی زوال خودم گریه می کنم در عافیت حسینی و در ابتلا ولی... آری من از ملال خودم گریه میکنم ✍️محمد امین زاده #السلام‌علیک‌یا_اباعبدالله #روضه‌ی_خودت‌را_گوش‌بده @sheari