📚سبک‌های ادبی در ایران سبک در اصطلاح ادبی، به معنای طرز خاصی از نظم و نثر و معادل style است. به عبارت بهتر، سبک، روشی است که هر نویسنده و شاعر برای بیان اندیشه خود برمی‌گزیند. سبک‌ها را از منظرهای مختلف می‌شود تقسیم‌بندی کرد، جغرافیایی، تاریخی، شخصی و... مثلا در سبک‌شناسی نظم(شعر) این تقسیم‌بندی متداول است: سبک خراسانی سبک عراقی سبک هندی سبک بازگشت و سبک شعر نو و معاصر. و البته از آنجایی‌که تغییر سبکِ ادبی، اتفاقی ناگهانی نیست، بین هر دو سبک، یک دوره‌ی بینابین (یا دوره گذار از سبک قبل به سبک بعد) نیز وجود دارد. مثلا بین سبک خراسانی و عراقی دوره بینابینی داریم که به آن سبک دوره سلجوقی می‌گوییم. بین بقیه‌ی سبک‌ها هم به همین ترتیب. هر سبک ویژگی‌های زبانی و ادبی و فکری مخصوص به خود را دارد. رودکی، منوچهری، فردوسی، ناصرخسرو و... از شاعران معروف سبک خراسانی‌اند سعدی و حافظ و مولانا و ... از شاعران شاخص سبک عراقی‌اند صائب و بیدل دهلوی و امیرخسرو دهلوی و ... از شاعران سرآمد سبک هندی‌اند و الی آخِر... در نثر هم تقسیم بندی رایج اینگونه است: سبک مرسل(ساده) سبک موزون سبک فنی سبک متکلف سبک ساده سبک معاصر که باز بین هر کدام دوره‌های بینابینی وجود دارد. پدر سبک‌شناسی ایران ملک‌الشعرای بهار است که با تالیف کتاب سبک‌شناسی پای این شیوه تحلیل را به علوم ادبی باز کرد. این مختصرترین توضیحی است که می‌شود درباره‌ی سبک‌های ادبی در ایران داد.🌹 #سبک‌ادبی "آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast