بیان بیان در لغت، به معنای کشف و توضیح است و در اصطلاح ادبی، عبارت است از ادای معنای واحد به روشهای مختلف، به این شرط که همگی مبتنی بر تخییل باشند. آرایه‌های علم بیان، چهار نوع است: ا - تشبیه. ۲ - استعاره. ۳ - مَجاز. ۴ - کنایه. بلاغت (معانی، بیان و بدیع)، دکتر محمدحسین محمدی، ص ۷۱. #آرایه‌های‌ادبی #بیان #اطلاعات‌ادبی 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast

#آرایه‌های_ادبی حسّامیزی حسامیزی، یعنی آمیختن حس‌ها. گاهی آدمی به یاری نیروی خیال، تعبیرات و لغات مربوط به یک حس را به حسّ دیگر انتقال می‌دهد و بدین ترتیب، ترکیب‌هایی به وجود می‌آورد که برای احساس آن‌ها، بیش از دو حس فرا خوانده می‌شود و گویی دو حس با هم برای درک و احساس چیزی لازم است. بنابراین، حسامیزی در اصطلاح بدیع، عبارت است از نسبت دادن محسوسات یکی از حواس به حسّ دیگر و احساس کردن چیزی با آمیختن دو حس؛ مثلاً: نگاه سرد، سرود سرخ، صدای گرم. گاهی وابسته‌های حواس ظاهر را، به امور و مفاهیم ذهنی نسبت می‌دهیم و ترکیب‌هایی با بار عاطفی و زیباشناختیِ ویژه‌ای به وجود می‌آوریم؛ نظیر: عشق گرم، عقل سرخ، درک سبز. مثالهای دیگر: به ترانه‌های شیرین، به بهانه‌های رنگین بکشید سوی خانه، مه خوب خوش‌لقا را (مولوی) اگر دشنام فرمایی و گر نفرین، دعاگویم جواب تلخ می‌زیبد لب لعل شکرخا را (حافظ) که این موارد حسامیزی دارند: ترانه‌های شیرین، بهانه‌های رنگین، جواب تلخ. با تلخیص از بدیع در شعر فارسی، دکتر تورج عَقدایی، ص ۹۵ و ۹۶. #اطلاعات‌ادبی 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast