علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی، همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمهٔ بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان چو علی که می‌تواند که به سر برد وفا را نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را به دو چشم خون‌فشانم هله ای نسیم رحمت که ز کوی او غباری به من آر توتیا را به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را «همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنایی بنوازد آشنا را» ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا #شهریار 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast

ما در پیاله عکس رخِ یار دیده‌ایم ای بی‌خبر ز لذتِ شُربِ مدامِ ما هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جَریدهٔ عالم دوام ما #حافظ_شیرازی 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast

سخنی از بوستان سعدی فرصت خبر داری ای استخوانی قفس که جان تو مرغی است نامش، نَفَس چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید دگر ره، نگردد به سعی تو صید نگه دار فرصت، که عالم دَمی است دمی پیش دانا، بِه از عالمی است کلیات سعدی، بوستان، باب نهم در توبه و راه صواب #سعدی 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast

توصیه‌های تربیتی امام کاظم علیه‌السلام "آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast

صبح انوار هدایت موسى كاظم بود صاحب سرّ ولایت، موسى كاظم بود آن گلستان ولایت كز نسیم او دمید گلبنى در هر ولایت، موسى كاظم بود عقل در تفسیر آیات كمالش كى رسد آیتى در صد روایت، موسى كاظم بود آفتابى چون على موسى‌الرضا را در وجود مشرق صبح سعادت، موسى كاظم بود #اهلی_شیرازی میلاد هفتمین اختر تابناک امام#موسی‌بن‌جعفر مبارک باد🌸🌸🌸 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast

الهی سینه‌ای ده آتش افروز در آن سینه دلی وان دل همه سوز هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست دل افسرده غیر از آب و گل نیست دلم پر شعله گردان، سینه پردود زبانم کن به گفتن آتش آلود کرامت کن درونی درد پرورد دلی در وی درون درد و برون درد به سوزی ده کلامم را روایی کز آن گرمی کند آتش گدایی دلم را داغ عشقی بر جبین نه زبانم را بیانی آتشین ده سخن کز سوز دل تابی ندارد چکد گر آب ازو، آبی ندارد دلی افسرده دارم سخت بی نور چراغی زو به غایت روشنی دور بده گرمی دل افسرده‌ام را فروزان کن چراغ مرده‌ام را ندارد راه فکرم روشنایی ز لطفت پرتویی دارم گدایی اگر لطف تو نبود پرتو انداز کجا فکر و کجا گنجینهٔ راز ز گنج راز در هر کنج سینه نهاده خازن تو سد دفینه ولی لطف تو گر نبود، به سد رنج پشیزی کس نیابد ز آنهمه گنج چودر هر کنج، سد گنجینه داری نمی‌خواهم که نومیدم گذاری به راه این امید پیچ در پیچ مرا لطف تو می‌باید، دگر هیچ #وحشی_بافقی 🖊📚"آن" (فرهنگ، هنر، ادبیات) @shekardast