#زندگینامه_شهید_فرهاد_شاهچراغی #نویسنده_مجید_خادم #قسمت_هفدهم #منبع_کتاب_کدامین_گل پدر سرش را پایین است و با کارد و بشقاب بازی می کند  هنوز تکان تکان می‌خورد و انگار می‌خواهد حرفی که زیر لب مزه میکرد را تمام کند:« از اتوبوس» نگاهی به بقیه می اندازد و حرفش انگار می خشکد. فرهاد با غرض از در حال می زند بیرون مادر که می نشیند شهناز ظرف میوه روی میز می گذارد از در بیرون می‌رود بقیه هم خودشان را سرگرم می کنند یعنی انگار ما این اتفاقات را نمی بینیم. عمو کمی آرام می شود و زیر لب می گوید:« برین..  برین ..» و بعد رویش را به سمت پدر می کند . _تو چرا به بچه اجازه دادی بر سپاه که بخواد بره جنگ؟! قدر بچه تو نمیدونی! چرا میزری از درس و مدرسه باز بشن بیفتن دنبال این حرف ها؟!» _چیکار کنم آقا .نمیتونم جلوشو بگیرم زورم نمیرسه من که نمیگم بره جنگ .اما... و خم میشود بشقاب و کار را که توی دستش عرق کرده می‌گذارد روی میز. _ولی اگه اینا نرن... خوب شما خودت زورت به وحید میرسه؟! _من زورم به اون نرسید که دارم شور فرهاد میزنم .این سیاسته. _کردی رو به مادر کرد و ادامه داد این سیاست خواهر من بچه هاتون رو داخل سیاست بازی نکنید همین امروز به آن را نگیرید فردا شده مثل وحید من اینه که نمی فهمد امروز یک عده میان یک عده  را می‌کشند .فردا یکی دیگه یک عده دیگه قبلا ندیده ایم؟! ما که این موها رو توی آسیاب سفید نکردیم. ما در زیر لب می گوید :«حالا فرق می کنم با قبلاً» اما ناامیدانه عمیق می کشد و خودش را عقب به ما بده که می‌دهد و دستش را میگذارد روی پیشانی پدربه  مادر می‌گوید:« تقصیر تو که میزاری حرف منو گوش نمیده!» _جنگه دکتر. میگی چه کار کنم؟قایمش که نمی تونم بکنم! _عاقبت خبر مرگ همشون رو برات میارن. 🌷🌷🌷 چند روز است فرهاد در آبادان است .در خانه ی آقای جمی ،امام جمعه آبادان که توی همان ایستگاه سه بود.با چند نفر دیگر.معرفی که کردند گفتند مسئول هماهنگی است.خادم خندید و به فرهاد گفت:«شما هم خادمین به سلامتی.» و بعد یکی دیگر جواب داد:«همه ما خادمیم برادر» سید حسام موسوی بود.فرمانده بچه های شیرازی .همه خودشان را معرفی کردند و سر صحبت باز شد.خادم به جای بقیه حرف میزد. _آموزشم دیدین؟ _آموزش که چه عرض کنم. آقای سلطان آبادی اگه بشناسین، اهواز تو یه سوله ،چهار تا لاستیک آتیش زدن،دو تا ترقه هم زدن  گفتن خوبه دیگه آموزش دیدین. همه زدند زیر خنده.فرهاد گفت:«قرار این جای قرارگاهی تشکیل بدیم خواستم بدونم چه تخصصی چه مهارتی دارید؟» پنج تا چند وقت هم نگاه می کردند و تنها خادم گفت: من قبلا تو کار جاده‌سازی بودم یه چیزایی بلدم. _مثلا چه چیزهایی؟ _میدونم جاده چیه چطوری میشه جاده خاکی زد .جاده دسترسی هم توجیهم. می دونم مثلاً بلدوزر زنجیر داره ،لودر لاستیک داره تا حدودی اگه لازم باشه میتونم کمک کنم» _یا علی برادر. پس مسئول مهندسی قرارگاه هم خدارسان باید ببرمت جهاد معرفی کنم. همان ماشین حساب از خط برگشته بود تا جنازه آورده بود. همان عصر شهدا را فرستادند طرف شیراز. 🌷 🌷 🌷 🌷 در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/F4LSvAcL2g99PP58OICsAO در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#براساس_زندگی_شهیدان_ایزدی #نویسنده_مریم_شیدا #منبع_کتاب_مرابه_مسیح_بسپار #قسمت_هفدهم نهج البلاغه اما را باز می کنم .حتماً یک جایی توی کارتون کتاب‌هایم افتاده توی انباری! یادم هست که خسرو به من گفت:« نامه امام علی به فرزندش امام حسن را حتماً بخوان و فکر کن پدر خودت دارد به تو وصیت می کند و با تو حرف میزند .از پدر دلسوز تر برای فرزند نیست.» اما هم لایه همین صفحه نهج البلاغه کاغذ گذاشته و این چند برگ فرسوده تر از بقیه برگ ها به نظر می رسد. «از پدر فانی ،اعتراف کننده به گذشت زمان، زندگی را پشت سر نهاده ای که در سپری شدن دنیا چاره ای ندارد و مذمت کننده دنیا که  مسکن گزیده در جایگاه گذشتگان ،و کوچک کننده فردا. به فرزندی امیدوار ،که چیزی از او به دست نمی‌آید. رونده راهی که به نیستی قطع میشود ،در دنیا هدف بیماری‌ها ،در گرو روزگار و در تیررس مصائب ،گرفتار دنیا ،سودا کننده دنیای فریبکار ،وامدار نابودی ها ،اسیر زیر مرگ ،هم سوگند رنج ها، همنشین اندوه ها ،آماج بلا ها، به خاک در افتاده خواهش ها و جانشین گذشتگان است..» چند ساعت پیش  که رفتم مسجد دنبال ردی از خسرو  .بچه های پایگاه بودند .یکی شان را صدا زدم. ایزدی‌ها را می‌شناخت و گفت که فردا تشییع جنازه مهدی ایزدی است توی دارالرحمه. اگر بیایی آن جا می توانی پیدایشان کنی. مهدی برادر کوچک خسرو توی جبهه شهید شده بود .بیشتر وقت ها توی بازی های مان مهدی هم می آمد .شوت هایش حرف نداشت و بیشتر از آنکه حرف بزند حواسش به بازی بود. کتاب فردا هستم خوابم نمیبرد به همه چیز فکر می کنم به جز پزشکی، حرفه‌ای عمو ،خسرو و به دیدار آخر مان.و شاید به خودم به چگونه زیاد شدن؟!!! هرچه چشم می اندازم فقط آدم‌هایی را می‌بینم که دوش به دوش هم ایستاده‌اند .صدای گریه و الله اکبر ها و لا اله الا الله تو گوشم می پیچد .بوی عود و گلاب فضا را عطرآگین کرده است . این بو با خودش خیلی چیزها را می آورد. همه جا را ماتم گرفته است .این سیل جمعیت برای مراسم شهدا آمده‌اند. تا چشم کار می‌کند آدم های عزادار و سیاه پوش ایستادند میگردم تا آشنایی پیدا کنم یا در میان پیکرهای روی دست مردم بتوانم جسد مهدی را به یابم و به دنبالش بروم دنبال جسد و تابوت مهدی رفتن یعنی پیدا کردن خسرو حتما هر جا باشد خودش را به مراسم برادرش می رساند هر جا که باشد همانطور که من هر وقت نیازش داشتم کنارم بود. چشم دوختم به جسد ها .صدای جیغ زن ها بلند می‌شود و خیلی زود با هم هماهنگ می‌گویند:« این دل پر ز کجا آمده ,از سفر کرب و بلا آمده» با آمدن جسد های بعدی ،سیل جمعیت به تلاطم می‌افتاد و شانه هایم می رود و می آید. اراده با هایم در دستم نیست و با فشار جمعیت کشیده می شوند به سمت تابوت .صدای زن ها بیشتر به گوشم می‌خورد :«برادرم شهادتت مبارک» تابه خودم می آیم ،می بینم زیر تابوت را گرفتم و با جمعیتی که دارد تابوت را با صلوات میبرد همراه شده ام.یادش بخیر !این ذکر را اقدس یادم داده بود. می گفت: این ذکر را بگویی معجزه میکند.می پرسیدم: محمد کیست و این ذکر چیست؟ جواب میداد:«من که سوادم به این چیزها قد نمیده برو از خسرو بپرس اون میتونه جوابت رو بده» می رفتم سراغ خسرو از او می پرسیدم. می‌گفت :مثل شما که پیامبرتان عیسی مسیح است ،ما هم پیامبران محمد صلی الله علیه و آله و سلم است. همان‌طور که شما کارهای می کنید که اعتقاد تان را به پیامبر تان نشان می‌دهید .صلوات هم یک جور نشان دادن اعتقاد و ایمان قلبی ما به پیامبر مان است. صدای صلوات ها پشت سر هم می آید .نمی توانم خودم را از جمعیتی که احاطه ام کرده رها کنم. انگار چیزی مرا زیر تابوت میخکوب کرده است. جمعیت می ایستد. همهمه شده .صدایی بلند می شود« تابوت را بزارید زمین ..تابوت  را بزارید زمین.» تابوت زمین می آید. آن جوانی که جمعیت را نگه داشته را می‌شناسم. همان بود که آن روز موقع مرگ پاپا آمده بود و خیلی زود رفت .تابوت به زمین آمد .فرصت می یابم تا خودم را رها کنم .جوان دور می‌شود! از کسی می پرسم :«بین جنازه‌ها مهدی ایزدی بود خبر دارید ؟» سفیدی چشمش قرمز شده با صدای بغض داری می گوید «مهدی ایزدی همینه.» در واتس آپ 👇 https://chat.whatsapp.com/BE71umQBe1UB84MK8aPoYv در ایتا 👇 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

#براساس_زندگی_شهید_هاشم_اعتمادی #منبع_کتاب_چشمهای_شکفته_در_باران #نویسنده_منوچهر_ذوقی #قسمت_هفدهم 📝_خوابی بابا جون؟! هاشم سر از سجاده برداشت.تا پدرش را روبروی خود دید یک آن زمان و مکان را گم کرد. چشمانش را که دو کاسه خون شده بود به پدر دوخت. _شمایید بابا؟! _دیشب تا صبح چراغ اتاقت روشن بود. هاشم برخاست و سجاده را جمع کرد _صدای بارون نذاشت بخوابم. _عجب !!من هم خوابم نبرد! نزدیکتر رفت و نگاه در نگاه هاشم گره زد و گفت:« هر کاری که صلاح است بکن باباجان!» و بی هیچ حرف دیگری از اتاق خارج شد. هاشم سراسیمه و سرگشته رویای چند دقیقه پیش بود .بهت زده و ناباور رفتن پدر را تعقیب کرد.سپس بدن خسته و بی خوابش را روی تخت انداخت و به خوابی عمیق فرو رفت. 🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿 _پس درس و مدرسه ات چی میشه ؟کاش صبر می کردی این سال آخر را هم میخوندی و دیپلمت را می گرفتی! لبخندی زد و دستش را دور گردن مادر حلقه کرد.بوسه بر پیشانی اش زد و به شوخی گفت :«خوشبختانه این جا دیگه احتیاجی به دیپلم نداره نگران نباش» رودابه نتوانست جلوی خنده اش را بگیرد و گفت:« چی میگی مادر دارم جدی حرف میزنم» _آخه مگه این جنگ قرار چقدر طول بکشه؟! به امید خدا تا چند وقت دیگه کلک کار رو کندیم و اون وقت میام و با خیال راحت دیپلم بگیرم.» رودابه آخرین تیر ترکش را برای منصرف کردن او پرتاب کرده بود اما دریغ که بی حاصل بود . اگر زن و بچه ای در کار بود آنها را پیش می کشید ولی آن جوان هفده ساله را با آن سر پرشور را چگونه می‌توانست در خانه بند کند؟! با حسرت نگاه دیگری به فرزندش انداخت و با خود اندیشید:«جوانکم !برای تو زود است پوشیدن لباس جنگ! باید جوانی کنی ،باید از بهار زندگیت کام بگیری .باید سرمست غرور و شادابی جوانی باشی. تو را باید نرم نرمک رخت دامادی پوشاند و به حجله فرستاد .تو باید آستینها را بالا بزنی، کار کنی، چرخ زندگی بچرخانی !کم کم باید جگر گوشه ای داشته باشی از پوست و گوشت خودت! گلستان خانه ات باید پر شود از این چنین غنچه هایی .آخر تو را با جنگ چه کار؟!! جوانکم! بمان !با ما بمان» هاشم آرام انگشتش را از زیر چانه مادر گذاشت و به نرمی بالا آورد یکباره با دیدن قطره های اشکی که روی گونه هایش می لغزید دلش به درد آمد. _«گریه نکن مادر !چاره چیه؟ منم یکی مثل بقیه! آنها هم جگر گوشه پدر مادرشون هستند» به یاد کودکی ها سر در آغوش مادر گذاشت وبا سرپنجه های نوازشگر مادر دیده بر هم گذاشت و دل به رویاهای کودکانه سپرد. هاشم به یاد رویای پس از نماز صبح افتاد.صدای زنگ در آمد.سر از آغوش مادر برداشت لبخندی زد . _خوب دیگه وقت رفتن گمونم بچه ها باشند. تمام افراد خانواده دور تا دور حیاط ایستاده بودند و او را زیر نظر داشتند.پیش از همه بچه‌ها را بوسید از کوچک تا بزرگ. سپس به سراغ مادر رفت که ظرف آب آشکارا در دستانش می لرزید. خم شد بوسه بر دستان او زد و لب‌هایش را بر پیشانی اش گذاشت و آرام زمزمه کرد :«حلالم کن» گلوی رودابه تحمل بغضی که راه نفسش را بسته بود نداشت.بازو گشود با ذوق و شوق فرزندش را تنگ در آغوش کشید .پروین جلو رفت و ظرف آب را که داشت واژگون می شد از دست مادر گرفت. علی اکبر با لحن قاطع و مهربان گفت بسته حاج خانم رفقاش جلوی در منتظرند.»هاشم سه بار قرآن که پدرش بالای دست گرفته بود گذشت آن را بوسید و روی پیشانی گذاشت .مردانه دست پدر را فشرد و به کوچه پا گذشت. چند لحظه بعد گام به گام و دوش به دوش دوستانش به راه افتاد.صدای ریخته شدن آب را پشت سرش شنید .دیگر برنگشت تا چشم های نمناک و انگشت‌های لرزانی که دانه های تسبیح را می گرداندند و لب های خاموش را که نجوا گونه به دعا می جنبیدند ببیند. 🌹🌹🌹🌹 ادامه دارد... در واتس اپ👇 https://chat.whatsapp.com/BwMzXYHqYVrEhEZrFmI872 در ایتا👇 http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_علیرضا_هاشم_نژاد* * #نویسنده_محمد_محمودی* * #قسمت_هفدهم* 🌿🌿🌿🌿🌿🌿 رگبار ها فروکش می‌کند. برای چند لحظه سکوت حاکم می‌شود علیرضا با گوشهای خودش فریاد کسی را با زبان عربی می شنود .افراد تفنگ‌ها را به همان طرف می کشند: «نه برادرا تیراندازی نکنید که اون بدبخت مجروحه» افراد دست نگه میدارند .علیرضا می پرد پشت خاکریز .به طرف صدا می رود .شاهپور جانی میگوید: برادر علیرضا مواظب باش» چند لحظه می گذرد _بچه ها ببینید که برانکارد پیدا نمی کنید؟ شاپورجانی برانکاردی را بر می دارد و با یکی دیگر به طرف علیرضا می‌رود .حالا شده‌اند سه نفر .سر ستوان عراقی روی زانوی علیرضا است. آن دو تایی هم بالای سر ستوان ایستادند ستوان انگار که خواب ببیند هاج و واج نگاهشان می کند .شاید تصویر های وحشتناک فیلم «شیرین و وحشی »را به خاطر بیاورد. که مدتی پیش پشت کارخانه آجرپزی نرسیده به بصره دیده است. فیلمی که در آن پاسداران ایرانی را نشان می‌داد که اسرا را به بدترین وجه ممکن شکنجه می‌کردند. شاید منتظر چنین صحنه ای باشد که با این همه جراحت نفسش بالا نمی آمد. یک پایش از زیر کشکک زانو قطع شده و فقط به دو تا رگ بند است. شاهپورجانی که سر نیزه را از غلاف می‌کشد و برق از کله ستوان می پرد. _دخیل انا مسلم دخیل یا خمینی. علیرضا یکدست رابالامیبرد رو به ستوان می‌گوید :«هیس» بعد رو به شاپورجانی می‌گوید :میخوای قطع کنی؟! _اره.. دیگه اینجوری نمیشه تکونش داد! خم میشود با سرنیزه دو تا رگ پای ستون را می‌زند و به ستوان می‌گوید:« این دیگه برات پا نمی شد» ستوان که از ترس چشمها را بسته چشم باز می‌کند .انگار زبان شاهپور جانی را متوجه می شود که میگوید:«شکرا» سه تایی او را بلند می کنند و می گذارند روی برانکارد.علیرضا می‌گوید :«معطل نکنید زود برسونیمش پشت خاکریز تا زخمش را ببندیم بلکه خونش بند بیاد.» ستوان ناباورانه نگاهشان می کند و تکرار می کند :«شکرا دخیل دخیل شکرا» پشت خاکریز داد و فریاد ستوان به هوا رفته .علیرضا تندتند پانسمانش میکند.هرچه باند و گاز داشتند مصرف شده شاپورجانی دوتا را مامور میکند که جعبه های کمک های اولیه شهدا را هم باز کنند. علیرضا دست‌های پر خونش را در آب نهر می‌شوید .نگاهی به ساعت می‌کند و به سپیده صبح: «بچه ها وقت نماز زود باشین که با روشن شدن هوا عراقی‌ها پاتک می‌کنند» ،🌿🌿🌿🌿🌿🌿 خانه سوت و کور است.صدای احمدرضا کههمیشه عادت دارد بلند بلند کتاب بخواند از اتاق شنیده نمی شود .اتاق لیلا و مرضیه هم ساکت است .از دیروز که پدر رفته لنگار همه با هم قهر هستند .من در یک گوشه سالن سرم را به بافتنی گرم کردم مادر هم آن گوشه سبزی پاک می کند. تازه یک کله قند را هم آماده گذاشته تا به محضی که پاک کردن سبزی تمام شد با چکش و قند چین بیفتد به جان کله قند و خودش را سرگرم کند. زیر لب ذکر می گوید. میدانم همه وجودش را خیال علیرضا گرفته .عین خودم که بیخود و بی حوصله با این نخ و قلاب ها ور میروم. غروبی که مرضیه و لیلا از مدرسه آمدن مادر سر راهشان ایستاد و گفت: کاکاتون تلفن نکرد؟! هر دو سر را پایین انداختم و با سکوتشان فهماندند که از این خبرها نیست .مادر دو قدم به آنها نزدیک شد. دستی به سرشان کشید: «همین روزا به امید خدا سر و کله اش پیدا میشه نه ناراحت نشین قربون بچه هام برم!» اشک از چهار گوشه چشماشون شره می‌کند. هیچکس بیشتر از من از علیرضا خاطره ندارد. خاطراتی که تا زندگی آدم روال عادی را طی می‌کند جالب نیست. طوری که کمتر دوست دارد به گذشته و به اتفاقاتش فکر کند .اما همین که شوکی به آدم وارد شد خواسته یا ناخواسته سقوط میکند در چاه خاطرات. اگر قرار باشد یک مو از علیرضا کم شود قبل از همه من باید بمیرم .برادرم فقط برادر که نیست دوست و رفیق من است. محض رفتارهای خاصی که دارد بیش از حد دوست داشتنیست. باهاش راحت هستیم .نه تنها توی خانه که بین فامیل و دوست و آشنا هم حرمت خاصی دارد .وقتی توی پادگان احمدبن موسی بود . دیر میکرد دلشوره می‌افتاد به جانمان .همین مادر که گاهی پدر می گوید کاش یکم از حوصله تو را خدا به من میداد مرتب از آشپزخانه می آمد توی حیاط نگاه می کرد و دوباره برمی گشت توی خانه. دل یک جا ایستادن نداشت.یک روز این دیر کردن علیرضا به درازا کشید مادر حوصله‌اش سر رفت. چادر مرتب کرده از خانه زد بیرون. جایی نداشت برود اما باز هم بی هدف را افتاد .دیدم او می‌رود و من هم پشت سرش راه افتادم .آن موقع در این در و محل که شلوغ نبود. چند تا خانه بیشتر نبود. این جایی که قرار است بشود پارک بر و بیابان بود .خودم را به مادر رساندم .رسیدیم به خیابان اصلی که دیدیم علیرضا دارد می آید. یک کارتون روی دوشش بود _سلام بازم راه افتادین اومدین سر راهم .آخه تو پادگان که دیگه جبهه نیست که اینقدر دلواپس میشین! همان لبخند روی لبهایش بود. خسته نباشیدی گفتیم و پشت س

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_عبدالعلی_ناظمپور* * #نویسنده_ایوب_پرندآور* * #قسمت_هفدهم روزی رسید که هر کس باید دنباله سرنوشت می رفت.برادر خیاط ویس بچه های گروه شین را در دو قسمت کرد.بیست و چند نفر را فرستاد بستان .ده نفر دیگر پتوها و وسایل را پشت تویوتا ریخته و روی آن نشستند.خیاطی از خودش نشست پشت تویوتا و از اهواز بیرون وقتی از پل ایسنا در ای که روی رودخانه کرخه بود داشتند رد میشدن ایستاد و خاطرهوقتی از پل ایسنا در ای که روی رودخانه کرخه بود داشتند رد میشدن ایستاد و خاطره ایستادگی بچه‌های سپاه دزفول را که با چندتا آرپیجی غیرت کرده و جلوی عراقی‌ها ایستاده بودند با آب و تاب برای ایشان تعریف کرد ‌ یک تانک توی رودخانه سقوط کرده بود و لوله بلند آن از آب بیرون بود. دیدن جنازه سوخته تانک‌ها دل آدم را خنک می کرد.از پل به راز پیچیده و رفتن دشت عباس و تویوتای خاکی کنار چند آلونک قدیمی و بی در و پیکر ایستاد که و معلوم بود که زمانی آغل گوسفندان عشایر منطقه بوده. دیواره آسیا از ۲۱۰ آتش و کف آن پر از خاک و خاکستر. خیاط ویس محمدجواد شادمند را فرمانده آنها و عبدالعلی را معاونش قرار داد.از صحبت‌های خیاط نیز معلوم شد که اسم اینجا کمپ احسان است که روزگاری از عشایر منطقه با گوسفندان از این مکان استفاده می‌کردند. جایی که به همه چیز شباهت داشت الا به کمپ. محمدرضا زارعیان، علی اصغر بهمن زادگان مسعود ذبایحی،جلال جعفرزادگان، ناصر صابر،مهدی بقایی مهدی رازبان و عبدالصمد زارع. هشت نفری بودند که وقتی کاشف به عمل آمد معلوم شد برای یک عملیات ایذایی به اینجا آمده اند. معنی ایذایی را برادر خیاط گفت یعنی عملیات فریب.آنها باید در این قسمت با عراقی ها درگیر می‌شدند تا ذهنشان متوجه این منطقه شود و عملیات اصلی در جای دیگر انجام گیرد احتمالاً عملیات اصلی در بستان بود. برای اینکه اتاقک قابل سکونت شود مجبور شدند کف آن را یک لایه پلاستیک پهن کنند.دیوار ها را هم یک متر پلاستیک چسباندن تا سیاهی به لباسشان نچسبد. در و پنجره را هم پتو زد تا از سرما در امان باشند.شادمند ظرفی برای آتش پیدا کرد تا شب ها در آن آتش روشن کنند و ذغال افروخته زهر شده را داخل اتاق ببرند و گرم شوند. شب باران گرفت و سقف اتاق چکه کرد.چاره ای نبود تنگ و لیوان پلاستیکی ها را زیر چکه ها گذاشتند تا پتوها خیس نشود فردا با خاک و خاکستر سوراخ های سقف را پر کنند. هر روز آشپزخانه لشکر ۲۱ حمزه ناهار را پلو با خورشت میپخت که شایع بود از گاو گوسفندانی که ترکش خورده یا صاحبان شان آنها را رها کرده‌اند برای غذا استفاده می‌شود. چند روزی که گذشت خیاط وی سر و کله اش پیدا شد و دستور داد که باید به کمپ جدید بروند ریختند بالای تویوتا و چند کیلومتر آن طرف‌تر نزدیک به خط مقدم در دل تپه یک جایی که تازه لودر خاکبرداری کرده بود پیاده شدند. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهید_حاج_منصور_خادم_صادق* * #نویسنده_بابک_طیبی* * #قسمت_هفدهم* «آن از جلیل که آمده و نیامده و برگشت. آن از منصور که انگار یادش رفته پدری هم دارد.این هم از طفلکی یحیی که راه افتاد و هنوز هیچی نشده رفت پیش آن دو تا.دست تنها شده ام نه به ریزه کاری های خانه رسیده اما نه در مغازه کسی کمک حالمه. خودت حواست به ما باشه هرچی مصلحت خودته یا مقلب القلوب..» _کریم !بابا جون ؛بابام را آوردی جلوی چشمم .بابا بسه دیگه این شب عیدی لا اله الا الله. «وهاب»از تو کوچیکتره چرا هی صدا شده در میاری؟! دیگه بچه نیستی اول دبیرستانی‌ها!! حالا داداشات نیستن جای اینکه کمک حال من و مامانت باشی عذاب میدی؟! شب شیراز در جلجل باران اول بهار غرق هلهله بود.خیلی ها مجال به جا آوردن آیین باستانی را داشتند و خیلی‌ها هم اصلاً عیدی نداشتند. عکس پسر شان پدرشان عمو یا چند قدم آن طرف‌تر پسر عمو و یا همسایه شان را قاب کرده بودند.اعلام که شده بود آغاز سال ۱۳۶۳ صلواتی فرستاده بودند و فاتحی و از دیگران پنهان شده بودند به زاویه های اتاق تکیه داده و اشک ریخته بودند. چند خانم طرف‌تر صدای عبدالباسط بلند بود.دم در حجله زده بودند و سرخ زرد سبز سیدی و آبی. صدای قرآن به چهل خانه آن طرف تر هم می رسید. ابراهیم که آشناتر ها کاظم صدایش می کردند،به عکس بالای طاقچه نگاه کرد کشید و در خاطراتش «های اسماعیل قران برای مرده می ذارند میون جلوی چشم می باهام حرف میزنی! بابا الهی قربون چشمای معصومت برم .۱۰ سال گذشته ولی انگار همین دیروز بود که.....» _بابا مامانم میگه شام آماده است بکشم؟! _ها..بکش . هر کاری دلت می خواد بکن. _اه!! بابا شما هم تا ما می‌خواهیم یک کمی خوشحال باشیم میرین توی فکر. حالا می خوای از زیر عیدی در بری هی اخم می کنید که نشه باهاتون حرف بزنیم! خنده تلخی زد نگاه مهربان و پدرانه انداخت. _کاشکی جای شما بودم باباجون .خوش به حالت! مادر با صدای حزین و خسته از آشپزخانه داد زد. _خدیجه اذیت بابات نکن‌.بیا سفره را ببر. خرید سفره را پهن کرد .سبزی را گذاشت در سفرعه.مادر ماست را به وهاب داد .دست به کمر زد صورتش را جمع کرد که از خستگی ننالد. _کاظم آقا .درست نیس همین حال و پای سفره شام بگم، ولی نمیدونم چرا به دلم بد افتاده ! اسماعیل که می‌خواست اینجوری بشه همین طوری شده بودم تو دلم آشوبه! _بیا بشین غذاتو بخور زن! از وقتی بچه ها رفتن دم به دقیقه نفوس بد میزنی! _نه این دفعه یه جور دیگه هستم. حالا هرچی خدا بخواد پیش میاد دیگه .بدون بچه‌ها اصلاً شام به آدم زهر میشه.بمیرم هر وقت یه برنجی چیزی درست می کردم منصور بچه نمیومد اسفند دود می کرد که همسایه‌ها بوش رو نفهمند. وی گفت شاید خونه کل محمود بنا نداشته باشه بپزه! حالا نمیدونم اونجا چی میخورن ؟!کجا می خوابن؟! _اینا چرا اینجوری شدند! باز نوبت مامانه ؟!خیالتون راحت راحت! داداش یحیی می گفت اونجا هتله فقط می خورند و می خوابند. مادر به آشپزخانه رفت تا شام را بیاورد نشست و کفگیر زد. کفگیر به ته دیگ می‌خورد که صاف در بیاید.منصور می‌آمد جلوی چشمش، مثل همیشه با کارهای کودکانه که هیچ با آن ریشه های بلندش تناسبی نداشت از پشت در صداهای عجیبی در می آورد. داخل که می‌آمد خم میشد تعظیم می کرد و بعد احترام نظامی می گذاشت و آزاد می خواست و بعد ظرف را که می شست می آمد و جارو را از دست مادر میگرفت. مادرم کسی می‌کرد و به او می گفت هنوز مونده که بتونی مرد خونه بشی..و منصور می خندید و آشغال‌ها را برمیداشت و فرداش با خورده پس اندازهای جاروبرقی خرید برای مادر. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #شهیدان_هاشم_و_مجتبی_شیخی* * #نویسنده_محمد_محمودی_نورآبادی* * #قسمت_هفدهم* 🎤 به روایت اکبر توانا من و هاشم ، هم سن و هم زور بودیم و زیاد کشتی می‌گرفتیم .گاهی یک ساعت همدیگر را غلت می دادیم اما هیچ کس برنده نمی‌شد. گاهی بدنمان از شدت آن تقلا ها زخم می شد. جفتمان یک دنده و لجباز بودیم نه کوتاه می‌آمد و نه من با این حال یک بار هم نشد که از هم دلخور شویم. با همان سن کم مان ظرفیت شوخی را خیلی داشتیم. بعد که هاشم زن گرفت و به حساب ما متاهل شد ،باید حرمتش می گذاشتیم. اما خودش توی این فکرها نبود. فقط لازم بود یک فرصت دیگر گیر بیاورد تا کشتی بگیریم و خیس عرق شویم. علاقه شدید به ورزش داشت توی جبهه زبیدات یک گود زورخانه درست کرده بود یکی را وا می داشت که با یک قابلمه مارش و سر و صدا در بیاورد ‌ .اوایل میل بالا انداختن هم بلد نبود و چندباری میل ها خورد به بدنش را دچار کوفتگی شد. یکی دوبار هم سرش شکست اما باز هم رها نکرد . عجیب آدم سمجی بود. سابقه دوستی ما هم برمیگشت به سال ۶۲. قبلش من یک سال بسیجی بودم بعد از یک سال شدم پاسدار. کارهای گزینشم را شهید محمدتقی گل آرایش انجام داد. این را من برای خودم افتخار می دانم. بعد از آن بود که از گردان رفتم در واحد اطلاعات ‌ . آن موقع می‌گفتند واحد اخلاص. یک هفته توی نوبت بودم تا مسئول اطلاعات ما را پذیرفت . همانجا باهاشم آشنا شدم . اولین شناسایی را توی جبهه زبیدات و از مسیر شیار فلق رفتیم. وضعیت آنجا طوری بود که باید مقداری از راه را توی روز می رفتیم. چون صعب‌العبور و کوهستانی بود و توی دید عراقی ها هم نبود. مثلا حدود ساعت ۴ عصر حرکت می‌کردیم می‌رفتیم پشت یک ارتفاع کمی صبر میکردیم تا هوا که تاریک می‌شد آن وقت وارد منطقه دشمن می شدیم. اول چیزی حدود ۲۲ هزار قدم راه رفته بودیم توی تیم دو نفر فقط قدم شماری می کردند. زمانی که رسیدیم هنوز هوا روشن بود . رفتیم بالای دیدگاه و منطقه دشمن را زیر نظر گرفتیم. اتفاقاً آن روز عراقی ها داشتن میادین مین را توسعه می دادند .خیلی هم با عجله کار می کردند. ما به قدری به آنها نزدیک بودیم که سر و صدای شان را می شنیدیم. هاشم گفت :اکبر تو نمیترسی؟! گفتم :نه اتفاقا اصلا نمی ترسم مگه خودت می ترسی؟! میگفت نه من نمیترسم. ولی گیریم حالا درگیر شدیم بازم نمیترسی؟! داشت وضعیت روحی ام را می سنجید او با تجربه و من بار اولم بود. هوا که تاریک شد رفتیم از همان میدان مین عبور کردیم تا به سیم‌های خاردار رسیدیم . عبور از میدان مین کار آسانی نبود ولی هاشم که می افتاد جلو ما هم پشت سرش می رفتیم. هوا خیلی سرد بود چون دی ماه ۶۲ بود و ما داشتیم برای اجرای عملیات قدس ۳ کار شناسایی می‌کردیم. آن شب ما از کمین ها هم عبور کردیم و تا نزدیکی پست نگهبانی پیش رفتیم اطلاعات خوبی از توان دشمن را به دست آوردیم. چیزی که بر مردم را بیشتر شیفته هاشم کرد استعداد کم نظیرش بود .ما که سواد آنچنانی نداشتیم مثلاً من و هاشم در حد دوم راهنمایی بودیم. اما من می دیدم  که هاشم چقدر دقیق موقعیت ها را از روی نقشه پیدا می کند یا از قطب نما و جهت یابی خیلی خوب سر در می آورد .خیلی هم مقید به یادداشت برداری بود خیلی ها یادداشت نمی کردند و همه چیز را به ذهن و حافظه واگذار می کردند. اما هاشم مرتب یادداشت می‌کرد .من هم متاثر از روحیه او رفتم سراغ یادداشت‌برداری. طوری که وقتی جنگ تمام شد، سه چهارتا دفتر پر از نوشته داشتم. #ادامه_دارد .. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ در ایتا @shohadaye_shiraz 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #یادنامه_شهید_باقر_سلیمانی* * #بازآفرینی_غلامرضاکافی* * #قسمت_هفدهم* . خاطرات مکتوب شهید 1⃣......دمدمای غروب بود که سوار ماشین شدیم و به ‌طرف سوسنگرد و هویزه .طوری که وقتی از شهر اهواز بیرون زدیم دیگر هوا تاریک شده بود. وقتی که از حمیدیه رد می‌شدیم نیروهای خودی را می‌دیدیم که سنگر ساختن و سنگر گرفتن. تانک های سوخته زیادی هم دیدیم که کنار جاده افتاده. ساعت ۱۰ شب بود که رسیدیم هویزه و با اجازه داروغه در مسجد خوابیدیم ‌ فردا صبح همراه با چند گروه اعزامی دیگه در ساختمان جهاد سازندگی مستقر شدیم. شهر هنوز سرپا بود و مردم هم به زندگیشون مشغول بودند و به قول معروف هیچ خبری نبود ‌. حال و هوای آن روزها گفتنی نیست ..جون خورزو برای من که خیلی جالب بود. اصلاً فکر میکردم توی رویام یا دارم خواب میبینم. این صفا و صمیمیت اون شوق و شعف اون حال و هوا که بین آدم‌های معمولی اصلاً پیدا نمیشه. هر چه بود واقعاً کار خدا بود،باطن صاف بچه‌ها بود که به بروز کرده بود. حلاوت آن روزها را هنوز زیر دندون مزه مزه می کنم. لبخندشون ، شوخی هاشون شجاعتشون. فرماندهی ما از کازرون که حرکت کردیم شهید عزیز علی اکبر پیرویان بود . برادر اصغر گندمکار هم فرمانده نیروهای بود که هویزه بودند ما هم شدیم مسئول تدارکات ‌ چند روزی گذشت تا اینکه یک شب صدای توپ خانه ها شدیدتر شد و بیشتر به گوش می‌رسید. فردا صبح رفتیم سراغ صبحانه مردم توی خیابون دویدن طرف ما و هم مرتبط می پرسیدند: «سوسنگرد چه خبره؟!» معلوم بود که هول و هراس دارند و نگرانند. بعضی‌ها به فکر کوچ بودند با من از همه جا بی خبر.آمدیم قبل از صبحانه را تقسیم کردیم و زودتر از هر راهی سوسنگرد شدیم. اسماً برای غذا اول میخواستیم بدونیم چه خبره. وارد سوسنگرد شدیم امان سوسنگرد دیروز و پریروز. شهر خلوت شده بود .کسی سبزی و میوه جان می زد دسته ماهی فروش ها از موج افتاده بود مردم دسته دسته رو به دهات مالکیه و فاریع و روستاهای اطراف بار بسته بودند . هم گل به گل شخم شده بود با خمسه خمسه و خمپاره و توپ های دوربرد. خلاصه خودمونو رسوندیم به سپاه. دریغ از یک نگهبان خشک و خالی. یک راست رفتیم سراغ آشپزخونه . دو تا دیگه پلو چمباتمه زده بودند روی اجاق خاموش سرد و سول. غذا را بازدید و با عجله برگشتیم هویزه زیر باران گلوله و جعلنا می خوندیم و هر لحظه منتظر بودیم که بریم روی هوا. دیدم که دشمن جاده اهواز را گرفته و قصد داره حلقه محاصره را تنگ کند. بچه‌های سپاه با یک تعداد نیروهای مردمی و ژاندارمری بیرون از شهر در حال مقاومت بودند. با رسیدن ما برادر گندمکار سوار موتور شد و ناهار نخورده رفت سوسنگرد. ساعت دو و نیم عصر بود که برگشت و گفت: «یالا پاشید و سایل و مهمات را جمع کنید باید بریم سوسنگرد، اگه شهر سقوط کنه خود به خود می رفتیم تو محاصره» آماده شدیم. منم تفنگ ژ۳ را که با برنو عوض کرده بودم آماده کردم.هیچ کدوم از بچه ها لباس نظامی نداشتند از قمه و فانوسقه و کلاه آهنی و بند حمایل پوتین و اینجور چیزها هم هیچ خبری نبود. فقط من بودم که هم لباس داشتم هم از خونه قمقمه و فانسقه کوله پشتی با خودم آورده بودم. وقتی که آماده شدند رفتم در تدارکات را باز کرد و بچه ها را صدا زدم: «بیایید هرچی میخوای بردارید» مقدار جیره جنگی بود هندوانه ،انار، کمپوت و نون بلوری. بچه‌های مقداری خوردن به هرچی که تونستن با خودشون برداشتن البته جیب ها هم خیلی جا نداشت چون پر بود از فشنگ. بالاخره با این همه عجله کردیم ساعت دو و نیم شب سوار ماشین شدیم به طرف سوسنگرد. مدتی میشد که راه افتاده بودیم صداهای نامفهومی هم به گوش می رسید که البته جهتش را نمی شد تشخیص داد. ادامه دارد .... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حبیب_فردی* * #نویسنده_آرزو_مهبودی* * #قسمت_هفدهم* یک ماه می‌گذرد و از حبیب همچنان بی خبرند. هرروز گهگاه از ساواک و پادگان برای بازرسی و پرس و جو جلوی در خانه می آیند. حمید سراغ چند نفر از دوست و آشنا ها میرود. اما کسی خبر چندانی از حبیب ندارد. فقط گاهی او را در گوشه و کنار شهر یا در تظاهرات ها دیده اند و ظاهراً تا الان سلامت است و دستگیر نشده. مادر برای حبیب بی تابی میکند و بقیه اعضای خانواده دلتنگ و نگرانش هستند. حمید با خودش فکر می کند این بار که ببینمش، هر طور شده آدرس محل اختفای را می پرسم یا خودم پیدایش می کنم. ظهر است حمید خسته و کوفته دارد از سر کار به خانه بر می گردد. حس می کند مدتی صدای پای یکنواختی از پشت سرش می آید.حدس می‌زند یک نفر دارد تعقیبش می کند. می‌خواهد برگردد و پشت سرش را ببیند اما منصرف می شود. احتمال دارد که از جاسوسی‌های ساواک باشد. تصمیم می‌گیرد خیلی عادی رفتار کند و به راهش ادامه می‌دهد.صدای پا همچنان پشت سرش می آید و انگار که هر لحظه فاصله اش را با او کمتر می کند. حمید نگران می شود قدم هایش را بی اختیار تندتر میکند. قدم های تعقیب کننده هم به سرعت با او هماهنگ می‌شود. این وقت ظهر کوچه ها خلوت است و پرنده پر نمیزند. اگر بلایی سرش بیاورد؟! قلب حمید دارد از سینه اش بیرون  می زند .تا رسیدن به خانه چقدر دیگر مانده ؟!سریع پیش خودش حساب میکند. سنگینی سایه پشت سری را که روی سرش حس می کند عرق سرد به تنش مینشیند. قبل از اینکه سر برگرداند دستی روی شانه اش می نشیند: «چطوری کاکو؟!» حمید ناباور به سمت او برمی‌گردد: «تویی؟؟! زهره ترکم کردی بچه!!!» یکدیگر را در آغوش می گیرند حبیب می خندد: «به تلافی اون دفعه که تو منو غافلگیر کردی» حمید با اعتراض می گوید: «من اینطوری اومدم؟؟! تو قاطی جمعیت بودی ولی الان من تنهام. تو یه ساعت داری توی این کوچه های خلوت سایه به سایه من می آیی!» حبیب از ته دل می خندد: «خب چرا برنمیگردی پشت سرتو نگاه کنی مرد حسابی؟! شاید یکی با اسلحه پشت سرت باشه!» _گفتم شاید مامورای ضد اطلاعات باشند یا ساواک. خواستم عادی رفتار کنم» _آخه اینکه عادی نبود برادر من !خیلی هم غیر عادی بود! بعد دست میگذارد روی شانه حمید و می‌گوید :«دفعه دیگه حتما برگرد نگاه کن همیشه که من پشت سرت نیستم.» حمید انگار تازه چیزی یادش افتاده باشد با دلخوری می گوید: «البته برای این کار باید بیام پیش جنابعالی درس بگیرم چون خودت این چیزها را خوب بلدی.یادت هست که من را تو کوچه پس کوچه های سیدتاج غریب گم و گور کردی و در رفتی که نفهمم کجایی؟آخه تو نمیگی ما دلمون برات شور میزنه؟! حالا من هیچی به فکر مادر و بقیه نیستی؟!» حبیب می‌گوید:« واسه همین الان اومدم اینجا» حمید تازه به صرافت می‌افتد که حبیب نمی بایست این دور و برها آفتابی شود می پرسد: «اینجا چه کار می کنی ؟نباید می‌آمدی !خیلی خطرناک !هفته ای دو سه بار میان سراغت رو میگیرن» حبیب می‌گوید:« اومدم ببرمت جایی که زندگی میکنیم رو نشونت بدم بلکه خیالت راحت بشه» ادامه دارد ...... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️ http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb 🌿🌿🌹🌿🌿🌹🌿🌿

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_رهسپار* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_هفدهم* نزدیکای اذان صبح بود که غلامعلی برگشت صبح که بیدار شد ولی گفت: چی شد مامان به بابا گفتی؟! _آره مخالفت کرد شدید! _بهش گفتی خطری نداره؟! _آره ولی آخرش حرفی نزد. یعنی بحث را تمام کردیم. چند روزی شد که ساکش را بست و با همه خداحافظی کرد و دائم به فاطمه و حمیدرضا سفارش می کرد که از من برید پایگاه مسجد.آخه فاطمه حمیدرضا دیگه حالا عضو بسیج بودند و فعالیت های بسیجی داشتند. غلام رفت و من اصلاً دلم نمی آمد پشت سرش گریه کنم. _مادر جان تلفن کن .شماره خونه همسایه را که داری؟ _آره مامان نگران نباش. بیشتر از همه مجتبی خداحافظی کرد آخه خیلی دوستش داشت.مجتبی هم تا چند روز که غلامعلی رفته بود بی‌تابی می‌کرد. می رفت جلوی حوض روی زمین دراز می‌کشید گریه میکرد میگفت غلام کی برمیگرده؟! بی تابی بچه را که میگیرم انگار کارت به جگرم می زدند. باباش هم که همش میگفت:«خانم گفتم که با این بچه مخالفت کنه اگه تو دعوا کرده بودی نمیرفت» _تو رو خدا تو دیگه بس کن. تا حالا که رفته دعا کن سالم برگرده. چند روزی می شد که غلامعلی رفته بود.زنگ زد به خونه همسایه و رفتم صداش رو شنیدم همین که صداشو شنیدم انگار تمام دنیا را بهم داده بودند. _مادرجان جات چطوره خوبی؟ چه کار می کنی؟ _خدا را شکر خیلی خوب هیچ مشکلی ندارد نگران نباش بابا فاطمه حمیدرضا و وروجک مجتبی چطورن؟ _همه خوبند و دعات می‌کنند .مادر مواظب خودت باش. اونجا مشکلی نداری؟ سخت نیست؟ _نه مادر اصلاً هیچ وقت عادت نداشت که لغو شکایت کند و اگر مشکلی هم بود، هیچ وقت نمی گفت. یه چند وقتی شد که برگشت از همون طرف آبادان که برگشته بود اول یک سر رفته بود کازرون پیش مادرم اینها. روزی که برگشت مجتبی بال درآورده بود. _جبهه چطور ه یک کم تعریف کن _همین طوری که تلویزیون نشون میده. _سخت هم هست؟ _اصلا. مثل همین جاست که فعالیت می‌کنم هنوز از راه نرسیده بود که در پایگاه مسجد بیشتر شبا نگهبانی بود .توی همین حالا برگشته بود یک شب دیر وقت اومد. _کجا بودی تا الان؟ لباس ها چی شده چرا پر از رنگ و گچ هست؟ _مشغول رنگ‌آمیزی و گچکاری بودیم. _گچکاری کجا؟ _همین مسجد. داشتیم یکی از اتاق‌ها را رنگ می کردیم برای روحانی مسجد. _آخه روز وقت بود که باید شب این کار را انجام بدی _روز کارهای دیگه هست که باید انجام بدیم #ادامه_دارد... http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 🌸🍃🌸🍃🌸🍃

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_هفدهم*. برای یک لحظه که گرد و خاک آخرین گلوله توپ به زمین نشست توانست یکی از نیروهایش را آنجا ببیند که گهگاه سر بر می داشت و به آن سوی خاک ریز سرک می کشید. با گام هایی بلند و در حالی که کمرش را خم کرده بود به سوی او رفت.با یک خیز بلند کنارش دراز کشید و همچنان که رد نگاه او را آن سوی خاکریز دنبال می کرد پرسید: «چی شده؟!» پاسدار جوان با دیدن او کمی جا خورد. _دستور عقب نشینی دادن حاجی.. و دوباره به آن طرف خاکریز سرک کشید. حاج حجت با تعجب حرکات او را زیر نظر گرفت _پس چرا تو نمیری عقب؟ اتفاقی برات افتاده؟! _من نه ولی یکی از بچه ها آنجاست زخمی شده.. حاج حجت با شنیدن این حرف کمی خودش را روی خاکریز بالا کشید: «کو کجاست؟!» _پشت اون تپه جلو! زخمی شده نمیتونه بیاد .منتظرم بلکه آتش عراقی‌ها خاموش بشه برم بیارمش. _خاموش بشه؟! هر لحظه ممکنه پیشروی کنند حواست کجاست. پاسدار جوان با شنیدن این حرف ته دلش خالی شد. غلت زد و به پشت روی خاکریز دراز کشید و نگاه ملتمسانه اش را به او دوخت: پس تکلیف چیه؟ یعنی همینجوری ولش کنیم بریم؟! _نگران نباش همینجا بمون و مواظب باش. و تا او بخواهد حرف دیگری بزند روی نوک پا نشست نگاهش را لحظه ای روانه موضع دشمن کرد و با یک دست بلند از خاکریز بالا رفت و از آن گذشت. جوان که هنوز نتوانسته بود افکارش را جمع و جور کند که خودش را بالا کشید و حرکات او را زیر نظر گرفت. حجت با قدم های بلند ،در حالی که با هر گام به چپ و راست می پیچید زیر باران گلوله های دشمن خود را به زخمی رساند. کنارش زانو زد ‌.چیزی گفت با نگاه دست راست و پای چپش را گرفته و از زمین بلندش کرد و روی شانه های خود گذاشت.نگاهی به اطراف انداخت بلند شد به همان‌طور که رفته بود با سرعت به طرف خاکریز برگشت. 👈ادامه دارد .... http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_مهدی_زارع* * #نویسنده_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_هفدهم* ✅به روایت سید محمد سجادیان (همرزم شهید) هنوز شب به نیمه نرسیده بود.باد پاییزی هو کنان خاک و خاشاک را به این طرف و آن طرف می پراکند.نخل ها زیر نور منور ها روشن به نظر می‌رسند و سوت خمپاره گوشها را بر کرده است. زیر نور مسی فانوس شیشه ای نشسته ایم که پت پت می‌کند و آزارمان می دهد. بخاری نفتی همچنان بی وقفه می سوزد. آتش بی امان دشمن یک لحظه قطع نمی شود. حاج مهدی با همان و وقار همیشگی برای مان حرف میزند: «الحمدلله حالا که بنی‌صدر ملعون گورش را گم کرده و آبادان هم از محاصره درآمده و فرماندهان جنگ در فکر هستند که همین روزهای حمله بزرگی را ترتیب بدهند. ان شاالله ضربه جانانه‌ای به بعثی ها می زنیم و این جنایت کار ها را می کنیم بیرون» چنان گرم شنیدن حرف‌های حاجی هستم که بیرون رفتن رسول (شهید رسول گلبن حقیقی) را نمی فهمم اما چیزی نمی گذرد که دلواپس می شوم. یک چشمم به حاجی است و یک چشمم به پتویی که  به در سنگر آویزان است.۱ منتظرم پتو کنار برود و رسول داخل شود.در خیالم می‌پیچد که دیروز دستور داده بودند و امکان به جز نگهبانان کسی در محوطه رفت و آمد نکند.خودروها امروز کمتر به چشم می آمدند و چند تا از بچه ها که زخمی بودند سرپایی مداوا شدند. یک هفته‌ای از پیروزی ما در عملیات طریق القدس می‌گذرد و عراقی‌ها سعی دارند هر طور شده این شکست را جبران کنند. رشته افکارم با صدای انفجار مهیبی پاره می شود.سنگر به سختی می لرزد و همه به گوش دیوار پناه میبریم نظرمان را میان دستهای پنهان می کنیم. از بوی باروت و دود که به داخل سنگر هجوم می آورند می فهمیم که خمپاره نزدیک سنگر فرود آمده است. به هم خیره می شویم.یاد رسول می‌افتیم و سراسیمه بیرون می دویم. ناله‌ای همه را به طرف خود میکشد حدس مان درست بود، خون از پای رسول فوران می کند. دستپاچه میشویم خاجی بدون توجه به اضطراب ما کار خودش را می کند. پیراهنش را در می آورد و می گوید: «آقا رسول چیزی نیست» رشته ای را محکم روی آن می بندد و خیلی خونسرد از ما می‌خواهد که رسول را به داخل سنگر ببریم. رسول را داخل میبریم بعد هرچه  می گردیم از حاجی خبری نیست. بیرون سنگر صدایش میزنیم از این و آن می پرسیم اما جوابی نمی گیریم.حال رسول لحظه به لحظه بدتر می شود و ما در نگرانی حاجی، او را فراموش میکنیم. یکی از بچه ها, امدادگری را بالای سر رسول می‌آورد که وضع پای رسول را ببیند . امدادگر پای رسول را که می بیند بیشتر از ما نگران می‌شود و می‌گوید: «با این خونریزی امیدی به زنده ماندنش نیست توی این موقعیت هم که ماشین نداریم..» #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_هفدهم* وقتی به مسجد می رسیدم صدای اذان پروازم می داد تا بام ملکوت. نگاهم بین دو گل دسته تاب میخورد. قطره های آب روی دستم ستاره می شد و می ریخت پایین.آن شب کمیل بود و چند برگ از مفاتیح را خیس گلاب کرده است. _می‌دانستم که شب جمعه حتماً می آید اما کمی متفاوت.خسته و برافروخته، با رگه هایی از عرق که نزدیک شقیقه و زیر گلویش شوره شتک شده. بفهمی نفهمی خاک و خیلی میزد ساک سیاه و نیم داری هم از شانه اش آویزان بود با نشان پلنگی که جست زده باشد .راستش را بخواهید همین رفتارها ،همین مسجد رفتن ها ،دعای کمیل خواندن ها و موعظه شنیدن ها جوهر مذهب را ریخت توی رگش. عاشق شد عاشق واقعی . نه مثل ملول و منگ هایی که لحظات رخوت گرفته شان را پر میکنند از دود، از وهم و هرزه و خیال. نه! مرد شد و جوهر به هم زد. آن دو چشم سیاه که زل میزد به منبر و به آقا ، از مریدان پروپاقرص پیرمراد شهر یعنی آقای دستغیب شد. پیر اهل سماع و خرقه نبود .اهل مبارزه بود. اهل تهجد و تقوایی بود که به کار خلق بیاید نه به کار گلیم خود. مرید هم خرقه نپوشید ، زره پوشید تا جهاد کند. روزگار سرد و سیاهی بود خون در رگ‌ها منجمد شده بود و تازیانه ها بر میدان افراشته بود. سایه ها شبح آژانی بود که آدم را می پایید ،تعقیب می‌کرد تا امل ها شناخته شوند و در وقت مناسب سرشان بکنند زیر آب. اما سیاه‌کاری طایفه قلدر خان طوری نبود که مردم تحمل کنند. طاقتها طاق طاق بود و بالاخره آنچه که باید میشد شد. حالا آن جوان مودب و خوش چهره ای که من اسمش را هم یاد گرفته بودم شده بود مبارزه یک شهر. بعدها فهمیدم که دو شب، سه شب منزل نمی رفت .شب و روز مسجد بود یا بالای پشت بام ها، در تظاهرات ،درگیری‌ها راهپیمایی‌ها ،چندین بار دیدمش عکسش هم توی روزنامه بود که صف اول تظاهرات بود. با همه این که گفتم کم سن و سال بود تا اینکه عمر زمستان تمام شد و بهار اینبار کمی زودتر از همیشه از راه رسید. #ادامه دارد.... https://chat.whatsapp.com/CzPsk4NOD9M9jH4vFR23gP •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_سیدمحمد_کدخدا* #نویسنده_علی_سلیمی* #قسمت_هفدهم 🎤به روایت همسر شهید تمام زندگی من با شهید کدخدا برایم خاطره است.یکی از آن خاطرات مربوط به آخرین دیدار است. چند روز بیشتر نبود که از دوره فرماندهی تهران برگشته بود .اما خیلی زود آماده شد که دوباره به جنوب برگردد.وسایلش را جمع کردم .چندتا از دوستانش آمدند دنبالش و خداحافظی کرد و رفت ..چند دقیقه ای نگذشته بود که دیدم در می زنند. رفتن در را باز کردم .خودش بود .گفتم :انگار برگشتی سید؟ وارد شد .خیره خیره به من و حیاط نگاه می کرد .پرسیدم چیزی شده ؟ برای اینکه دلیلی بیاورد گفت : نه دنبال تسبیحم می گردم .ولش کن .مواظب خودت و بچه ها باش. مهدی پسر بزرگم آن موقع پنج ساله بود .دوید و خودش را در بغل بالایش انداخت.سید دستی بر سر و رویش کشیدم و گفت: «آقا مهدی مواظب مادرت و خواهر کوچکترت باش و هر کاری گفت انجام بده» 🌺🌺 خاطره دیگرم مربوط میشه به زمانی که خبر شهادتش را برامون آوردن.آن موقع دخترم زهرا سه ساله بود و علاقه زیادی به پدرش داشت .مدام بهانه اش را می گرفت.بر اثر گریه و زاری اطرافیان او هم مریض شده بود . آن زمان شوهر خواهر دیگرم از بچه ها مراقبت می کرد .چون در واقع پنج تا بچه از ما بی پدر شده بود و همه خانواده عزادار .سه تا بچه من و سید ، و دو تا از بچه های خواهر دیگرم که همسرش شهید جمال ظل انوار بود و با سید شهید شده بود. زهرا را دکتر بردیم .گفت بیماری اش روحی است و بخاطر اندوه و غصه است . 🌺🌺 سومین فرزند من و سید ، سید محمد است .چند روزی بعد از شهادت پدرش به دنیا آمد . سر محمد حامله بودم که سید از اهواز به شیراز آمد ..تمام اسباب و اثاثیه ای را که با خودم برده بودیم ،را بر گرداندیم .می خواست به تهران برود .برای آموزش فرماندهی. داشتم وسایلش را در سنگ جا می دادم که رو کرد به من و گفت :«خانم خواهشی از شما دارم قبول می کنید؟ _اگر بتوانم حتما _می خواهم اگر فرزندمان پسر بود اسمش را سیدمحمد بگذاری . ناراحت شدم و گفتم: این چه حرفیه؟ با خنده گفت شوخی کردم .اما بعدا در جبهه به دوستانش گفته بود به همسرم بگویید اسم فرزندمان را سید محمد بگذارد. #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

ع مریم: 🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_مرتضی_جاویدی* #نویسنده_داریوش_مهبودی* #قسمت_هفدهم . در جریان عملیات یک جوان را دیدم یکی هم کنار دستش نشسته بود. از پشت خاکریز پیچیده و گرد و غباری که پشت سرشان را افتاده بود غرق شدند .ترمز کرده بودند در این فرصت زل زده بودم به چهره و آنها میخواستم بفهمم که ماشین متعلق به کدام گروهان است. پلاک ۶۸ عربی نوشته بود و انگار عراقی باشند حتماً غنیمتی بوده است که چند بار درخط تردد کرد. ما کنار سنگر ایستاده بودیم. به مسئول موتوری گفتم این غنیمتی ها باید ثبت شود بعد با رسید تحویل برادران دهید. _چشم حاجی الان میرم سروقتشون وقتی برگشت گفت مثل اینکه خیلی ناراحت شده بودند شاید گرفتن ماشین از آنها چندان خوب نبوده است. آمدند اتاق من و خودشان را معرفی کردند .یکی بلند بالا با چهره استخوانی و از هیبتش معلوم بود که آدم فرزی است و تا نگفتم نخواست که بنشیند .همان راننده بود گفت که اسمش مرتضی جاویدی است حسین اسلامی است. گفتن که باس ماموریت داریم و هنوز تمام نشده است می خواهیم برویم .انگار ناراحت شده بودند از گرفتن ماشین. یک ساعتی کلنجار رفتیم و بیشتر پیرامون وضعیت جبهه انقلاب بلند شده بودند و خاک‌های شلوارشان را می تکاندند. حسین اسلامی گفت: _ما میریم و مشغول میشیم. _ولی ما وسیله نقدی احتیاج داریم. _انشاالله درست میشه. بعدها بسیار پیش آمده و حرفهای آن روز صحبت کردیم . بعضی وقتا حسین می گفت :سه ربع ساعت با ما حرف زدی .تا ما را شهید نکنی دست از ما برنداری. این را گفت ما را نمک گیر کرد .راستش آن روزها فشار جنگ از یک طرف و وضعیتی که در جبهه ها بود از طرف دیگر همه را کلافه کرده بود. تیپ های زیادی از شهرستانهای مختلف وجود داشت که تحمل خیلی از مسایل را مشکل تر می کرد .با پیشنهاد چند تن از برادران ، قرار شد که ما یک گردان ثابت برای تیپ ۳۳پیش بینی کنیم .زیرا گردان ها با شماره های متفاوت می آمدند و بعد از عملیات هم منحل می شدند . پیشنهاد دادند یک گردان درست کنیم به فرماندهی جلیل اسلامی.و جمعی از بچه ها که عموما اهل فسا و اطراف آن بودند‌. با صحبتی چند دقیقه ای تصمیم گرفتیم از همه جای فارس نیرو بگیرند و به یک شهرستان اختصاص نداشته باشد . بعد آمدند بچه های زرقان ، فسا ، کازرون ، استهبان ، نی ریز ، لامرد و به تدریج شهرهای دیگر را جذب کردند .و گردان کم کم قوت گرفت .هرچند چندین فرمانده را از دست داد .بیشترین عمر فرماندهی اش را شاید مرتضی جاویدی داشت . #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_هفدهم 🔹زحمت کشیدم با تصادف نمیرم.! تهران که بود، با ماشین خیلی این طرف و آن طرف می رفت. می توانم بگویم بیشتر عمرش در تهران توی ماشین گذشته بود! مدام هم پشت فرمان موبایلش زنگ می خورد؛ همه اش هم تماس های کاری. چند باری به او گفتم پشت فرمان این قدر با تلفن صحبت نکن، ولی نمی شد انگار. گاهی که خیلی خسته و بی خواب بود و پشت فرمان در آن حالت می دیدمش، می گفتم بده من رانندگی کنم. با این همه، دقت رانندگی اش خوب بود. همیشه کمربندش بسته بودو با سرعت کم رانندگی می کرد. یکی از هم سنگرهایش بعد از شهادتش می گفت:《من بستن کمربند ایمنی را در سوریه از محمودرضا یاد گرفتم. تا می نشست پشت فرمان، کمربندش را می بست. یک بار به او گفتم اینجا دیگر چرا می بندی؟ اینجا که پلیس نیست.》 گفت:《میدانی چقدر زحمت کشیده ام با تصادف نمیرم؟》. 🔹نگذار کار بزرگم را خراب کنند. بار آخری که در اسلامشهر دیدمش، نگران بود که بعد از شهادتش کسی شماتتی بکند؛ به ویژه در حق رهبر انقلاب. میگفت:《میترسم بعد از ما پشت سر آقا حرفی زده شود.》 محمودرضا خیلی هوشیار بود. فکر همه جای بعد از شهادتش را کرده بود. جنس نگرانیش را می دانستم. نگران این بود که مثل زمان جنگ، کسانی بگویند که جواب خون این جوان ها را چه کسی می دهد و از این حرف ها. نمی دانستم در برابر حرفش چه باید بگویم. گفتم:《این طوری فکر نکن. مطمئن باش چنین اتفاقی نمی افتد.》 وقتی این را گفتم برگشت گفت:《من میخواهم کار بزرگی انجام بدهم. نباید حرفی زده شود که ارزش آن را پایین بیاورد.》 چیزی پیدا نکردم در جواب حرفش بگویم. بی اختیار گفتم:《خون شهدای ما مثل خون سیدالشهدا(علیه السلام)است. صاحبش خداست. خدا نمیگذارد چنین اتفاقاتی بیفتد.》 گفت:《به هیچ کس اجازه نده پشت سر آقا حرف بزند.》 خودش این طور بود. دیده بودم که وقتی کسی حرف نامربوطی درباره ی آقا میزد، اخم هایش می رفت توی هم. اگر با بحث می توانست جواب طرف را بدهد، جواب میداد و اگر می دید طرف به حرف هایش ادامه میدهد، بلند می شد و می رفت. ▶️ #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_هفدهم به آسمان نگاه میکردم منورها می‌سوختند .دست بالا بازویم را فشار داد و گفت:« اگه منو گم کرد این دنبالم نگردین» با تعجب نگاهش کردم لبخند و ادامه داد:« وقتش که بشه خودم برمیگردم» آتش دشمن قطع شده از کالا رو به من کرد و گفت:« به عقیقی بگو نباید محاصره مون کنند یادت میمونه!؟» تکان دادم و گفتم: ها بله! راه افتادیم اما کم جلوتر کالیبرهای دشمن به طرفمان شلیک شد. دوباره پناه گرفتیم دست بالا جلوتر از من پشت صخره ای نشست. به ما اشاره کرد که پناه بگیریم. آتش قطع شد. به سرعت شروع کردیم به دویدن و خودمان را به انتهای شیار رساندیم. حالا سنگرهای دشمن روبرویمان بودند. دوباره منور زدند. نور لرزان و لغزنده آنجا را روشن کرده بود. علی لبخند زد و گفت: حالا نشونشون میدیم.. هنوز کلامش تمام نشده بود که همه جا روشن شد. گلوله نیمی از صورت علی را با خود برد. مین منور بود. از همه طرف گلوله باران شدیم. آن جوان رشید که لهجه اصفهانی داشت ،فریاد میزد:« پناه بگیرین. پناه بگیرین» یکی از بچه های گروه نجف اشرف خودش را روی مین منور انداخت و سوخت. از درد و سوزش جیغ میکشید .صدایش در شیار پیچیده بود‌ باران گلوله ها تمامی نداشت و آسمان پر شده بود از من منور های که تا ابد می خواستند بسوزند. جوان اصفهانی داد زد :« گروه دست بالا چیکار میکنه؟! شروع کنین. مهلت شون ندین. این آرپی جی زن کجاست؟!» آرپی جی زن از سینه تپه بالا رفت و شلیک کرد اما بلافاصله فریاد زد :«آخ سوختم » به زمین افتاد و پایین غلتید. هنوز جان نداشت که صدای تکبیر بچه ها را شنید .بدنش به رعشه افتاد و کمی بعد آرام گرفت .یکی از سنگرها را زده بود. زمین لرزه دوباره و خمپاره‌ها خاک را زخم می زدند. آرپی جی زن دوم هم خودش را بالای تپه رساند .شلیک کرد الله اکبر الله اکبر.. دومین سنگر هم به آتش کشیده شد .سنگر سوم ساکت بود و شلیک نمیکرد .شیار و جاده شنی زیر آتش خمپاره بود. با اشاره دست بالا همه به سرعت خودمان را به جاده شنی رساندیم. دست بالا داد زد: سنگ رسوم خفه نشده... رو به من کرد و گفت: نارنجک می خوام. #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_هفدهم 🎙️به روایت زهره غازی صبحی که عصر آن روز شهید شد، با ما تماس گرفت گویی که میخواست خداحافظی کند. وقتی زنگ زد یادم آمد که دیشب خوابش را دیدم .خواب دیدم شهید هاشم اعتمادی از سرداران شهید فارس که سپیدانی است تلگراف زده به آقام و بالاش نوشته «يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكَ رَاضِيَةً. مَّرْضِيَّةً» در همین حال شمس را دیدم که لباس تکاوری پوشیده با قد بلند و موهای مرتب ماه شده بود. برگ تلگراف هم دستش بود در سطر دوم نوشته بود شهید ... ولی جای اسمش خالی بود. در خواب دلم ریخت .گفتم :مال کیه؟ گفت حالا مشخص میشه. یک بار هم خواب دیدم رفتم امامزاده در حالی که صحن و سرا و اطراف امامزاده پر از جمعیت بود یکباره ساختمان امامزاده فروریخت. لحظاتی بعد در حالی که هراسان به ویرانه ی امامزاده نگاه میکردم، آقابزرگم را دیدم که پرچم سبز بزرگی با نقش «لااله الا الله» به دست دارد و از میان گردوغبار خرابه ی مرقد بیرون می آید. پشت سرش هم دو زن با چادر عربی و روبنده هویدا شدند که به رسم زنان جنوبی خودمان بر سر و سینه میزدند. به طرفشان دویدم گفتم :چی شده آقاجون؟ گفت نمی دانی دخترم؟ پسر امامزاده شهید شده است. از خواب که پا شدم همان سر صبح زنگ زدم به حاج آقا ملک نسب، شیخ شوخ شاعر که بعداً مرحوم شد. گفتم: تعبیرش چیست؟ گفت: اجازه بده بعداً بگویم. ولی هرگز به من نگفت و همان روز به آقای ترابی شوهرم گفته که تعبیرش چیست .درست روز شهادت شمس به دلیل تلفن صبح و خوابهای شب، حال غریبی داشتم و در دلم آشوب بود. وقتی برای نماز ظهر قامت بستم ،کسی در گوشم گفت: برادرت شهید شده. این بود که با اطلاع و بی اطلاع راهی شیراز شدیم. اصلاً دوست نداشتم که باور کنم شمس الدین شهید شده .حتی وقتی به شیراز رسیدیم و مادرم را دیدم که از هوش رفته اول فکر کردم دایی ام فوت کرده. وقتی فهمیدم شمس الدین شهید شده از هوش رفتم .بعد از مدتی که به هوش آمدم ،آیت الکرسی خواندم و سعی کردم سر پا باشم #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_هفدهم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی ورق پایین کیوسک تلفن را تیربارون کردن کلانتری یکم و اسلحه خونه کامل تصرف شده بود و چندنفر هم به خاطر ناشیگری تیر خوردند. _رهبران ما رو مسلح کنید. این صدای شعار عشایر قشقایی بود که به گوش میرسید و کرامت خودش رو به جمع اونا رسوند و با اونا فریاد میزد. از اون طرف به سمت چهارراه مشیر رفتیم .توی خیابان داریوش تو کوچه اولی درهای اول به روی همه باز بود و مقوا آتیش زده بودند و دود مقوا استنشاق میکردیم که آثار گازی که زده بودن از بین بره. کرامت رو تو اون دود نمیتونستم پیدا کنم یک لحظه چشمم افتاد بهش. داشت یکی دو نفر رو که افتاده بودند رو زمین بلند میکرد دویدم که برم سمتش مثِ برق این طرف و اون طرف میرفت و غیب میشد حدود ساعت سه طول کشید که دیگه همه جا تصرف شد مردم یک صدا فریاد میزدند و شور و شوق پیروزی رو سر میدادند. توی همون شلوغی جمعیت بود که کرامت رو دیدم .دویدم به سمتش و از پشت پیراهنش رو کشیدم برگشت عقب و نگاه کرد _کرامت کجا داری میری؟ تموم شد دیگه پیروز شدیم. سر از پا نمیشناخت دستش رو گرفتم و نگذاشتم همراه جمعیت جلو بره. - يوسف تو هم بیا بریم بذار برم باهاشون... - یه نگاه به ساعت بنداز ببین ساعت چنده؟ تا الآن ننه بابا سكته کردن. میدونم نگران هستند زود بیا تا بریم - یوسف تو برو بذار من بمونم _نه نمیشه دیگه همه چی به خیر و خوبی تموم شد و همه جا تصرف شد و آزاد شد. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_هفدهم از پادگان راه افتادیم شور و هیجان عجیبی بین نیروها وجود داشت .باز هم شروع به تجزیه و تحلیل کردیم. اگرچه روی کالک عملیاتی توجیه شده بودیم اما کسی از محل عملیات اطلاعی نداشت. از مکانهایی که رد میشدیم هیچ شناختی نداشتیم. فقط تعدادی از بچه ها توضیح میدادند که این شهر و روستاها چه نام دارد. البته شهرها همه به ویرانه تبدیل شده بود .از جمله سوسنگرد . مسافت زیادی نرفته بودیم که آقای نیازی فرماندهی دسته سکوت خود را شکست او مطالبی را پیرامون وضعیت عملیات شرح داد. یکی از بچه ها با بی حوصلگی پرسید: - بگویید عملیات کجا هست؟ آقای نیازی گفت: - عملیات شلمچه به سوی بصره. بلافاصله پچ پچ بین بچه ها شروع شد یکی می گفت: _میگم بچه ها هیچ کدام بر نمی گردیم! دیگری میگفت: _بچه ها شکلات ارزان میشود خلاصه مطالب طنزآمیز زیاد استفاده می شد. آنهایی که قبلاً شلمچه رفته بودند وضعیت آن جا را خیلی رعب آور شرح میدادند .شلمچه هم جایی بود که امید به زندگی معنا نداشت. در کفه ی بیابانی اتوبوسها توقف کردند. فرماندهان اعلام کردند: _بچه ها پیاده شوید. بقیه ی راه را باید با ماشینهای ،مایلر و تک و خاور میرفتیم وقتی پیاده شدیم ستونی از خودروهای سنگین آماده بود گروهان ما سوار بر یک مایلر شد. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_هفدهم . ساعت دو بعد از ظهر همان روز اخبار رادیو بوسیله بلندگو در مقر لشکر فجر پخش میشد. در کنار نماز خانه لشکر با تعدادی از بسیجیها ایستاده بودیم و داشتم ماجرای خلبان عراقی را برایشان تعریف میکردم که ناگهان اخبار رادیو اعلام کرد بدست رزمندگان شجاع اسلام یک فروند هواپیمای جنگی عراق در منطقه عین خوش سرنگون شد و خلبان آن به نام محمد جاسم به اسارت دلاور مردان بسیج در آمد » . با شنیدن این خبر همه بچه ها مرا در آغوش گرفتند تبریک گفتند ، لحظه ی بسیار بیاد ماندنی بود . همان روز هر کسی مرا میدید تبریک میگفت و من هم بسیار خوشحال بودم که در این سن كم خداوند بزرگ توفیق عنایت فرمود تا به عنوان رزمنده در جبهه حضور یابم و به اسلام خدمت کنم. «سه راهی مرگ» یک روز صبح تعدادی جعبهی مهمات و مقداری غذا توسط برادران تدارکات به ما تحویل دادند و گفتند به خط برسانید . به اتفاق دوستم سوار ماشین شدیم و حرکت کردیم. در منطقه عملیاتی یک سه راهی بود به نام سه راهی مرگ این سه راهی کاملاً در دید و تیررس دشمن بود . به سه راهی که رسیدیم به جای این که در پشت خاکریز محافظ جاده به سمت راست برویم اشتباهی مستقیم رفتیم، حدود سیصد متری رفته بودیم به دوستم گفتم احساس میکنم مسیر را اشتباهی رفته ایم، چون سر سه راهی چند تا سنگ کوچک در وسط همین جاده ای که رفته ایم گذاشته بود ما توجه نکردیم . دور زدم و برگشتم سرسه راهی ماشین را پشت خاکریز پارک کردم ، یک ماشین نیروهای خودی آمد ، آن را نگه داشتم و به راننده گفتم ما میخواهیم به خط برویم باید از چه مسیری حرکت کنیم ؟ گفت از سمت راست پشت خاکریز حرکت کنید تا به نیرو ها برسید گفتم ما مستقیم رفته ایم ولی چون تردید داشتیم برگشتیم . #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*