عقد اخوت شهیدان محمد محرابی پناه و مصطفی صفری تبار : در میان بچه های صابرین برخی با یکدیگر آنقدر نزدیک بودند که عقد اخوت می بستند تا در صورت شهادت یکی، شفاعت دیگری را در صحرای محشر برعهده بگیرد. در این میان اما دو شهید، چنان به یکدیگر وابسته شدند که نتوانستند دوری هم را حتی برای چند لحظه تحمل کنند مصطفی و محمد‌محرابی آنقدر با هم صمیمی بودند که در یگان به عنوان دوقلوهای به هم چسبیده معروف شدند و از لحاظ معنوی نردبانی برای رشد همدیگر شده بودند. این دو عزیز در تخت فولاد اصفهان با هم عقد اخوت بستند. شهید کمیل می‌گفت: «اگر محرابی شهید شد، دست منو باید بگیره ببره بهشت. تا دست منو نگیره و به بهشت نبره، حساب نیست.» و اینطور شد که در سحرگاه 13 شهریور 1390 در کردستان، منطقۀ «سردشت»، در ارتفاعات «جاسوسان»، بچه‌ها با گروهک پژاک درگیر شدند. محمد‌ محرابی تیر خورده بود و داشت نفس‌های آخرش را می‌کشید. کمیل خیلی بی‌قراری و گریه می‌کرد. کمیل پیکر نیمه جان محرابی را به مکانی برد که امنیت بیشتر داشته باشد. وقتی این دو دوست در کنار هم قرارگرفتند، خمپاره‌ای ناگهانی فرود آمد. کنار این دو یار خورد و هردوشان را به آسمان کشید. عقد اخوت یعنی همین که شهید کمیل می‌خواست. شهید کمیل اهل مازندران، شهرستان بابل است و شهید محمد محرابی از بچه‌های کاشان؛ اما بُعد مسافت کجا می‌تواند جلوی اتصال و رفاقت و دوستی دو دلدادۀ خداوند را بگیرد؟ #عقداخوت #شهیدصفری_تبار @shogh_prvz