ماندن در خیمه ی حسین بزرگی میخواهد... من هم امروز مثل شما امام حسین علیه السلام را با زیارت اربعینش زیارت می کردم که در میانه ی زیارت به این فراز رسیدم ؛ (وَقَدْ تَوَازَرَ عَلَیْهِ مَنْ غَرَّتْهُ الدُّنْیا ، وَبَاعَ حَظَّهُ بِالْأَرْذَلِ الْأَدْنیٰ ، وَشَرَیٰ آخِرَتَهُ بِالثَّمَنِ الْأَوْکَسِ ، وَتَغَطْرَسَ وَتَرَدَّیٰ فِی هَوَاهُ ، وَأَسْخَطَکَ وَأَسْخَطَ نَبِیَّکَ وَأَطَاعَ مِنْ عِبادِکَ أَهْلَ الشِّقاقِ وَالنِّفاقِ ، وَحَمَلَةَ الْأَوْزارِ ، الْمُسْتَوْجِبِینَ النَّارَ) امام عسکری (علیه السلام) میفرماند کسانی بر علیه امام حسین (علیه السلام) هم پیمان شدند که دنیا آنها را فریب داده بود ،آنها حاضر شدند حظ همراهی با امام و سعادت جاودانه را به کمترین بها بفروشند ! آنها اخرت و ابدِ خویش را بهایی ناچیز فروختند ! ببین انسان از کجا میرسد به شقاوت و اطاعت اشقیاء و آتش نشینان و چطور حاضر میشود خشم خدا و اولیائش را به جان بخرد؟! شقاوت شاخ و دم ندارد! حرام زادگی نمیخواهد! بغض و کینه نمیخواهد! کافیست فقط فریب دنیا را بخوری و دل در دامن هوا و هوس بگذاری ... اگر چنین شد آنوقت کافی است که در زمانه ای قرار بگیریم که روزی در مسیر زندگی مان با کاروان حسین هم منزل شویم و با وعده ی حسین و وعید ابن زیاد روبرو شویم آنوقت است که آن "دل درگروِ دنیا داشتن" بی رحم ترین امتدادش را به ما نشان میدهد و سر برنگردانده میبینیم که کجاییم... الّا ما رَحِمَ ربّی ... چه میشود که انسان دُرّی را با خرمهره ای تاخت میزند؟ حساب و کتاب از این ساده تر؟ مشکل اینجاست که انسان وقتی کوچک بود و وقتی از دنیا کوچک تر بود و قتی قدر خودش را ندانست و عمر خود را مَهر رسیدن به بهره های صیغه ایِ دنیا کرد، طبیعی است که ارزش همراهی حسین را نفهمد و این فرصت استثنایی را با بزرگترین تهدید زندگی اش اشتباه بگیرد . چنین انسانی مثل کودک نا بالغی است که تا توپش را گرو بگیری حاضر است خزانه ی پدرش را هم لو بدهد تا توپش را پس بگیرد . کودک چه میداند خزانه ی پدرش چه ارزشی دارد ؟ انسان نابالغ چه میداند قرب خدا چیست ؟ چه میداند یاری حسین چه ارزشی دارد؟ او که عمری را به دنبال لذت های فانی دنیا بوده و حتی آرزوهای محالش هم از آسمان دنیا بیرون نمیزند چرا باید حسین را بگیرد و دنیا را بدهد ؟ آری این فراز را که می خواندم نگاهی به خود انداختم و دلبستگی هایم را مرور کردم و اسبابِ بی ارزش و کم ارزشِ شوق و هراسم را در زندگی دیدم و چشمانم را بستم و عاجزانه از این سرونوشت شوم به او پناه بردم و از او خواستم که مرا این قدر کوچک و نابالغ مپسندد . باید دعا کرد و از هرکرانه تیری روان کرد تا باشد در این میانه یکی خالصانه باشد و کارگر شود... دعا رأس دارایی انسان است و امید ما به شفاعت حسین است که مگر او شفیع و همراه ما شود و در همراهی اش این خار از گل رویش آبرو بگیرد . باشد که با دعای حسین در حقِ ما، تکانی بخوریم ، قدر خود را بدانیم و دل از دنیا بیرون کنیم و بزرگ شویم تا قدر همراهی حسین را بدانیم و فریب دنیا را نخوریم... اَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَةَ الْحُسَیْنِ یَوْمَ الْوُرُودِ وَ ثَبِّتْ لی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَ اَصْحابِ الْحُسَیْنِ الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ ✍️محمد امین زاده #زیارت_اربعین @sheari