بیست‌دقیقه‌ی اولِ کلاس بود. کم پیش می‌آید اولِ کلاس، درس بدهم. باید صفحه‌ی سوم نحل را به تعداد شاگردها، زیر و بالا می‌کردم. نیم‌خطی از مفهوم آیه و شماره‌اش را که می‌گفتند، نوبت به تلاوت‌ش می‌رسید. آیه از وسطِ دل‌شان بالا می‌آمد، به گلو و دهان‌شان می‌رسید و مقصد بعدی‌اش گوش‌ها بود. تَن به تَن و آیه به آیه جلو می‌رفتیم. کلیپی دو مگابایتی از آیت‌الله ناصری توی گالری گوشی‌ام دارم که فقط خدا می‌داند چند بار گوشش داده‌ام. برای خیلی‌ها فورواردش کرده‌ام و به مناسبت‌هایی، با ولع، برای آدم‌های روبرویم گفته‌ام. آقا حدیثی را نقل به مضمون می‌کند. می‌گوید قرآن را اگر با وضو بخوانی، بابت هر "حرفی" بیست‌وپنج حسنه توی نامه‌ی عملت می‌نویسند، بیست‌وپنج گناه را برایت محو می‌کنند و بیست‌وپنج درجه، دو دستی تقدیمت می‌شود. حواستان هست؟ بابت هر حرفی! نه هر آیه، نه هر کلمه. برای هر حرفی که با وضو، تارهای‌ صوتی‌ات را به تکان بیندازد، خروار خروار ثواب درو می‌کنی. اگر وضو نداشته باشی برای هر حرفی، ده حسنه، ده درجه و ده محوِ گناه، دشت می‌کنی. اگر سرت به کارت باشد و یکی دیگر قرآن بخواند و صدایش به تو برسد، بخاطر هر حرفی که از گوش‌ت رد می‌شود یک حسنه، یک درجه و یک محو گناه، برایت کنار می‌گذارند. بیست‌دقیقه‌ی اول کلاس بود. لیست حضور و غیابشان را جلو کشیدم و جلوی اسم‌ها، تیک حاضری زدم و تاریخ روز را زدم: 20. 1. 03. یاد شهید آوینی توی سرم چرخید. صفحه به آخر رسیده بود. کلاسِ ساکت‌شده، منتظر بود اسم بعدی را بگویم که صفحه‌ی سوم نحل را تحویل دهد. بزاقم را قورت دادم. سیبک گلویم زیر و بالا شد: _بچه‌ها می‌دونید امروز چه روزیه؟ یادشان بود. پیشنهادم را از روی هوا قاپیدند. ثواب کلاس‌مان را دو دستی تقدیم دو شهیدی کردیم که 20 و 21 فروردین را قرق کرده‌اند. اولین روز کاری امسالم نظرکرده شد. شهید آوینی و شهید صیاد، شروع سال‌مان را برکتی کردند. پانوشت: بهار قرآن دارد تمام می‌شود؛ ماهی که برای هر آیه، ثواب ختمی می‌نویسند. توحیدخوانی حین کارها از دستمان برمی‌آید. هر دقیقه‌، 10 توحید جا می‌شود. #رورنگاری @siminpourmahmoud